Orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka

WYROK

STRASBURG

dnia 28 października 2014 roku

OSTATECZNY

28.01.2015

Wyrok uprawomocnił się zgodnie z warunkami określonymi w artykule 44 § 2 Konwencji. Wyrok ten podlega korekcie wydawniczej przed jego opublikowaniem w ostatecznej wersji.

W sprawie Peltereau-Villeneuve przeciwko Szwajcarii ,

Europejski Trybunał Praw Człowieka (druga sekcja), jako izba składająca się z następujących sędziów :

Guido Raimondi, przewodniczący,
Işıl Karakaş,
Nebojša Vučinić,
Helen Keller,
Paul Lemmens,
Egidijus Kūris,
Robert Spano, sędziowie,
oraz Stanley Naismith, kanclerz sekcji,

obradując na posiedzeniu niejawnym w dniu 7 października 2014 roku,

wydaje następujący wyrok, który został przyjęty w tym dniu :

POSTĘPOWANIE

1. Sprawa wywodzi się z skargi (nr 60101/09) wniesionej w dniu 22 października 2009 roku przeciwko Konfederacji Szwajcarskiej do Europejskiego Trybunału Praw Człowieka na podstawie artykułu 34 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności („Konwencja”) przez obywatela tego kraju („skarżący”), Pana Benoit Peltereau-Villeneuve.

2. Skarżący był reprezentowany przez mecenas Barth, adwokat praktykującą w Genewie. Rząd szwajcarski („Rząd”) był reprezentowany przez jego pełnomocnika Pana F. Schürmanna z Federalnego Biura Sprawiedliwości.

3. Przywołując artykuł 6 § 2 Konwencji, skarżący zarzucił, że sformułowania użyte przez prokuratora generalnego w postanowieniu
o umorzeniu postępowania z powodu przedawnienia ścigania karnego naruszyły jego prawo do poszanowania domniemania niewinności.

4. W dniu 1 października 2013 roku skarga została zakomunikowana Rządowi.

FAKTY

I. OKOLICZNOŚCI SPRAWY

5. Skarżący urodził się w 1958 roku i zamieszkuje w Juvigny-En-Perthois.

6. W dniu 21 stycznia 2008 roku oficjał Diecezji Lozanny, Genewy
i Fryburga poinformował prokuratora generalnego o wszczęciu śledztwa kanonicznego przeciwko skarżącemu, będącemu księdzem prałatem,
podejrzanemu o wykorzystywanie seksualne. Oficjał zawiesił skarżącego
w wykonywaniu obowiązków.

7. Prokurator generalny wszczął postępowanie przeciw skarżącemu,
w szczególności o przemoc seksualną, gwałt i czyny o charakterze seksualnym popełnione na osobach nieporadnych ze względu na ich stan fizyczny i psychiczny. Policja śledcza uzyskała zeznania dwóch rzekomych ofiar. Następnie przesłuchano również skarżącego, który w czasie przesłuchania, pod nieobecność adwokata, przyznał się do zarzucanych mu czynów, lecz dwa dni później cofnął zeznania.

8. Postanowieniem z dnia 25 września 2008 roku prokurator generalny Kantonu Genewy umorzył postępowanie. Uznał, że skarżący dopuścił się, wobec co najmniej dwóch osób, czynów polegających na wykorzystaniu krytycznego położenia (uwaga tłumacza: w celu doprowadzenia do obcowania płciowego), lecz z uwagi na okoliczność, że czyny miały miejsce w latach 1991-1992, nastąpiło przedawnienie ich ścigania. W uzasadnieniu postanowienia prokurator wskazał:

„Z uwagi na powyższe, należy uznać że doszło do popełnienia przez [skarżącego], wobec co najmniej dwóch osób, [pokrzywdzonego nr 1] i [pokrzywdzonego nr 2], czynów polegających na wykorzystaniu krytycznego położenia....”

Z powyższego wynika, że istniał oczywisty stosunek podporządkowania
i zależności, który [skarżący] w bezwstydny sposób wykorzystał w celu popełnienia czynów opisanych przez pokrzywdzonych.”

Z uwagi na upływ terminu przedawnienia (…) nie można dalej prowadzić postępowania karnego, nawet jeśli opis stanu faktycznego prowadzi do stwierdzenia, że doszło faktycznie do popełnienia przestępstwa wobec osób pokrzywdzonych.”

9. Postanowienie znalazło się w prasie i czytelnicy mogli przeczytać, że skarżący popełnił i przyznał się do popełnienia czynów, za które był ścigany.

10. Skarżący odwołał się do Izby Śledczej w Genewie, wnosząc
o uchylenie postanowienia i dodatkowo o przekazanie sprawy prokuratorowi generalnemu w celu sporządzenia nowego postanowienia o umorzeniu, które ograniczałoby się do stwierdzenia, że czyny objęte tym postępowaniem uległy przedawnieniu.

11. Postanowieniem z dnia 5 listopada 2008 roku Izba Śledcza uznała odwołanie za niedopuszczalne. Izba stwierdziła, że skoro skarżący nie został oskarżony, to nie jest uprawniony do złożenia wniosku o uchylenie,
a ponadto izba nie jest właściwa do udzielania prokuratorowi generalnemu instrukcji w przedmiocie sporządzania i uzasadniania postanowienia
o umorzeniu.

12. Skarżący złożył odwołanie w sprawie karnej do Sądu Federalnego,
o uchylenie zaskarżonego postanowienia, w zakresie w jakim nie uwzględniono jego wniosku o sporządzenie nowego postanowienia o umorzeniu.

13. Wyrokiem z dnia 19 marca 2009 roku Sąd Federalny odrzucił odwołanie skarżącego. Sąd Najwyższy stwierdził, że uznanie za niedopuszczalne zażalenia, które zmierza jedynie do uzyskania innego uzasadnienia zaskarżonego postanowienia i nie wiąże się to z jakąkolwiek zmianą w jej sentencji, nie jest arbitralne. Odnośnie zarzucanego przez skarżącego naruszenia zasady domniemania niewinności Sąd Federalny zauważył:

„Postępowanie wszczęte przeciw wnoszącemu odwołanie zostało umorzone
z powodu przedawnienia. Jednak opis stanu rzeczy przedstawiony w tym postanowieniu wiązał się z istnieniem dostatecznego podejrzenia popełnienia czynów karalnych, co do których należało ustalić, jakiego rodzaju przestępstwa wypełniają one znamiona, określić, jaką karą są zagrożone i w jakim wymiarze, a czynności te należało podjąć przed stwierdzeniem, że sprawa uległa przedawnieniu. Postanowienie podnosi, że istniało wprawdzie dostateczne podejrzenie popełnienia czynów polegających na wykorzystaniu krytycznego położenia, jednak należy postanowić o umorzeniu postępowania z tego powodu, że czyny te miały miejsce w odległym czasie. Tak też zaskarżone postanowienie nie narusza przywołanej zasady.”

14. W opinii Sądu Federalnego zaskarżone postanowienie nie zawierało nic poza tym co konieczne do uzasadnienia umorzenia postępowania.

15. Od stycznia 2008 roku do grudnia 2012 roku wobec skarżącego toczyło się postępowanie kanoniczne. Sformułowania użyte
w postanowieniu z dnia 25 września 2008 roku były cytowane w szeregu dokumentach wydanych w ramach tego postępowania, w tym w akcie oskarżenia. W dniu 4 lutego 2011 roku orzeczono wykluczenie skarżącego ze stanu duchownego. W dniu 13 grudnia 2012 roku dekretem kongregacji, do której należał skarżący, postanowienie to zostało uchylone,
a postanowieniem z dnia 13 marca 2013 roku sąd pracy zasądził od kościoła rzymskokatolickiego w Genewie odszkodowanie na rzecz skarżącego
w wysokości 1 franka szwajcarskiego (CHF).

II. WŁAŚCIWE PRAWO KRAJOWE

16. Artykuł 116 § 1 Kodeksu postępowania karnego Republiki i Kantonu Genewy z dnia 29 września 1977 roku (kpk/GE), który nie obowiązuje od wejścia w życie w dniu 1 stycznia 2011 roku szwajcarskiego Kodeksu postępowania karnego, ale miał zastosowanie
w przedmiotowej sprawie, brzmi jak następuje:

„W razie zaistnienia przeszkody we wdrożeniu postępowania karnego, lub gdy czyny nie wypełniają znamion określonego przestępstwa, bądź okoliczności nie uzasadniają prowadzenia postępowania karnego, prokurator generalny postanawia o umorzeniu sprawy, chyba, że pojawią się nowe fakty lub okoliczności.”

17. Postanowienie o umorzeniu na podstawie tego przepisu następuje przed wszczęciem postępowania karnego, prowadzenie którego należy do sędziego śledczego. Na postanowienie o umorzeniu przysługuje zażalenie do izby śledczej.

18. Artykuł 198 § 2 kpk/GE przewiduje :

„W razie odwołania izba może przekazać postępowanie do sędziego śledczego, utrzymać w mocy postanowienie o umorzeniu lub zarządzić, by prokurator generalny przedstawił wnioski końcowe wraz z uzasadnieniem.”

PRAWO

I. ZARZUT NARUSZENIA ARTYKUŁU 6 § 2 KONWENCJI

19. Skarżący zarzucił, że sformułowania zawarte w postanowieniu
o umorzeniu wydanym przez prokuratora generalnego, a następnie związane
z nim postanowienia sądów naruszyły zasadę domniemania niewinności. Przywołał artykuł 6 § 2, który brzmi jak następuje :

„Każdego oskarżonego o popełnienie czynu zagrożonego karą uważa się za niewinnego do czasu udowodnienia mu winy zgodnie z ustawą.”

A. Dopuszczalność skargi

20. Rząd zarzucił, że skarżący nie może być uznany za „ofiarę”, ponieważ wydano już postanowienie, w którym stwierdzono, że nastąpiło przedawnienie ścigania karnego. Ponadto Rząd oświadczył, że przyznając się do popełnienia zarzucanych mu czynów, skarżący zrzekł się ochrony swego dobrego imienia.

21. Skarżący nie zgodził się z tymi tezami.

22. Trybunał zauważył, że nie można twierdzić, że umorzenie ścigania karnego odebrało skarżącemu status ofiary, jako że zarzucane naruszenie wywodzi się właśnie z postanowienia o umorzeniu ścigania.

23. Odnośnie do ewentualnych konsekwencji przyznania się do winy skarżącego, Trybunał odnotował, że przyznał się on do winy pod nieobecność adwokata, a następnie, dwa dni po przesłuchaniu, odwołał swoje zeznania (zob. między innymi, Imbrioscia przeciwko Szwajcarii, 24 listopada 1993 roku, seria A nr 275 ; John Murray przeciwko Zjednoczonemu Królestwu, 8 lutego 1996 roku, Zbiór wyroków i decyzji 1996-I ; Brennan przeciwko Zjednoczonemu Królestwu, nr 39846/98, § 45, ETPCz 2001-X ; Salduz przeciwko Turcji [Wielka Izba], nr 36391/02, § 55, ETPCz 2008) oraz, że jedynie właściwy organ sądowy mógł stwierdzić, że skarżący jest winny popełnienia zarzucanych mu czynów. W tych okolicznościach nie można mówić, że wpływało to w jakikolwiek sposób na status ofiary skarżącego.

24. Należy zatem oddalić zarzut Rządu w przedmiocie braku statusu ofiary.

25. Trybunał stwierdza, że skarga nie może być uznana za w sposób oczywisty nieuzasadnioną w rozumieniu artykułu 35 § 3 lit. a) Konwencji i że nie ma żadnego innego powodu, by uznać ją za niedopuszczalną. Trybunał uznaje ją zatem za dopuszczalną.

B. Przedmiot sprawy

1. Stanowiska stron

(a) Skarżący

26. Skarżący zarzucił, że postanowienie prokuratora stanowi skazanie, gdyż poddaje analizie wszystkie warunki przestępstwa wykorzystania krytycznego położenia oraz stwierdza, iż w niniejszym przypadku doszło do popełnienia tego czynu. Prokurator generalny przedstawia okoliczności faktyczne sprawy, tak jakby do nich doszło, bez przeprowadzenia postępowania kontradyktoryjnego, które nie mogło zostać wszczęte z powodu przedawnienia ścigania. W postanowieniu z dnia 25 września 2008 roku nie poprzestano zatem na opisaniu stanu podejrzenia.

27. Skarżący podniósł ponadto, że Izba Śledcza, która nie wyraziła zgody na zmianę, lub na wniesienie o zmianę uzasadnienia postanowienia
o umorzeniu postępowania również naruszyła jego prawo do domniemania niewinności. A Sąd Federalny przejął postanowienia prokuratora generalnego i Izby Śledczej i tym samym naruszył wymóg poszanowania zasady domniemania niewinności.

(b) Rząd

28. Rząd stwierdził, że uzasadnienie postanowienia z dnia 25 września 2008 roku nie narusza wymogu artykułu 6 § 2. Rząd oświadczył, że na podstawie artykułu 116 § 1 Kodeksu postępowania karnego, obowiązującego w okresie objętym postępowaniem, przedawnienie miało charakter proceduralny i nie prowadziło do uniewinnienia. Ponadto Rząd twierdził, że dostateczne podejrzenie popełnienia czynu karalnego jest niezbędnym warunkiem do umorzenia postępowania karnego z uwagi na przedawnienie. Biorąc pod uwagę zeznania dwóch domniemanych ofiar oraz samego skarżącego, prokurator generalny uznał, że doszło do popełnienia czynów a następnie ograniczył się do określenia kwalifikacji prawnej czynu, nie wypowiadając się na temat winy skarżącego. Takie postępowanie jest niezbędne, aby określić wymiar grożących kar – ich długość musi być wiadoma przed stwierdzeniem, czy nastąpiło przedawnienie. W postanowieniu o umorzeniu poprzestano jedynie na opisaniu stanu podejrzenia.

29. Rząd podniósł, że ani w postanowieniu Izby Śledczej, ani
w wyroku Sądu Federalnego nie wypowiedziano się na temat winy skarżącego.

2. Ocena Trybunału

30. Trybunał przypomina, że zasada domniemania niewinności, określona w ustępie 2 artykułu 6, jest jednym z wymogów rzetelnego procesu karnego określonego w ustępie 1 (zob. Deweer przeciwko Belgii, 27 lutego 1980 roku, § 56, seria A nr 35, oraz Minelli przeciwko Szwajcarii, 25 marca 1983 roku, § 27, seria A n ^o 62).

31. Zasada ta zostanie naruszona, jeżeli oficjalne oświadczenie dotyczące osoby oskarżonej o popełnienie czynu karalnego sugeruje, iż osoba ta jest winna, zanim jej wina została dowiedziona w sposób przewidziany prawem (zob. w szczególności Allenet de Ribemont, 10 lutego 1995 roku, §§ 35-36; Daktaras przeciwko Litwie, nr 42095/98, §§ 41-42, ETPCz 2000–X; Moullet przeciwko Francji (decyzja) nr 27521/04, 13 września 2007 roku). Wystarczające jest nawet, gdy w przypadku braku formalnego stwierdzenia, pewne wnioski mogą wskazywać, że sąd lub inny organ uważają oskarżonego za winnego (zob. wyż. cyt. Daktaras przeciwko Litwie § 41). Ponadto zasadę domniemania niewinności może naruszyć nie tylko sędzia lub sąd, ale także inne organy władzy publicznej, w tym prokuratorzy (zob. Allenet de Ribemont przeciwko Francji (interpretacja), 7 sierpnia 1996 roku, § 36, Zbiór wyroków i decyzji 1996-III oraz Daktaras przeciwko Litwie, op. cit., § 42). Chodzi również o dobre imię zainteresowanej osoby po zakończeniu postępowania karnego oraz o to, jak będzie ona postrzegana przez opinię publiczną (zob. Allen przeciwko Zjednoczonemu Królestwu [Wielka Izba], nr 25424/09, § 94, ETPCz 2013).

32. Ponadto Trybunał przypomina, że należy dokonać rozróżnienia między stwierdzeniami odzwierciedlającymi opinię, iż konkretna osoba jest winna, od stwierdzeń, które odnoszą się do stanu podejrzenia. Pierwsze naruszają zasadę domniemania niewinności, podczas gdy drugie mogą być uważane za zgodne z duchem artykułu 6 Konwencji (zob. Marziano przeciwko Włochom, nr 45313/99, § 31, 28 listopada 2002 roku). Istnieje zasadnicza różnica pomiędzy stwierdzeniem, że ktoś jest podejrzany o popełnienie przestępstwa, a orzeczeniem sądu jednoznacznie stwierdzającym, przy braku prawomocnego skazania, iż dana osoba popełniła przestępstwo (zob. Matijašević przeciwko Serbii nr 23037/04, § 48, ETPCz 2006-X).

33. Biorąc powyższe pod uwagę Trybunał musi ustalić, czy
w przedmiotowej sprawie postanowienie kończące postępowanie karne poddało w wątpliwość niewinność skarżącego, chociaż nie został on uznany za winnego (zob. Virabyan przeciwko Armenii, nr 40094/05, § 187, 2 października 2012 roku).

34. W przedmiotowej sprawie prokurator generalny wydał postanowienie o zaniechaniu ścigania skarżącego z powodu przedawnienia. Prawdą jest, tak jak podkreślał Rząd, że niezbędne było ustalenie kwalifikacji prawnej zarzucanych czynów w celu określenia wymiaru kary
i stwierdzenia, że doszło do przedawnienia ścigania. Trybunał zauważył jednak, że zastosowanie artkułu 116 § 1 kpk/GE nie zakłada ani nie wymaga pewności, że przestępstwo zostało popełnione (zob. a contrario, wyż. cyt. Virabyan przeciwko Armenii, § 191).

35. Analiza treści postanowienia wydanego w dniu 25 września 2008 roku nie pozostawia żadnej wątpliwości co do zdania prokuratora generalnego na temat winy skarżącego. I tak, w szczególności po uznaniu, że doszło do popełnienia czynów, i po zbadaniu, czy czyny wypełniają znamiona przestępstwa, prokurator generalny stwierdził, że „z uwagi na upływ terminu przedawnienia” (…) nie można dalej prowadzić postępowania karnego, nawet jeśli opis stanu faktycznego prowadzi do stwierdzenia, że faktycznie doszło do popełnienia przestępstwa wobec osób pokrzywdzonych”. Ponadto w stwierdzeniach tych doszło do użycia niepotrzebnych określeń. I tak dotyczy to określenia „w bezwstydny sposób”, w jaki skarżący miał popełnić przestępstwo wobec „co najmniej” dwóch rzekomych ofiar. Wziąwszy powyższe pod uwagę, nie ma żadnych wątpliwości, że postanowienie z dnia 25 września 2008 roku przedstawia stanowisko prokuratora generalnego co do kwestii winy skarżącego i nie poprzestaje na opisaniu stanu podejrzenia. Choć określenie kwalifikacji prawnej czynów było niezbędne, w mających zastosowanie przepisach nic jednak nie zobowiązywało prokuratora generalnego do ustalenia rzeczywistego przebiegu wydarzeń. Do prokuratora generalnego należało jedynie wybranie odpowiednich sformułowań i poprzestanie na opisaniu stanu podejrzenia co do winy skarżącego.

36. Zarówno Izba Śledcza i jak i Sąd Federalny odrzuciły odwołania skarżącego, nie poddawszy krytyce treści postanowienia. Chociaż Sąd Federalny poddał analizie tekst postanowienia wydanego przez prokuratora generalnego, uznał jednak, że postanowienie to nie zawierało „nic poza tym co konieczne do uzasadnienia umorzenia postępowania”.

37. Ponadto treść postanowienia z dnia 25 września 2008 roku znalazła się w prasie oraz miała duże znaczenie w postępowaniu kanonicznym. Choć można uznać, że opinia publiczna ma prawo do otrzymywania informacji, nie wymaga to jednak przekazywania jakiegokolwiek poglądu co do winy skarżącego. Nie ma przecież wątpliwości, że poprzez upublicznienie postanowienia o umorzeniu postępowania dobre imię skarżącego zostało poważnie naruszone (zob. wyż, cyt. wyrok Allen przeciwko Zjednoczonemu Królestwu [Wielka Izba], § 94).

38. Te informacje są wystarczające dla Trybunału, żeby stwierdzić, że uzasadnienie postanowienia o umorzeniu wydane w dniu 25 września 2008 roku, potwierdzone, co do zasady, przez Izbę Śledczą i Sąd Federalny, naruszyło zasadę domniemania niewinności.

39. Doszło zatem do naruszenia artykułu 6 § 2 Konwencji.

II. ZASTOSOWANIE ARTKUŁU 41 KONWENCJI

40. Zgodnie z artykułem 41 Konwencji,

„Jeśli Trybunał stwierdzi, że nastąpiło naruszenie Konwencji lub jej Protokołów oraz jeśli prawo wewnętrzne Wysokiej Układającej się Strony pozwala tylko na częściowe usunięcie konsekwencji tego naruszenia, Trybunał orzeka, gdy zachodzi taka potrzeba, o przyznaniu słusznego zadośćuczynienia pokrzywdzonej stronie.”

A. Szkoda

41. Skarżący domagał się 141 349,60 franków szwajcarskich (CHF), to jest około 115 898,33 euro (EUR), z tytułu poniesionej szkody materialnej. Kwota ta odpowiadała wysokości wynagrodzenia, które powinien był otrzymać w okresie od października 2008 roku, to jest po wydaniu postanowienia o umorzeniu przez prokuratora generalnego, do czerwca 2013 roku, kiedy mógł rozważyć ponowne włączenie się do życia zawodowego.

42. Skarżący domagał się również 20 000 CHF (około 16 393,44 EUR) z tytułu szkody niematerialnej poniesionej w związku z treścią postanowienia z dnia 25 września 2008 roku, którego wydanie spowodowało pogorszenie jego stanu zdrowia, doprowadzając go do stanu przewlekłego wyczerpania fizycznego i psychicznego.

43. Rząd utrzymywał, że nie ma związku przyczynowego między zarzucanym naruszeniem a przywołaną szkodą materialną i niematerialną,
i wezwał Trybunał do odrzucenia wniosku skarżącego w tym zakresie.

44. Trybunał zauważa, że zwolnienie skarżącego z pracy nastąpiło wcześniej niż wydanie postanowienia z dnia 25 września 2008 roku oraz, że proces kanoniczny został wszczęty na podstawie decyzji kongregacji, której skarżący był członkiem, było to więc niezależne postanowienie kanoniczne. Z uwagi na powyższe i pomimo, że w niektórych dokumentach sporządzonych w czasie trwania procesu kanonicznego powoływano się na to postanowienie, Trybunał nie dopatruje się związku przyczynowego między zarzucanym naruszeniem a zarzucaną szkodą materialną i oddala wniosek w tej sprawie. Trybunał uznaje natomiast, że należy przyznać skarżącemu 12 000 EUR z tytułu szkody niematerialnej.

B. Koszty i wydatki

45. Skarżący wniósł również o 49 000 CHF (około 40 204,72 EUR)
z tytułu kosztów i wydatków poniesionych w związku z postępowaniami przed sądami krajowym i przed Trybunałem. Twierdził, że adwokat poświęcił na jego sprawę 95 godzin pracy. Stawka godzinowa adwokata praktykującego w Genewie wynosi 500 CHF. Do tego dochodziły jeszcze inne koszty w wysokości 1 500 CHF.

46. Rząd sądził, że kwota 9 060 CHF pokryłaby wszystkie koszty
i wydatki z tytułu postępowań przed sądami krajowymi i przed Trybunałem.

47. Według orzecznictwa Trybunału skarżący może otrzymać zwrot kosztów i wydatków tylko w przypadku, gdy kwoty te były rzeczywiście poniesione oraz były niezbędne, a ponadto, miały rozsądny charakter.
Trybunał uważa, że kwota, o którą wnosi skarżący, jest wygórowana.
W przedmiotowej sprawie, biorąc pod uwagę dokumenty będące w jego posiadaniu oraz swoje orzecznictwo, Trybunał uważa za rozsądne przyznanie skarżącemu kwoty 15 000 EUR tytułem kosztów i wydatków.

C. Odsetki za zwłokę

48. Trybunał uznaje, że odsetki z tytułu niewypłacenia w terminie zasądzonych kwot powinny być naliczone według stopy równej krańcowej stopie procentowej Europejskiego Banku Centralnego, powiększonej o trzy punkty

Z TYCH PRZYCZYN TRYBUNAŁ JEDNOGŁOŚNIE,

1. Uznaje skargę za dopuszczalną;

2. Stwierdza, że doszło do naruszenia artykułu 6 § 2 Konwencji ;

3. Stwierdza

a) że pozwane Państwo winno wypłacić skarżącemu w ciągu trzech miesięcy od dnia, w którym wyrok stanie się ostateczny zgodnie
z artykułem 44 § 2 Konwencji, następujące kwoty które będą przeliczone na franki szwajcarskie po kursie z dnia zapłaty,

i) 12 000 EUR (dwanaście tysięcy euro), powiększone o podatek, który może być pobrany, z tytułu szkody niematerialnej;

ii) 15 000 EUR (piętnaście tysięcy euro), powiększone o podatek, który może być pobrany od skarżącego, z tytułu zwrotu kosztów
i wydatków;

b) że od upływu wyżej wspomnianego terminu do momentu zapłaty należne będą zwykłe odsetki według stopy procentowej równej krańcowej stopie Europejskiego Banku Centralnego stosowanej w tym okresie, powiększonej o trzy punkty procentowe;

4. Oddala pozostałą część roszczenia dotyczącą słusznego zadośćuczynienia.

Sporządzono w języku francuskim i obwieszczono pisemnie w dniu 28 października 2014 roku, zgodnie z artykułem 77 § 2 i 3 Regulaminu Trybunału.

Stanley Naismith Guido Raimondi
Kanclerz Przewodniczący