Orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka

EUROPEJSKI TRYBUNAŁ PRAW CZŁOWIEKA

CZWARTA SEKCJA

Sprawa PIEKARA przeciwko POLSCE1

(SKARGA nr 77741/01)

WYROK – 15 czerwca 2004 r.

W sprawie Piekara przeciwko Polsce,

Europejski Trybunał Praw Człowieka (Czwarta Sekcja), zasiadając jako Izba złożona z następujących sędziów:

Sir Nicolas Bratza, Przewodniczący,

Pani V. Strážnická,

Pan J. Casadevall,

Pan R. Maruste,

Pan L. Garlicki,

Pani E. Fura-Sandström,

Pan L. Mijović, sędziowie,

Pan M. Pellonpää,

Pan S. Pavlovschi,

Pan J. Borrego Borrego, sędziowie zastępcy

oraz Pan M. O’Boyle, Kanclerz Sekcji,

obradując na posiedzeniu zamkniętym 25 maja 2004 r., wydaje następujący wyrok, który został przyjęty w tym dniu:

POSTĘPOWANIE

1. Sprawa wywodzi się ze skargi (nr 77741/01) wniesionej 17 paździer­nika 2000 r. przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej do Trybunału na podsta­wie artykułu 34 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności („Konwencja”) przez obywatela polskiego, pana Romana Piekarę („skarżący”).

2. Rząd Polski był reprezentowany przez pełnomocników, pana K. Drzewic­kiego, a następnie pana J. Wołąsiewicza z Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

3. Przewodniczący Czwartej Sekcji 5 czerwca 2003 r. podjął decy­zję o zakomunikowaniu Rządowi skargi dotyczącej długości postępowania. Na podstawie artykułu 29 § 3 Konwencji zdecydowano, że przedmiot skargi zostanie rozpatrzony równocześnie z kryterium dopuszczalności skargi. Prze­wodniczący Sekcji nadał następnie skardze zgodnie z artykułem 41 Regula­minu Trybunału charakter priorytetowy.

FAKTY

4. Skarżący urodził się i mieszka w Łodzi, w Polsce.

5. Bliżej nieokreślonego dnia skarżący zwrócił się do Urzędu do spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych o nadanie mu „statusu kombatanta”.

6. Kierownik Urzędu poinformował skarżącego, że jego wniosek nie był kompletny i że najpierw powinien zwrócić się do właściwego miejscowo sto­warzyszenia kombatantów.

7. 2 października 1993 r. po skontaktowaniu się z Powiatowym Związ­kiem Żołnierzy Armii Krajowej w Łodzi skarżący ponownie złożył wniosek do Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych o nadanie mu „statusu kombatanta”.

8. Urząd do spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych nie wydał decyzji i nie poinformował skarżącego, że najpierw powinien on złożyć wnio­sek do Światowego Związku Armii Krajowej.

9. 25 lutego 1994 r. skarżący złożył skargę do Naczelnego Sądu Ad­ministracyjnego na bezczynność Urzędu. 24 czerwca 1994 r. Naczelny Sąd Administracyjny uwzględnił jego skargę i zobowiązał Urząd do spraw Kom­batantów i Osób Represjonowanych do wydania decyzji w terminie dwóch miesięcy. Sąd stwierdził, że wniosek skarżącego z 2 października 1993 r. spełniał wymogi prawne i Urząd powinien wydać decyzję co do meritum, a nie zwracać się do skarżącego o wypełnienie dalszych warunków.

10. 8 lutego i 3 kwietnia 1995 r. Urząd do sSpraw Kombatantów i Osób Represjonowanych zwracał się do skarżącego o przedłożenie dodatkowych dokumentów dotyczących jego sprawy. Skarżący spełnił żądania Urzędu.

11. 4 lipca 1995 r. kierownik Urzędu do spraw Kombatantów i Osób Re­presjonowanych wydał decyzję odmawiającą skarżącemu nadanie „statusu kombatanta”. Urząd stwierdził, że skarżący nie dostarczył dowodów na swój udział w wojnie obronnej we wrześniu 1939 r.

12. Skarżący odwołał się od tej decyzji do Naczelnego Sądu Admini­stracyjnego.

13. Dnia 5 marca 1996 r. Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżo­ną decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji. Sąd uznał, że Urząd nie zbadał sprawy prawidłowo, a w szczególno­ści nie przesłuchał ani skarżącego, mimo jego wielokrotnych wniosków, ani innych żołnierzy, którzy rzekomo walczyli razem z nim.

14. Ponieważ Urząd do spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w dalszym ciągu nie wydał decyzji, 11 lipca 1996 r. skarżący poskarżył się na jego bezczynność do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Na rozprawie 10 stycznia 1997 r. Naczelny Sąd Administracyjny wydał wyrok, którym od­dalił zarzuty dotyczące bezczynności władz. Sąd uznał, że Urząd nadal zbierał dokumenty dotyczące sprawy skarżącego.

15. 28 maja 1997 r. skarżący złożył kolejną skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego na bezczynność po stronie kierownika Urzędu do spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych. 6 lutego 1998 r. Naczelny Sąd Ad­ministracyjny umorzył postępowanie, ponieważ wcześniej, 3 grudnia 1997 r., kierownik wydał decyzję ponownie oddalającą wniosek skarżącego o nadanie mu „statusu kombatanta”.

16. 16 grudnia 1997 r. skarżący ponownie odwołał się od tej decyzji i zwrócił się do kierownika Urzędu do spraw Kombatantów i Osób Represjo­nowanych o ponowne rozpoznanie sprawy.

17. 24 czerwca 1998 r. kierownik Urzędu do spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych oddalił odwołanie skarżącego.

18. Skarżący złożył skargę od tej decyzji do Naczelnego Sądu Admini­stracyjnego.

19. 4 kwietnia 2000 r. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił jego skargę. Skarżący został poinformowany o tej decyzji 23 czerwca 2000 r.

PRAWO

I. DOMNIEMANE NARUSZENIE ARTYKUŁU 6 § 1 KONWENCJI
Z POWODU DŁUGOŚCI TRWANIA POSTĘPOWANIA

20. Skarżący zarzucał, że długość postępowania była nie do pogodzenia z wymogiem „rozsądnego terminu” przewidzianym w artykule 6 § 1 Konwen­cji, który w omawianym zakresie przewiduje:

„Przy rozstrzyganiu o jego prawach i obowiązkach o charakterze cywilnym ..., każdy ma prawo do ... rozpatrzenia jego sprawy w rozsądnym terminie przez ... sąd...”.

21. Rząd podważył ten argument.

22. W odniesieniu do zastosowania artykułu 6 Konwencji do niniejsze­go postępowania, Trybunał zauważa, że postępowanie będące przedmiotem sporu dotyczyło kwestii, czy skarżącemu powinien być przyznany „status weterana”. Ostateczne orzeczenie w tym postępowaniu było rozstrzygające dla jego praw natury materialnej, w szczególności dostępu do tzw. uprawnień kombatanckich, m.in. określonej sumy pieniędzy. Dlatego też Trybunał uwa­ża, że postępowanie dotyczyło „sporu” w kwestii „praw cywilnych”, a w kon­sekwencji zastosowanie znajduje artykuł 6 § 1 Konwencji (patrz Domalewski przeciwko Polsce (dec.), nr 34610/97, z 15 czerwca 1999 r.).

23. Trybunał zauważa, że okres podlegający rozpatrzeniu rozpoczął się 2 października 1993 r., kiedy, jak ustalił to Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 24 czerwca 1994 r., skarżący złożył kompletny wniosek do Urzę­du do spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych. Postępowanie zakoń­czyło się dnia 23 czerwca 2000 r., kiedy do wiadomości skarżącego podany został wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego. Wynika stąd, że postępo­wanie trwało sześć lat, osiem miesięcy i dwadzieścia jeden dni.

A. Dopuszczalność

24. Trybunał zauważa, że skarga nie jest oczywiście nieuzasadniona w ro­zumieniu artykułu 35 § 3 Konwencji. Ponadto zauważa, że nie jest ona nie­dopuszczalna z jakichkolwiek innych powodów. Dlatego też Trybunał uznaje skargę za dopuszczalną.

B. Przedmiot skargi

1. Stanowiska przedstawione przed Trybunałem

25. Rząd twierdził, że ze sprawą nie wiązały się żadne skomplikowane problemy natury prawnej. Utrzymywał jednakże, że sprawa była w pewnym stopniu skomplikowana pod względem faktycznym, ponieważ dotyczyła wy­darzeń, które miały miejsce w czasie II wojny światowej.

26. Rząd utrzymywał ponadto, że skarżący przyczynił się do pewnego stopnia do przedłużenia długości trwania postępowania, ponieważ nie udo­wodnił wystarczająco swojego roszczenia. W szczególności Rząd twierdził, że kilkakrotnie zwracano się do skarżącego o dostarczenie dodatkowych do­kumentów oraz że swój pierwszy wniosek złożył bezpośrednio do Urzędu do spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych, a nie do lokalnego stowa­rzyszenia kombatantów.

27. Rząd uznał, że władze działały z należytą starannością, a to, czego domagał się skarżący, miało jedynie charakter materialny.

28. Skarżący nie zgodził się z twierdzeniami Rządu. Argumentował, że postępowanie było dla niego wyjątkowo ważne, ponieważ przyznanie „statusu kombatanta” stanowiłoby formalne uznanie jego poświęcenia w cza­sie obrony Warszawy w 1939 r. Ponadto dodatkowe świadczenia pieniężne umożliwiłyby mu dostęp do lepszej opieki medycznej, która była mu koniecz­na ze względu na jego zaawansowany wiek i słabe zdrowie.

2. Ocena Trybunału

29. Trybunał przypomina, że rozsądna długość trwania postępowania musi być oceniona w świetle szczególnych okoliczności sprawy i z uwzględ­nieniem kryteriów ustalonych w orzecznictwie Trybunału, w szczególności stopnia skomplikowania sprawy, postępowania skarżącego i właściwych władz oraz wagi postępowania dla skarżącego (patrz m.in. wyrok Frydlender przeciwko Francji [WI], nr 30979/96, § 43, ECHR 2000-VII i Humen prze­ciwko Polsce [WI], nr 26614/95, § 60, z dnia 15 października 1999 r.).

30. Trybunał uważa, że sprawa była do pewnego stopnia skomplikowana pod względem faktycznym, ponieważ władze musiały zdobyć dowody odno­szące się do okoliczności, które miały miejsce ponad 50 lat temu. Jednakże zawiłość sprawy nie usprawiedliwia ogólnej długości trwania postępowania.

31. W odniesieniu do postępowania skarżącego, Trybunał uwzględnia uwagę poczynioną przez Rząd, że pierwszy wniosek z 1992 r. nie został zło­żony przez skarżącego do kompetentnych władz (patrz paragraf 26 powyżej). Jednakże argument ten nie może być rozpatrywany przez Trybunał, jako że odnosi się on do zdarzeń, które miały miejsce przed 1 maja 1993 r., tj. przed datą, kiedy weszła w życie deklaracja Polski o uznaniu prawa do skar­gi indywidualnej. W związku z tym Trybunał uznaje, że posiadane informa­cje nie dają podstawy do twierdzenia, iż skarżący poprzez swoje zachowanie przyczynił się do długości trwania postępowania.

32. Odnosząc się do postępowania władz sądowych, Trybunał zauwa­ża, że w czasie trwania postępowania doszło do kilku zasadniczych okre­sów bezczynności. Pomimo orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 czerwca 1994 r. zobowiązującego kierownika Urzędu do spraw Kom­batantów i Osób Represjonowanych do wydania decyzji odnośnie przedmio­tu skarg w terminie dwóch miesięcy, Urząd nie podjął działań przez osiem miesięcy. Do czasu wydania przez kierownika decyzji upłynęło dwanaście miesięcy (patrz paragrafy 9, 10 i 11 powyżej). Kolejny istotny okres bezczyn­ności nastąpił w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, który aż do 4 kwietnia 2000 r. nie podjął decyzji w sprawie skargi skarżącego przeciwko decyzji Urzędu z 24 czerwca 1998 r. Trybunał zauważa, że Rząd nie przedstawił żadnego wyjaśnienia dla tych opóźnień.

33. W konsekwencji Trybunał zauważa, że w szczególnych okoliczno­ściach niniejszej sprawy, czas sześciu lat, ośmiu miesięcy i dwudziestu jeden dni przekracza rozsądny termin.

Doszło więc do naruszenia artykułu 6 § 1 Konwencji.

II. DOMNIEMANE NARUSZENIE ARTYKUŁU 6 KONWENCJI Z POWODU BRAKU ZACHOWANIA ZASADY RZETELNEGO POSTĘPOWANIA

34. Skarżący zarzucał także naruszenie artykułu 6 § 1 poprzez to, że był pozbawiony prawa do rzetelnego procesu, ponieważ nie został przesłuchany przez Urząd do spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych.

35. Trybunał przypomina jednakże, że brak publicznej rozprawy przed or­ganem administracyjnym nie stanowi naruszenia artykułu 6 Konwencji, jeżeli w postępowaniu odwoławczym sprawa jest rozstrzygana przez sąd na posie­dzeniu, które spełnia wymóg publicznej rozprawy (porównaj Le Compte, Van Leuven i De Meyere przeciwko Belgii, wyrok z 23 czerwca 1981 r., Series A no. 43, § 51). W niniejszej sprawie skarżący dwukrotnie odwoływał się do Naczel­nego Sądu Administracyjnego od decyzji wydanych przez Kierownika Urzędu do spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych. 4 kwietnia 2000 r. Naczelny Sąd Administracyjny po rozpoznaniu skargi skarżącego na publicznej rozprawie wydał ostateczną decyzję oddalającą wniosek o przyznanie „statusu weterana”. Trybunał stwierdza ponadto, że zakres, w jakim sprawy są badane w postępo­waniu odwoławczym przez Naczelny Sąd Administracyjny jest wystarczający, by spełnić wymagania artykułu 6 § 1 (porównaj Potocka i inni przeciwko Pol­sce, nr 33776/96, § 59, wyrok z 4 października 2001 r.).

36. W konsekwencji ta część skargi jest niedopuszczalna w rozumieniu artyku­łu 35 § 3 Konwencji i musi być odrzucona w oparciu o artykuł 35 § 4 Konwencji.

III. ZASTOSOWANIE ARTYKUŁU 41 KONWENCJI

37. Artykuł 41 Konwencji przewiduje:

„Jeśli Trybunał stwierdzi, że nastąpiło naruszenie Konwencji lub jej Proto­kołów, oraz jeśli prawo wewnętrzne zainteresowanej Wysokiej Układającej się Strony pozwala tylko na częściowe usunięcie konsekwencji tego naruszenia, Try­bunał orzeka, gdy zachodzi potrzeba, słuszne zadośćuczynienie pokrzywdzonej stronie”.

A. Szkoda

38. Skarżący nie domagał się żadnej konkretnej sumy za szkody mate­rialne i niematerialne. Zwrócił się jednakże do Trybunału o przyznanie mu zadośćuczynienia, biorąc pod uwagę szkody doznane przez niego z powodu długości trwania postępowania w jego sprawie.

39. Rząd nie skomentował roszczeń skarżącego.

40. Trybunał uważa, że skarżący doznał szkód natury niematerialnej w po­staci stresu i frustracji z powodu nadmiernej długości trwania postępowania. W związku z tym Trybunał uważa, że w szczególnych okolicznościach niniej­szej sprawy oraz rozstrzygając na zasadzie słuszności, skarżącemu powinna być przyznana kwota 4 500 EUR z tytułu szkód niematerialnych.

B. Odsetki z tytułu zwłoki

41. Trybunał uważa, że odsetki z tytułu zwłoki w wypłacie zadośćuczy­nienia powinny być ustalone zgodnie z marginalną stopą procentową Europej­skiego Banku Centralnego plus trzy punkty procentowe.

Z TYCH PRZYCZYN TRYBUNAŁ JEDNOGŁOŚNIE

1. Uznaje, że skarga jest dopuszczalna w zakresie zarzutu dotyczącego długości postępowania, a w pozostałym zakresie jest niedopuszczalna;

2. Uznaje, że doszło do naruszenia artykułu 6 § 1 Konwencji z powodu długości trwania postępowania;

3. Uznaje, że

(a) pozwane państwo ma wypłacić skarżącemu z tytułu szkód niema­terialnych, w ciągu trzech miesięcy od dnia, kiedy wyrok stanie się prawomocny zgodnie z artykułem 44 § 2 Konwencji, 4 500 EUR (cztery tysiące pięćset euro), które będą przeliczone na walutę pol­ską według kursu z dnia realizacji wyroku, plus jakikolwiek poda­tek, jaki może być pobrany;

(b) zwykłe odsetki według marginalnej stopy procentowej Europej­skiego Banku Centralnego plus trzy punkty procentowe będą płatne od tej sumy od wygaśnięcia powyższego trzymiesięcznego terminu do momentu zapłaty.

Sporządzono w języku angielskim i obwieszczono pisemnie 15 czerwca 2004 r., zgodnie z artykułem 77 § 2 i 3 Regulaminu Trybunału.

Michael O’Boyle Nicolas Bratza
Kanclerz Sekcji Przewodniczący

1 Wyrok stanie się prawomocny na podstawie warunków określonych w artykule 44 § 2 Konwencji.