Orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka

SEKCJA PIERWSZA

DECYZJA

Skarga nr 60136/13
Robert FĄFARA
przeciwko Polsce

Europejski Trybunał Praw Człowieka (pierwsza sekcja), zasiadając w dniu 9 listopada 2021 r. jako Komitet w składzie:

Erik Wennerström, Przewodniczący,
Krzysztof Wojtyczek,
Lorraine Schembri Orland, sędziowie,
oraz Attila Teplán, p.o. zastępcy Kanclerza Sekcji,

mając na uwadze powyższą skargę wniesioną w dniu 6 września 2013 r.,

mając na względzie uwagi przedstawione przez pozwany Rząd oraz przekazane w odpowiedzi uwagi skarżącego,

po rozpoznaniu postanawia, co następuje:

  STAN FAKTYCZNY

1. Skarżący, Robert Fąfara, jest obywatelem Polski, który urodził się w 1968 r. i mieszka w Oleśnicy. Skarżący był reprezentowany przed Trybunałem przez p. B. Słupską-Uczkiewicz, prawniczkę praktykującą we Wrocławiu.

2. Rząd polski („Rząd”) reprezentowany był przez swojego pełnomocnika, p. J. Chrzanowską, a następnie przez p. J. Sobczaka z Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

A.  Okoliczności sprawy

3. Stan faktyczny sprawy, przedstawiony przez strony, można streścić następująco.

1.  Wydarzenia w dniach 6–8 lutego 2010 r.

4. W dniu 6 lutego 2010 r. około godz. 14.15 skarżący został zatrzymany przez policję w związku ze śmiercią kobiety. O godz. 15.01 badanie alkomatem wykazało u niego poziom alkoholu we krwi wynoszący 2,24 grama na litr. Skarżący twierdził, że wieczorem w dniu 5 lutego 2010 r. zażył nitrazepam (lek przepisywany w celu krótkotrwałego złagodzenia silnego lęku i bezsenności). Następnie o godz. 18.00 skarżącego aresztowano pod zarzutem zabójstwa.

5. Według protokołu zatrzymania sporządzonego tego samego dnia o godz. 18.35 skarżący został pouczony o swoich uprawnieniach, potwierdził, że nie złoży zażalenia na zatrzymanie i nie zażądał dostępu do obrońcy. Skarżący podpisał dokument informujący go o tych prawach.

6. W dniu 7 lutego 2010 r. o godz. 15.15 skarżący został przesłuchany przez policję. Wcześniej zbadano poziom alkoholu w jego krwi, a test alkomatem wykazał poziom alkoholu we krwi wynoszący 0,00 grama na litr. Skarżący podpisał oświadczenie, że przed przesłuchaniem został pouczony o swoich uprawnieniach i że otrzymał dokument zawierający informacje na temat jego uprawnień.

7. Podczas przesłuchania skarżący przedstawił szczegółowy i spójny opis wydarzeń z poprzedniego dnia. Wyznał, że zabił K.K., z którą był w związku. Zeznał, że udusił ją, ponieważ był zazdrosny, myśląc, że sypiała ona z innymi mężczyznami. Skarżący wyjaśnił, że dzielił mieszkanie z K.K. i jej partnerem, niejakim J.G. Skarżący podpisał protokół przesłuchania przez policję i dodał odręczną notatkę, że odzwierciedla on jego zeznania. Podczas przesłuchania nie korzystał z pomocy obrońcy.

8. W dniu 8 lutego 2010 r. o godz. 10.00 skarżący został przesłuchany przez prokuratora. Skarżący podpisał oświadczenie, że przed przesłuchaniem został pouczony o swoich uprawnieniach i że otrzymał pouczenie o uprawnieniach. Skarżący podtrzymał zeznania, które złożył na policji, i przyznał się do zabójstwa K.K. Ponownie opisał okoliczności zdarzenia. Skarżący zeznał również, że w dniu 23 stycznia 2010 r. opuścił ośrodek terapii uzależnienia od alkoholu, ale dwa dni później powrócił do nałogu i od tego czasu spożywał alkohol codziennie. Skarżący podpisał protokół przesłuchania. Podczas przesłuchania nie korzystał z pomocy obrońcy.

9. Tego samego dnia o godz. 13.00 podczas rozprawy sądowej dotyczącej tymczasowego aresztowania skarżący podtrzymał swoje wcześniejsze zeznania.

2.  Śledztwo

10. Skarżący podniósł, że w dniu 29 marca 2010 r. złożył wniosek o wyznaczenie obrońcy z urzędu, lecz sąd nie rozpatrzył tego wniosku. Rząd odpowiedział, że w aktach sprawy nie ma żadnej wzmianki o tym, iż taki wniosek kiedykolwiek złożono.

11. W dniu 12 kwietnia 2010 r. prokurator zlecił sporządzenie opinii biegłego na temat stanu zdrowia psychicznego skarżącego w chwili popełnienia przestępstwa. Opinia została sporządzona przez dwóch psychiatrów i przedłożona w dniu 21 kwietnia 2010 r. W opinii tej uznano, że poczytalność skarżącego nie była ograniczona. Jednocześnie biegli potwierdzili, że skarżący był uzależniony od alkoholu, ale pozostawał świadomy swoich reakcji, gdy był pod jego wpływem.

12. W dniu 19 kwietnia 2010 r. skarżący wyznaczył obrońcę z wyboru.

13. W dniu 17 czerwca 2010 r. podczas przesłuchania przez Sąd Rejonowy w Oleśnicy na posiedzeniu dotyczącym przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania skarżący nie przyznał się do zabójstwa. Stwierdził, że jego poprzednie zeznania zostały mu zasugerowane przez funkcjonariuszy policji. Utrzymywał, że nie pamięta, co się wydarzyło, ponieważ pił alkohol i zażył dwadzieścia tabletek nitrazepamu. Dodał, że codziennie zażywał od dwóch do sześciu tabletek nitrazepamu.

14. W dniu 7 września 2010 r. podczas przesłuchania przez prokuratora skarżący odmówił udzielenia odpowiedzi na jakiekolwiek pytania. Następnie prokurator postanowił uzyskać dodatkowe dowody. W szczególności zwrócono się do biegłych w dziedzinie DNA o przeprowadzenie dodatkowej oceny dowodów (mianowicie sznura użytego do uduszenia K.K.).

3.  Proces

15. Akt oskarżenia wpłynął w dniu 23 września 2010 r.

16. Podczas składania zeznań przed sądem w dniu 3 listopada 2010 r. skarżący oświadczył, że nie pamięta wydarzeń związanych ze śmiercią K.K. oraz że nie podtrzymuje wyjaśnień, które złożył w dniach 7 i 8 lutego 2010 r. Skarżący oświadczył również, że za śmierć K.K. odpowiada inna osoba – jej partner J.G. Sąd wysłuchał zeznań sześciu świadków oraz biegłych psychiatrów, którzy sporządzili opinię z dnia 21 kwietnia 2010 r.

17. Podczas kolejnych posiedzeń sąd wysłuchał zeznań licznych świadków, w szczególności A.K. i J.G., którzy w dniu 6 lutego 2010 r. spożywali alkohol ze skarżącym i ofiarą. Przesłuchano również innych świadków (matkę ofiary, siostrę ofiary i jej męża, sąsiadów ofiary oraz funkcjonariuszy policji). Ponadto sąd wysłuchał zeznań biegłych psychiatrów i psychologów, jak również biegłych z zakresu medycyny sądowej.

18. W dniu 2 grudnia 2011 r. Sąd Okręgowy we Wrocławiu wydał wyrok. Sąd stwierdził, że skarżący był uzależniony od alkoholu i został poddany leczeniu w ośrodku terapii uzależnień. Mieszkał z ofiarą i J.G. przez około dwa tygodnie przed popełnieniem zabójstwa. Sąd ustalił, że w dniu 6 lutego 2010 r. skarżący udusił K.K. Uznał skarżącego za winnego zabójstwa i skazał go na karę pozbawienia wolności w wymiarze 15 lat. Sąd oparł swoje orzeczenie na zeznaniach skarżącego, zeznaniach licznych świadków, opiniach biegłych i protokole oględzin zwłok ofiary. Zlecono zewnętrzne oględziny zwłok ofiary, a przeprowadzający je biegły złożył zeznania przed sądem. Analiza DNA znajdującego się na sznurze użytym do uduszenia ofiary nie wykazała obecności DNA skarżącego. Biegły stwierdził przed sądem, że w przypadku uduszenia sznurem DNA sprawcy nie zawsze pozostaje na sznurze.

19. Sąd uzyskał również opinię biegłego dotyczącą podpisu skarżącego na pouczeniach o uprawnieniach. Biegły stwierdził, że podpis skarżącego nie zdradzał specyficznych cech osoby w stanie upojenia alkoholowego, a słaba jakość pisma była spowodowana zatruciem alkoholowym, którego skutki dały o sobie znać kilka dni po wytrzeźwieniu skarżącego. Skarżący przedłożył sądowi również opinię prywatną biegłych sporządzoną przez Katedrę i Zakład Medycyny Sądowej Śląskiego Uniwersytetu Medycznego, w której stwierdzono, że podczas podpisywania pouczenia o uprawnieniach skarżący był pod wpływem alkoholu.

20. Sąd zbadał obie opinie biegłych i wysłuchał zeznań wszystkich biegłych. Opinię prywatną uznał jednak za nierzetelną, ponieważ biegli, którzy ją sporządzili, nie mieli dostępu do akt sprawy sądowej, a ich twierdzenia były sprzeczne z wszystkimi innymi opiniami biegłych.

21. Sąd ostatecznie uznał, że w dniu 7 lutego 2010 r. podczas przesłuchania skarżący był trzeźwy i zeznawał z pełnym zrozumieniem swoich czynów. Ponadto skarżący był w stanie odpowiedzieć na wszystkie pytania i nie był podatny na sugestie zewnętrzne.

22. Skarżący odwołał się od tego wyroku, podnosząc zasadniczo, że wyrok skazujący go był oparty na zeznaniach złożonych bez pomocy obrońcy. Stwierdził również, że w dniu 7 lutego 2010 r. nadal znajdował się pod wpływem alkoholu.

23. W dniu 19 kwietnia 2012 r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu utrzymał w mocy wyrok sądu pierwszej instancji. Sąd orzekł, że zgodnie z Kodeksem postępowania karnego obecność obrońcy podczas przesłuchania nie jest obowiązkowa. Skarżący został poinformowany na piśmie o swoich uprawnieniach, w tym o prawie do bycia przesłuchiwanym w obecności obrońcy, i podpisał pouczenie o tych uprawnieniach. Ponadto nie wystąpił o pomoc obrońcy podczas pierwszego przesłuchania w dniu 7 lutego 2010 r. ani następnego dnia podczas przesłuchania przez prokuratora, ani podczas posiedzenia w sądzie rejonowym. Ponadto prawdą jest, że w dniu 6 lutego 2010 r. w chwili zatrzymania skarżący był nietrzeźwy. Pierwsze przesłuchanie odbyło się jednak dwadzieścia cztery godziny później, a przesłuchanie przez prokuratora – dwa dni później, w dniu 8 lutego 2010 r.

24. Sąd apelacyjny podkreślił ponadto, że kwestię tego, czy skarżący nadal znajdował się pod wpływem alkoholu w momencie podpisywania pouczenia o uprawnieniach, dokładnie zbadał sąd pierwszej instancji i nie ma powodu, by podawać w wątpliwość wnioski tego sądu.

25. Sąd stwierdził, że zeznania skarżącego zostały potwierdzone zeznaniami innych świadków, opiniami biegłych oraz innymi dowodami zebranymi w sprawie.

26. Skarżący wniósł skargę kasacyjną od tego wyroku. Podniósł w szczególności, że sąd rozpoznający sprawę błędnie uznał, iż podczas pierwszego przesłuchania skarżący nie znajdował się pod wpływem alkoholu.

27. W dniu 6 lutego 2013 r. Sąd Najwyższy oddalił skargę kasacyjną skarżącego jako w sposób oczywisty nieuzasadnioną. Sąd zgodził się z wnioskami sądów pierwszej i drugiej instancji, że słaba jakość pisma skarżącego była spowodowana zatruciem alkoholowym, którego skutki stały się jasne kilka dni później. Ponadto Sąd Najwyższy uznał, że sądy niższej instancji uzyskały obszerny materiał dowodowy, który potwierdził wersję wydarzeń pierwotnie przedstawioną przez skarżącego. Orzeczenie Sądu Najwyższego doręczono skarżącemu w dniu 23 marca 2013 r.

B.  Właściwe prawo krajowe i praktyka

28. Zgodnie z art. 78 § 1 Kodeksu postępowania karnego z 1998 r. („k.p.k.”) oskarżony, który wykaże, że nie stać go na pomoc prawną (tj. że nie jest w stanie ponieść kosztów takiej pomocy „bez uszczerbku dla niezbędnego utrzymania siebie i rodziny”), może zwrócić się do sądu rozpoznającego sprawę o wyznaczenie mu obrońcy z urzędu.

29. W art. 80 k.p.k. ustanowiono zasadę znaną jako „przymus adwokacki”. Artykuł ten w istotnym zakresie stanowi, że:

„Oskarżony musi mieć obrońcę w postępowaniu przed sądem wojewódzkim jako sądem pierwszej instancji, jeżeli zarzucono mu zbrodnię lub pozbawiono wolności. W takim wypadku udział obrońcy w rozprawie głównej jest obowiązkowy, a w rozprawie apelacyjnej i kasacyjnej, jeżeli prezes sądu lub sąd uzna to za konieczne”1.

Przepis ten nie ma zastosowania do postępowania przygotowawczego, lecz ma zastosowanie dopiero po skierowaniu sprawy do rozpoznania, co wyraźnie potwierdził Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 20 stycznia 2004 r. (III KK 226/03).

30. K.p.k. zawiera również następujące przepisy dotyczące pierwszego przesłuchania podejrzanego:

Art. 300

„Przed pierwszym przesłuchaniem należy pouczyć podejrzanego o jego uprawnieniach: do składania wyjaśnień, do odmowy składania wyjaśnień lub odmowy odpowiedzi na pytania, […] do składania wniosków o dokonanie czynności śledztwa lub dochodzenia, do korzystania z pomocy obrońcy, [...] do końcowego zaznajomienia z materiałami postępowania przygotowawczego [...]. Pouczenie należy wręczyć podejrzanemu na piśmie; podejrzany otrzymanie pouczenia potwierdza podpisem”2.

Art. 301

„Na żądanie podejrzanego należy przesłuchać go z udziałem ustanowionego obrońcy. Niestawiennictwo obrońcy nie tamuje przesłuchania”3.

  SKARGA

31. Powołując się na art. 6 ust. 1 Konwencji w związku z art. 6 ust. 3 lit. c) Konwencji, skarżący zarzucił naruszenie jego prawa do bronienia się osobiście ze względu na brak pomocy prawnej na początkowym etapie postępowania karnego przeciwko niemu.

  PRAWO

A.  Zarzucane naruszenie art. 6 ust. 1 i 3 Konwencji

32. Skarżący podniósł, że postępowanie, które doprowadziło do jego skazania, było nierzetelne ze względu na brak pomocy prawnej na początkowym etapie tego postępowania. Powołał się na art. 6 ust. 1 i art. 6 ust. 3 lit. c) Konwencji, które w stosownym zakresie stanowią, że:

„1. Każdy ma prawo do sprawiedliwego [...] rozpatrzenia jego sprawy [...] przez [...] sąd [...] przy rozstrzyganiu o [...] zasadności każdego oskarżenia w wytoczonej przeciwko niemu sprawie karnej. [...]

3. Każdy oskarżony o popełnienie czynu zagrożonego karą ma co najmniej prawo do:

[…]

c) bronienia się osobiście lub przez ustanowionego przez siebie obrońcę, a jeśli nie ma wystarczających środków na pokrycie kosztów obrony, do bezpłatnego korzystania z pomocy obrońcy wyznaczonego z urzędu, gdy wymaga tego dobro wymiaru sprawiedliwości;

[…]”.

1.  Stanowiska stron

(a)  Rząd

33. Rząd podniósł, że skarżący od początku śledztwa wiedział, iż jest uprawniony do korzystania z pomocy obrońcy. Skarżący został poinformowany na piśmie o swoich uprawnieniach i podpisał odpowiednie dokumenty w dniach 6, 7 i 8 lutego 2010 r. Mimo że został poinformowany o swoich uprawnieniach, nie zwrócił się jednak o pomoc obrońcy. Był reprezentowany przez obrońcę od dnia 19 kwietnia 2010 r., podczas śledztwa, a następnie przez cały czas trwania procesu.

34. Rząd podkreślił również, że zeznania skarżącego złożone na początku śledztwa przeanalizowano w świetle licznych innych dowodów (zeznań świadków, opinii biegłych i wyników oględzin zwłok). Ponadto okoliczności pierwszego przesłuchania, w szczególności zdolność skarżącego do zrozumienia konsekwencji zrezygnowania z prawa do bycia reprezentowanym przez obrońcę, dokładnie zbadał sąd rozpoznający sprawę.

35. Rząd stwierdził, że skarżący w sposób jasny i jednoznaczny zrezygnował z prawa do zachowania milczenia lub do pomocy obrońcy. Jak potwierdziły sądy krajowe na podstawie opinii biegłych, podczas pierwszego przesłuchania skarżący był trzeźwy i zeznawał z pełnym zrozumieniem swoich czynów. Wreszcie Rząd podkreślił, że początkowe przyznanie się skarżącego do winy pod nieobecność obrońcy nie było jedyną podstawą do jego skazania. Przebieg wydarzeń przedstawiony przez skarżącego podczas jego pierwszego przesłuchania potwierdziły dowody zebrane w trakcie śledztwa.

(b)  Skarżący

36. Skarżący podniósł, że podczas pierwszego przesłuchania znajdował się w szczególnie niekorzystnej sytuacji, ponieważ dzień wcześniej spożył dużą ilość alkoholu. W tych okolicznościach, mając ograniczoną zdolność do podejmowania przemyślanych decyzji, podpisał dokumenty informujące go o jego uprawnieniach. Nie był jednak w stanie przewidzieć konsekwencji swojej decyzji dla wyniku postępowania.

37. Skarżący powołał się ponadto na opinię prywatną biegłych z dnia 4 maja 2011 r. i zawarty w niej wniosek, że w dniu pierwszego przesłuchania przez policję był jeszcze nietrzeźwy. Utrzymywał, że zeznania, które złożył podczas pierwszego przesłuchania, pod nieobecność obrońcy, miały wpływ na kierunek śledztwa. Zgodził się co do tego, że jego przyznanie się do winy nie było jedyną podstawą jego skazania, lecz jego zdaniem miało na to istotny wpływ.

2.  Ocena Trybunału

38. Ogólne zasady w odniesieniu do dostępu do obrońcy, prawa do zachowania milczenia, wolności od samooskarżenia, zrezygnowania z prawa do pomocy prawnej oraz związku tych praw z ogólną rzetelnością postępowania w aspekcie karnym art. 6 Konwencji można znaleźć w wyroku w sprawie Beuze przeciwko Belgii ([WI], nr 71409/10, §§ 119–150, 9 listopada 2018 r.).

39. Rozpatrując kwestię, czy skarżący mógł skorzystać z prawa do pomocy obrońcy, Trybunał bada w szczególności, czy skarżący jednoznacznie i umyślnie zrezygnował z praw przysługujących mu na gruncie art. 6 (zob. odpowiednio Płonka przeciwko Polsce, nr 20310/02, § 36–37, 31 marca 2009 r. oraz Hakan Duman przeciwko Turcji, nr 28439/03, § 50, 23 marca 2010 r.).

40. W przedmiotowej sprawie Trybunał zauważa, że w dniu 7 lutego 2010 r., tj. dzień po zatrzymaniu, skarżący podpisał dokument zawierający oświadczenie, że przed przesłuchaniem został poinformowany o swoich uprawnieniach, w tym o uprawnieniu do korzystania z pomocy obrońcy, oraz że informacji tych udzielono również na piśmie (zob. paragraf 6 powyżej). W dniu 8 lutego 2010 r. skarżący został ponownie przesłuchany i podpisał podobne oświadczenie (zob. paragraf 8 powyżej). Tego samego dnia ponownie przyznał się do winy podczas rozprawy dotyczącej tymczasowego aresztowania. Przy żadnej z tych okazji nie wyraził chęci skontaktowania się z obrońcą. Skarżącego poinformowano również o jego uprawnieniach w dniu aresztowania, tj. 6 lutego 2012 r. (zob. paragraf 5 powyżej).

41. Trybunał zauważa, że stan zdrowia psychicznego skarżącego w momencie pierwszego przesłuchania zbadali biegli, którzy wyrazili opinię, że był on w stanie zrozumieć przekazane mu informacje (zob. paragraf 11 powyżej). Sądy krajowe dokładnie zbadały również, z uwzględnieniem opinii biegłych, kwestię tego, czy w momencie podpisywania dokumentu zawierającego rezygnację z pomocy prawnej skarżący nadal znajdował się pod wpływem alkoholu (zob. paragraf 19 powyżej). Następnie sąd rozpoznający sprawę stwierdził, że podczas pierwszego przesłuchania skarżący złożył zeznania z pełnym zrozumieniem swoich czynów (zob. paragraf 21 powyżej). Zdaniem Trybunału w okolicznościach przedmiotowej sprawy nie można uznać oceny sądów krajowych za arbitralną ani w sposób oczywisty nieuzasadnioną.

42. Trybunał zauważa ponadto, że skarżący wycofał przyznanie się do winy dopiero w dniu 17 czerwca 2010 r., podczas końcowego etapu postępowania przygotowawczego i ponad cztery miesiące po pierwszym przesłuchaniu (zob. paragraf 13 powyżej).

43. Trybunał uważa, że w przedmiotowej sprawie nie występują żadne okoliczności, które wskazywałyby na to, że ze względu na stan upojenia alkoholowego lub historię uzależnienia od alkoholu skarżący nie był w stanie zrozumieć przekazanych mu informacji ani skorzystać z prawa do zwrócenia się o pomoc obrońcy.

44. W świetle powyższego Trybunał nie może stwierdzić, że skarżącemu uniemożliwiono skorzystanie z prawa do pomocy obrońcy.

45. Trybunał zbada jednak, czy ogólna rzetelność postępowania karnego przeciwko skarżącemu została naruszona przez brak ważnej rezygnacji z pomocy prawnej przy składaniu zeznań na policji oraz późniejsze dopuszczenie przez sąd rozpoznający sprawę tych zeznań, które doprowadziły do skazania skarżącego.

46. Trybunał zauważa, że skarżący był reprezentowany przez obrońcę od dnia 19 kwietnia 2010 r. i przez cały czas trwania postępowania przed Sądem Okręgowym we Wrocławiu i Sądem Apelacyjnym we Wrocławiu (zob. paragraf 12 powyżej). Podczas postępowania karnego skarżący mógł powoływać świadków obrony i miał możliwość kwestionowania argumentów oskarżenia. Mógł również przedstawić dowody dotyczące okoliczności swojego pierwszego przesłuchania i miał możliwość zaprezentowania wszelkich szczegółów, które podają w wątpliwość wiarygodność i szczerość jego pierwszego zeznania (zob. Ibrahim i inni przeciwko Zjednoczonemu Królestwu [WI], nr 50541/08 i trzy inne, § 283, 13 września 2016 r.). Kwestię tę zbadali dalej powołani przez sąd biegli. Ponadto zeznania złożone przez skarżącego podczas zatrzymania policyjnego oraz jego przyznanie się do winy nie były jedyną podstawą jego skazania. Sąd rozpoznający sprawę uzasadnił skazanie skarżącego zeznaniami wielu świadków oraz wnioskami z szeregu badań kryminalistycznych, w tym z oględzin zwłok (zob. paragrafy 16, 18, 19, 25 powyżej). W świetle tych rozważań Trybunał nie widzi podstaw, by stwierdzić, iż prawa skarżącego do przedstawienia swojego stanowiska w sprawie były w jakikolwiek sposób ograniczone.

47. W tym kontekście Trybunał stwierdza, że ogólna rzetelność procesu sądowego skarżącego nie została nieodwracalnie naruszona. Z powyższego wynika, że ta część skargi jest w sposób oczywisty nieuzasadniona i podlega odrzuceniu zgodnie z art. 35 ust. 3 lit. a) oraz art. 35 ust. 4 Konwencji.

B.  Inne zarzucane naruszenia Konwencji

48. Skarżący podniósł również na gruncie art. 6 ust. 2 Konwencji, że w dniu 10 lutego 2010 r. prasa lokalna opublikowała artykuł zawierający stwierdzenie, że zamordował on K.K.

49. Trybunał zbadał te skargi i uznaje, że w świetle całokształtu posiadanego przez siebie materiału i w zakresie, w jakim kwestie objęte skargą mieszczą się w zakresie jego właściwości, skargi te albo nie spełniają kryteriów dopuszczalności określonych w art. 35 ust. 1 Konwencji, albo nie wskazują one na wystąpienie jakiegokolwiek naruszenia praw i wolności zapisanych w Konwencji lub jej Protokołach.

50. Ta część skargi musi zatem zostać uznana za niedopuszczalną na podstawie art. 35 ust. 1 i 4 Konwencji.

Z powyższych względów Trybunał jednogłośnie:

uznaje skargę za niedopuszczalną.

Sporządzono w języku angielskim i obwieszczono pisemnie dnia 2 grudnia 2021 r.

Attila Teplán Erik Wennerström
P.o. Zastępcy Kanclerza Przewodniczący

1 Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz.U. z 1997 r., nr 89, poz. 555).

2 Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz.U. z 2021 r., poz. 534).

3 Tamże.