Orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka

WYROK

STRASBURG

15 kwietnia 2021 r.

Wyrok ten jest ostateczny, lecz może podlegać korekcie wydawniczej.

W sprawie Sławiński przeciwko Polsce

Europejski Trybunał Praw Człowieka (Sekcja Pierwsza), zasiadając jako Komitet w składzie:

Krzysztof Wojtyczek , Przewodniczący,
Erik Wennerström,
Ioannis Ktistakis, sędziowie,
oraz Liv Tigerstedt, Zastępca Kanclerza Sekcji,

Mając na uwadze:

skargę (nr 61039/16) przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej wniesioną do Trybunału w dniu 11 października 2016 r. na podstawie art. 34 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności („Konwencji”) przez obywatela polskiego Mariusza Grzegorza Sławińskiego („skarżącego”);

decyzję o zakomunikowaniu Rządowi RP („Rządowi”) zarzutów skargi dotyczących przewlekłości postępowania karnego oraz prawa do skutecznego środka odwoławczego;

uwagi stron;

obradując na posiedzeniu niejawnym w dniu 16 marca 2021 r.,

wydaje następujący wyrok, który został przyjęty w tym dniu:

WPROWADZENIE

1. Sprawa dotyczy przewlekłości prowadzonego przeciwko skarżącemu postępowania karnego oraz braku skutecznego środka odwoławczego pozwalającego na jego zaskarżenie.

FAKTY

2. Skarżący urodził się w 1958 r. i mieszka w Gniewkowie.

3. Rząd polski („Rząd”) reprezentowany był przez swoją pełnomocnik J. Chrzanowską, a następnie przez J. Sobczaka z Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

4. Przedstawione przez strony okoliczności faktyczne sprawy można streścić w następujący sposób.

Postępowanie karne

5. W 2001 r. Prokurator Rejonowy w Toruniu wszczął śledztwo w sprawie oszustw, jakich skarżący miał dopuścić się w ramach prowadzonej przez siebie spółki zajmującej się windykacją należności. Skarżący i jego partner handlowy mieli nie przekazać do banku kilkuset miesięcznych rat otrzymanych od osób, które zaciągnęły kredyty konsumpcyjne. W dniu 26 lutego 2002 r. skarżącemu przedstawiono zarzut oszustwa, a prokurator zdecydował o objęciu go dozorem policyjnym.

6. W dniu 24 czerwca 2002 r. do Sądu Rejonowego w Toruniu przeciwko skarżącemu i jednemu współoskarżonemu skierowano akt oskarżenia.

7. Sąd orzekający przeprowadził pierwszą rozprawę w dniu 4 grudnia 2003 r. Następnie sąd przeprowadzał rozprawy w regularnych odstępach czasu; w sumie przeprowadzono około 100 rozpraw. Do dnia 7 marca 2006 r. Sąd Rejonowy w Toruniu przesłuchał ponad 300 świadków wymienionych w akcie oskarżenia.

8. W dniu 30 października 2013 r. Sąd Rejonowy w Toruniu wydał wyrok. Skarżącego uznano winnym sprzeniewierzenia środków, które otrzymał od ponad 300 osób. Skazano go na jeden rok i osiem miesięcy kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby oraz na karę grzywny. Pisemne uzasadnienie wyroku doręczono skarżącemu w dniu 23 kwietnia 2013 r.; w dniu 7 maja 2013 r. skarżący wniósł apelację.

9. W dniu 23 października 2014 r. Sąd Okręgowy w Toruniu uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

10. W okresie od 9 kwietnia do 16 czerwca 2015 r. sąd orzekający przeprowadził cztery rozprawy. W dniu 22 czerwca 2015 r. Sąd Rejonowy w Toruniu wydał wyrok, w którym uniewinnił skarżącego od części zarzutów i skazał za oszustwo w bardziej ograniczonym zakresie. Skarżącego skazano na jeden rok kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby oraz na karę grzywny. Skarżący wniósł apelację.

11. W dniu 17 marca 2016 r. Sąd Okręgowy w Toruniu wydał wyrok. Sąd ten uchylił wyrok Sądu Rejonowego w Toruniu w części dotyczącej skazania skarżącego i umorzył postępowanie z uwagi na przedawnienie przestępstw, za które został skazany. Sąd wydał wyrok na rozprawie, na której obecny był skarżący i jego obrońca. Jak wynika z protokołu z rozprawy, sąd pouczył strony, że pisemne uzasadnienie wyroku zostanie sporządzone w terminie czternastu dni. Sędzia przewodniczący przedstawił ustnie najważniejsze motywy uzasadnienia wyroku. Strony zostały pouczone o prawomocności wyroku oraz o warunkach wniesienia kasacji.

12. W dniu 12 kwietnia 2016 r. skarżącemu zostało doręczone pisemne uzasadnienie wyroku Sądu Okręgowego w Toruniu, zawierające szczegółowe podsumowanie ustalonego przez sąd stanu faktycznego sprawy oraz wywody prawne sądu.

Postępowanie na podstawie ustawy z 2004 r.

13. W dniu 6 lipca 2015 r. skarżący wniósł skargę na podstawie ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki – „ustawa z 2004 r.”).

14. W dniu 20 sierpnia 2015 r. Sąd Okręgowy w Toruniu częściowo uwzględnił skargę i stwierdził przewlekłość postępowania. Zasądził na rzecz skarżącego kwotę 2000 złotych polskich (PLN) tytułem odszkodowania (ok. 475 euro (EUR) w przedmiotowo istotnym czasie). Sąd zauważył, że pierwsza rozprawa została wyznaczona prawie osiemnaście miesięcy po wniesieniu aktu oskarżenia do sądu. Po tym czasie sąd przeprowadził wiele rozpraw, ale cały istotny materiał dowodowy zgromadzono do dnia 7 marca 2006 r. Tym samym w kolejnym 7,5-letnim okresie sąd przesłuchał tylko czterech świadków i wezwał bank do przedstawienia dowodu. Oznaczało to rażący brak skuteczności proceduralnej. Sąd powinien był również wykazać się większą aktywnością w zapewnianiu obecności skarżącego i jego obrońcy na rozprawach, ponieważ w pewnym stopniu przyczynili się oni do opóźnień. Ponadto sąd orzekający sporządzał pisemne uzasadnienie wyroku z dnia 30 października 2013 r. przez nadmiernie długi czas. Sąd Okręgowy w Toruniu poddał ocenie dalsze etapy postępowania po przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania i uznał, że nie wystąpiły już opóźnienia, które można zarzucić sądom.

właściwe RAMY PRAWNE

15. Szczegółowy opis właściwego prawa krajowego i praktyki w zakresie środków odwoławczych na przewlekłość postępowania sądowego – w szczególności obowiązujących przepisów ustawy z 2004 r. – znajduje się w decyzjach Trybunału w sprawach Charzyński przeciwko Polsce ((dec.), skarga nr 15212/03, §§ 12-23, ETPC 2005-V) oraz Ratajczyk przeciwko Polsce ((dec.), skarga nr 11215/02, ETPC 2005-VIII), a także w wyrokach w sprawach Krasuski przeciwko Polsce (skarga nr 61444/00, §§ 34-46, ETPC 2005-V) oraz w niedawno rozpatrywanej sprawie Rutkowski i Inni przeciwko Polsce (skargi nr 72287/10, 13927/11 i 46187/11, §§ 75-107, 7 lipca 2015 r.).

16. Artykuł 457 § 1 Kodeksu postępowania karnego stanowi, że gdy sąd drugiej instancji uchyla wyrok i umarza postępowanie, pisemne uzasadnienie wyroku sporządza się z urzędu. Strona musi jednak złożyć wniosek o doręczenie jej wyroku z uzasadnieniem.

  PRAWO

ZARZUCANE NARUSZENIE ART. 6 UST. 1 KONWENCJI

17. Skarżący zarzucił, że czas trwania postępowania był niezgodny z wymogiem „rozsądnego terminu”, o którym mowa w art. 6 ust. 1 Konwencji, który stanowi:

„Każdy ma prawo do […] rozpatrzenia jego sprawy w rozsądnym terminie przez […] sąd […] przy rozstrzyganiu […] o zasadności każdego oskarżenia w wytoczonej przeciwko niemu sprawie karnej”

18. Rząd kwestionował ten argument.

19. Okres podlegający ocenie rozpoczął się w dniu 26 lutego 2002 r. i zakończył się w dniu 17 marca 2016 r. (zob. paragrafy 5 i 11 powyżej). Tym samym trwał on czternaście lat i jeden miesiąc w dwóch instancjach.

Dopuszczalność

20. Rząd twierdził, że skarżący nie przedstawił swojego stanowiska Trybunałowi w sześciomiesięcznym terminie przewidzianym w art. 35 ust. 1 Konwencji. Podniósł, że skarżący i jego obrońca byli obecni na rozprawie w dniu 17 marca 2016 r., na której sąd wydał prawomocny wyrok. Skarżącemu nie przysługiwało prawo do otrzymania pisemnego uzasadnienia wyroku z urzędu; musiał on w tym celu złożyć stosowny wniosek.

21. Skarżący ogólnie stwierdził, że jego sprawa była dopuszczalna oraz że doszło do naruszenia Konwencji.

22. Celem sześciomiesięcznego terminu jest promowanie pewności prawnej i zagwarantowanie, by sprawy dotyczące kwestii związanych z Konwencją były rozpatrywane w rozsądnym terminie. Ponadto ma on również chronić władze i inne zainteresowane strony przed pozostawaniem w stanie niepewności przez dłuższy czas (zob. Sabri Güne przeciwko Turcji [WI], skarga nr 27396/06, § 39, 29 czerwca 2012 r.).

23. Już wcześniej Trybunał uznał, że w przypadku gdy skarżącemu przysługuje prawo do doręczenia z urzędu pisemnego prawomocnego rozstrzygnięcia organu krajowego, przedmiot i cel art. 35 ust. 1 Konwencji w najlepszy sposób realizuje się poprzez liczenie sześciomiesięcznego terminu jako biegnącego od daty doręczenia pisemnego wyroku (zob. Worm przeciwko Austrii, wyrok z dnia 29 sierpnia 1997 r., Zbiór wyroków i decyzji 1997–V, str. 1547, § 33, oraz Sernawit i Inni przeciwko Polsce, skarga nr 61967/00, § 39, 6 listopada 2007 r.). W przypadku gdy prawo krajowe nie przewiduje doręczenia, Trybunał uznał za właściwe przyjęcie za punkt wyjścia terminu sfinalizowania rozstrzygnięcia, czyli momentu, w którym strony były w stanie definitywnie zapoznać się z jego treścią (zob. Papachelas przeciwko Grecji [WI], skarga nr 31423/96, § 30, ETPC 1999-II, oraz Jakelaitis przeciwko Litwie (dec.), skarga nr 17414/05, 16 grudnia 2008 r.).

24. W niniejszej sprawie sąd wydał prawomocne orzeczenie w dniu 17 marca 2016 r. i pouczył strony, że sporządzenie pisemnego uzasadnienia wyroku nastąpi w ciągu czternastu dni (zob. paragrafy 11 i 16 powyżej). Nawet przyjmując twierdzenie Rządu, że skarżący nie był uprawniony do otrzymania pisemnego wyroku z urzędu, musiał on niezwłocznie zażądać doręczenia. Skarżącemu doręczono prawomocny wyrok wraz z pisemnym uzasadnieniem w dniu 12 kwietnia 2016 r. (zob. paragraf 12 powyżej).

25. Trybunał zauważa, że pisemne uzasadnienie wyroku zawierało szczegółowe podsumowanie ustalonego przez sąd stanu faktycznego sprawy oraz wywody prawne sądu (zob. paragraf 12 powyżej). Tym samym skarżący miał możliwość zapoznania się z pełną treścią wyroku wydanego w jego sprawie dopiero po otrzymaniu jego uzasadnienia na piśmie (zob. Piętka przeciwko Polsce, skarga nr 34216/07, § 45, 16 października 2012 r.). W świetle powyższego oraz w szczególnych okolicznościach sprawy Trybunał uznaje, że sześciomiesięczny termin rozpoczął bieg w dniu, w którym skarżącemu doręczono pisemne uzasadnienie wyroku (zob. Pastuszenia przeciwko Polsce, skarga nr 46074/07, § 34, 21 września 2010 r.).

26. Skarżący wniósł skargę do Trybunału w dniu 11 października 2016 r., czyli przed upływem sześciu miesięcy od doręczenia mu prawomocnego rozstrzygnięcia w sprawie.

27. Z powyższego wynika, że skarga nie może zostać uznana za niedopuszczalną z powodu niedotrzymania sześciomiesięcznego terminu w rozumieniu art. 35 ust. 1 Konwencji, a sprzeciw Rządu powinien zostać odrzucony.

28. Trybunał zauważa, że zarzut skargi nie jest w sposób oczywisty nieuzasadniony w rozumieniu art. 35 ust. 3 lit. a Konwencji. Ponadto wskazuje, że nie jest on również niedopuszczalny pod żadnym innym względem. Tym samym należy uznać go za dopuszczalny.

Przedmiot skargi

29. Skarżący twierdził, że czas trwania postępowania niewątpliwie stanowił naruszenie zasady „rozsądnego terminu”. Postępowanie sądowe było szczególnie nieskuteczne, a postępowanie w pierwszej instancji było przewlekłe, bo trwało niemal dziesięć lat.

30. Rząd nie przedstawił stanowiska w przedmiocie tego zarzutu skarżącego.

31. Trybunał przypomina, że zasadność czasu trwania postępowania należy oceniać w świetle szczególnych okoliczności sprawy i z uwzględnieniem kryteriów przyjętych w orzecznictwie Trybunału, w szczególności złożoności sprawy oraz zachowania skarżącego i właściwych organów. W odniesieniu do ostatniego kryterium należy również brać pod uwagę, jakie jest znaczenie postępowania dla skarżącego (zob. Kudła przeciwko Polsce [WI], skarga nr 30210/96, § 124, ETPC 2000XI, dalsze odesłania do orzecznictwa – zob. Rutkowski i Inni, op. cit., §§ 126–128).

32. Trybunał nie dysponuje informacjami na tyle wystarczającymi, aby stwierdzić, że zawiłość sprawy była ponadprzeciętna. Chociaż sąd orzekający przeprowadził liczne dowody z przesłuchania świadków, to nic nie świadczy o konieczności przeprowadzenia dowodu z opinii biegłego w toku postępowania.

33. W odniesieniu do zachowania władz krajowych Trybunał zauważa, że termin pierwszej rozprawy przed Sądem Rejonowym w Toruniu wyznaczono niemal osiemnaście miesięcy po wniesieniu aktu oskarżenia przeciwko skarżącemu (zob. paragrafy 6 i 7 powyżej). Brak jest wyjaśnienia tego opóźnienia. Ogółem sąd orzekający rozpoznawał sprawę przez okres ponad jedenastu lat, podczas którego przeprowadził około 100 rozpraw (zob. paragraf 7 powyżej). W tym kontekście Trybunał opiera się na ustaleniach Sądu Okręgowego w Toruniu, który rozpatrywał skargę skarżącego wniesioną na gruncie ustawy z 2004 r. Sąd Okręgowy uznał, że główny materiał dowodowy w postępowaniu został zgromadzony do dnia 7 marca 2006 r., a późniejszy ponad siedmioletni okres charakteryzował się bardzo niską aktywnością procesową sądu orzekającego (zob. paragraf 14 powyżej). Nie ulega wątpliwości, że takie opóźnienie należy uznać za nadmierne i że należy je przypisać sądowi pierwszej instancji. Należy również zauważyć, że sporządzenie pisemnego uzasadnienia wyroku z dnia 30 października 2013 r. zajęło sądowi około sześciu miesięcy (zob. paragraf 8 powyżej)

34. Trybunał dostrzega późniejsze wysiłki podejmowane przez sąd apelacyjny i Sąd Rejonowy w Toruniu po przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania, mające na celu zakończenie prowadzonego przeciwko skarżącemu postępowania (zob. paragrafy 9-11 powyżej). Jednak ta ostateczna kumulacja czynności sądu nie może rekompensować wcześniejszych opóźnień ( zob. Rutkowski i Inni, op. cit., § 139).

35. Wreszcie Trybunał zauważa, że nic nie świadczy o tym, by skarżący znacząco przyczynił się do przewlekłości postępowania w jego sprawie.

36. W związku z powyższym, uwzględniając w szczególności znaczne opóźnienia zaistniałe na etapie postępowania rozpoznawczego, Trybunał uważa, że w niniejszej sprawie doszło do naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji ze względu na nierozsądną długość postępowania karnego.

ZARZUCANE NARUSZENIE ART. 13 KONWENCJI

37. Skarżący wywodził ponadto, że nie dysponował skutecznym krajowym środkiem odwoławczym w odniesieniu do dotkniętego przewlekłością postępowania w jego sprawie. Skarżący powołał się na art. 13 Konwencji, który stanowi:

„Każdy, kogo prawa i wolności zawarte w niniejszej Konwencji zostały naruszone, ma prawo do skutecznego środka odwoławczego do właściwego organu państwowego także wówczas, gdy naruszenia dokonały osoby wykonujące swoje funkcje urzędowe”.

38. Rząd kwestionował stanowisko, jakoby doszło do naruszenia tego postanowienia Konwencji.

39. Rząd nie przedstawił uwag w przedmiocie tego zarzutu skarżącego.

40. Trybunał zauważa, że zarzut ten ma związek z zarzutem analizowanym powyżej, a co za tym idzie należy go również uznać za dopuszczalny.

41. Trybunał przypomina, że art. 13 gwarantuje skuteczne środki odwoławcze przed organem krajowym w przypadku zarzucanego naruszenia wymogu wynikającego z art. 6 ust. 1, a mianowicie wymogu rozpatrzenia sprawy w rozsądnym terminie (zob. Kudła, op. cit., §§ 146-56). Odpowiednie zasady, przyjęte w wyroku w sprawie Kudła i w późniejszych wyrokach Trybunału, zostały określone w wyroku pilotażowym w sprawie Rutkowski ( Rutkowski i Inni, op. cit., §§ 126–128).

42. Trybunał już wcześniej stwierdził, że nie przestrzegano prawa skarżącego do rozpatrzenia jego sprawy w rozsądnym terminie zagwarantowanym w art. 6 ust. 1 Konwencji (zob. paragraf 36 powyżej). Nie ma zatem wątpliwości, że jego skarga „daje się uzasadnić” w rozumieniu art. 13 oraz że skarżący był uprawniony do środka odwoławczego, który pozwoliłby mu uzyskać odpowiednie zadośćuczynienie z tytułu naruszenia Konwencji przed organem krajowym, w tym zadośćuczynienie za szkodę niemajątkową poniesioną wskutek opóźnień, które miały miejsce w jego sprawie (zob. Kudła, op. cit., § 157).

43. Słuszne zadośćuczynienie zasądzone przez Sąd Okręgowy w Toruniu stanowiło około czterech procent wartości, którą Trybunał prawdopodobnie przyznałby skarżącemu w tym czasie zgodnie ze swoją praktyką, biorąc pod uwagę szczególne okoliczności sprawy. Kwotę zasądzoną przez sąd krajowy należy zatem uznać za oczywiście nieuzasadnioną w świetle standardów określonych przez Trybunał (zob. paragrafy 173-174 powyżej oraz Scordino (nr 1), op. cit., §214 i §269-270).

44. W świetle powyższego Trybunał stwierdza, że skarga wniesiona na gruncie ustawy z 2004 r. nie stanowiła dla skarżącego „odpowiedniego i wystarczającego zadośćuczynienia” w postaci odpowiedniego odszkodowania za przewlekłość postępowania w jego sprawie (zob. Scordino (nr 1), op. cit., § 181, oraz Rutkowski i Inni, op. cit., § 183).

45. W związku z powyższym doszło do naruszenia art. 13 Konwencji.

POZOSTAŁE ZARZUCANE NARUSZENIA KONWENCJI

46. Wreszcie skarżący, powołując się na kilka artykułów Konwencji, skarżył się na rzekomo długotrwałe zastosowanie wobec niego środka w postaci dozoru policyjnego. Stwierdził, że środek ten uchylono dopiero w dniu 26 lutego 2015 r. Skarżył się on również na wynik postępowania oraz na to, że pozbawiono go możliwości wykazania swojej niewinności ze względu na przedawnienie.

47. W zakresie, w jakim skarżący skarży się na stan rzeczy, który ustał w dniu 26 lutego 2015 r., skarga ta została wniesiona po terminie i podlega odrzuceniu zgodnie z art. 35 ust. 1 i 4 Konwencji.

48. Ponadto w świetle całokształtu posiadanego materiału i w zakresie, w jakim kwestie objęte skargą mieszczą się w zakresie jego właściwości, Trybunał stwierdza brak przesłanek świadczących o naruszeniu praw i wolności określonych w Konwencji i Protokołach do niej.

49. Z powyższego wynika, że pozostała część skargi jest w sposób oczywisty nieuzasadniona i podlega odrzuceniu zgodnie z art. 35 ust. 3 lit. a oraz ust. 4 Konwencji.

ZASTOSOWANIE ART. 41 KONWENCJI

50. Artykuł 41 Konwencji stanowi:

„Jeśli Trybunał stwierdzi, że nastąpiło naruszenie Konwencji lub jej Protokołów, oraz jeśli prawo wewnętrzne zainteresowanej Wysokiej Układającej się Strony pozwala tylko na częściowe usunięcie konsekwencji tego naruszenia, Trybunał orzeka, gdy zachodzi potrzeba, słuszne zadośćuczynienie pokrzywdzonej stronie”.

A.  Szkoda

51. Skarżący zażądał kwoty 35 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za szkodę niemajątkową.

52. Rząd kwestionował to żądanie.

53. Trybunał nie dostrzega żadnego związku przyczynowo skutkowego między stwierdzonym naruszeniem a zarzucaną szkodą majątkową, w związku z czym nie uwzględnia tego żądania. Z drugiej strony zasądza na rzecz skarżącego kwotę 10 000 EUR tytułem zadośćuczynienia za szkodę niemajątkową.

B.  Koszty i wydatki

54. Skarżący dochodził również kwoty 2500 EUR tytułem kosztów i wydatków poniesionych przed sądami krajowymi oraz 85 EUR tytułem kosztów tłumaczeń poniesionych przed Trybunałem.

55. Rząd pozostawił tę kwestię do uznania Trybunału.

56. Mając na uwadze posiadane dokumenty oraz swoje orzecznictwo, Trybunał nie uwzględnia żądania zwrotu kosztów i wydatków poniesionych w postępowaniu przed sądem krajowym oraz uznaje za właściwe zasądzenie kwoty 85 EUR tytułem zwrotu kosztów postępowania przed Trybunałem.

C.  Odsetki za zwłokę

57. Trybunał za słuszne uznaje wyznaczenie wysokości odsetek za zwłokę na podstawie marginalnej stopy procentowej Europejskiego Banku Centralnego powiększonej o trzy punkty procentowe.

  Z POWYŻSZYCH WZGLĘDÓW TRYBUNAŁ JEDNOGŁOŚNIE

1.  uznaje skargę wniesioną na gruncie art. 6 ust. 1 i art. 13 Konwencji za dopuszczalną, a pozostałą część skargi za niedopuszczalną;

2.  stwierdza, że doszło do naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji;

3.  stwierdza, że doszło do naruszenia art. 13 Konwencji;

4.  stwierdza

(a)  że pozwane państwo winno, w terminie trzech miesięcy, uiścić na rzecz skarżącego następujące kwoty, przeliczone na walutę pozwanego państwa według kursu obowiązującego w dniu płatności:

(i)  10 000 EUR (dziesięć tysięcy euro) plus wszelkie należne podatki, tytułem zadośćuczynienia za szkodę niemajątkową;

(ii)  85 EUR (osiemdziesiąt pięć euro), plus wszelkie należne podatki, tytułem poniesionych kosztów i wydatków;

(b)  że od upływu wyżej wskazanego terminu trzech miesięcy aż do momentu uregulowania należności, należne będą odsetki zwykłe od określonej powyżej kwoty, naliczone według stopy równej marginalnej stopie procentowej Europejskiego Banku Centralnego obowiązującej w tym okresie, powiększonej o trzy punkty procentowe;

5.  oddala pozostałą część roszczenia skarżącego dotyczącego słusznego zadośćuczynienia.

Sporządzono w języku angielskim i obwieszczono pisemnie w dniu 15 kwietnia 2021 r., zgodnie z Regułą 77 §§ 2 i 3 Regulaminu Trybunału.

Liv Tigerstedt Krzysztof Wojtyczek
Zastępca Kanclerza Przewodniczący