Orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka

WYROK

STRASBURG

19 listopada 2020 r.

Wyrok jest ostateczny, ale może podlegać zmianom redakcyjnym.

W sprawie Gorzkowski przeciwko Polsce,

Europejski Trybunał Praw Człowieka (Pierwsza Sekcja), zasiadając jako Komitet składający się z następujących sędziów:

Pere Pastor Vilanova, Przewodniczący,
Jovan Ilievski,
Raffaele Sabato, sędziowie,
i Renata Degener, Zastępca Kanclerza Sekcji,

Mając na uwadze:

skargę przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej złożoną w dniu 29 maja 2013 r. do Trybunału na mocy art. 34 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (zwanej dalej „Konwencją”) przez obywatela Polski Pana M. D. Gorzkowskiego (zwanego dalej „skarżącym”);

decyzję o zakomunikowaniu skargi Rządowi polskiemu („Rząd”);

uwagi stron;

Po posiedzeniu niejawnym w dniu 20 października 2020 r.,

Wydaje następujący wyrok, przyjęty w tym dniu:

WPROWADZENIE

Skarżący złożył skargę na podstawie art. 6 ust. 1 Konwencji na pozbawienie go prawa dostępu do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Skarżący zarzucił, że jego pełnomocnik z urzędu odmówił przygotowania i złożenia skargi kasacyjnej w jego sprawie oraz że został zbyt późno poinformowany o tej odmowie, aby znaleźć nowego pełnomocnika, który mógłby przygotować i złożyć taką skargę.

FAKTY

1. Skarżący urodził się w 1977 r. i mieszka w miejscowości Białe Błota.

2. Polski Rząd („Rząd”) był reprezentowany przez Pełnomocnika, Panią J. Chrzanowską, a następnie przez Pana J. Sobczaka z Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

3. Okoliczności sprawy przedstawione przez strony można podsumować w następujący sposób.

4. Dnia 4 grudnia 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy oddalił skargę wniesioną przez skarżącego od decyzji Wojewody Regionu Kujawsko-Pomorskiego z dnia 10 kwietnia 2012 r. w sprawie dotyczącej planowania przestrzennego.

5. Dnia 28 stycznia 2013 r. wyrok wraz z pisemnym uzasadnieniem został doręczony skarżącemu. W związku z powyższym trzydziestodniowy termin wniesienia skargi kasacyjnej upływał z dniem 28 lutego 2013 r.

6. Dnia 18 stycznia 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zdecydował o wyznaczeniu pełnomocnika z urzędu, który miał reprezentować skarżącego w postępowaniu kasacyjnym. Pełnomocnik został wyznaczony przez Okręgową Izbę Radców Prawnych w Bydgoszczy w dniu 11 marca 2013 r. Pismem z dnia 20 marca 2013 r. pełnomocniczka ta poinformowała skarżącego, że została wyznaczona do reprezentowania go. Strony nie poinformowały Trybunału o dacie doręczenia powyższego pisma skarżącemu.

7. Dnia 29 marca 2013 r. pełnomocniczka z urzędu przygotowała opinię, w której stwierdziła, że nie ma podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej w sprawie skarżącego. Tego samego dnia przekazała tę opinię Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Bydgoszczy oraz skarżącemu. Pismo wpłynęło do wyżej wymienionego sądu w dniu 2 kwietnia 2013 r. Skarżący zgłosił, że zostało ono mu doręczone w dniu 16 kwietnia 2013 r.

właściwe RAMY PRAWNE I PRAKTYKA

8. Prawo krajowe i praktyka dotycząca procedury wnoszenia skarg kasacyjnych do Naczelnego Sądu Administracyjnego przed dniem 15 sierpnia 2015 r. zostały określone w wyrokach Trybunału w sprawach Subicka przeciwko Polsce, nr 29342/06, §§ 12-21, 14 września 2010 r.; Subicka przeciwko Polsce (nr 2), nr 34043/05 i 15792/06, §§ 27-30, 21 czerwca 2011 r. oraz Piotr Kozłowski przeciwko Polsce, nr 24250/11, §§ 16-19, 9 kwietnia 2013 r.

9. W swoim postanowieniu o sygn. akt II FZ 651/07 z dnia 18 stycznia 2008 r. Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że wniosek o przywrócenie terminu na wniesienie skargi kasacyjnej jest jedynym sposobem, w jaki można przyjąć do rozpatrzenia skargę kasacyjną złożoną po upływie terminu przez skarżącego, któremu przyznano pomoc prawną.

10. Po przyznaniu pomocy prawnej i upływie terminu na złożenie skargi kasacyjnej strona, której przyznano pomoc prawną, mogła złożyć skargę wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu na jej wniesienie zgodnie z art. 86 i 87 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (np. NSA sygn. akt FZ 754/04 z dnia 31 stycznia 2005 r. i NSA sygn. akt I OZ 160/08 z dnia 14 marca 2008 r.). Początkowo sposób, w jaki określono początek biegu terminu na złożenie skargi kasacyjnej wraz z takim wnioskiem, doprowadził do rozbieżnych wyników. W niektórych przypadkach sądy stwierdzały, że taki wniosek powinien zostać złożony w ciągu siedmiu dni od dnia, w którym pełnomocnik otrzymał pełnomocnictwo od strony – datę tę uznawano za dzień, w którym przestała istnieć przeszkoda dla wniesienia skargi (na przykład, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku, sygn. akt II SAB Bk 27/07 z dnia 10 kwietnia 2008 r.), lub od dnia, w którym pełnomocnik mógł uzyskać skuteczny dostęp do akt sprawy (np. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, sygn. akt IV SA/Po 865/06 z dnia 13 listopada 2007 r.).

11. W wielu orzeczeniach wydanych przed 2013 r. Naczelny Sąd Administracyjny uznał jednak trudności, jakich doświadczały strony korzystające z pomocy prawnej z urzędu w związku z wnoszeniem skarg kasacyjnych od wyroków sądów administracyjnych pierwszej instancji. Wyraził on pogląd, że nie należy karać ich za to, że ich wnioski o przyznanie pomocy prawnej nie zostały rozpatrzone wystarczająco szybko. Sąd orzekł, że siedmiodniowy termin przeznaczony dla strony objętej pomocą prawną rozpoczyna bieg dopiero w dniu, w którym pełnomocnik z urzędu miał rzeczywistą możliwość wniesienia skargi kasacyjnej, a nie w dniu, w którym został zawiadomiony o wyznaczeniu do sprawy. Sąd był zdania, że to drugie podejście było zdecydowanie zbyt sztywne i sprawiało, że skuteczne korzystanie z pomocy prawnej przyznanej w ramach systemu pomocy prawnej było pozorne. W każdym razie skarga kasacyjna musiała zostać wniesiona w terminie trzydziestu dni od dnia, w którym strona została poinformowana o wyznaczeniu pełnomocnika z urzędu (zob. w szczególności sprawy o sygn. akt I FZ 569/06 z dnia 8 grudnia 2006 r.; sygn. akt I FZ 667/06 z dnia 15 stycznia 2007 r.; sygn. akt I FZ 30/09 z dnia 2 marca 2007 r.; sygn. akt II OZ 513/08 z dnia 27 maja 2008 r.; sygn. akt I OZ 376/08 z dnia 13 czerwca 2008 r.; sygn. akt II FZ 177/08 z dnia 25 czerwca 2008 r.; sygn. akt I FZ 30/09 z dnia 2 marca 2009 r. oraz sygn. akt II OZ 1093/09 z dnia 9 grudnia 2009 r.).

12. Dnia 15 sierpnia 2015 r. zmieniono art. 177 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Obecnie przewiduje on, że trzydziestodniowy termin wniesienia skargi kasacyjnej dla strony objętej pomocą prawną rozpoczyna bieg dopiero w dniu, w którym pełnomocnik z urzędu zostaje zawiadomiony o wyznaczeniu do sprawy. Jeżeli jednak pełnomocnik przygotuje opinię na temat braku podstaw do wniesienia skargi kasacyjnej w tym terminie, opinia ta jest doręczana stronie, która ma kolejne trzydzieści dni na znalezienie innego pełnomocnika i wniesienie skargi kasacyjnej.

PRAWO

I.  zarzuT NARUSZENIa ART. 6 ust. 1 KONWENCJI ZE WZGLĘDU NA BRAK DOSTĘPU DO NACZELNEGO SĄDU ADMINISTRACYJNEGO

13. Skarżący podnosił, że został pozbawiony prawa dostępu do sądu przewidzianego zgodnie z art. 6 ust. 1 Konwencji, który w zakresie, w jakim ma to znaczenie, stanowi, co następuje:

„Każdy ma prawo do sprawiedliwego … rozpatrzenia jego sprawy … przez … sąd … przy rozstrzyganiu o jego prawach i obowiązkach o charakterze cywilnym …”.

A.  Oświadczenia stron

14. Rząd oświadczył, że skarga jest niedopuszczalna ze względu na niewykorzystywanie przez skarżącego krajowych środków prawnych. Twierdził, że po odmowie przygotowania skargi kasacyjnej przez pełnomocnika z urzędu skarżący mógł zatrudnić innego pełnomocnika i wystąpić z wnioskiem o przywrócenie terminu na wniesienie skargi kasacyjnej.

15. Rząd argumentował ponadto, że nie doszło do naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji. Twierdził, że dwa pisma mające znaczenie dla oceny terminu, w którym skarżący mógł złożyć wniosek o przywrócenie terminu na wniesienie skargi kasacyjnej (pismo informujące go o wyznaczeniu mu pełnomocnika z urzędu oraz pismo zawierające odmowę tego pełnomocnika przygotowania skargi kasacyjnej) zostały przesłane w ciągu zaledwie dziewięciu dni i że należy założyć, że doręczono je w podobnych terminach od daty wysłania. Rząd stwierdził, że w takim przypadku skarżący miałby około dwudziestu jeden dni na złożenie odpowiedniego wniosku, który – zgodnie z orzecznictwem Trybunału – stanowiłby wystarczającą gwarancję jego prawa dostępu do Naczelnego Sądu Administracyjnego (zob. Subicka (nr 2), op. cit., §§ 60 i 69 oraz Piotr Kozłowski, op. cit., §§ 16-19).

16. Skarżący podkreślił, że otrzymał pismo z dnia 29 marca 2013 r. dopiero w dniu 16 kwietnia 2013 r. i przedstawił odręczną notatkę o dacie otrzymania go, sporządzoną w tym dniu. Oświadczył, że odmowa przygotowania skargi kasacyjnej przez pełnomocnika z urzędu była arbitralna i pozbawiła go skutecznej reprezentacji.

B.  Dopuszczalność

17. Trybunał uważa, że zastrzeżenie wstępne Rządu dotyczące niewykorzystania przez skarżącego krajowych środków odwoławczych jest ściśle związane z przedmiotem skargi na podstawie art. 6 ust. 1 Konwencji. W związku z powyższym Trybunał dołącza to zastrzeżenie do przedmiotu niniejszej skargi.

C.  Przedmiot skargi

18. Ogólne zasady orzecznictwa Trybunału dotyczące dostępu do sądu kasacyjnego podsumowano w wyrokach Trybunału w sprawach Staroszczyk przeciwko Polsce (nr 59519/00, §§ 123-129, 22 marca 2007 r.); Siałkowska przeciwko Polsce (nr 8932/05, §§ 101-107, 22 marca 2007 r.); Smyk przeciwko Polsce (nr 8958/04, §§ 54-59, 28 lipca 2009 r.); Bąkowska przeciwko Polsce (nr 33539/02, §§ 44-55, 12 stycznia 2010 r.); oraz Zapadka przeciwko Polsce (nr 2619/05, §§ 57-61, 15 grudnia 2009 r.).

19. Trybunał w szczególności przypomina, że sam fakt, iż pełnomocnik z urzędu może odmówić przygotowania i wniesienia środka prawnego do sądu najwyższego, jeżeli nie znajdzie dla niego podstaw prawnych, nie może być uznany za sam w sobie równoznaczny z odmową udzielenia pomocy prawnej, która jest niezgodna z obowiązkami państwa wynikającymi z art. 6 Konwencji. Należy jednak ustanowić odpowiednie ramy instytucjonalne, aby zapewnić skuteczną reprezentację prawną osobom uprawnionym oraz wystarczający poziom ochrony ich interesów. W szczególności istnienie przepisów dotyczących ram czasowych, w których pełnomocnik z urzędu powinien poinformować stronę o odmowie przygotowania skargi kasacyjnej oraz o powodach takiej odmowy, uznano za kluczowe dla oceny, czy interesy strony zostały należycie zabezpieczone (Siałkowska, op. cit., §§ 111-115, oraz Bąkowska, op. cit., § 47).

20. To samo pytanie pojawia się w kontekście niniejszej sprawy, a mianowicie, czy w wyniku odmowy przygotowania skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego przez pełnomocnika z urzędu skarżący został pozbawiony dostępu do Naczelnego Sądu Administracyjnego w sposób sprzeczny z Konwencją.

21. W odnośnym czasie orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego (zob. paragrafy 9-11 powyżej) przewidywało, że wniosek strony o przyznanie pomocy prawnej nie wpływa na bieg terminu wniesienia skargi kasacyjnej. Strona, która następnie otrzymała pomoc prawną, może jednak zwrócić się do sądu administracyjnego o przywrócenie jej terminu do złożenia skargi kasacyjnej. Nie istniała jednolita metoda obliczania terminu składania wniosków o przywrócenie terminu. Niektóre sądy administracyjne stosowały siedmiodniowy termin liczony od dnia, w którym pełnomocnik z urzędu miał rzeczywistą możliwość wniesienia skargi kasacyjnej. Inne próbowały mniej rygorystycznie stosować przepisy prawne na różne sposoby, na przykład poprzez zastosowanie trzydziestodniowego terminu, który biegnie dopiero od dnia, w którym strona została poinformowana o powołaniu pełnomocnika z urzędu.

22. Trybunał zauważa, że stosowanie różnych metod obliczania prowadzi do różnych wyników odnośnie do dnia, w którym termin faktycznie upływa. Trybunał zaakceptował jednak praktykę sądów administracyjnych, zgodnie z którą skarga kasacyjna musi w każdym razie zostać wniesione w ciągu trzydziestu dni od dnia, w którym strona została poinformowana o wyznaczeniu pełnomocnika z urzędu do jej sprawy. Trybunał orzekł, że podejście to jest zgodne ze standardami Konwencji (Subicka (nr 2), op. cit., § 58). Ponieważ w niniejszej sprawie skarżący nie przedstawił Trybunałowi żadnych argumentów, że termin upłynął w innym dniu, Trybunał zastosuje się do metody obliczania terminu zastosowanego w sprawie Subicka (nr 2), op. cit., §§ 59-71.

23. Trybunał zauważa, że wyrok z 4 grudnia 2012 r., wraz z uzasadnieniem pisemnym, został doręczony skarżącemu 28 stycznia 2013 r. W związku z powyższym, trzydziestodniowy termin wniesienia skargi kasacyjnej upływał z dniem 28 lutego 2013 r. (zob. paragraf 5 powyżej). Pismem z 20 marca 2013 r. pełnomocniczka skarżącego poinformowała go o wyznaczeniu jej pełnomocnikiem z urzędu w jego sprawie. Trzydziestodniowy dni termin na złożenie wniosku o przywrócenie terminu na wniesienie skargi kasacyjnej rozpoczął bieg od dnia doręczenia pisma skarżącemu. Strony nie przekazały informacji na temat tej daty. Dziewięć dni później, po wysłaniu wyżej wymienionego pisma, dnia 29 marca 2013 r. pełnomocniczka z urzędu wysłała pismo informujące skarżącego o odmowie przygotowania skargi kasacyjnej. Wraz z pismem przedstawiła obszernie uzasadnioną opinię, w której wyjaśniła, dlaczego jej zdaniem skarga kasacyjna w sprawie skarżącego nie ma szans na powodzenie (zob. paragrafy 6-7 powyżej).

24. Gdyby dwa pisma (z dnia 20 i 29 marca 2013 r.) doręczono skarżącemu z takim samym opóźnieniem, skarżącemu pozostawałoby nadal dwadzieścia jeden dni na skorzystanie z możliwości wnioskowania o przywrócenie terminu na wniesienie skargi kasacyjnej przez pełnomocnika zatrudnionego prywatnie. Skarżący wskazał jednak, że otrzymał drugie pismo dopiero 16 kwietnia 2013 r. i przedstawił odręczne pisemne potwierdzenie terminu dostarczenia dokonanego w tym dniu. Rząd nie przedstawił żadnych dowodów przeciw oświadczeniu skarżącego w tym względzie. Ponadto, ponieważ ani skarżący, ani Rząd nie przekazali Trybunałowi informacji na temat daty doręczenia skarżącemu pisma z dnia 20 marca 2013 r., o którym mowa powyżej, można założyć, że mogło ono zostać dostarczone skarżącemu najwcześniej 22 marca 2013 r. W związku z powyższym, skarżący miał czas co najmniej do dnia 22 kwietnia 2013 r. (ponieważ 21 kwietnia 2013 r., który byłby ostatnim dniem 30-dniowego terminu, był niedzielą) na złożenie skargi kasacyjnej przygotowanej przez przedstawiciela zatrudnionego prywatnie. Zatem w momencie otrzymania informacji na temat odmowy przygotowania skargi kasacyjnej przez pełnomocniczkę z urzędu zostałoby mu sześć dni (z czego cztery dni były dniami roboczymi) na skorzystanie z możliwości ubiegania się o przywrócenie terminu na wniesienie skargi kasacyjnej przez pełnomocnika zatrudnionego prywatnie.

25. Trybunał jest zdania, że znalezienie nowego pełnomocnika, który zobowiązałby się przygotować i złożyć skargę kasacyjną w tym terminie, byłoby dla skarżącego wyjątkowo trudne, a wręcz niemożliwe. W związku z powyższym, krótki czas pozostawiony skarżącemu na podjęcie jakichkolwiek kroków w celu przygotowania skargi kasacyjnej w jego sprawie nie dawał mu realnej możliwości wniesienia sprawy do Naczelnego Sądu Administracyjnego i dochodzenia jej (zob. Siałkowska, op. cit., § 115-116, oraz Zapadka, op. cit., § 64).

26. Trybunał odrzuca zatem zastrzeżenie wstępne Rządu dotyczące niewykorzystywania krajowych środków odwoławczych (zob. paragraf 17 powyżej) i stwierdza, że doszło do naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji.

I.  ZARZUT NARUSZENIA ART. 6 UST. 1 KONWENCJI ZE WZGLĘDU NA NIErzetelność POSTĘPOWANIA

27. Skarżący podniósł również, że sąd administracyjny błędnie ocenił dowody przedstawione w jego sprawie i w związku z tym nie zdołał prawidłowo ustalić okoliczności sprawy i wydał błędny wyrok.

28. Trybunał przypomina, że chociaż art. 6 ust. 1 Konwencji gwarantuje prawo do sprawiedliwego rozpatrzenia, to nie określa on żadnych zasad dopuszczalności dowodów ani sposobu ich oceny, które, podobnie jak ustalenie faktów i wykładnia prawa krajowego, podlegają w związku z tym przede wszystkim regulacji prawa krajowego i sądów krajowych (zob. Schenk przeciwko Szwajcarii, 12 lipca 1988 r., §§ 45-46, Seria A nr 140 oraz Garcia Ruiz przeciwko Hiszpanii [Wielka Izba], nr 30544/96, ETPC 1999-I, § 28).

29. Wynika z tego, że ta część skargi jest w sposób oczywisty nieuzasadniona i musi zostać odrzucona zgodnie z art. 35 ust. 3 i 4 Konwencji.

II.  INNE zarzucane NARUSZENIA KONWENCJI

30. Skarżący powołał się również na art. 5 ust. 1, art. 13 oraz art. 14 Konwencji, jak również na art. 1 Protokołu nr 1. Jednakże jego argumenty w odniesieniu do tych postanowień były w rzeczywistości identyczne z argumentami przedstawionymi na podstawie art. 6 ust. 1 Konwencji i dotyczyły wyniku postępowania krajowego. Trybunał stwierdza, że skargi te są w sposób oczywisty nieuzasadnione i muszą zostać odrzucone zgodnie z art. 35 ust. 3 i 4 Konwencji.

I V. ZASTOSOWANIE ART. 41 KONWENCJI

31. Art. 41 Konwencji stanowi:

„Jeśli Trybunał stwierdzi, że nastąpiło naruszenie Konwencji lub jej Protokołów, oraz jeśli prawo wewnętrzne zainteresowanej Wysokiej Układającej się Strony pozwala tylko na częściowe usunięcie konsekwencji tego naruszenia, Trybunał orzeka, gdy zachodzi potrzeba, słuszne zadośćuczynienie pokrzywdzonej stronie”.

A.  Szkody

32. Z tytułu szkód majątkowych skarżący domagał się 10 000 euro (EUR). Suma ta obejmowała między innymi koszty dostosowania jego gruntu do decyzji, o którą się ubiegał w postępowaniu administracyjnym, oraz utratę wartości tego mienia, która – według niego – powstała w wyniku niekorzystnego wyniku postępowania administracyjnego.

33. Skarżący zwrócił się również do Trybunału o przyznanie mu kwoty 4000 EUR za szkody niemajątkowe poniesione w związku z faktem, że nie dano mu wystarczającej szansy obrony swoich praw przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.

34. Rząd stwierdził, że kwoty zgłoszone przez skarżącego są nieuzasadnione. Rząd twierdził również, że w zakresie, w jakim roszczenia skarżącego dotyczyły domniemanej szkody majątkowej, w żadnym wypadku nie miały one znaczenia dla kwestii dostępu skarżącego do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

35. W odniesieniu do przedłożonego mu materiału dowodowego Trybunał nie dostrzega związku przyczynowego między stwierdzonym naruszeniem a domniemaną szkodą majątkową, ponieważ nie może spekulować, jaki byłby wyniki postępowania kasacyjnego, gdyby skarżący mógł wnieść skargę kasacyjną. W związku z tym odrzuca to roszczenie. Z drugiej strony Trybunał uważa, że skarżący poniósł szkodę niemajątkową, która nie jest w wystarczającym stopniu zrekompensowana stwierdzeniem naruszenia. Dokonując oceny na zasadzie słuszności i uwzględniając okoliczności sprawy, Trybunał przyznaje skarżącemu 2000 EUR z tego tytułu.

B.  Koszty i wydatki

36. Skarżący wnioskował o 3500 EUR w związku z kosztami i wydatkami poniesionymi w ramach postępowania krajowego i postępowania przed Trybunałem.

37. Rząd stwierdził, że skarżący nie przedstawił żadnych dowodów potwierdzających faktycznie poniesione koszty i wydatki.

38. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału, skarżący jest uprawniony do zwrotu swoich kosztów i wydatków wyłącznie w zakresie, w jakim wykazano, że zostały one faktycznie poniesione oraz były konieczne i uzasadnione pod względem wysokości. W niniejszej sprawie skarżący nie przedstawił żadnych dowodów ani szczegółowego wykazu kosztów i wydatków. W takich okolicznościach Trybunał odrzuca roszczenie skarżącego dotyczące kosztów i wydatków.

C.  Odsetki za zwłokę

39. Trybunał uznaje za właściwe, aby stopa odsetek za zwłokę opierała się na krańcowej stopie oprocentowania kredytów Europejskiego Banku Centralnego, do której należy dodać trzy punkty procentowe.

Z TYCH POWODÓW TRYBUNAŁ JEDNOgłośnie

1.  Dołącza do przedmiotu sprawy zastrzeżenie wstępne Rządu dotyczące wyczerpania krajowych środków odwoławczych i odrzuca je;

2.  Uznaje skargę na mocy art. 6 ust. 1 Konwencji dotyczącą braku dostępu do Naczelnego Sądu Administracyjnego za dopuszczalną, a pozostałą część skargi za niedopuszczalną;

3.  Orzeka, że doszło do naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji;

4.  Orzeka,

(a)  że pozwane Państwo ma wypłacić skarżącemu, w terminie trzech miesięcy, kwotę 2000 EUR (dwa tysiące euro) plus wszelkie podatki, jakie mogą zostać naliczone, z tytułu szkody niemajątkowej, przeliczoną na złote polskie według kursu obowiązującego w dniu rozliczenia;

(b)  że od upływu wyżej wymienionych trzech miesięcy do momentu rozliczenia płatne będą odsetki zwykłe od powyższej kwoty według stopy równej krańcowej stopie oprocentowania kredytów Europejskiego Banku Centralnego w okresie zwłoki powiększonej o trzy punkty procentowe;

1.  Oddala pozostałą część roszczenia skarżącego o słuszne zadośćuczynienie.

Sporządzono w języku angielskim i notyfikowano na piśmie w dniu 19 listopada 2020 r., zgodnie z Regułą 77 §§ 2 i 3 Regulaminu Trybunału.

Renata Degener Pere Pastor Vilanova
Zastępca Kanclerza Przewodniczący