Orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka

EUROPEJSKI TRYBUNAŁ PRAW CZŁOWIEKA

SEKCJA TRZECIA

Skarga nr 41699/98

wniesiona przez Zdzisława Radomskiego przeciwko Polsce

DECYZJA

Europejski Trybunał Praw Człowieka (Sekcja Trzecia), zasiadając w dniu 5 grudnia 2000 r. jako Izba złożona z następujących sędziów:

Pan J.- P. Costa, przewodniczący,

Pan L. Loucaides,

Pan P. Küris,

Pan K. Jungwiert,

Pani H. S. Greve,

Pan M. Ugrekhelidze,

Pan J. Makarczyk, sędziowie

oraz Pani S. Dollé, szef Kancelarii Sekcji,

Biorąc pod uwagę powyższą skargę, wniesioną do Europejskiej Komisji Praw Człowieka w dniu 15 stycznia 1998 r. i zarejestrowaną w dniu 15 czerwca 1998 r.,

Biorąc pod uwagę art. 5 ust. 2 Protokołu 11 do Konwencji, na mocy którego przekazano Trybunałowi kompetencje do badania skargi,

Obradując, podejmuje następującą decyzję:

FAKTY

Skarżący jest obywatelem polskim, urodzonym w 1937 r. i mieszkającym w Biskupcu, w Polsce.

Fakty sprawy, zgodnie z tym, jak je przedstawił skarżący, mogą być streszczone w następujący sposób:

Skarżący jest właścicielem domu w Pruszkowie składającego się z trzech mieszkań, każde o powierzchni 44 metry kwadratowe. Rodzina skarżącego zamieszkuje jedno z tych mieszkań, a lokatorzy, którzy mają umowy najmu ustanowione na podstawie decyzji administracyjnych mieszkają w dwóch pozostałych mieszkaniach. Jeden z lokatorów płaci czynsz w wysokości 70 złotych, natomiast drugi w ogóle nie płaci czynszu.

W 1987 r. skarżący wniósł sprawę cywilną przeciwko lokatorce, która nie płaciła za mieszkanie, domagając się jej eksmisji. W dniu 27 listopada 1987 r. Sąd Rejonowy w Pruszkowie wydał wyrok o eksmisji lokatorki. W 1988 r. skarżący złożył nakaz eksmisji do urzędu gminy, domagając się pomocy urzędu w wykonaniu wyroku, poprzez przyznanie zastępczego lokalu socjalnego dla eksmitowanej lokatorki.

W liście z dnia 6 lutego 1997 r., ponoć w odpowiedzi na skargę skarżącego na brak jakichkolwiek działań zmierzających do wykonania wyroku, Urząd Miejski w Pruszkowie poinformował skarżącego, że eksmisje były wykonywane przez urząd w kolejności, w której wpływały wyroki eksmisyjne oraz w zakresie, w jakim urząd miał w swojej dyspozycji zastępcze lokale dla osób eksmitowanych. W dalszej kolejności stwierdzono, że prośba skarżącego o wykonanie wyroku została zarejestrowana pod numerem 7 na liście wyroków oczekujących na wykonanie z przyznaniem lokalu socjalnego.

W dniach 28 sierpnia oraz 10 listopada 1997 r. skarżący złożył skargę do Ministra Spraw Wewnętrznych w związku z niemożliwością wyegzekwowania wyroku eksmisyjnego.

W dniu 9 grudnia 1997 r. Urząd Miejski poinformował skarżącego, w odpowiedzi na zapytanie Ministra Spraw Wewnętrznych, że jego podanie o wykonanie eksmisji zostało zarejestrowane pod numerem 6 na liście wyroków eksmisyjnych do wykonania.

W dniu 9 października 2000 r. lokator się wyprowadził, a w dniu 10 października 2000 r. skarżący objął w posiadanie mieszkanie.

SKARGA

Wstępnie, skarżący, powołując się na art. 6 ust. 1 Konwencji, zarzucał że długość postępowania cywilnego, w którym domagał się uzyskania eksmisji jego lokatora, była zbyt długa.

W dalszej części skarżył się, powołując się na art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji, że został pozbawiony prawa korzystania ze swojej nieruchomości poprzez niemożność dysponowania swoją własnością i nieprzeprowadzania eksmisji lokatora niepłacącego czynszu.

PRAWO

Trybunał odnotował, że skarżący w swoim liście z dnia 30 października 2000 r. poinformował Trybunał, że nie zamierza podtrzymywać skargi, ponieważ odzyskał mieszkanie.

W tych okolicznościach Trybunał stwierdza, że zgodnie z art. 37 ust. 1 (c) Konwencji nie jest dłużej konieczne badanie obecnej skargi.

Co więcej, Trybunał nie znajduje powodów o charakterze ogólnym mających wpływ na poszanowanie praw człowieka zawartych w Konwencji, które wymagałyby dalszego badania sprawy w oparciu o art. 37 ust. 1 in fine Konwencji.

Z tych powodów Trybunał jednogłośnie

Postanawia skreślić skargę ze swojej listy spraw.

S. Dollé	J.- P. Costa
Kanclerz	Przewodniczący