Orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka

WYROK

Niniejsza wersja została poprawiona w dniu 8 września 2014 r. zgodnie z artykułem 81 Regulaminu Trybunału.

STRASBURG

24 czerwca 2014 r.

OSTATECZNY

24.09.2014 r.

Niniejszy wyrok uprawomocni się na warunkach określonych w Artykule 44 ust. 2 Konwencji. Wyrok może podlegać korekcie wydawniczej.

W sprawie Roşiianu przeciwko Rumunii,

Europejski Trybunał Praw Człowieka (Sekcja Trzecia), zasiadając jako Izba w składzie:

Josep Casadevall, Przewodniczący,

Alvina Gyulumyan,

Ján Šikuta,

Luis López Guerra,

Johannes Silvis,

Valeriu Griţco,

Iulia Antoanella Motoc, sędziowie,

oraz Santiago Quesada, Kanclerz Sekcji,

Obradując na posiedzeniu niejawnym w dniu 3 czerwca 2014 roku, Wydaje następujący wyrok, który został przyjęty w tym dniu:

POSTĘPOWANIE

1. Sprawa wywodzi się ze skargi (nr 27329/06) wniesionej do Trybunału w dniu 4 lipca 2006 r. przeciwko Rumunii na podstawie Artykułu 34 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności („Konwencja") przez obywatela Rumunii, pana Ioana Romeo Roşiianu („skarżący”).

2. Skarżący reprezentowany był przez mec. D. Hateanu1, adwokat prowadzącą praktykę w Bukareszcie. Rząd rumuński („Rząd”) reprezentowany był przez pełnomocnika, panią C. Brumar, z Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

3. Skarżący podniósł w szczególności zarzut, że odmowa ze strony mera Baia Mare wykonania ostatecznych wyroków sądu nakazujących mu udzielenie skarżącemu informacji o charakterze publicznym stanowi ingerencję w wolność wyrażania opinii skarżącego, która to ingerencja nie jest uzasadniona żadnym przewidzianym prawem celem ani nie jest niezbędna w społeczeństwie demokratycznym. Odmowa ta stanowi również nieuznanie jego prawa do sądu. Skarżący powołuje się w tym względzie na artykuły 6 i 10 Konwencji.

4. W dniu 26 czerwca 2012 r. skarga została zakomunikowana Rządowi.

STAN FAKTYCZNY

I. OKOLICZNOŚCI SPRAWY

5. Skarżący urodził się w 1969 r. i zamieszkuje w Baia Mare.

6. W okresie, w którym miały miejsce omawiane fakty, skarżący od sześciu lat pracował jako prezenter programu telewizyjnego emitowanego w lokalnym kanale Baia Mare i poświęconego między innymi kwestii wykorzystania środków publicznych przez merostwo. W styczniu 2005 r. program skarżącego został zdjęty z anteny, a sam skarżący został zwolniony. Program został niezwłocznie zastąpiony innym programem, finansowanym przez merostwo i poświęconym jego działaniom.

7. W celu wykonywania swojego zawodu, skarżący zwrócił się do mera miasta Baia Mare o udzielenie mu pewnych informacji o charakterze publicznym. Składane przez niego wnioski opierały się na przepisach ustawy nr 544/2001 o swobodnym dostępie do informacji o charakterze publicznym (dalej „ustawa nr 544/2001”).

8. W dniu 8 lutego 2005 r. skarżący zwrócił się do mera Baia Mare z wnioskiem o udostępnienie mu całej serii informacji o charakterze publicznym, dotyczących podróży krajowych i zagranicznych urzędników merostwa, umów o świadczenie usług reklamowych zawartych przez merostwo, kosztów związanych z organizacją różnego rodzaju świąt publicznych oraz sposobu ich organizacji, kosztów związanych z utrzymaniem samochodów należących do merostwa oraz rozmów telefonicznych, jak również członkostwa mera w radach administracyjnych lub walnych zgromadzeniach akcjonariuszy różnego rodzaju spółek handlowych. Skarżący zwrócił się o udzielenie informacji dotyczących umów o świadczenie usług reklamowych oraz rozmów telefonicznych dla okresu przed- i powyborczego.

9. W dniu 28 lutego 2005 r. skarżący zwrócił się do mera Baia Mare z ponownym wnioskiem o udzielenie informacji o charakterze publicznym, dotyczących głównie zamiany gruntów i powierzchni handlowych dokonanych przez merostwo, umorzenia długów spółek handlowych o kapitale prywatnym, inwestycji realizowanych przez merostwo, zarządzania należącym do niego majątkiem, jak również informacji dotyczących przynależności urzędników merostwa do partii politycznych. Żądanie to obejmowało okres rozpoczynający się w trakcie trwania pierwszej kadencji mera.

10. W dniu 9 maja 2005 r. skarżący zwrócił się do mera Baia Mare z trzecim wnioskiem o udzielenie informacji o charakterze publicznym. Dotyczył on głównie wynagrodzenia otrzymywanego przez mera w charakterze członka rady administracyjnej spółek handlowych i przedsiębiorstw miejskich podlegających merostwu, różnego rodzaju premii wypłacanych funkcjonariuszom merostwa, spółek handlowych o kapitale prywatnym, którym udzielono zamówień publicznych, organizacji przetargów publicznych, długów merostwa, bezzwrotnych funduszy, z których skorzystało, jak również sum przeznaczonych przez merostwo na utrzymanie dróg, zdrowie publiczne, odśnieżanie i inne podobne działania.

11. Mer odpowiedział skarżącemu pismami z dnia 17 marca, 11 kwietnia i 16 czerwca 2005 r. W owych pismach udzielił mu odpowiedzi w sposób lakoniczny, odsyłając go do licznych załączników.

12. Uznawszy, że wspomniane pisma nie zawierają odpowiedzi adekwatnych do zadanych pytań, skarżący wystąpił do sądu administracyjnego z trzema oddzielnymi skargami, mającymi na celu uzyskanie wobec mera nakazu przekazania skarżącemu przedmiotowych informacji oraz zapłaty odszkodowania.

13. W trakcie postępowania sądowego mer utrzymywał, że odpowiedział na pytania zadane przez skarżącego i podkreślał złożoność informacji, o których udzielenie skarżący wystąpił oraz istotny nakład pracy wymagany ze strony merostwa w celu udzielenia odpowiedzi w odpowiednim terminie.

14. Trzema oddzielnymi wyrokami z dnia 14 sierpnia 2005, 1 marca 2006 i 20 marca 2006 r., Sąd Apelacyjny w Cluj uznał zasadność skarg skarżącego i nakazał merowi udzielenie mu większości żądanych informacji. Czyniąc to, sąd apelacyjny stwierdził, że na mocy artykułu 10 Konwencji oraz ustawy nr 544/2001 o swobodnym dostępie do informacji o charakterze publicznym, skarżący miał prawo uzyskania owych informacji, które miał następnie zamiar wykorzystać w swojej działalności dziennikarskiej, przy czym pisma przesłane przez mera nie stanowiły odpowiedzi adekwatnej do zadanych pytań.

15. Wyrokami z dnia 14 września 2005 i 2 marca 2006 r., Sąd Apelacyjny w Cluj nakazał również merowi zapłatę na rzecz skarżącego odpowiednio kwoty 1000 leji (RON) (ok. 276 euro (EUR)) i 1500 RON (ok. 426 EUR) z tytułu poniesionych strat moralnych. W uzasadnieniu sąd stwierdził, że skarżącemu utrudniano badanie funkcjonowania władzy publicznej i informowanie o tym obywateli. Poprzez nieuznanie jego prawa do swobodnego dostępu do informacji o charakterze publicznym, skarżący nie miał możliwości wykonywania zawodu dziennikarza zgodnie z własnymi kryteriami. Wreszcie fakt, że został zmuszony do zwrócenia się do wymiaru sprawiedliwości w celu wyegzekwowania swojego prawa, frustracja oraz świadomość bezsilności świadczą o odczuwanym przez niego cierpieniu. W swoim wyroku z dnia 14 września 2005 r., Sąd Apelacyjny w Cluj zauważył w szczególności, że odmowa ze strony mera udzielenia wnioskowanych informacji oznaczała nieuznanie prawa skarżącego do uzyskania i udzielania informacji, gwarantowanego artykułem 10 Konwencji.

16. W wyroku z dnia 20 marca 2006 r., Sąd Apelacyjny w Cluj odmówił jednak przyznania odszkodowania z tytułu strat moralnych. W uzasadnieniu uwzględnił istotną ilość informacji, o udzielenie których zwrócił się skarżący, która wymagała szczegółowej odpowiedzi ze strony mera.

17. Skarżący zwrócił się o egzekucję wyroków w zakresie odszkodowania z tytułu strat moralnych, jednak mer odmówił zastosowania się do niej. Dopiero kilka miesięcy później rada miejska przekazała komornikowi sądowemu sumy pokrywające odszkodowanie z tytułu strat moralnych.

18. Co się tyczy prawomocnego wyroku z dnia 14 września 2005 r., skarżący zwrócił się do krajowych sądów ze skargą o nakazanie merowi wykonania powyższego orzeczenia w części dotyczącej udzielenia informacji i zapłaty orzeczonej grzywny. Ostatecznym wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2006 r. sąd okręgowy departamentu Maramureş uznał skargę skarżącego i nakazał merowi wykonanie ostatecznego wyroku z dnia 14 września 2005 r. oraz zapłatę grzywny w wysokości 2816 RON (ok. 800 EUR). Sąd stwierdził, że wprawdzie w dniu 12 grudnia 2005 r. mer zaprosił skarżącego do odebrania kserokopii kilku różnych dokumentów, w sumie 402 strony, po uiszczeniu odpowiedniej, zgodnej z przepisami prawa opłaty (paragraf 25 poniżej), w rzeczywistości chodziło jednak o całkowicie różne dokumenty, zawierające informacje mogące podlegać różnym interpretacjom, co nie mogło w żadnym wypadku zostać uznane za wykonanie wyżej wspomnianego wyroku.

19. W dniu 28 listopada 2005 r. skarżący złożył również wniosek o wszczęcie postępowania karnego przeciwko merowi z tytułu nadużycia władzy wobec jednostki, umotywowany odmową udzielenia wnioskowanych informacji ze strony mera. W późniejszym terminie uzupełnił wniosek o zarzut sprzeniewierzenia środków publicznych i nadużycia władzy naruszającego interes publiczny, motywując to faktem, że kwota 1000 RON (ok. 276 EUR) należna z tytułu strat moralnych, została mu wypłacona przez radę miejską, a nie przez mera.

20. W dniach 8 i 16 grudnia 2005 r., 17 i 21 marca oraz 9 czerwca 2006 r., mer przesłał skarżącemu pisma zapraszające go do odebrania w siedzibie merostwa, po uiszczeniu stosownych opłat za kserokopie, różnego rodzaju dokumentów o całkowitej objętości kilku tysięcy stron, stanowiących odpowiedź na każdy z trzech wniosków o udzielenie informacji. Pisma te zostały dołączone do akt niniejszej sprawy przez Rząd, jednakże bez dokumentów, do których się odnoszą. Treść dokumentów nie została w nich określona.

21. W dniu 28 marca 2006 r. prokurator wszczął postępowanie karne przeciwko merowi z tytułu nadużycia władzy. Jednak postanowieniem z dnia 18 sierpnia 2006 r. urząd prokuratorski zakończył postępowanie karne i nakazał merowi zapłatę grzywny administracyjnej w wysokości 800 RON (ok. 227 EUR). Ocenił on, że mer nie dopełnił swoich obowiązków, odpowiadając na wniosek skarżącego dopiero w dniu 9 czerwca 2006 r. i przesyłając mu pismo z licznymi załącznikami. Jednak opóźnienie owo uzasadnione było złożonością informacji wnioskowanych przez skarżącego, wymagającą istotnego obciążenia pracą urzędników merostwa. Po złożeniu przez skarżącego odwołania, postanowienia zostało potwierdzone przez Prokuratora Generalnego w dniu 25 września 2006 r.

22. W dniu 7 lutego 2007 r., na żądanie skarżącego, komornik sądowy wezwał mera Baia Mare do wykonania wyroku sądu apelacyjnego z dnia 2 marca 2006 r. w części dotyczącej udzielenia informacji o charakterze publicznym. Wezwanie to pozostało jednak bezskuteczne.

23. Zgodnie z informacjami przedłożonymi przez skarżącego, ostateczne wyroki Sądu Apelacyjnego w Cluj pozostały niewykonane, pomimo licznych podejmowanych przez niego kroków.

II. WŁAŚCIWE PRAWO KRAJOWE I PRAKTYKA

A. Konstytucja

24. Mający zastosowanie do niniejszej sprawy artykuł Konstytucji Rumunii posiada następujące brzmienie:

Artykuł 31

Prawo do informacji

„(1) Prawo dostępu obywateli do wszelkich informacji publicznych nie może być ograniczone.

(2) Władze publiczne, stosownie do swoich kompetencji, są zobowiązane do zapewnienia rzetelnego informowania obywateli o sprawach publicznych oraz dotyczących interesu osobistego.

(3) Prawo do informacji nie powinno naruszać środków ochrony młodzieży lub bezpieczeństwa narodowego.

(4) Środki masowej, publicznej i prywatnej informacji są zobowiązane do rzetelnego informowania opinii publicznej.

(5) Publiczne instytucje radiowe i telewizyjne są niezależne. Powinny one gwarantować prawo dostępu ważniejszym ugrupowaniom społecznym i politycznym. Organizację tych instytucji oraz kontrolę parlamentarną nad ich działalnością reguluje ustawa organiczna.”

B. Ustawa nr 544/2001 o swobodnym dostępie do informacji o charakterze publicznym

25. Informacja o charakterze publicznym jest określona w ustawie w szczególności jako wszelka informacja dotycząca działań lub wynikająca z działań władzy publicznej (artykuł 2). Ustawa przewiduje, że każda osoba ma prawo zwrócić się o udzielenie i otrzymać od władz publicznych swobodny dostęp do informacji o charakterze publicznym (artykuł 6). Władza publiczna zobowiązana jest do udzielenia odpowiedzi w terminie dziesięciu dni, z wyjątkiem wniosków o dużym stopniu złożoności, dla których termin wynosi trzydzieści dni (artykuł 7). Jeśli udzielenie informacji wymaga przekazania kserokopii dokumentu, koszty powielenia ponoszone są przez osobę zwracającą się o udzielenie informacji (artykuł 9). Osoby prowadzące badania prywatnie lub z tytułu prowadzenia działalności zawodowej, uprawnione są do swobodnego dostępu do dokumentacji władz publicznych na zwykłą prośbę (artykuł 11).

C. Praktyka sądów krajowych

26. Sądy krajowe uznały, że przewidziany prawem termin trzydziestu dni na udzielenie odpowiedzi na zapytanie o informacje jest bezwzględnie obowiązujący i że władze publiczne zobowiązane są tak zorganizować swoją pracę, aby móc dotrzymać tego terminu bez względu na ilość wnioskowanych informacji (Sąd Apelacyjny w Bukareszcie, wyrok nr 76 z dnia 3 lutego 2003 r.). Sądy uznały również, że władze publiczne nie mogą uzależniać dostępu do informacji publicznych od istnienia rocznych raportów z działalności skupiających różnego rodzaju dane statystyczne (Sąd Apelacyjny w Bukareszcie, wyrok nr 203 z dnia 9 lutego 2006 r.). Obowiązkiem władz publicznych jest przetwarzanie i przechowywanie informacji w odpowiedni sposób i przez uzasadniony czas w bazach danych tak, aby umożliwić dostęp do nich osobom zainteresowanym (Sąd Apelacyjny w Bukareszcie, wyrok nr 2389 z dnia 15 listopada 2010 r.). Opublikowanie danej informacji na stronie internetowej danego organu władzy (Sąd Apelacyjny w Bukareszcie, wyrok nr 203 z dnia 9 lutego 2006 r.; Sąd Apelacyjny w Timişoara, wyrok nr 319 z dnia 4 marca 2009 r.) lub przekazanie dokumentu zawierającego daną informację w ramach równolegle prowadzonego postępowania sądowego (Sąd Apelacyjny w Ploieşti, wyrok nr 232 z dnia 11 lutego 2009 r.) nie zwalnia danej władzy publicznej od obowiązku przekazania tej samej informacji zainteresowanej osobie.

PRAWO

I. UWAGI WSTĘPNE

27. W niniejszej sprawie skarżący formułuje zarzut niewykonania trzech ostatecznych wyroków sądowych nakazujących merowi Baia Mare udzielenie mu informacji publicznych. Ocenia on, że sytuacja ta stanowi jednocześnie nieuznanie jego prawa do sądu oraz ingerencję w jego wolność wyrażania opinii. W uzasadnieniu swojej skargi powołuje się on na artykuły 6 i 10 Konwencji.

28. Rząd ocenia, że istota niniejszej sprawy dotyczy rzekomego nieuznania prawa skarżącego do uzyskania informacji, prawa, które w intencji Rządu ma być chronione przez sądy krajowe i na które wyraźnie powoływały się one w swoich wyrokach. W konsekwencji Rząd uważa, że twierdzenia skarżącego powinny być rozpatrywane jedynie w świetle artykułu 10 Konwencji, gwarantującego prawo do wolności wyrażania opinii.

29. Powołując się na sprawę Kenedi przeciwko Węgrom (nr 31475/05, wyrok z dnia 26 maja 2009 r.), dotyczącej niewykonania wyroku sądu nakazującego władzy publicznej zapewnienie skarżącemu, historykowi, dostępu do informacji dla celów prowadzonych przez niego badań, skarżący ocenia, że wniesione przez niego zarzuty na podstawie artykułów 6 i 10 Konwencji powinny być rozpatrywane oddzielnie.

30. Trybunał ocenia, że w okolicznościach niniejszej sprawy, zarzuty skarżącego powinny być oceniane zarówno pod kątem artykułu 6, jak i artykułu 10 Konwencji. Jeśli prawdą jest, że w niniejszej sprawie wykonanie ostatecznych wyroków sądu jest kluczowe dla ochrony wolności wyrażania opinii gwarantowanej artykułem 10 Konwencji, kwestia, którą należy rozpatrzyć w pierwszej kolejności, czyli kwestia prawa dostępu skarżącego do sądu, podlega artykułowi 6 Konwencji. Natura owego zarzutu różni się zatem od natury zarzutu wniesionego na mocy artykułu 10 i musi zostać rozpatrzona oddzielnie (patrz, sytuacja podobna, ww. Kenedi, § 35-45)

II. ZARZUT NARUSZENIA ARTYKUŁU 6 UST. 1 KONWENCJI

31. Skarżący sformułował zarzut niewykonania trzech prawomocnych decyzji sądu nakazujących merowi Baia Mare udzielenie mu informacji o charakterze publicznym, stanowiącego tym samym nierespektowanie artykułu 6 ust. 1 Konwencji, który we właściwej części jest sformułowany w sposób następujący:

„Każdy ma prawo do (...) rozpatrzenia jego sprawy (..) przez (..) sąd (..) przy rozstrzyganiu o jego prawach i obowiązkach o charakterze cywilnym (..)”

A. Dopuszczalność skargi

32. Rząd w pierwszej kolejności sprzeciwia się zarzutowi skarżącego podnosząc jego niezgodność z Konwencją ratione materiae. Odsyłając w szczególności do sprawy Geraguyn Khorhurd Patgamavorakan Akumb przeciwko Armenii ((wyr.), nr 11721/04, 14 kwietnia 2009 r.), utrzymuje, ze skarżący zwrócił się o udzielenie informacji wyborczych w kontekście wyborów lokalnych z 2004 r. – informacji, do których dostęp jest gwarantowany ustawodawstwem wyborczym. W tych okolicznościach, w opinii Rządu, zamiarem skarżącego było wykonywanie funkcji publicznej mającej na celu zapewnienie jawności wyborów i informowanie obywateli o działaniach osób wybranych w wyborach w trakcie trwania ich kadencji. W konsekwencji wynik postępowania sądowego nie był rozstrzygający dla żadnego prawa natury prywatnej, ale dla wykonywania jego funkcji publicznej jako „organu nadzoru” życia publicznego.

33. Skarżący podtrzymuje, że wyroki sądów, o egzekucję których się zwrócił, dotyczą dostępu do informacji, który zgodnie z orzecznictwem Trybunału (ww. Kenedi, § 33-34; Shapovalov przeciwko Ukrainie, nr 45835/05, § 48-49, 31 lipca 2012 i, mutatis mutandis, Youth Initiative for Human Rights przeciwko Serbii, nr 48135/06, § 20, 25 czerwca 2013 r.) stanowi prawo cywilne w rozumieniu artykułu 6 ust. 1 Konwencji. Podkreśla on, że zwrócił się o sporne informacje w ramach wykonywania swojego zawodu dziennikarza i w celu informowania opinii publicznej o działaniach merostwa Baia Mare. Jego prawo dostępu do tych informacji gwarantowane było prawem krajowym i zostało uznane przez rumuńskie sądy.

34. Trybunał zauważa, że w niniejszej sprawie skarżący występuje w charakterze dziennikarza, który zwrócił się o dostęp do informacji publicznych w celu wykonywania swojego zawodu i informowania opinii publicznej o działaniach merostwa Baia Mare. W tych okolicznościach, postępowania wszczęte przed sądami krajowymi były rozstrzygające dla jego interesów prywatnych i zawodowych wynikających z jego prawa do wyrażania opinii. Nie tylko dostęp skarżącego do takich informacji był gwarantowany ustawą nr 544/2001 o swobodnym dostępie do informacji o charakterze publicznym, ale dodatkowo został on uznany przez sądy krajowe. Fakt, że dwa z zadanych przez niego pytań (ustęp 8 in fine powyżej) dotyczyły okresów przed- i powyborczych, nie wyklucza interesu prywatnego i zawodowego skarżącego w odniesieniu do przedmiotowych informacji (ww. Shapovalov, § 49).

35. W tych okolicznościach Trybunał uważa, że prawo dostępu skarżącego do niektórych informacji stanowiło w niniejszej sprawie część prawa do wolności wyrażania opinii, gwarantowanego artykułem 10 Konwencji, które jest „prawem cywilnym” w rozumieniu artykułu 6 ust. 1 Konwencji. Należy więc odrzucić argument niedopuszczalności ratione materiae, podniesiony przez Rząd.

36. Ponadto Trybunał stwierdza, że skarga skarżącego nie jest w sposób oczywisty nieuzasadniona w rozumieniu artykułu 35 ust. 3 lit. a) Konwencji i że brak jest innych przesłanek do uznania jej za niedopuszczalną. Należy więc uznać ją za dopuszczalną.

B. Meritum skargi

1. Stanowisko stron

37. Skarżący utrzymuje, że pomimo licznych podejmowanych przez niego działań, mer Baia Mare nie wykonał wyroków sądu nakazujących mu udzielenie pewnych informacji o charakterze publicznym. Przede wszystkim podkreśla on, że dokumenty udostępnione mu przez mera nie stanowią wykonania wspomnianych wyroków. Podkreśla w tym zakresie różnicę między dostępem do dokumentów a dostępem do informacji. Skarżący podkreśla również różnicę między wnioskowanymi informacjami, których tylko mer mógł udzielić, a tysiącami stron dokumentów, za powielenie których musiał zapłacić i do których mógł uzyskać dostęp na podstawie tej samej ustawy nr 544/2001.

Ponadto twierdzi, że nie jest właściwe żądanie od osoby, na rzecz której w wyniku postępowania sądowego zasądzono wierzytelność ze strony państwa, wszczynania następnie procedury przymusowego wykonania w celu jej wyegzekwowania. To władza powinna odgrywać aktywną rolę w regulowaniu wierzytelności. Istotny nakład pracy, którego wymagałoby wykonanie wyroków sądu, na który zresztą mer powołał się dopiero po wydaniu owych wyroków, w jego opinii nie może stanowić uzasadnienia odmowy dostępu do informacji o charakterze publicznym. Powód ten nie jest zresztą wymieniony w Konstytucji ani w ustawie nr 544/2001. Na koniec skarżący ocenia, że jego zarzut jest podobny do rozpatrywanego przez Trybunał we wspomnianej wyżej sprawie Kenedi.

38. Rząd utrzymuje, że sporne wyroki zostały wykonane.

2. Ocena Trybunału

39. Trybunał przypomina, że wykonanie wyroku lub postanowienia, bez względu na sąd, który je wydał, musi być uważane za integralną część „procesu” w rozumieniu artykułu 6 Konwencji. Prawo do sądu byłoby jedynie iluzoryczne, gdyby wewnętrzny porządek prawny danego państwa sygnatariusza pozwalał, aby obowiązujący i ostateczny wyrok sądu pozostawał bezskuteczny, niosąc ze sobą uszczerbek dla jednej ze stron ( Immobiliare Saffi przeciwko Włochom [GC], nr 22774/93, § 63, CEDH 1999-V).

40. W niniejszej sprawie skarżący uzyskał trzy ostateczne wyroki sądowe nakazujące merowi Baia Mare udzielenia mu pewnych informacji o charakterze publicznym.

41. Strony różnią się w ocenie tego, czy wyroki te zostały wykonane czy nie. Rząd utrzymuje, że mer poinformował skarżącego, że może odebrać kilka dokumentów po uiszczeniu opłaty odpowiadającej kosztom ich powielenia. W tym zakresie odsyła do pism z dnia 8 i 16 grudnia 2005 r., 17 i 21 marca oraz 9 czerwca 2006 r. (paragraf 20 powyżej). Skarżący ze swojej strony twierdzi, że wyroki te do dziś dnia pozostały niewykonane. Przede wszystkim podkreśla, że dokumenty udostępnione mu przez mera nie stanowią wykonania wspomnianych wyroków. Podkreśla w tym zakresie różnicę między dostępem do dokumentów a dostępem do informacji. Skarżący podkreśla również różnicę między wnioskowanymi informacjami, których tylko mer mógł udzielić, a tysiącami stron dokumentów, za powielenie których musiał zapłacić i do których mógł tak czy inaczej uzyskać dostęp na podstawie tej samej ustawy nr 544/2001.

42. Trybunał zauważa, że sądy wewnętrzne stwierdziły, iż zaproszenie do odebrania kserokopii kilku całkowicie różnych dokumentów zawierających informacje, mogące podlegać różnym interpretacjom, skierowane do skarżącego, nie mogło w żaden sposób zostać uznane za wykonanie wyroku sądu nakazującego udzielenie informacji o charakterze publicznym (paragraf 18 powyżej).Ponadto wydaje się, że takie podejście wpisuje się w linię orzecznictwa krajowego (paragraf 26 powyżej).

43. W tych okolicznościach Trybunał ocenia, że wyżej wspomniane pisma nie stanowią dokładnego wykonania wyroku sądu. Ponadto, Trybunał nie jest w stanie stwierdzić, czy dokumenty, do których odsyłają owe pisma zawierają informacje wnioskowane przez skarżącego, jako że Rząd nie załączył owych dokumentów do akt niniejszej sprawy ani nie przesłał ich podsumowania.

44. Trybunał przyznaje, że prawo dostępu do sądu nie może zobowiązywać państwa do nakazywania wykonania każdego wyroku o charakterze cywilnym, bez względu na okoliczności ( Sanglier przeciwko Francji, nr 50342/99, § 39, 27 maja 2003). Trybunał zauważa jednak, że władza, przeciwko której wysunięte zostały zarzuty w niniejszej sprawie, jest władzą samorządową, będącą elementem państwa prawa, w którego interesie leży właściwe wymierzanie sprawiedliwości. Jeśli administracja państwowa odmawia, nie wykonuje albo opóźnia wykonanie swoich obowiązków, prawa gwarantowane artykułem 6, które przysługiwały podsądnemu w sądowej fazie postępowania, tracą swoją rację bytu ( Hornsby przeciwko Grecji, 19 marca 1997 r., § 41 Zbiór Wyroków i Decyzji 1997-II).

45. Ponadto nie jest właściwe żądanie od osoby, na rzecz której w wyniku postępowania sądowego zasądzono wierzytelność ze strony państwa, wszczynania następnie procedury przymusowego wykonania w celu jej wyegzekwowania ( Metaxas przeciwko Grecji, nr 8415/02, § 19, 27 maja 2004 r.). Tym niemniej w niniejszej sprawie skarżący podjął wiele działań mających na celu uzyskanie egzekucji wyroków sądu, żądając nałożenia grzywny na mera, składając wniosek o wszczęcie postępowania karnego, a nawet składając do komornika sądowego wniosek o przymusowe wykonanie jednego z wyroków.

Ponadto Trybunał zauważa, że przyczyny, na które mogła powoływać się administracja państwowa w celu uzasadnienia obiektywnej niemożności wykonania, nigdy nie zostały przedstawione skarżącemu w formie oficjalnej decyzji administracyjnej ( Sabin Popescu przeciwko Rumunii, nr 48102/99, § 72, 2 marca 2004 r.).

46. Elementy te są dla Trybunału wystarczające do stwierdzenia, że, w niniejszej sprawie, odmawiając wykonania ostatecznych decyzji sądu nakazujących udzielenie skarżącemu informacji o charakterze publicznym, władze krajowe pozbawiły go skutecznego dostępu do sądu.

47. Wobec tego należy stwierdzić naruszenie artykułu 6 ust. 1 Konwencji.

III. ZARZUT NARUSZENIA ARTYKUŁU 10 KONWENCJI

48. Skarżący utrzymuje ponadto, że niewykonanie trzech ostatecznych wyroków sądu nakazujących merowi Baia Mare udzielenie mu informacji o charakterze publicznym stanowi również naruszenie artykułu 10 Konwencji o następującej treści:

„1. Każdy ma prawo do wolności wyrażania opinii. Prawo to obejmuje wolność posiadania poglądów oraz otrzymywania i przekazywania informacji i idei bez ingerencji władz publicznych i bez względu na granice państwowe. Niniejszy przepis nie wyklucza prawa Państw do poddania procedurze zezwoleń przedsiębiorstw radiowych, telewizyjnych lub kinematograficznych.

2. Korzystanie z tych wolności pociągających za sobą obowiązki i odpowiedzialność, może podlegać takim wymogom formalnym, warunkom, ograniczeniom i sankcjom, jakie są przewidziane przez ustawę i niezbędne w społeczeństwie demokratycznym w interesie bezpieczeństwa państwowego, integralności terytorialnej lub bezpieczeństwa publicznego, ze względu na konieczność zapobieżenia zakłóceniu porządku lub przestępstwu, z uwagi na ochronę zdrowia i moralności, ochronę dobrego imienia i praw innych osób oraz ze względu na zapobieżenie ujawnieniu informacji poufnych lub na zagwarantowanie powagi i bezstronności władzy sądowej.”

A. Dopuszczalność skargi

1. W sprawie statusu ofiary i zastosowania artykułu 37 ust. 1 lit. b) i lit. c) Konwencji

49. Rząd podnosi przede wszystkim, że skarżący nie może uznać się za ofiarę naruszenia artykułu 10 Konwencji oraz że skargę należy skreślić z listy Trybunału z uwagi na to, że spór został rozstrzygnięty i nie ma innych przesłanek do kontynuowania rozpatrywania skargi. Na poparcie swojego twierdzenia przywołuje artykuły 34 i 37 ust. 1 lit. b) i c) Konwencji. W uzasadnieniu Rząd podkreśla, że sądy krajowe, ostatecznymi wyrokami z dnia 14 września oraz 2 i 20 marca 2006 r. uznały naruszenie praw gwarantowanych artykułem 10 Konwencji i dodatkowo przyznały skarżącemu odpowiednie i wystarczające zadośćuczynienie w formie nakazu udzielenia przez mera żądanych informacji oraz odszkodowania z tytułu strat moralnych, jak również nałożyły grzywnę na mera. Ponadto, po wydaniu wyroków, mer poinformował skarżącego, że może odebrać przedmiotowe informacje po uiszczeniu opłat odpowiadających kosztom ich powielenia.

50. Skarżący ocenia, że w dalszym ciągu jest ofiarą naruszenia artykułu 10 Konwencji z uwagi na fakt, że do dnia dzisiejszego wyroki sądu wspomniane przez Rząd nie zostały wykonane. Twierdzi on również, że odszkodowanie z tytułu strat moralnych stanowi wyłącznie zadośćuczynienie o charakterze dodatkowym w stosunku do nakazu udzielenia wnioskowanych informacji i że w każdym razie zostało ono przyznane tylko w dwóch z trzech wszczętych postępowań. Ponadto grzywna nałożona na mera nie była zadośćuczynieniem wobec niego, a jedynie sumą przelaną na rzecz państwa.

Na koniec utrzymuje on, że, biorąc pod uwagę jego zawód oraz ograniczenia czasowe związane z pracą dziennikarza, wyłącznie szybkie przekazanie informacji, o których mowa w trzech ostatecznych wyrokach, mogłoby stanowić ich prawdziwe wykonanie.

51. Co do statusu skarżącego jako ofiary, Trybunał przypomina, że zgodnie z wydawanym przez niego orzecznictwem artykuł 34 określa mianem „ofiary” osobę dotkniętą bezpośrednio spornym działaniem lub zaniechaniem, przy czym naruszenie wymagań Konwencji powstaje nawet w braku uszczerbku. Aby zaś skarżący mógł twierdzić, że jest ofiarą naruszenia, konieczne jest nie tylko, żeby występował w charakterze ofiary w momencie złożenia skargi, ale musi występować w tym charakterze również w trakcie postępowania przed Trybunałem ( Stoicescu przeciwko Rumunii (wersja poprawiona), nr 31551/96, § 55, 21 września 2004 r.).

52. Trybunał przypomina również, że w myśl artykułu 37 ust. 1 lit. b) i c) Konwencji może on „w każdej fazie postępowania zdecydować o skreśleniu skargi z listy spraw, jeżeli okoliczności prowadzą do wniosku, że (...) b) spór został już rozstrzygnięty (..) i c) że z jakiejkolwiek innej przyczyny ustalonej przez Trybunał nie jest uzasadnione dalsze rozpoznawanie skargi”. Aby móc stwierdzić, czy powyżej przytoczony wyrok ma zastosowanie do niniejszej sprawy, Trybunał musi odpowiedzieć na dwa kolejne pytania: po pierwsze, czy fakty, na które składa skargę skarżący, występują w dalszym ciągu i po drugie, czy konsekwencje, które mogły wyniknąć z naruszenia Konwencji z uwagi na owe fakty, zostały zatarte ( Kaftaïlova przeciwko Łotwie (wykreślenie) [GC], nr 59643/00, § 48, 7 grudnia 2007 r.).

53. Trybunał zauważa, że argumenty Rządu oparte są na istnieniu wyroków sądu uznających nierespektowanie prawa skarżącego do dostępu do informacji i przyznających mu zadośćuczynienie, jak również na fakcie wysłania przez mera Baia Mare skarżącemu zaproszenia do odebrania kserokopii dokumentów wewnętrznych. Należy jednak zauważyć, że zarzut skarżącego wniesiony na podstawie artykułu 10 Konwencji dotyczy właśnie niewykonania owych wyroków. W takich okolicznościach Trybunał ocenia, że argumenty Rządu są ściśle związane z istotą zarzutu wniesionego na podstawie artykułu 10 Konwencji. W związku z tym należy dołączyć argumenty Rządu do przedmiotu sporu.

2. W sprawie zastosowania artykułu 35 ust 3 lit. b) Konwencji

54. W następnej kolejności, Rząd podnosi argument, że skarga jest niedopuszczalna z uwagi na brak istotnej szkody poniesionej przez skarżącego. Uzasadniając to twierdzi, że sporne wyroki sądu zostały wykonane i że od tamtej pory skarżący nie poniósł istotnej szkody. Ponadto

podkreśla, że niniejsza sprawa dotyczy głównie czasu trwania postępowania cywilnego, materii, w której istnieją orzeczenia precedensowe wydane przez Trybunał, tak więc przestrzeganie praw człowieka nie wymaga rozpatrywania niniejszego zarzutu przez Trybunał. Ponadto zarzut skarżącego został w sposób należyty rozpatrzony przez sądy krajowe.

55. Skarżący uważa, że poniósł istotną szkodę, jako że rozmyślna odmowa z strony mera Baia Mare udostępnienia mu wnioskowanych informacji uniemożliwiła mu poinformowanie opinii publicznej, w charakterze dziennikarza, o kwestiach leżących w interesie publicznym. On również odsyła do orzecznictwa Trybunału, zgodnie z którym wolność wyrażania opinii stanowi jeden z kluczowych fundamentów społeczeństw demokratycznego, jeden z najważniejszych warunków jego postępu oraz rozwoju każdego człowieka. Naruszenie tej wolności stanowi uszczerbek dla samej konstrukcji demokracji i powinno wobec tego podlegać sankcjom.

56. Trybunał stwierdza, że niniejszy zarzut dotyczy dostępu skarżącego, będącego dziennikarzem, do informacji o charakterze publicznym, znajdujących się w posiadaniu władzy publicznej, w zastosowaniu kilku ostatecznych wyroków sądu. W tym względzie przypomina jak ważna jest wolność wyrażania opinii, stanowiąca jeden z podstawowych warunków właściwego funkcjonowania demokracji ( Appleby i in. przeciwko Wielkiej Brytanii, nr 44306/98, § 39, CEDH 2003-VI). W tych okolicznościach Trybunał uznaje, że zarzucane nieudzielenie takiego dostępu stanowi dla skarżącego nie tylko istotną szkodę niemajątkową, ale jest również powodem uzasadniającym dalsze rozpatrywanie zarzutu, biorąc pod uwagę, że podnosi on kwestie istotne z punktu widzenia przestrzegania praw człowieka. Należy więc odrzucić argument, na który powołuje się Rząd.

3. W sprawie zasadności zarzutu

57. Trybunał stwierdza, że skarga skarżącego nie jest w sposób oczywisty nieuzasadniona w rozumieniu artykułu 35 ust. 3 lit. a) Konwencji i że brak jest innych przesłanek do uznania jej za niedopuszczalną. Należy więc uznać ją za dopuszczalną.

B. Meritum skargi

1. Stanowisko stron

58. Skarżący utrzymuje, że odmowa przekazania żądanych informacji ze strony mera Baia Mare uniemożliwiła mu wykonywanie zawodu dziennikarza. Odrzuca twierdzenie Rządu, jakoby otrzymał część wnioskowanych informacji dotyczących działań merostwa, które mógł przekazać opinii publicznej. Podkreśla, że jego obowiązkiem jako dziennikarza jest wcześniejsze kompleksowe sprawdzenie upublicznianych informacji.

Zwraca on również uwagę na fakt, że Rządowi nie udało się wykazać za pomocą odpowiednich dowodów, na przykład artykułów w prasie, że był on w stanie pisać na tematy dotyczące działań merostwa.

59. Skarżący twierdzi ponadto, że odmowa udzielenia informacji o charakterze publicznym ze strony mera stanowi ingerencję w jego wolność wyrażania opinii, która to ingerencja nie jest przewidziana prawem. Ponadto żaden z uznanych prawem celów wymienionych w drugim ustępie artykułu 10 Konwencji nie został podniesiony przez władze krajowe w trakcie postępowań krajowych ani przez Rząd przed Trybunałem w celu uzasadnienia niewykonania spornych wyroków sądu. Na koniec, arbitralność władz krajowych w wykonywaniu wyroków sądu nie może być uznawana za uzasadnioną w demokratycznym społeczeństwie państwa prawa. Tak jak w przypadku artykułu 6 ust. 1 Konwencji, skarżący ocenia, że jego zarzut wniesiony na podstawie artykułu 10 Konwencji jest podobny do rozpatrywanego przez Trybunał w wymienionej wyżej sprawie Kenedi.

60. Rząd twierdzi, że skarżący nie był powstrzymywany w wykonywaniu zawodu dziennikarza, zważywszy że otrzymał na początku część wnioskowanych informacji, a potem ich całość. Wspomina również, że obowiązek poniesienia kosztów powielenia dokumentów jest przewidziany prawem.

2. Ocena Trybunału

61. Trybunał zawsze twierdził, że opinia publiczna ma prawo do otrzymania informacji dotyczących interesu ogólnego. Orzecznictwo Trybunału w tym względzie rozwijane było zawsze z uwzględnieniem wolności prasy, gdzie rolą mediów jest przekazywanie informacji i idei dotyczących kwestii związanych z interesem ogólnym ( Observer i Guardian przeciwko Wielkiej Brytanii, 26 listopada 1991 r., § 59, seria A nr 216; Thorgeir Thorgeirson przeciwko Islandii, 25 czerwca 1992 r., § 63, seria A nr 239). W tym zakresie Trybunał wykazał się jak najdalej idącą ostrożnością w przypadkach, w których władze krajowe podejmowały środki mogące potencjalnie uniemożliwić prasie, jednemu z „organów kontroli”, jakimi dysponuje społeczeństwo, uczestnictwo w dyskusjach nad tematami dotyczącymi uzasadnionego interesu ogólnego ( Bladet Tromsø i Stensaas przeciwko Norwegii [GC], nr 21980/93, § 64, CEDH 1999-III; Jersild przeciwko Danii, 23 września 1994 r., § 35, seria A nr 298), nawet w przypadkach, w których dane środki jedynie utrudniały dostęp do informacji.

62. W kwestii interesu chronionego artykułem 10, prawo nie może pozwalać na arbitralnie stosowane restrykcje, które mogłyby stać się formą pośredniej cenzury jeśli władze miałyby utrudniać zbieranie informacji. Zbieranie tych informacji jest, na przykład, działaniem kluczowym dla wykonywania zawodu dziennikarza. Jest ono nieodłącznie związane z wolnością prasy i z tego tytułu chronione. Otwarcie przestrzeni na debatę publiczną jest jedną z ról prasy ( Damman przeciwko Szwajcarii (nr 77551/01, § 52, 25 kwietnia 2006 r., oraz Társaság a Szabadságjogokért przeciwko Węgrom, nr 37374/05, § 27, 14 kwietnia 2009 r.).

63. Tak jak w przypadku wymienionej wyżej sprawy Kenedi, Trybunał zauważa, że niniejsza skarga dotyczy dostępu skarżącego do informacji o charakterze publicznym, które były mu niezbędne w wykonywaniu jego zawodu, dostępu będącego kluczowym elementem wykonywania przez skarżącego jego wolności wyrażania opinii. Skarżący uzyskał trzy wyroki sądu gwarantujące mu dostęp do owych informacji. Przed Trybunałem strony różnią się w ocenie tego, czy wyroki te zostały wykonane, czy nie. Trybunał przypomina jednak, że już udzielił na to pytanie odpowiedzi negatywnej w zakresie objętym artykułem 6 ust. 1 Konwencji (§ 43 powyżej).

64. Trybunał stwierdza następnie, że skarżący prawomocnie poszukiwał informacji na temat istotny dla ogółu opinii publicznej, czyli działalności merostwa Baia Mare. Ponadto, wziąwszy pod uwagę, że intencją skarżącego było upublicznienie przedmiotowych informacji i wniesienie w ten sposób wkładu do debaty publicznej na temat właściwego zarządzania państwem, jasnym jest, że jego prawo do przekazywania informacji zostało naruszone. W związku z tym nastąpiła ingerencja w prawa skarżącego gwarantowane artykułem 10 ust. 1 Konwencji (wyżej wspomniane sprawy Társaság a Szabadságjogokért, § 28, Kenedi, § 43 oraz Youth Initiative for Human Rights, § 24).

65. Trybunał przypomina, że naruszenie praw gwarantowanych ustępem 1 artykułu 10 Konwencji jest sprzeczne z Konwencją, jeśli nie jest ono zgodne z postanowieniami zawartymi w ustępie 2. Należy więc określić, czy podnoszona w tej sprawie ingerencja była „przewidziana przez ustawę”, czy miała jeden lub więcej uprawnionych celów, o których mowa w owym ustępie, i czy była „niezbędna w społeczeństwie demokratycznym” dla osiągnięcia tego lub tych celów.

66. W tym względzie Trybunał przypomina, że stwierdził już, w zakresie objętym artykułem 6 ust. 1 Konwencji, podobnie jak niektóre sądy krajowe, że zaproszenia do odebrania kserokopii kilku całkowicie różnych dokumentów zawierających informacje mogące podlegać różnym interpretacjom, skierowane do skarżącego, nie mogą w żadnym przypadku zostać uznane za wykonanie wyroku sądu nakazującego udzielenie informacji o charakterze publicznym. W takich okolicznościach prawidłowe wykonanie spornych wyroków sądów nie miało miejsca.

67. Ponadto Trybunał zauważa, że mer nigdy nie twierdził, iż żądane informacje nie były dostępne (wspomniana wyżej srpawa Társaság a Szabadságjogokért, § 36). Złożoność wnioskowanych informacji oraz istotny wkład pracy wymagany ze strony merostwa w celu dokonania ich kompilacji były przywoływane wyłącznie dla wyjaśnienia niemożności udzielenia owych informacji w jak najkrótszym czasie.

Biorąc powyższe pod uwagę, Trybunał ocenia, że Rząd nie podniósł żadnego argumentu wykazującego, że ingerencja w prawo skarżącego była przewidziana przez ustawę ani że nastąpiła w jednym lub kilku prawnie uzasadnionych celach.

68. Wobec tego należy odrzucić argumenty podnoszone przez Rząd (paragraf 49 powyżej) i stwierdzić, że nastąpiło naruszenie artykułu 10 Konwencji.

IV. ZASTOSOWANIE ARTYKUŁU 41 KONWENCJI

69. Artykuł 41 Konwencji przewiduje, że:

„Jeśli Trybunał stwierdzi, że nastąpiło naruszenie Konwencji lub jej Protokołów oraz jeśli prawo wewnętrzne zainteresowanej Wysokiej Układającej się Strony pozwala tylko na częściowe usunięcie konsekwencji tego naruszenia, Trybunał orzeka, gdy zachodzi potrzeba, słuszne zadośćuczynienie pokrzywdzonej stronie.”

A. Szkoda

70. Skarżący zażądał sumy 10 000 euro (EUR) z tytułu poniesionych strat moralnych, wynikających z odmowy udzielenia wnioskowanych informacji o charakterze publicznym przez mera Baia Mare.

71. Rząd ocenia, że w tej sprawie samo stwierdzenie naruszenia stanowiłoby zadośćuczynienie za straty moralne oraz że w każdym razie, biorąc pod uwagę orzecznictwo Trybunału w tej materii, żądana kwota jest zbyt wysoka.

72. Trybunał ocenia, że skarżący poniósł straty moralne i ocenia, że należy przyznać mu z tego tytułu sumę 4 000 EUR.

B. Koszty i wydatki

73. Skarżący zażądał również tytułem kosztów i wydatków poniesionych dla potrzeb postępowania prowadzonego przed Trybunałem sumy 4 748 EUR (to jest sumy 4 448 EUR tytułem honorarium adwokackiego, która miałaby zostać przelana bezpośrednio na konto mec. Hatneanu2 oraz sumy 300 EUR tytułem kosztów sekretariatu, która miałaby zostać przelana bezpośrednio na rzecz organizacji APADOR-CH). Skarżący przedkłada umowę w sprawie honorariów na kwotę 4 448 EUR oraz zobowiązanie do pokrycia kosztów sekretariatu poniesionych przez wyżej wymienioną organizację w trakcie postępowania.

74. Biorąc pod uwagę złożoność niniejszej sprawy, Rząd nie zakwestionował liczby godzin spędzonych przez adwokat na jej przygotowaniu, ocenia natomiast, że stawka godzinowa adwokat jest zbyt wysoka.

75. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału, skarżący może otrzymać zwrot kosztów i wydatków wyłącznie w zakresie, w jakim została stwierdzona ich realność, konieczność i uzasadniona wysokość. W niniejszej sprawie, biorąc pod uwagę wyżej wymienione kryteria, na podstawie przedstawionego szczegółowego zestawienia godzin pracy i pytań, które nasuwały się w niniejszej sprawie, Trybunał przyznaje skarżącym kwotę 4 448 EUR tytułem honorarium adwokata, która ma zostać przelana bezpośrednio na konto mec. Hatneanu3, oraz kwotę 300 EUR tytułem kosztów sekretariatu, która ma być przelana bezpośrednio APADOR-CH.

C. Odsetki z tytułu zwłoki

76. Trybunał uznaje za stosowne naliczyć odsetki z tytułu zwłoki na bazie krańcowej stopy oprocentowania operacji kredytowych Europejskiego Banku Centralnego podniesionej o trzy punkty procentowe.

Z TYCH WZGLĘDÓW, TRYBUNAŁ JEDNOGŁOŚNIE

1. Dołącza do przedmiotu skargi zarzuty odnoszące się do statusu skarżącego jako ofiary oraz zastosowania artykułu 37 ust. 1 lit. b) i c) oraz je odrzuca;

2. Uznaje skargę za dopuszczalną;

3. Stwierdza, że nastąpiło naruszenie artykułu 6 ust. 1 Konwencji;

4. Stwierdza, że nastąpiło naruszenie artykułu 10 Konwencji;

5. Stwierdza

a) że pozwane państwo zobowiązane jest do przelania na konto skarżącego, w przeciągu trzech miesięcy od dnia uprawomocnienia się wyroku zgodnie z artykułem 44 ust. 2 Konwencji, następujących kwot, które należy przeliczyć na walutę pozwanego kraju zgodnie z kursem wymiany z dnia ich uregulowania:

i) 4 000 EUR (cztery tysiące euro) plus wszelkie kwoty mogące przypadać do zapłaty z tytułu podatków, tytułem strat moralnych;

ii) 4 448 EUR (cztery tysiące czterysta czterdzieści osiem euro) plus wszelkie kwoty mogące przypadać do zapłaty z tytułu podatków, tytułem honorarium adwokata, które należy przelać bezpośrednio na konto mec. Hatneanu4;

iii) 300 EUR (trzysta euro) plus wszelkie kwoty mogące przypadać do zapłaty z tytułu podatków, tytułem kosztów sekretariatu, które należy przelać bezpośrednio na konto organizacji APADOR-CH;

b) licząc od wygaśnięcia wspomnianego terminu i do momentu dokonania zapłaty, kwoty te będą podlegały naliczaniu odsetek zwykłych w wysokości równej krańcowej stopie oprocentowania operacji kredytowych Europejskiego Banku Centralnego mającej zastosowanie do tego okresu, podniesionej o trzy punkty procentowe;

6. Oddala żądanie dodatkowego słusznego zadośćuczynienia.

Sporządzono w języku francuskim oraz obwieszczono pisemnie dnia 24 czerwca 2014 roku, zgodnie z artykułem 77 ust. 2 i ust. 3 Regulaminu Trybunału.

Santiago Quesada Josep Casadevall

Kanclerz Przewodniczący

1Poprawiono 8 września 2014 r.: tekst brzmiał: „reprezentowany był przez mec. D. Hătneanu”.

21. Poprawiono 8 września 2014: tekst brzmiał: „która miałaby zostać przelana bezpośrednio na konto mec. D. Hătneanu”.

3Poprawiono 8 września 2014: tekst brzmiał: „która ma zostać przelana bezpośrednio na konto mec. D. Hătneanu”.

4Poprawiono 8 września 2014: tekst brzmiał: „które należy przelać bezpośrednio na konto mec. D. Hătneanu”.