Orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka

EUROPEJSKI TRYBUNAŁ PRAW CZŁOWIEKA

SEKCJA CZWARTA

Sprawa Gładkowski przeciwko Polsce

Skarga nr 29697/96

WYROK - 14 marca 2000 r.

Europejski Trybunał Praw Człowieka (Sekcja Czwarta), zasiadając jako Izba złożona z następujących sędziów:

Pan M. Pellonpää, przewodniczący,

Pan A. Pastor Ridruejo,

Pan L. Caflisch,

Pan J. Makarczyk,

Pan V. Butkevych,

Pan J. Hedigan,

Pani S. Botoucharova, sędziowie

oraz Pan V. Berger, kanclerz Sekcji,

Obradując na posiedzeniu zamkniętym w dniu 2 marca 2000 r.,

Wydaje następujący wyrok, który przyjęto w wymienionym terminie:

Postępowanie

1. Sprawa została wniesiona do Trybunału przez Pana Władysława Gładkowskiego („skarżący”), obywatela polskiego, w dniu 5 stycznia 1999 r., w ciągu trzymiesięcznego terminu wyznaczonego przez byłe art. 32 ust. 1 i 47 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności („Konwencja”). Sprawa wywodzi się ze skargi nr 29697/96 przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej, wniesionej do Europejskiej Komisji Praw Człowieka („Komisja”), na gruncie byłego art. 25 Konwencji, przez skarżącego w dniu 23 marca 1995 r. Skarżący wniósł skargę na podstawie art. 6 ust. 1 Konwencji, dotyczącą długości postępowania cywilnego. W dniu 4 marca 1998 r. Komisja (Izba Druga) uznała skargę za dopuszczalną. W swoim sprawozdaniu z dnia 9 września 1998 r. (były art. 31 Konwencji) wyraziła jednomyślną opinię, że miało miejsce naruszenie art. 6 ust. 1 Konwencji, w związku z długością zaskarżonego postępowania.

2. W postępowaniu przed Trybunałem, Rząd polski („Rząd”) reprezentowany był przez Pełnomocnika, Pana Krzysztofa Drzewickiego z Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

3. W dniu 31 marca 1999 r. panel Wielkiej Izby ustalił, że sprawa winna być rozpoznana przez jedną z sekcji (artykuł 100 ust. 1 Regulaminu Trybunału). Następnie została ona przydzielona do Sekcji Czwartej.

4. W dniu 18 maja 1999 r. Pani Stanisława Lechoniewicz-Gładkowska (żona skarżącego) poinformowała Trybunał, że skarżący zmarł w dniu 6 marca 1999 r. W dniu 7 lipca 1999 r. wdowa po skarżącym napisała do Trybunału, że zamierza kontynuować postępowanie w zastępstwie zmarłego męża. Jednakże w drugim liście, z dnia 23 sierpnia 1999 r. poinformowała Trybunał, że nie zamierza kontynuować popierania skargi wniesionej przez skarżącego.

5. Rząd w swoim piśmie zwrócił się do Trybunału, na podstawie art. 37 ust. 1 (c) Konwencji, o skreślenie skargi z listy spraw Trybunału.

6. Po wymianie korespondencji Izba zdecydowała, że nie odbędzie się rozprawa w niniejszej sprawie.

FAKTy

7. W dniu 14 października 1989 r. skarżący wniósł do Sądu Wojewódzkiego w Warszawie powództwo przeciwko Centralnemu Szpitalowi Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, domagając się odszkodowania za nieodpowiednie leczenie medyczne, którego wynikiem było jego inwalidztwo.

8. W toku postępowania przed sądem odbyło się kilka rozpraw. Otrzymano opinie biegłych z zakresu medycyny oraz biegłych z zakresu księgowości.

9. Skarżący zmarł w dniu 6 marca 1999 r. W tym czasie postępowanie toczyło się nadal przed sądem pierwszej instancji.

prawO

10. W dniu 23 sierpnia 1999 r. wdowa po skarżącym poinformowała Trybunał, że nie zamierza kontynuować postępowania w imieniu skarżącego.

11. Rząd zwrócił się do Trybunału o skreślenie skargi z listy spraw.

12. W tych okolicznościach Trybunał stwierdza, że zgodnie z art. 37 ust. 1 (c) Konwencji nie istnieje już podstawa do kontynuowania badania skargi. Co więcej, Trybunał nie znajduje przyczyn natury ogólnej, jak to określa art. 37 ust. 1 in fine, które uzasadniałyby dalsze badanie skargi na mocy tego artykułu.

13. Dlatego też sprawa powinna być skreślona z listy spraw.

Z tych przyczyn, Trybunał

Postanawia skreślić sprawę z listy.

Sporządzono w języku angielskim oraz notyfikowano na piśmie w dniu 14 marca 2000 r., na zasadach art. 77 ust. 2 i 3 Regulaminu Trybunału.

Vincent Berger	Matti Pellonpää
Kanclerz	Przewodniczący