Orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka

WYROK

STRASBURG

5 lipca 2018 r.

Niniejszy wyrok jest ostateczny, ale może podlegać korekcie wydawniczej.

W sprawie Zieliński przeciwko Polsce,

Europejski Trybunał Praw Człowieka (Sekcja Pierwsza), zasiadając jako Izba w składzie:

Aleš Pejchal, Przewodniczący,
Armen Harutyunyan,
Jovan Ilievski, sędziowie,
oraz Renata Degener, Zastępca Kanclerza Sekcji,

Obradując na posiedzeniu niejawnym w dniu 12 czerwca 2018 r.

Wydaje następujący wyrok, który został przyjęty w tym samym dniu:

POSTĘPOWANIE

1. Sprawa wywodzi się ze skargi (nr 43924/12) przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej, wniesionej do Trybunału na mocy Artykułu 34 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności („Konwencja”) przez obywatela polskiego, Pana Ryszarda Zielińskiego („Skarżący”), dnia 25 czerwca 2012 r.

2. Skarżący reprezentowany był przez Panią A. Plejewską, prawniczkę praktykującą w Gdyni. Rząd polski („Rząd”) był reprezentowany przez swojego pełnomocnika, Panią J. Chrzanowską z Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej.

3. W dniu 16 stycznia 2014 r. skarga została zakomunikowana Rządowi.

STAN FAKTYCZNY

I. OKOLICZNOŚCI SPRAWY

4. Skarżący urodził się w 1954 r. i mieszka w Gdyni.

5. W dniu 2 stycznia 2007 r. skarżący został zatrzymany pod zarzutem popełnienia przestępstwa zabójstwa wspólnie z innymi osobami.

6. Dnia 5 stycznia 2007 r. Sąd Rejonowy w Gdyni zastosował wobec skarżącego tymczasowe aresztowanie. Sąd podkreślił potrzebę zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania, biorąc pod uwagę, że w sprawie nadal należało przeprowadzić szereg dowodów. Zwrócił też uwagę, że postępowanie dotyczyło kilku rzekomych współsprawców. Ponadto podkreślił prawdopodobieństwo wymierzenia skarżącemu surowej kary.

7. W dniu 12 lutego 2007 r. skarżący złożył wniosek o uchylenie lub zmianę środka zapobiegawczego. W dniu 15 lutego prokurator okręgowy nie uwzględnił wniosku stwierdzając, że podstawy zastosowania środka pozostają aktualne.

8. Tymczasowe aresztowanie skarżącego było następnie przedłużane postanowieniami Sądu Okręgowego w Gdańsku z 20 marca, 19 czerwca oraz 21 sierpnia 2007 r. Zażalenia skarżącego zostały oddalone przez Sąd Apelacyjny w Gdańsku, w dniach: 4 maja, 1 sierpnia i 19 września 2007 r. Sądy w swoich decyzjach konsekwentnie powoływały się na duże prawdopodobieństwo popełnienia przez skarżącego zarzucanego czynu, prawdopodobieństwo wymierzenia surowej kary pozbawienia wolności, a także potrzebę zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania, w szczególności potrzebę uzyskania dalszych opinii ekspertów.

9. Dnia 17 września 2007 r. skarżący ponownie złożył wniosek o zwolnienie go z aresztu. Został on oddalony w dniu 21 września 2007 r. przez Prokuraturę Rejonową w Gdyni.

10. W dniu 27 listopada 2007 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku przedłużył tymczasowe aresztowanie skarżącego do 31 marca 2008 r. Skarżący złożył zażalenie, bez powodzenia.

11. W bliżej nieokreślonym dniu pod koniec 2007 r. do Sądu Okręgowego w Gdańsku wpłynął akt oskarżenia przeciwko skarżącemu. Został on oskarżony o popełnienie przestępstwa zabójstwa wspólnie z dwoma innymi współoskarżonymi.

12. W trakcie postępowania sądowego tymczasowe aresztowanie skarżącego było stale przedłużane.

13. W dniu 4 sierpnia 2008 r. skarżący zwrócił się do sądu o zwolnienie go z aresztu z przyczyn zdrowotnych. W dniu 19 sierpnia 2008 r. sąd pierwszej instancji oddalił wniosek. Sąd oparł się na zaświadczeniu lekarskim wydanym przez lekarza więziennego, stwierdzającym, że skarżący może być leczony we właściwy sposób w areszcie.

14. W dniu 25 września 2008 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku wydał wyrok w sprawie IV 457/07. Skarżący został uznany winnym i skazany na karę 15 lat pozbawienia wolności. Skarżący złożył apelację.

15. Dnia 13 maja 2009 r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku uchylił zaskarżony wyrok i skierował sprawę do ponownego rozpoznania (sprawa II AKa 45/09).

16. Tymczasowe aresztowanie skarżącego było następnie przedłużane w trakcie rozpoznawania apelacji i ponownego rozpoznawania sprawy. W szczególności, w dniu 24 sierpnia 2009 r., Sąd Okręgowy w Gdańsku przedłużył okres tymczasowego aresztowania do dnia 31 grudnia 2009 r. Skarżący złożył zażalenie na to postanowienie. Dnia 23 września 2009 r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję uznając, że pomimo uchylenia wyroku skazującego nadal istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia przez skarżącego zarzucanego przestępstwa. Stwierdzono także, że Sąd Okręgowy prawidłowo odwołał się do przesłanki surowości grożącej kary jako głównej podstawy przedłużenia tymczasowego aresztowania oraz prawidłowo powołał się na obawę utrudniania postępowania.

17. W dniu 16 marca 2010 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku wydał wyrok (sygn. akt XIV K 48/09). Skarżący został ponownie uznany winnym i skazany na karę 12 lat pozbawienia wolności. Skarżący złożył apelację.

18. Dnia 10 listopada 2010 r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku uchylił zaskarżony wyrok i skierował sprawę do ponownego rozpoznania (sprawa II AKa 277/10).

19. W dniu 23 marca 2012 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku przedłużył tymczasowe aresztowanie skarżącego, powtarzając przesłanki wskazane w początkowych decyzjach. Skarżący złożył zażalenie – bez sukcesu.

20. W toku ponownego rozpoznania sprawy Sąd Okręgowy w Gdańsku rozpoznał sprawę na 15 terminach rozprawy.

21. Dnia 12 lipca 2012 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku wydał wyrok (sygn. XIV K 210/10). Skarżący został ponownie uznany winnym i skazany na karę 12 lat pozbawienia wolności. Od wyroku skarżący złożył apelację.

22. W dniu 26 października 2012 r. Sąd Okręgowy w Gdańsku przedłużył tymczasowe aresztowanie skarżącego do dnia 30 grudnia 2012 r. W dniu 13 listopada 2012 r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie. Sąd stwierdził, że udział skarżącego w przestępstwach, o których popełnienie był oskarżony, został potwierdzony nieprawomocnym wyrokiem z 12 lipca 2012 r., którym został skazany oraz wymierzono mu surową karę. Sąd stwierdził też, że dalsze tymczasowe aresztowanie było jedynym środkiem zapobiegawczym mogącym zabezpieczyć prawidłowy tok postępowania do czasu ogłoszenia ostatecznego wyroku.

23. W dniu 6 czerwca 2013 r. Sąd Apelacyjny w Gdańsku częściowo uwzględnił apelację skarżącego (sygn. akt II AKa 84/13). Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy skazanie jako takie, ale zmienił kwalifikację prawną czynu na nieumyślne spowodowanie śmierci. Kara pozbawienia wolności została zredukowana do 4 lat. Skarżący został zwolniony tego samego dnia.

II. WŁAŚCIWE PRAWO KRAJOWE I PRAKTYKA

24. Właściwe prawo krajowe oraz praktyka dotyczące tymczasowego aresztowania, podstaw jego przedłużenia, zwolnienia z aresztu, a także zasady dotyczące stosowania innych tzw. środków zapobiegawczych zostały określone w wyrokach Trybunału w sprawach: Kudła przeciwko Polsce [WI], nr 30210/96, §§ 75–79, ETPC 2000-XI, Bagiński przeciwko Polsce, nr 37444/97, §§ 42–46, 11 października 2005 r. oraz Celejewski przeciwko Polsce, nr 17584/04, §§ 22–23, 4 maja 2006 r.

25. Artykuł 552 Kodeksu Postępowania Karnego stanowi następująco:

„1. Oskarżonemu, który w wyniku wznowienia postępowania lub kasacji został uniewinniony lub skazany na łagodniejszą karę, służy od Skarbu Państwa odszkodowanie za poniesioną szkodę oraz zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, wynikłe z wykonania względem niego w całości lub w części kary, której nie powinien był ponieść.

2. Przepis § 1 stosuje się także, jeżeli po uchyleniu skazującego orzeczenia postępowanie umorzono wskutek okoliczności, których nie uwzględniono we wcześniejszym postępowaniu.

3. Prawo do odszkodowania i zadośćuczynienia powstaje również w związku z zastosowaniem środka zabezpieczającego w warunkach określonych w § 1 i 2.4. Odszkodowanie i zadośćuczynienie przysługuje również w wypadku niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania lub zatrzymania.”

PRAWO

I. ZARZUT NARUSZENIA ARTYKUŁU 5 § 3 KONWENCJI

26. Powołując się na Artykuł 5 § 3 Konwencji skarżący zarzucił, że jego tymczasowe aresztowanie było nadmiernie długotrwałe.

Artykuł 5 § 3 Konwencji, w odpowiedniej części, stanowi:

„Każdy zatrzymany lub aresztowany zgodnie z postanowieniami ustępu 1 lit. c) niniejszego artykułu … ma prawo być sądzony w rozsądnym terminie albo zwolniony na czas postępowania. Zwolnienie może zostać uzależnione od udzielenia gwarancji zapewniających stawienie się na rozprawę.”

A. Dopuszczalność skargi

27. Rząd twierdził, że skarga była niedopuszczalna z powodu niewyczerpania środków krajowych. Wskazał, że skarżący wystąpił z wnioskiem o zadośćuczynienie za niesłuszne tymczasowe aresztowanie na podstawie art. 552 § 4 Kodeksu Postępowania Karnego (KPK) i że postępowanie to było nadal w toku. W opinii Rządu wniosek o zadośćuczynienie na podstawie art. 552 § 4 KPK do pewnego stopnia pokrywa się z treścią skargi wynikającej z długości tymczasowego aresztowania. Rząd wskazał też, że współoskarżony w sprawie złożył wniosek z art. 552 § 4 KPK i otrzymał z tego tytułu 100 000 zł (około 25 000 €) zadośćuczynienia.

28. Skarżący nie zgodził się z powyższym.

29. W omawianej sprawie skarżący odwołał się od większości postanowień przedłużających jego tymczasowe aresztowanie. Wielokrotnie złożył też wnioski o uchylenie zastosowanego środka zapobiegawczego. Jego celem przy korzystaniu ze środków krajowych było uzyskanie kontroli instancyjnej jego tymczasowego aresztowania i zwolnienia z aresztu.

30. Trybunał zauważa, że zgodnie z orzecznictwem dotyczącym Konwencji w przypadku, gdy chodzi o zgodność tymczasowego aresztowania z prawem, wniosek o zadośćuczynienie od Skarbu Państwa nie jest środkiem, który musi zostać wykorzystany, ponieważ prawo do zbadania przez sąd legalności tymczasowego aresztowania oraz prawo do uzyskania zadośćuczynienia z tytułu jakiegokolwiek pozbawienia wolności niezgodnego z Artykułem 5, stanowią w istocie dwa odrębne prawa (zob., z dalszymi odniesieniami, Porowski przeciwko Polsce, nr 34458/03, § 129, 21 marca 2017 r.). Jednocześnie Trybunał podkreśla, że wniosek o zadośćuczynienie za oczywiście niezasadne tymczasowe aresztowanie na podstawie art. 552 KPK umożliwia osobie aresztowanej ubieganie się o ustalenie, retrospektywnie, czy jego tymczasowe aresztowanie w już zakończonym postępowaniu karnym było zasadne oraz uzyskanie, w przypadku niezasadnego tymczasowego aresztowania, stosownego zadośćuczynienia. Postępowanie dotyczące takiego wniosku ma przede wszystkim na celu zapewnienie finansowego naprawienia szkody wynikającej z niezasadnego tymczasowego aresztowania (ibid.).

31. W odniesieniu do skarg dotyczących naruszenia Artykułu 5 § 3 Trybunał stwierdził już, że zgodnie z polskim prawem zażalenie na postanowienie o tymczasowym aresztowaniu, wniosek o uchylenie tymczasowego aresztowania, składany w prokuraturze lub sądzie (w zależności od etapu postępowania), a także zażalenie na postanowienie o przedłużeniu tymczasowego aresztowania, służą temu samemu celowi. Ich przedmiotem jest zapewnienie kontroli legalności tymczasowego aresztowania na dowolnym, zarówno przedprocesowym jak i procesowym, etapie postępowania, a także możliwości uzyskania zwolnienia, jeżeli okoliczności sprawy nie uzasadniają dalszego kontynuowania środka (zob., m.in.: Wolf przeciwko Polsce, nr 15667/03 i 2929/04, § 78, 16 stycznia 2007 r. oraz Gracki przeciwko Polsce, nr 14224/05, § 33, 29 stycznia 2008 r.). W przedmiotowej sprawie skarżący złożył zażalenia od większości decyzji przedłużających jego tymczasowe aresztowanie. Wielokrotnie składał też wnioski o uchylenie zastosowanego środka zapobiegawczego i odwoływał się od decyzji odmownych.

32. Ponadto Trybunał zauważa, że skarżący nie podnosił zarzutu, że nie otrzymał zadośćuczynienia za jego tymczasowe aresztowanie niezgodnie z Artykułem 5 § 5 Konwencji.

33. Wynika z tego, że skarga z Artykułu 5 § 3 nie może być odrzucona z tytułu niewyczerpania krajowych środków odwoławczych. Ponadto Trybunał zauważa, że nie jest ona niedopuszczalna z jakichkolwiek innych powodów. Musi zatem zostać uznana za dopuszczalną.

B. Meritum sprawy

1. Okres tymczasowego aresztowania rozpatrywany w sprawie

34. Trybunał zauważa, że rozważany okres aresztowania trwał od dnia 2 stycznia 2007 r. do dnia 25 września 2008 r. (kiedy to skarżący został skazany przez sąd pierwszej instancji), od dnia 13 maja 2009 r. (kiedy wyrok skazujący został uchylony) do dnia 16 marca 2010 r. (kiedy ponownie został skazany przez sąd pierwszej instancji) oraz od dnia 10 listopada 2010 r. (kiedy wyrok skazujący został ponownie uchylony) do dnia 12 lipca 2012 r. (kiedy skarżący został kolejny raz skazany przez sąd pierwszej instancji). Zgodnie z orzecznictwem organów konwencyjnych osoba skazana w pierwszej instancji nie może być uważana za tymczasowo aresztowaną „w celu postawienia przed właściwym organem, jeżeli istnieje uzasadnione podejrzenie popełnienia czynu zagrożonego karą”, jak określono w Artykule 5 § 1 lit. c), znajduje się natomiast w sytuacji przewidzianej w Artykule 5 § 1 lit. a), który zezwala na pozbawienie wolności „w wyniku skazania przez właściwy sąd” (zob. np. B. przeciwko Austrii, 28 marca 1990 r., § 36–39, Seria A nr 175).

35. Z uwagi na powyższe okres aresztowania rozpatrywany w sprawie wyniósł 4 lata i 3 miesiące.

2. Stanowiska stron

36. Skarżący twierdził, że nie istniały żadne powody mogące uzasadnić okres jego aresztowania. W jego opinii, cała sytuacja była wynikiem nieefektywnej organizacji pracy sądów, która przyczyniła się do przedłużenia czasu trwania postępowania.

37. Rząd powstrzymał się od zajęcia stanowiska co do meritum skargi.

3. Ocena Trybunału

38. Trybunał przypomina, że ogólne zasady dotyczące prawa do „bycia sądzonym w rozsądnym terminie albo zwolnionym na czas postępowania”, zagwarantowane w Artykule 5 § 3 Konwencji, zostały wyrażone w wielu jego wcześniejszych wyrokach (zob. m.in.: Kudła przeciwko Polsce [WI], nr 30210/96, § 110 i dalsze, ETPC 2000‑XI, McKay przeciwko Wielkiej Brytanii, [WI], nr 543/03, §§ 41-44, ETPC2006-X, z dalszymi odniesieniami oraz Buzadji przeciwko Mołdawii [WI], nr 23755/07, §§ 84-102, 5 lipca 2016 r.).

39. W swoich postanowieniach w przedmiocie tymczasowego aresztowania władze oprócz uzasadnionego podejrzenia wobec skarżącego odwoływały się głównie do trzech przesłanek, a mianowicie: (1) poważnego charakteru przestępstwa, o które został oskarżony, (2) surowości grożącej kary oraz (3) potrzeby zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania. Odnośnie do tej ostatniej przesłanki opierano się przede wszystkim na tym, że surowość grożącej kary rodzi po stronie skarżącego obawę, że będzie on chciał utrudniać prawidłowy tok postępowania, jeżeli zostanie zwolniony (zob. paragrafy 16, 19 i 22 powyżej).

40. Trybunał przyjmuje do wiadomości, że uzasadnione podejrzenie popełnienia przez skarżącego poważnych przestępstw mogło początkowo uzasadniać jego tymczasowe aresztowanie. Jednak wraz z upływem czasu te przesłanki stawały się coraz mniej istotne. Trybunał musi zatem ustalić, czy inne przesłanki wskazane przez sądy, mianowicie surowa grożąca kara i obawa, że skarżący mógłby zakłócać tok postępowania, były „wystarczające” oraz „właściwe” (zob. sprawa Kudła, cytowana powyżej, § 111 ).

41. Zdaniem władz waga zarzutów postawionych skarżącemu oraz powiązane z nią prawdopodobieństwo wymierzenia surowej kary rodziły obawę, że skarżący będzie chciał utrudnić postępowanie. Trybunał jednak chciałby przypomnieć, że o ile surowość kary stanowi istotny element w ocenie ryzyka utrudniania postępowania, to waga zarzutów nie może sama w sobie uzasadniać długiego okresu tymczasowego aresztowania (zob. Michta przeciwko Polsce, nr 13425/02, §§ 49, 4 maja 2006 r.).

42. Jeśli chodzi o obawę, że skarżący utrudniałby postępowanie, Trybunał nie jest przekonany, że stanowiła ona słuszną podstawę dla całego okresu tymczasowego aresztowania skarżącego. Po pierwsze, Trybunał zauważa, że Sąd Rejonowy w Gdyni stosując tymczasowe aresztowanie wspomniał jedynie ogólnikowo o fakcie, że przestępstwo zostało popełnione przez kilku sprawców oraz że skarżący będzie próbował uniknąć surowej kary. Po drugie, w opinii Trybunału poszczególne postanowienia nie zawierały żadnego argumentu zdolnego wykazać, że obawy te były uzasadnione. Tak ogólnikowo sformułowana obawa, wynikająca z charakteru przestępstwa, o które skarżący był podejrzany, mogłaby być może zaakceptowana jako podstawa tymczasowego aresztowania na jego początkowym etapie. Niemniej jednak, wobec braku zaistnienia jakiegokolwiek innego czynnika mogącego wykazać, że skarżący dążyłby do utrudnienia postępowania, Trybunał nie może przyjąć tej przesłanki jako uzasadnienia stosowania tymczasowego aresztowania wobec skarżącego przez cały rozpatrywany okres (zob. Krzysztofiak przeciwko Polsce, nr 38018/07, § 48, 20 kwietnia 2010 r.).

43. Trybunał zauważa także, że tymczasowe aresztowanie skarżącego było oceniane przez sądy w regularnych odstępach czasu. Jednakże w swoich postanowieniach przedłużających aresztowanie skarżącego władze krajowe w sposób powtarzalny powoływały się na te same podstawy, a mianowicie na uzasadnione podejrzenie, że skarżący popełnił dane przestępstwo, surowość grożącej kary oraz ryzyko utrudniania przez skarżącego prawidłowego toku postępowania. W postanowieniach nie przedstawiono żadnych innych podstaw tymczasowego aresztowania, pomimo znaczącej długości tymczasowego aresztowania skarżącego.

44. Trybunał zauważa także, że skarżący został ostatecznie skazany na karę czterech lat pozbawienia wolności (zob. paragraf 23), a okres tymczasowego aresztowania w rozumieniu Artykułu 5 § 3 był o trzy miesiące dłuższy niż ten wynikający z ostatecznego wyroku.

45. Trybunał chciałby również podkreślić, że zgodnie z Artykułem 5 § 3, organy władzy decydując o tym, czy dana osoba powinna być zwolniona, czy też aresztowana, są zobowiązane rozważyć zastosowanie alternatywnych środków, zapewniających jej stawiennictwo na rozprawie. W istocie przepis ten statuuje nie tylko prawo do „bycia sądzonym w rozsądnym terminie lub do zwolnienia na czas postępowania”, ale także stanowi, że „zwolnienie może zostać uzależnione od udzielenia gwarancji zapewniających stawiennictwo na rozprawie” (zob. G.K. przeciwko Polsce, nr 38816/97, § 85, 20 stycznia 2004 r.). Mogło zostać zatem rozważone zastosowanie wobec skarżącego, celem zapewnienia jego obecności i udziału w postępowaniu, szeregu innych, mniej dotkliwych środków zapobiegawczych.

46. Trybunał zauważa, że w niniejszej sprawie przez cały okres tymczasowego aresztowania skarżącego oraz pomimo jego wielokrotnych wniosków o zwolnienie władze nie rozważyły zastosowania żadnych innych gwarancji celem zapewnienia, że stawi się on na rozprawie. Nie rozważały one możliwości zapewnienia jego obecności na rozprawie poprzez zastosowanie wobec niego innych „środków zapobiegawczych” - takich jak poręczenie majątkowe lub dozór policji - przewidzianych w polskim prawie specjalnie dla zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania karnego.

47. Trybunał zauważa ponadto, że skarżący został zatrzymany pod zarzutem przestępstwa zabójstwa popełnionego wspólnie z dwoma współoskarżonymi. Oskarżonym nigdy formalnie nie postawiono zarzutu działania w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. W tych okolicznościach Trybunał nie jest przekonany, że niniejsza sprawa charakteryzowała się szczególnym stopniem skomplikowania dla organów dochodzeniowych lub sądów w zakresie ustalenia faktów oraz wszczęcia postępowania przeciwko sprawcom, co niewątpliwie miałoby miejsce w przypadku, gdyby sprawa dotyczyła przestępczości zorganizowanej (zob. Bąk przeciwko Polsce, nr 7870/04, §§ 56-65, 16 stycznia 2007 r., a także, a contrario, Kwiatek przeciwko Polsce, nr 20204/02, § 46, 6 stycznia 2007 r.).

48. W związku z powyższym Trybunał stwierdza, że podstawy wskazane przez władze krajowe nie mogły uzasadnić całkowitego okresu tymczasowego aresztowania skarżącego.

49. W tych okolicznościach nie zachodzi również potrzeba badania, czy postępowanie przeprowadzone zostało ze szczególną starannością.

50. Doszło zatem do naruszenia Artykułu 5 § 3 Konwencji.

II. ZASTOSOWANIE ARTYKUŁU 41 KONWENCJI

51. Artykuł 41 Konwencji stanowi, że:

„Jeżeli Trybunał uzna, iż zaistniało naruszenie Konwencji lub jej protokołów, oraz jeśli prawo wewnętrzne zainteresowanej Wysokiej Układającej się Strony pozwala tylko na częściowe usunięcie konsekwencji tego naruszenia, Trybunał orzeka, gdy zachodzi potrzeba, słuszne zadośćuczynienie pokrzywdzonej stronie.”

A. Szkoda

52. Skarżący domagał się 100 000 zł (około 25 000 €) z tytułu szkody niemajątkowej.

53. Rząd uznał żądania skarżącego za bezpodstawne, biorąc pod uwagę, że złożył on już do sądu krajowego wniosek o zadośćuczynienie z tytułu niesłusznego tymczasowego aresztowania na podstawie art. 552 § 4 KPK i że postępowanie to jest w toku.

54. Trybunał uważa, że skarżący doznał szkody niemajątkowej, której nie zrekompensuje wystarczająco samo stwierdzenie naruszenia Konwencji. Biorąc pod uwagę okoliczności sprawy i dokonując ich oceny na zasadzie słuszności Trybunał przyznaje skarżącemu kwotę 5 200 € tytułem szkody niemajątkowej.

B. Koszty i wydatki

55. Skarżący nie żądał zwrotu żadnych kosztów ani wydatków.

C. Odsetki za zwłokę

56. Trybunał uznaje za właściwe, aby odsetki za zwłokę były oparte na marginalnej stopie kredytowej Europejskiego Banku Centralnego, powiększonej o trzy punkty procentowe.

Z TYCH POWODÓW TRYBUNAŁ JEDNOMYŚLNIE

1. Uznaje skargę za dopuszczalną;

2. Orzeka, że doszło do naruszenia Artykułu 5 § 3 Konwencji;

3. Orzeka,

(a) że pozwane Państwo ma obowiązek wypłacić skarżącemu, w terminie trzech miesięcy, kwotę 5 200 € (pięć tysięcy dwieście euro) z tytułu szkody niemajątkowej, plus jakikolwiek podatek, jaki może być nałożony na skarżącego, która to kwota zostanie przeliczona na walutę pozwanego Państwa po kursie obowiązującym w dniu rozliczenia;

(b) że od upływu powyższego trzymiesięcznego terminu do momentu zapłaty od powyższej kwoty płatne będą odsetki zwykłe, naliczone według stopy równej marginalnej stopie kredytowej Europejskiego Banku Centralnego obowiązującej w okresie zwłoki, powiększonej o trzy punkty procentowe;

4. Oddala jednogłośnie pozostałą część roszczenia skarżącego o słuszne zadośćuczynienie.

Sporządzono w języku angielskim i notyfikowano na piśmie w dniu 5 lipca 2018 roku, zgodnie z Regułą 77 § 2 i § 3 Regulaminu Trybunału.

Renata Degener Aleš Pejchal
Zastępca Kanclerza Przewodniczący