Orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka

WYROK

STRASBURG

9 lipca 2020 r.

Wyrok ten jest ostateczny, ale może podlegać korekcie wydawniczej.

W sprawie Walczak przeciwko Polsce

Europejski Trybunał Praw Człowieka (Pierwsza Sekcja), zasiadając jako Komitet w składzie:

Linos-Alexandre Sicilianos, Przewodniczący,
Krzysztof Wojtyczek,
Armen Harutyunyan, sędziowie,
oraz Renata Degener, Zastępca Kanclerza Sekcji,

obradując na posiedzeniu niejawnym w dniu 16 czerwca 2020 r.,

wydaje następujący wyrok, który został przyjęty w tym dniu:

%1  POSTĘPOWANIE

1. Sprawa wywodzi się ze skargi (nr 45564/15) przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej wniesionej do Trybunału w dniu 7 października 2015 r. na podstawie art. 34 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności („Konwencji”) przez obywatela polskiego, Damiana Walczaka („skarżącego”).

2. Skarżącego reprezentował mec. P. Binas, adwokat praktykujący w Poznaniu. Rząd polski („Rząd”) reprezentowany był przez swojego pełnomocnika, p. J. Chrzanowską, a następnie przez p. J. Sobczaka z Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

3. Skarżący złożył na podstawie art. 8 Konwencji skargę, że w czasie tymczasowego aresztowania nie miał możliwości osobistego kontaktu z żoną przez znaczny okres czasu.

4. W dniu 9 lutego 2017 r. skarga została zakomunikowana Rządowi.

%1  FAKTY

I.  OKOLICZNOŚCI SPRAWY

5. Skarżący urodził się w 1971 r. i mieszka w Plewiskach.

6. W dniu 16 grudnia 2014 r. skarżący został zatrzymany pod zarzutem rozboju (w szczególności: udział w zorganizowanej grupie przestępczej i kierowanie nią, popełnianie rozbojów i wymuszeń rozbójniczych z użyciem niebezpiecznej broni, ciężkie pobicie i pozbawienie wolności, w warunkach recydywy). Sąd Rejonowy Poznań-Nowe Miasto zastosował wobec niego tymczasowe aresztowanie na okres trzech miesięcy (do dnia 16 marca 2015 r.).

7. Tymczasowe aresztowanie skarżącego zostało następnie przedłużone przez Sąd Okręgowy w Poznaniu w dniu 9 marca 2015 r. (do dnia 16 czerwca 2015 r.) oraz w dniu 15 czerwca 2015 r. (do dnia 16 września 2015 r.).

8. W dniu 30 grudnia 2014 r. żona skarżącego, M.W., złożyła wniosek o zgodę na widzenie ze skarżącym w areszcie śledczym.

9. W dniu 5 stycznia 2015 r. Prokuratura Rejonowa Poznań-Nowe Miasto oddaliła wniosek z uwagi na to, że M.W. była świadkiem w postępowaniu. Skarżący i M.W. nie wnieśli zażalenia na to zarządzenie.

10. Dalsze wnioski M.W. o zgodę na widzenie ze skarżącym w areszcie śledczym z dnia 26 lutego i 17 marca 2015 r. zostały oddalone przez prokuratora odpowiednio w dniach 27 lutego i 24 marca 2015 r. Prokurator zauważył, że istnieje potrzeba przeprowadzenia dowodu z przesłuchania M.W. w charakterze świadka. W związku z tym uwzględnienie jej wniosku było niemożliwe. Ani skarżący, ani M.W. nie wnieśli zażalenia na te zarządzenia.

11. W dniu 3 kwietnia 2015 r. M.W. odmówiła złożenia zeznań na etapie postępowania przygotowawczego prowadzonego przeciwko skarżącemu. Tego samego dnia M.W. ponownie złożyła wniosek o umożliwienie jej widzenia ze skarżącym w areszcie śledczym.

12. W dniu 7 kwietnia 2015 r. prokurator odrzucił wniosek M.W., uzasadniając to tym, że mogła ona nadal być proszona o złożenie zeznań w toku dochodzenia. Na to zarządzenie nie wniesiono zażalenia.

13. Kolejny wniosek M.W. o zgodę na widzenie ze skarżącym z dnia 27 maja 2015 r. został oddalony przez prokuratora w dniu 5 czerwca 2015 r. Ani skarżący, ani M.W. nie wnieśli zażalenia na to zarządzenie.

14. W dniu 10 czerwca 2015 r. M.W. ponownie złożyła wniosek o zgodę na widzenie ze skarżącym w areszcie śledczym. W dniu 15 czerwca 2015 r. jej wniosek został oddalony. Prokurator stwierdził, że mogło to utrudnić przebieg postępowania, ponieważ znała ona innych świadków, a także miała dostęp do komputera skarżącego. W dniu 28 sierpnia 2015 r. Prokuratura Okręgowa w Poznaniu oddaliła zażalenie skarżącego na zarządzenie z dnia 15 czerwca 2015 r.

15. Kolejne wnioski M.W. z dnia 15 czerwca i 15 lipca 2015 r. zostały oddalone przez prokuratora w dniach 25 czerwca i 24 lipca 2015 r. W dniu 6 lipca 2015 r. prokurator oddalił również wniosek skarżącego z dnia 29 czerwca 2015 r. o umożliwienie mu widzenia z żoną w areszcie śledczym.

16. W dniu 27 sierpnia 2015 r. prokurator zezwolił M.W. na widzenie ze skarżącym w areszcie śledczym. Widzenie odbyło się w dniu 30 sierpnia 2015 r.

17. W dniu 3 września 2015 r. prokurator wniósł do sądu akt oskarżenia przeciwko skarżącemu.

18. W dniu 10 września 2015 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu oddalił wniosek M.W. o widzenie ze skarżącym na tej podstawie, że była ona świadkiem w prowadzonym przeciwko niemu postepowaniu. Zarządzenie doręczono jej w dniu 14 września 2015 r. W dniu 24 września 2015 r. Sąd Okręgowy oddalił wniesione przez nią zażalenie. Sąd uznał za nieistotny fakt, że M.W. złożyła oświadczenie, że nie będzie zeznawać przeciwko mężowi, gdyż postępowanie sądowe jeszcze się nie rozpoczęło. Przede wszystkim wezwana przez sąd na rozprawę, mogła w każdej chwili zmienić zdanie. Sąd podkreślił również, że nie miała znaczenia okoliczność, że na etapie postępowania przygotowawczego prokurator zezwolił M.W. na widzenie ze skarżącym, ponieważ zarządzenia prokuratury w przedmiocie udzielenia zgody na widzenie w areszcie śledczym nie mogły podlegać ocenie sądu.

19. Kolejny wniosek M.W. z dnia 15 września 2015 r. został w dniu 17 września 2015 r. oznaczony jako „rozpatrzony”.

20. W dniu 2 października 2015 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu zezwolił żonie skarżącego na widzenie z nim w areszcie śledczym. Jej wniosek z dnia 1 października 2015 r. zawierał oświadczenie, że zamierza powołać się na przysługujące jej prawo do odmowy składania zeznań przeciwko skarżącemu. W dniu 11 października 2015 r. miało miejsce jej widzenie ze skarżącym. Jej kolejne wnioski zostały również uwzględnione.

21. Następnie nie nastąpiły żadne istotne zdarzenia mające wpływ na przebieg postępowania. W szczególności M.W. nie została wezwana do złożenia zeznań na żadnej z rozpraw, które odbyły się po tej dacie.

22. Skarżącego zwolniono w dniu 4 lutego 2016 r.

II.  ISTOTNE PRZEPISY PRAWA KRAJOWEGO I PRAKTYKA

23. Zgodnie z art. 217 Kodeksu karnego wykonawczego z 1997 r. tymczasowo aresztowany może uzyskać widzenie po wydaniu przez prokuratora prowadzącego śledztwo (na etapie postępowania przygotowawczego) lub przez sąd pierwszej instancji (po rozpoczęciu procesu) zarządzenia o zgodzie na widzenie.

24. Artykuł 217 § 1c stanowi, że od zarządzenia o odmowie wyrażenia zgody na widzenie tymczasowo aresztowanemu lub osobie ubiegającej się o widzenie przysługuje zażalenie. Zażalenie powinno zostać wniesione do właściwego sądu (po rozpoczęciu procesu) lub prokuratora nadrzędnego (na etapie postępowania przygotowawczego).

25. Zgodnie z art. 217 § 1d w razie utrzymania w mocy zarządzenia o odmowie wyrażenia zgody na widzenie wniesienie kolejnego zażalenia na zarządzenie o odmowie wyrażenia zgody na widzenie (z tą samą osobą), wydane w ciągu trzech miesięcy od wydania utrzymanego w mocy zarządzenia, jest niedopuszczalne.

%1  PRAWO

I.  ZARZUCANE NARUSZENIE ART. 8 KONWENCJI

26. Skarżący zarzucał, że podczas tymczasowego aresztowania był pozbawiony osobistego kontaktu z żoną przez znaczny okres czasu, co stanowi naruszenie art. 8 Konwencji, który w istotnym zakresie stanowi:

„1. Każdy ma prawo do poszanowania swojego życia […] rodzinnego […]

2. Niedopuszczalna jest ingerencja władzy publicznej w korzystanie z tego prawa z wyjątkiem przypadków przewidzianych przez ustawę i koniecznych w demokratycznym społeczeństwie z uwagi na [...] ochronę porządku i zapobieganie przestępstwom, [...]”.

A.  Dopuszczalność

1.  Stanowiska stron

27. Rząd wyraził zastrzeżenie wstępne dotyczące niewyczerpania krajowych środków odwoławczych. Rząd podniósł, że zgodnie z odpowiednimi przepisami Kodeksu karnego wykonawczego istniała możliwość wniesienia zażalenia na zarządzenie o odmowie wyrażenia zgody na widzenie co trzy miesiące. Tymczasem skarżący nie wniósł zażalenia na zarządzenia prokuratora, gdy było to możliwe w myśl tych przepisów. W szczególności nie wniósł zażalenia na żadne z zarządzeń wydanych w okresie od dnia 16 grudnia 2014 r. do 15 czerwca 2015 r.

28. Skarżący twierdził, że prawdą jest, iż nie wniósł zażalenia na wszystkie zarządzenia, jednak takie zażalenia nie miałyby żadnej perspektywy pozytywnego rozpatrzenia.

2.  Ocena Trybunału

29. Trybunał przypomina na wstępie ogólne zasady dotyczące zasady wyczerpania krajowych środków odwoławczych przewidzianej w art. 35 ust. 1 Konwencji (zob. na przykład Sargsyan przeciwko Azerbejdżanowi [WI], skarga nr 40167/06, §§ 115-16, ETPC 2015). Zauważa ponadto, że o ile na szczeblu krajowym istnieje środek odwoławczy, umożliwiający sądom krajowym odniesienie się, przynajmniej co do istoty, do argumentu naruszenia danego prawa wynikającego z Konwencji, środek ten powinien być stosowany (zob. mutatis mutandis, Vučković i Inni przeciwko Serbii (zastrzeżenie wstępne) [WI], skarga nr 17153/11 i 29 innych, § 75, 25 marca 2014 r.).

30. Trybunał zauważa, że między 16 grudnia 2014 r. a 6 lipca 2015 r. oraz między 10 a 17 września 2015 r. skarżącemu wielokrotnie odmawiano wyrażenia zgody na widzenie z żoną w areszcie śledczym. Brak możliwości spotkania się z żoną w tych dwóch okresach nie wynikał z ogólnego zakazu wynikającego z ustawy (por. Khoroshenko przeciwko Rosji [WI], skarga nr 41418/04, § 126, ETPC) i należy go postrzegać jako ciąg natychmiastowych i odosobnionych incydentów wynikających z indywidualnych zarządzeń o odmowie wyrażenia zgody na widzenie wydanych w określonych terminach.

31. Trybunał zauważa ponadto, że – jak wskazał Rząd – na podstawie art. 217 §§ 1c i 1d Kodeksu karnego wykonawczego możliwe jest wniesienie zażalenia na zarządzenie o odmowie wyrażenia zgody na widzenie. Środek ten przysługuje bezpośrednio tymczasowo aresztowanemu lub osobie ubiegającej się o widzenie. Jednak, w przypadku utrzymania zarządzenia w mocy, kolejne zażalenie na kolejne zarządzenie o odmowie wyrażenia zgody na widzenie może być wniesione dopiero po upływie trzech miesięcy (zob. par. 24, 25 i 27 powyżej).

32. W niniejszej sprawie skarżący nie wniósł zażalenia na żadne z zarządzeń wydanych w okresie od dnia 5 stycznia 2015 r. do dnia 5 czerwca 2015 r. (zob. par. 9, 10 i 12 powyżej). Wniósł on bezskuteczne zażalenie na zarządzenie z dnia 15 czerwca 2015 r. Następnie, jak tylko stało się to możliwe na mocy prawa krajowego, wniósł on zażalenie na zarządzenie z dnia 10 września 2015 r. (zob. par. 14 i 18 powyżej). Zgodnie z art. 217 § 1d nie mógł on wnieść zażalenia na zarządzenia z dnia 25 czerwca, 6 lipca, 24 lipca i 17 września 2015 r., a kolejne zarządzenia były dla niego korzystne (zob. par. 25 powyżej).

33. W świetle powyższych rozważań Trybunał stwierdza, że zastrzeżenie Rządu musi zostać uwzględnione, a część skargi, która dotyczy pięciu wniosków o widzenie rozpatrzonych przez prokuratora w okresie od dnia 5 stycznia do 5 czerwca 2015 r., jest niedopuszczalna ze względu na niewniesienie przez skarżącego zażalenia na podstawie art. 217 § 1c Kodeksu karnego wykonawczego.

34. Z powyższego wynika, że ta część skargi podlega odrzuceniu na podstawie art. 35 ust. 1 i 4 Konwencji z powodu niewyczerpania krajowych środków odwoławczych.

35. Trybunał zauważa ponadto, że w odniesieniu do pozostałego okresu oraz zarządzeń o odmowie wyrażenia zgody na widzenie ze skarżącym w areszcie śledczym w dniach 15 czerwca, 25 czerwca, 6 lipca, 24 lipca, 10 września i 17 września 2015 r. skarga nie jest w sposób oczywisty nieuzasadniona w rozumieniu art. 35 ust 3 lit. a Konwencji. W tej części skarga nie jest również niedopuszczalna z jakichkolwiek innych powodów i należy ją zatem uznać za dopuszczalną.

B.  Przedmiot skargi

1.  Stanowiska stron

(a)  Skarżący

36. Skarżący argumentował, że kilkakrotnie odmówiono mu zgody na spotkanie z żoną. Ponadto twierdził, że powód odmowy widzenia z żoną był arbitralny. Władze powołały się na fakt, że jego żona została wezwana jako świadek w prowadzonym przeciwko niemu postępowaniu. Skarżący podkreślił jednak, że odmówiła ona składania zeznań na etapie postępowania przygotowawczego w toczącym się przeciwko niemu postępowaniu. Nie było zatem żadnych materialnoprawnych przesłanek odmowy wyrażenia zgody na jej widzenie z mężem w areszcie śledczym.

(b)  Rząd

37. Rząd przyznał, że w rozpatrywanej sprawie doszło do pewnej ingerencji w prawo skarżącego do poszanowania jego życia rodzinnego. Kilkakrotnie odmówiono mu kontaktu z żoną, a jego osobiste kontakty z członkami rodziny podlegały pewnym ograniczeniom. Rząd utrzymywał jednak, że skarżący nie został całkowicie pozbawiony kontaktu z rodziną, ponieważ miał on widzenie z ojcem, dziećmi i ciotką.

38. Rząd podkreślił, że skarżący był zaangażowany w przestępczość zorganizowaną i w związku z tym istniały poważne przesłanki wskazujące na konieczność ograniczenia jego kontaktów z innymi osobami, w tym z jego najbliższymi.

39. Rząd zauważył, że władze krajowe nie dysponowały żadnymi alternatywnymi sposobami zapewnienia skarżącemu kontaktu z jego żoną. Poddanie ich kontaktu nadzorowi funkcjonariusza Służby Więziennej nie byłoby odpowiednie, ponieważ mogliby oni porozumiewać się za pomocą języka ciała i gestów.

40. Rząd sporządził również szczegółowy wykaz widzeń, na które skarżący uzyskał zgodę. Uzyskał on zgodę na widzenie z synem D.W. i ciotką w dniach 17 lutego, 31 maja, 19 lipca 2015 r., z synem A.W. w dniu 30 czerwca 2015 r. oraz z ojcem w dniu 19 kwietnia 2015 r.

2.  Ocena Trybunału

(a)  Ogólne zasady

41. Ogólne zasady dotyczące prawa tymczasowo aresztowanego do utrzymywania kontaktów z bliską rodziną zostały określone w wyroku w sprawie Piechowicz przeciwko Polsce (skarga nr 20071/07, § 212, 17 kwietnia 2012 r.).

(b)  Zastosowanie powyższych zasad do niniejszej sprawy

(i)  Istnienie ingerencji

42. Okoliczność, że ograniczenia dotyczące osobistych kontaktów skarżącego z jego rodziną stanowiły „ingerencję” w jego życie rodzinne, nie stanowiła przedmiotu sporu między stronami (zob. par. 36 i 37 powyżej). Trybunał nie dostrzega powodu, by przyjąć odmienne stanowisko.

(ii)  Czy ingerencja była „przewidziana przez ustawę”

43. Trybunał zauważa, że zaskarżony środek został zastosowany na podstawie art. 217 Kodeksu karnego wykonawczego. Tym samym można stwierdzić, że ingerencja była „przewidziana przez ustawę”.

(iii)  Czy ingerencja służyła realizacji „uprawnionego celu”

44. Trybunał zauważa ponadto, że ograniczenia w kontaktach skarżącego z jego żoną wynikały z faktu, że była ona świadkiem w prowadzonym przeciwko niemu postępowaniu (zob. par. 9, 10 i 12 powyżej) i mogła ona utrudniać postępowanie na etapie przygotowawczym (zob. par. 14 powyżej). Zaskarżony środek można zatem uznać za podjęty z uwagi na „ochronę porządku i zapobieganie przestępstwom”, co stanowi uprawniony cel w rozumieniu art. 8.

(iv)  Czy ingerencja była „konieczna w demokratycznym społeczeństwie”?

45. Do Trybunału należy ustalenie, czy władze zachowały właściwą równowagę między koniecznością zabezpieczenia procesu uzyskiwania dowodów w sprawie skarżącego a jego prawem do poszanowania życia rodzinnego w czasie tymczasowego aresztowania.

46. Trybunał przyznaje, że początkowo zastosowanie tego środka można było uznać za konieczne i rozsądne z punktu widzenia celów, do których realizacji dążyły władze, nawet jeśli skutkowało to nieuchronnie poważnymi konsekwencjami dla życia rodzinnego skarżącego. Należy jednak rozważyć, czy dalsze stosowanie tych środków było zgodne z wymogiem poszanowania praw zagwarantowanych w art. 8 Konwencji.

47. W tym względzie Trybunał odnotowuje, że żona skarżącego występowała w charakterze świadka w prowadzonym przeciwko niemu postępowaniu karnym. Jednak w dniu 3 kwietnia 2015 r. odmówiła ona złożenia zeznań na etapie postępowania przygotowawczego (zob. par. 11 powyżej). Pomimo tego jej kolejne wnioski o umożliwienie widzenia ze skarżącym w areszcie śledczym zostały ponownie oddalone przez prokuratora ze względu na możliwość utrudniania przez nią przebiegu postępowania (zob. par. 14 powyżej).

48. Trybunał przyznaje, że biorąc pod uwagę, iż żona skarżącego była świadkiem w postępowaniu, władze musiały ograniczyć ich kontakt w celu zabezpieczenia procesu pozyskiwania dowodów. Jednakże z upływem czasu oraz mając na uwadze surowość środka, jak również ogólny obowiązek władz polegający na umożliwieniu skarżącemu kontaktu z rodziną w trakcie jego tymczasowego aresztowania, sytuacja ta wymagała dokładnego zbadania konieczności utrzymywania go w całkowitej izolacji od żony (zob. Piechowicz przeciwko Polsce, op. cit., § 220).

49. Trybunał zauważa ponadto, że władze krajowe nie rozważyły zastosowania żadnych alternatywnych środków gwarantujących, że kontakt skarżącego z żoną nie doprowadzi do działania w zmowie lub w inny sposób nie będzie utrudniał przeprowadzania dowodów, takich jak np. poddanie ich kontaktu nadzorowi funkcjonariusza Służby Więziennej i wyrażenie zgody na „widzenie przez telefon” bez możliwości bezpośredniego kontaktu lub poprzez określenie innych ograniczeń co do charakteru, częstotliwości i długości widzeń (zob. Klamecki (nr 2) przeciwko Polsce, skarga nr 31583/96, § 151, 3 kwietnia 2003 r; Ferla przeciwko Polsce, skarga nr 55470/00, § 47, 20 maja 2008 r.; oraz Piechowicz, op. cit., § 220). Wbrew twierdzeniom Rządu (zob. par. 39 powyżej), powyższe rozważania nie leżały u podstaw żadnego z zarządzeń wydanych w dniu 15 czerwca 2015 r. bądź w późniejszym terminie.

50. Ponadto Trybunał zauważa, że chociaż M.W. miała już widzenie ze skarżącym w dniu 30 sierpnia 2015 r. i mimo że złożyła oświadczenie, że odmówi składania zeznań w trakcie rozprawy, w dniu 10 września 2015 r. ponownie odmówiono jej zgody na widzenie (zob. par. 18 powyżej).

51. W tych okolicznościach, a także mając na uwadze czas trwania i charakter ograniczeń w kontaktach skarżącego z jego żoną, Trybunał stwierdza, że wykraczały one poza to, co było konieczne w demokratycznym społeczeństwie „z uwagi na ochronę porządku i zapobieganie przestępczości”. W związku z tym ingerencja w życie rodzinne skarżącego nie może być uzasadniona ani nieuchronnymi ograniczeniami związanymi z tymczasowym aresztowaniem, ani dążeniem do osiągnięcia uprawnionego celu, na który powołuje się Rząd. W związku z tym Trybunał stwierdza, że władze nie zachowały właściwej równowagi pomiędzy zastosowanymi środkami a celem, do którego miały one prowadzić.

52. Wobec tego doszło do naruszenia art. 8 Konwencji.

II.  ZASTOSOWANIE ART. 41 KONWENCJI

53. Art. 41 Konwencji stanowi:

„Jeśli Trybunał stwierdzi, że nastąpiło naruszenie Konwencji lub jej Protokołów, oraz jeśli prawo wewnętrzne zainteresowanej Wysokiej Układającej się Strony pozwala tylko na częściowe usunięcie konsekwencji tego naruszenia, Trybunał orzeka, gdy zachodzi potrzeba, słuszne zadośćuczynienie pokrzywdzonej stronie”.

54. Skarżący dochodził kwoty 5 000 euro (EUR) tytułem zadośćuczynienia za szkodę niemajątkową po upływie terminu wniesienia roszczeń o słuszne zadośćuczynienie na podstawie art. 41 Konwencji.

55. Rząd kwestionował wniosek skarżącego złożony po upływie terminu.

56. W piśmie Trybunału z dnia 16 czerwca 2017 r. skarżący został wezwany do zgłoszenia wszelkich roszczeń o słuszne zadośćuczynienie w terminie wyznaczonym na złożenie przez skarżącego uwag odnośnie do przedmiotu sprawy i przypomniano mu, że brak takiego zgłoszenia spowoduje, że Izba albo nie przyzna słusznego zadośćuczynienia, albo odrzuci roszczenie w części. Poinformowano go również, że powyższe znajduje zastosowanie, nawet jeśli wyraził on swoje żądania w tym względzie na wcześniejszym etapie postępowania.

57. Skarżący zgłosił swoje roszczenie po upływie terminu. Nie przedstawił on powodów, dla których nie zastosował się do wymogów Reguły 60 § 2 Regulaminu Trybunału. W tych okolicznościach Trybunał uważa, że roszczenie skarżącego należy odrzucić, ponieważ nie istnieją żadne wyjątkowe okoliczności, które wymagałyby przyjęcia odmiennego stanowiska w tej sprawie (zob. Tripcovici przeciwko Czarnogórze, sprawa nr 80104/13, § 56, 7 listopada 2017 r.).

%1  Z TYCH PRZYCZYN TRYBUNAŁ JEDNOGŁOŚNIE

1.  uznaje skargę za dopuszczalną w zakresie, w jakim dotyczy ona zarządzeń o odmowie uwzględnienia wniosków skarżącego o widzenie z żoną, które zostały wydane po dniu 15 czerwca 2015 r., i stwierdza jej niedopuszczalność w pozostałym zakresie;

2.  uznaje, że doszło do naruszenia art. 8 Konwencji;

3.  odrzuca roszczenia skarżącego o słuszne zadośćuczynienie.

Sporządzono w języku angielskim i obwieszczono pisemnie w dniu 9 lipca 2020 r., zgodnie z Regułą 77 §§ 2 i 3 Regulaminu Trybunału.

Renata Degener Linos-Alexandre Sicilianos
Zastępca Kanclerza Sekcji Przewodniczący