Orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka

WYROK

STRASBURG

z dnia 28 października 2014 roku

OSTATECZNY

28/01/2015

Ten wyrok uprawomocni się na warunkach określonych w Artykule 44 § 2 Konwencji. Może podlegać korekcie wydawniczej.

W sprawie Ślusarczyk przeciwko Polsce,

Europejski Trybunał Praw Człowieka (Sekcja Czwarta), zasiadając jako Izba w składzie:

Ineta Ziemele, Przewodnicząca,
Päivi Hirvelä,
George Nicolaou,
Ledi Bianku,
Nona Tsotsoria,
Krzysztof Wojtyczek,
Faris Vehabović, sędziowie,
oraz Fatoş Aracı, Zastępca Kanclerza Sekcji,

Obradując na posiedzeniu niejawnym w dniu 7 października 2014 roku,

Wydaje następujący wyrok, który został przyjęty w tym dniu:

POSTĘPOWANIE

1. Sprawa wywodzi się ze skargi (nr 23463/04) wniesionej do Trybunału w dniu 27 maja 2004 roku przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie Artykułu 34 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności ("Konwencja") przez obywatela Polski, Pana Dariusza Ślusarczyka (“skarżący”).

2. Rząd polski („Rząd”) był reprezentowany przez pełnomocnika, Pana J. Wołąsiewicza, zastąpionego przez Panią J. Chrzanowską z Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

3. Skarżący sformułował zarzut naruszenia Artykułu 3 Konwencji w związku z nadaniem mu tzw. statusu “więźnia niebezpiecznego” i nieodpowiednimi warunkami osadzenia. Ponadto, sformułował on zarzut przewlekłości tymczasowego aresztowania z naruszeniem Artykułu 5 ust. 3 Konwencji. Powołując się na Artykuł 6 ust. 1 skarżący podniósł, że postępowanie karne w jego sprawie było przewlekłe. Ponadto skarżący sformułował zarzut naruszenia Artykułu 8 w zakresie cenzury jego korespondencji.

4. W dniu 18 stycznia 2007 roku skargi wniesione na podstawie Artykułu 3 (warunki osadzenia), Artykułu 5 ust. 3 oraz Artykułu 8 zostały zakomunikowane Rządowi.

5. Co więcej, w dniu 21 lutego 2011 roku, skarga wniesiona na podstawie Artykułu 3 dotycząca reżimu “więźnia niebezpiecznego” oraz skarga wniesiona na podstawie Artykułu 6 ust. 1 zostały zakomunikowane Rządowi.

STAN FAKTYCZNY

I. OKOLICZNOŚCI SPRAWY

6. Skarżący jest obywatelem polskim, który urodził się w 1971 i mieszka w Będzinie.

A. Częściowa niezgodności, co do pewnych faktów sprawy

7. Strony przedstawiły częściowo odmienny opis pewnych faktów sprawy dotyczących warunków osadzenia skarżącego oraz reżimu “więźnia niebezpiecznego” (zobacz paragrafy 54-57 oraz 68-75 poniżej). Pozostałe fakty nie były sporne.

B. Pierwsze postępowanie karne przeciwko skarżącemu (sygnatura akt sprawy XVI K 101/04)

8. W dniu 27 grudnia 2000 roku skarżący został zatrzymany w związku z podejrzeniem rozboju.

9. W dniu 29 grudnia 2000 roku Sąd Rejonowy w Sosnowcu zastosował wobec niego tymczasowe aresztowanie, opierając swoją decyzję na uzasadnionym podejrzeniu, że skarżący dopuścił się rozboju, kradzieży oraz naruszenia nietykalności cielesnej, działając z dwoma innymi osobami. Sąd stwierdził ponadto, że osadzenie skarżącego było konieczne dla zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania, mając na względzie obawę matactwa. W tym względzie sąd zauważył, że skarżący kierował groźby pod adresem ofiar w celu powstrzymania ich przed poinformowaniem policji o rzekomo popełnionych przestępstwach i składaniem zeznań przeciwko niemu. Sąd wskazał także na surowość grożącej kary.

10. W toku postępowania przygotowawczego okres stosowania wobec skarżącego tymczasowego aresztowania został przedłużony w dniu 31 stycznia oraz w dniu 19 marca 2001 roku. Sądy wydając postanowienia o zastosowaniu tymczasowego aresztowania wielokrotnie wskazywały, że początkowe przesłanki jego stosowania wobec skarżącego nie ustały.

11. W dniu 13 czerwca 2001 roku Prokurator Rejonowy w Sosnowcu wniósł akt oskarżenia do Sądu Rejonowego w Sosnowcu. Skarżącemu oraz dwóm współoskarżonym postawiono zarzut dokonania rozboju, dwa zarzuty kradzieży oraz naruszenia nietykalności cielesnej.

12. W toku postępowania władze przedłużyły dalej okres stosowania wobec skarżącego tymczasowego aresztowania w dniu 26 czerwca i w dniu 6 grudnia 2001 roku, w dniu 8 marca, w dniu 26 lipca, w dniu 22 listopada oraz w dniu 18 grudnia 2002 roku oraz ponownie w dniu 29 stycznia 2003 roku. Sądy podniosły ponownie, że początkowe przesłanki stosowania tymczasowego aresztowania nie ustały.

13. W dniu 28 lutego 2003 roku Sąd Rejonowy w Sosnowcu wydał wyrok. Skarżący został uznany winnym zarzucanych mu czynów i skazany na 7 lat pozbawienia wolności.

14. Skarżący wniósł apelację. Przez kolejne miesiące stosowano wobec niego tymczasowe aresztowanie na czas rozpoznania jego apelacji.

15. W dniu 23 kwietnia 2004 roku Sąd Okręgowy w Katowicach rozpoznał apelację skarżącego. Sąd uchylił wyrok sądu pierwszej instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

16. Sądy przedłużyły następnie okres stosowania wobec skarżącego tymczasowego aresztowania w dniach 10 maja, 23 lipca, 27 września oraz 11 października 2004 roku, przywołując początkowe przesłanki.

17. W dniu 22 listopada 2004 roku Sąd Rejonowy wydał postanowienie o zamianie tymczasowego aresztowania na dozór policyjny, jednak skarżący nie został zwolniony i pozostał w areszcie na mocy postanowienia o zastosowaniu wobec niego środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, które zostało wydane w drugim postępowaniu karnym toczącym się przeciwko niemu (zobacz paragraf 23 poniżej).

18. W dniu 27 stycznia 2006 roku Sąd Rejonowy w Sosnowcu ponownie uznał skarżącego za winnego zarzucanych mu czynów lecz złagodził karę do 5 lat pozbawienia wolności. Okres stosowania wobec skarżącego tymczasowego aresztowania od dnia 27 grudnia 2000 roku do dnia 23 listopada 2004 roku został zaliczony na poczet kary.

19. W dniu 26 października 2006 roku Sąd Okręgowy w Katowicach utrzymał w mocy wyrok sądu pierwszej instancji.

20. Od dnia 7 grudnia 2006 roku do dnia 10 stycznia 2008 roku skarżący odbywał karę pozbawienia wolności w następstwie wydania wobec niego wyroku skazującego z dnia 27 stycznia 2006 roku.

C. Drugie postępowanie karne toczące się przeciwko skarżącemu oraz postępowanie prowadzone na podstawie ustawy z 2004 roku

1. Postepowanie karne (sygnatura akt sprawy II K 167/04)

21. W dniu 26 kwietnia 2004 roku skarżącemu postawiono zarzuty rozboju i naruszenia nietykalności cielesnej, których dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej.

22. dniu 28 kwietnia 2004 roku Sąd Okręgowy w Katowicach zastosował wobec skarżącego tymczasowe aresztowanie na okres trzech miesięcy, opierając swoją decyzję na uzasadnionym podejrzeniu, że dopuścił się on zarzucanych mu czynów. Sąd stwierdził ponadto, że osadzenie skarżącego było konieczne dla zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania, mając na względzie obawę matactwa poprzez nakłanianie innych współoskarżonych lub świadków do składania fałszywych zeznań. W tym kontekście sąd odniósł się do faktu, że skarżący był podejrzany o popełnienie poważnych przestępstw, działając w zorganizowanej grupie przestępczej.

Następnie szereg innych członków tej samej grupy przestępczej zostało zatrzymanych i oskarżonych w postepowaniu toczącym się przeciwko skarżącemu.

23. Zażalenie skarżącego na zastosowanie wobec niego tymczasowego aresztowania było bezskuteczne, tak jak inne kolejne zażalenia na przedłużenie stosowania wobec niego tymczasowego aresztowania oraz wszystkie późniejsze wnioski o uchylenie tymczasowego aresztowania oraz zażalenia na postanowienie o odmowie uchylenia tego środka.

24. W dniu 27 września 2004 roku Sąd Okręgowy w Katowicach przedłużył stosowanie wobec skarżącego tymczasowego aresztowania do dnia 30 grudnia 2004 roku. Sąd podniósł ponownie, że początkowe przesłanki stosowania tymczasowego aresztowania wobec skarżącego nie ustały.

25. W dniu 18 listopada 2004 roku Prokurator Okręgowy w Katowicach wniósł akt oskarżenia do Sąd Okręgowego w Częstochowie. Skarżącemu postawiono zarzut wymuszenia i naruszenia nietykalności cielesnej. Akt oskarżenia zawierał szereg zarzutów podniesionych przeciwko 15 oskarżonym.

26. W dniu 9 czerwca 2005 roku w Sądzie Okręgowym w Częstochowie odbyła się pierwsza rozprawa. Sąd następnie wyznaczył terminy około 60 rozpraw w sprawie.

W toku postępowania przed Sądem Okręgowym w Częstochowie wielokrotnie przedłużono dalsze stosowanie wobec skarżącego tymczasowego aresztowania, mianowicie w dniu 21 grudnia 2004 roku (do dnia 30 czerwca 2005 roku), w dniu 23 czerwca 2005 roku (do dnia 31 grudnia 2005 roku) oraz w dniu 14 grudnia 2005 roku (do dnia 27 maja 2006 roku). Sąd stwierdził ponownie, że podane wcześniej przesłanki dalszego stosowania tymczasowego aresztowania nie ustały. Sąd odniósł się w szczególności do faktu, że skarżący był podejrzany o popełnienie przestępstw, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, które obejmowały 15 współoskarżonych i 47 zarzutów.

27. Z uwagi na fakt, że długość stosowania wobec skarżącego tymczasowego aresztowania miała osiągnąć maksymalny okres dwóch lat przewidziany ustawą, co określał artykuł 263 ust. 3 Kodeksu postepowania karnego, Sąd Okręgowy w Częstochowie zwrócił się do Sądu Apelacyjnego w Katowicach o przedłużenie okresu stosowania wobec skarżącego tymczasowego aresztowania ponad ten termin. Sąd Apelacyjny w Katowicach przedłużył stosowanie tymczasowego aresztowania wobec skarżącego w dniu 19 kwietnia 2006 roku (do dnia 31 października 2006 roku), w dniu 11 października 2006 roku (do dnia 28 lutego 2007 roku), w dniu 22 lutego 2007 roku (do dnia 30 czerwca 2007 roku), w dniu 20 czerwca 2007 roku (do dnia 30 listopada 2007 roku) oraz w dniu 28 listopada 2007 roku (do dnia 31 stycznia 2008 roku). Sąd powołał się w szczególności na potrzebę uzyskania dowodu z zeznań kolejnych licznych świadków. Trybunał potwierdził, że rozprawy odbywały się w regularnych interwałach, jednakże sprawa była bardzo złożona.

28. W dniu 10 stycznia 2008 roku Sąd Okręgowy w Częstochowie wydał wyrok. Skarżący został uznany winnym zarzucanych mu czynów i skazany na trzy lata i sześć miesięcy pozbawienia wolności. Skarżący wniósł apelację. Stosowano wobec niego tymczasowe aresztowanie na czas postępowania apelacyjnego.

29. W dniu 15 stycznia 2009 roku Sąd Apelacyjny w Katowicach uchylił wyrok sądu pierwszej instancji w zakresie w jakim został wydany wobec skarżącego oraz kilku innych współoskarżonych i w tej części przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. W tym samym dniu sąd ponadto uchylił stosowanie tymczasowego aresztowania wobec skarżącego lecz pozostał on nadal tymczasowo aresztowany w związku z trzecim postępowaniem karnym toczącym się przeciwko niemu (zobacz paragraf 42 poniżej).

30. W dniach 10 marca, 14 kwietnia, 12 maja oraz 19 maja 2010 roku odbyły się rozprawy przed Sądem Okręgowym w Częstochowie.

31. Wydaje się, że postępowanie zostało zakończone w późniejszym terminie, którego data jest nieznana.

2. Postepowanie toczące się na podstawie ustawy z 2004 roku (sygnatura akt sprawy XIII S 24/10)

32. W dniu 31 marca 2010 roku skarżący wniósł skargę do Sądu Apelacyjnego w Katowicach na podstawie artykułu 5 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 roku o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (“ustawa z 2004 roku”).

33. W dniu 25 maja 2010 roku Sąd Apelacyjny w Katowicach oddalił skargę skarżącego. Sąd stwierdził, że postępowanie przed sądem pierwszej instancji zostało przeprowadzone we właściwym tempie. W szczególności, sąd zauważył, że rozprawy odbywały się często, w regularnych interwałach, a jedynie termin kilku z nich został odroczony z przyczyn nie leżących po stronie sądu pierwszej instancji.

D. Trzecie postępowanie karne toczące się przeciwko skarżącemu (sygnatura akt sprawy V K 140/08)

34. W dniu 15 maja 2007 roku Sąd Rejonowy Katowice-Wschód zastosował wobec skarżącego tymczasowe aresztowanie, opierając swoją decyzję na uzasadnionym podejrzeniu, że skarżący dopuścił się szeregu przestępstw w zakresie wymuszenia rozbójniczego, działając w zorganizowanej grupie przestępczej. Sąd stwierdził ponadto, że osadzenie skarżącego było konieczne dla zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania, mając na względzie obawę matactwa. Sąd wskazał na prawdopodobieństwo nałożenia na skarżącego długiej kary pozbawienia wolności oraz złożoność sprawy.

35. Sąd Rejonowy Katowice-Wschód kilkakrotnie przedłużył okres stosowania wobec skarżącego tymczasowego aresztowania, mianowicie w dniu 10 sierpnia 2007 roku (do dnia 31 października 2007 roku), w dniu 25 października 2007 roku (do dnia 31 stycznia 2008 roku), w dniu 25 stycznia 2008 roku (do dnia 31 marca 2008 roku) oraz w dniu 26 marca 2008 roku (do dnia 30 czerwca 2008 roku). Sąd podniósł ponownie, że początkowe przesłanki stosowania tymczasowego aresztowania nie ustały.

Zażalenie skarżącego na zastosowanie wobec niego tymczasowego aresztowania oraz kolejne zażalenia na przedłużenie stosowania wobec niego tymczasowego aresztowania były bezskuteczne.

36. W dniu 25 czerwca 2008 roku Sąd Rejonowy Katowice-Wschód przedłużył okres stosowania wobec skarżącego tymczasowego aresztowania do dnia 30 września 2008 roku. Skarżący wniósł zażalenie na to postanowienie.

37. W dniu 30 czerwca 2008 roku Prokurator Rejonowy w Katowicach wniósł akt oskarżenia do Sądu Okręgowego w Katowicach. Skarżącemu postawiono zarzuty wymuszenia oraz stwarzania niebezpieczeństwa dla innych osób.

38. W dniu 23 lipca 2008 roku Sąd Okręgowy w Katowicach uchylił postanowienie Sądu Rejonowego Katowice-Wschód z dnia 25 czerwca 2008 roku. Sąd uznał, że postanowienie o przedłużeniu stosowania wobec skarżącego tymczasowego aresztowania na okres przekraczający rok powinno było zostać wydane przez sąd okręgowy. Skarżący pozostał tymczasowo aresztowany w związku z trzecim postępowaniem karnym toczącym się przeciwko niemu (zobacz paragraf 28 powyżej).

39. W dniu 26 września 2008 roku Sąd Okręgowy w Katowicach zastosował wobec skarżącego tymczasowe aresztowanie, opierając swoją decyzję na uzasadnionym podejrzeniu, że skarżący popełnił zarzucane mu czyny. Sąd stwierdził ponadto, że osadzenie skarżącego było konieczne dla zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania, mając na względzie obawę matactwa. Sąd zauważył następnie, że był on tymczasowo aresztowany w związku z innym toczącym się przeciwko niemu postepowaniem karnym, w którym został skazany na trzy lata i sześć miesięcy pozbawienia wolności. Skarżący wniósł zażalenie na postanowienie o zastosowaniu wobec niego tymczasowego aresztowania.

40. W dniu 5 listopada 2008 roku Sąd Apelacyjny w Katowicach uchylił to postanowienie. Sąd uznał, że Sąd Okręgowy w Katowicach nie przedstawił istotnych przesłanek, które uzasadniłyby przedłużenie okresu stosowania wobec skarżącego tymczasowego aresztowania. Skarżący pozostał nadal tymczasowo aresztowany w związku z drugim postępowaniem karnym toczącym się przeciwko niemu (zobacz paragraf 28 powyżej).

41. W dniu 24 listopada 2008 roku Sąd Okręgowy w Katowicach ponownie zastosował wobec skarżącego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania. Sąd uznał, że materiał dowodowy zgromadzony w sprawie, w szczególności zeznania uzyskane od innych podejrzanych, wskazuje na wystarczające prawdopodobieństwo, że skarżący popełnił zarzucane mu czyny. Sąd wskazał na prawdopodobieństwo orzeczenia wobec skarżącego surowej kary pozbawienia wolności oraz obawę, że będzie on nakłaniał świadków do składania fałszywych zeznań lub w inny sposób utrudniał postępowanie. Obawę taką uzasadniał fakt, że sprawa dotyczyła dużej liczby współdziałających z nim osób.

42. W dniu 19 lutego 2009 roku Sąd Okręgowy w Katowicach przedłużył okres stosowania wobec skarżącego tymczasowego aresztowania do dnia 24 maja 2009 roku. Skarżący wniósł zażalenie.

43. W dniu 1 kwietnia 2009 roku Sąd Apelacyjny w Katowicach uchylił zaskarżone postanowienie. Sąd uznał, że zaskarżone postanowienie zostało wydane w składzie jednoosobowym, podczas gdyby winno było zostać wydane w składzie jednego sędziego i dwóch ławników.

W tym samym dniu Sąd Okręgowy w Katowicach przedłużył okres stosowania wobec skarżącego tymczasowego aresztowania do dnia 24 maja 2009 roku. W dniu 18 maja 2009 roku sad przedłużył dalej okres stosowania wobec skarżącego tymczasowego aresztowania do dnia 6 sierpnia 2009 roku. Sąd odniósł się do grożącej skarżącemu surowej kary, obawy że będzie on nakłaniał świadków do składania fałszywych zeznań, w szczególności, ponieważ postawiono mu zarzut działania w zorganizowanej grupie przestępczej oraz złożoności sprawy.

44. W dniu 29 lipca 2009 roku oraz w dniu 4 listopada 2009 roku Sąd Apelacyjny w Katowicach przedłużył okres stosowania wobec skarżącego tymczasowego aresztowania do dnia 15 listopada 2009 roku oraz do dnia 31 marca 2010 roku odpowiednio. W wydanym postanowieniu sąd wskazał na złożoność sprawy, fakt, że dotyczyła ona trzynastu współdziałających z nim osób oraz potrzebę przeprowadzenia dowodu z zeznań 48 świadków. Sąd odniósł się następnie do prawdopodobieństwa orzeczenia wobec skarżącego surowej kary. Mając na względzie zorganizowany charakter zarzucanych skarżącemu czynów sąd uznał, że stosowanie wobec niego tymczasowego aresztowania jest konieczne dla zabezpieczenia postępowania przed matactwem ze strony skarżącego.

45. W dniu 30 marca 2010 roku skarżący został zwolniony z aresztu i pozostawał pod dozorem policyjnym.

E. Cenzura korespondencji skarżącego

46. Skarżący stwierdził przed Trybunałem, że koperta zawierająca pismo od Rzecznika Praw Obywatelskich z datą 6 lipca 2004 roku adresowane do niego była opatrzona pieczęcią “cenzurowano w dniu…”. Inna pieczęć wskazywała, że pismo wpłynęło do Aresztu Śledczego w Katowicach w dniu 9 lipca 2004 roku.

47. W dniu 30 lipca 2004 roku Sąd Okręgowy w Katowicach nie uwzględnił zarzutu skarżącego dotyczącego cenzury korespondencji z Rzecznikiem Praw Obywatelskich na tej podstawie, że środek ten został zastosowany zgodnie z prawem np. odpowiednimi przepisami Kodeksu karnego wykonawczego.

48. W dniu 9 sierpnia 2004 roku Prokurator Okręgowy w Katowicach w odpowiedzi na zarzut skarżącego, że korespondencja wpływała do niego z opóźnieniem i była zatrzymywana poinformował go, że kierowana do skarżącego korespondencja była przekazywana „natychmiast po ocenzurowaniu”.

49. W dniu 28 kwietnia 2008 roku skarżący przedłożył kopertę z Kancelarii Trybunału zawierającą pismo z dnia 11 stycznia 2008 roku, która była opatrzona pieczęcią “cenzurowano w dniu...”. Stempel pocztowy wskazywał, że korespondencja została dostarczona do nieokreślonego urzędu pocztowego w dniu 17 stycznia 2008 roku.

F. Stosowanie reżimu “więźnia niebezpiecznego”

1. Fakty bezsporne

50. W dniu 27 maja 2004 roku Komisja Penitencjarna Aresztu Śledczego w Katowicach zakwalifikowała skarżącego do kategorii “więźnia niebezpiecznego”. Komisja uznała, że jest to konieczne ze względu na fakt, ze skarżącemu postawiono liczne zarzuty popełnienia przestępstw, działając jako członek zorganizowanej grupy przestępczej. Komisja odniosła się również do wysokiego stopnia demoralizacji skarżącego. Skarżący wniósł bezskutecznie zażalenie na decyzję komisji penitencjarnej.

51. Co trzy miesiące komisja dokonywała weryfikacji decyzji w przedmiocie kwalifikacji skarżącego do kategorii “więźnia niebezpiecznego” i utrzymywała ją w mocy. Komisja podkreśliła, że początkowe przesłanki zastosowania środka izolacyjnego nie ustały. W decyzji wydanej w dniu 23 lutego 2005 roku wskazała również na fakt, że skarżący kierował groźby i zastraszał innych osadzonych, by zmusić ich do rozpoczęcia strajku głodowego oraz ignorowania poleceń funkcjonariuszy aresztu śledczego. Zażalenia skarżącego na przedmiotowe decyzje zostały oddalone jako bezzasadne.

52. Jako “więzień niebezpieczny”, skarżący poddawany był kontroli osobistej każdorazowo przy opuszczeniu i powrocie do celi, co oznaczało, że musi rozebrać się do naga w obecności dwóch funkcjonariuszy Służby Więziennej przynajmniej dwa razy w ciągu dnia. Kontrola osobista była przeprowadzana w oddzielnym pomieszczeniu, które było monitorowane a obraz z kamer widoczny był w dyżurce. Zawsze, kiedy skarżący przebywał poza celą mieszkalną, włączając w to doprowadzenie na rozprawę, miał założone tzw. “kajdany zespolone” na ręce i nogi. Ponadto, jego cela mieszkalna, w tym kącik sanitarny była monitorowana przez system telewizji przemysłowej.

53. W dniu 15 listopada 2005 roku komisja uchyliła stosowanie statusu “więźnia niebezpiecznego” wobec skarżącego.

2. Fakty sporne

54. Skarżący stwierdził, że wielokrotnie kontrole osobiste, którym był poddawany były przeprowadzane przez funkcjonariuszy płci żeńskiej.

55. Rząd stwierdził, że kontrola osobista była przeprowadzana wyłącznie przez funkcjonariuszy płci męskiej i nigdy nie wyrażono zgody na obecność osób odmiennej płci.

56. Skarżący sformułował następnie zarzut, że zawsze, gdy przebywał poza celą musiał mieć założone “kajdany zespolone” na ręce i nogi.

57. Rząd podniósł, że skarżący był zobowiązany do zakładania kajdan zespolonych, gdy poruszał się po jednostce.

G. Warunki osadzenia skarżącego

1. Fakty bezsporne

(a) Warunki osadzenia skarżącego

58. W dniu 27 grudnia 2000 roku skarżący został osadzony w Areszcie Śledczym w Sosnowcu. Przebywał tam do dnia 18 marca 2002 roku. Następnie, do czasu jego zwolnienia w dniu 30 marca 2010 roku, (zobacz paragraf 46 powyżej) był umieszczony w szeregu jednostek penitencjarnych, w tym w Zakładzie Karnym w Strzelcach Opolskich (od dnia 18 marca 2002 roku do dnia 3 lutego 2004 roku), Areszcie Śledczym w Katowicach (od dnia 3 lutego 2004 roku do dnia 1 czerwca 2006 roku a następnie przez nieokreślony okres od maja 2009 roku do czasu jego zwolnienia w dniu 30 marca 2010 roku), Areszcie Śledczym w Częstochowie (od dnia 1 czerwca 2006 roku do dnia 24 stycznia 2008 roku), Areszcie Śledczym w Bytomiu (od dnia 24 stycznia 2008 roku do stycznia 2009 roku) oraz Zakładzie Karnym w Wojkowicach (od bliżej nieokreślonej daty w styczniu 2009 roku do maja 2009 roku). Wyłączając okres od dnia 27 maja 2004 roku do dnia 15 listopada 2005 roku, gdy stosowano wobec skarżącego reżim “więźnia niebezpiecznego”, był on objęty zwykłym reżimem więziennym i umieszczony w wieloosobowych celach mieszkalnych.

(i) Areszt Śledczy w Sosnowcu

59. Więźniom zapewniono pastę do zębów, mydło oraz inne podstawowe produkty do higieny osobistej, jednak ich jakość była bardzo niska.

60. Skarżący przyznał, że cele mieszkalne były odpowiednio wyposażone, w sposób zapewniający każdemu osadzonemu miejsce do spania, jedzenia i przechowywania produktów żywnościowych oraz innych przedmiotów.

(ii) Areszt Śledczy w Katowicach

61. W każdej celi, w której przebywał skarżący znajdował się zamykany kącik sanitarny, oddzielony od reszty pomieszczenia a cele mieszkalne były odpowiednio umeblowane. Skarżącemu zapewniono podstawowe produkty do higieny osobistej. Ciepłe posiłki były dostarczane bezpośrednio do cel mieszkalnych. Co dwa tygodnie zmieniano pościel. Skarżący miał prawo do jednej kąpieli pod prysznicem raz w tygodniu. Miał on dostęp do biblioteki więziennej.

(iii) Areszt Śledczy w Częstochowie

62. Cele mieszkalne, w których przebywał skarżący były odpowiednio umeblowane. Skarżącemu zapewniono podstawowe produkty do higieny osobistej. Co dwa tygodnie zmieniano pościel. Skarżący miał prawo do jednej kąpieli pod prysznicem raz w tygodniu. Miał on dostęp do biblioteki więziennej.

(b) Skargi wnoszone przez skarżącego do władz penitencjarnych oraz wszczęte przez niego postepowania cywilne

63. Skarżący wniósł szereg skarg do władz penitencjarnych na warunki osadzenia. Wszystkie zostały oddalone jako bezzasadne.

64. W dniu 22 grudnia 2009 roku skarżący wniósł powództwo cywilne przeciwko skarbowi Państwa statio fisci Areszt Śledczy w Sosnowcu w związku z naruszeniem jego dóbr osobistych na skutek umieszczenia go w przeludnionych celach i złych warunków osadzenia. Skarżący nie poinformował Trybunału o rozstrzygnięciu postępowania.

65. W dniu 23 grudnia 2009 roku skarżący wystąpił z podobnym powództwem cywilnym przeciwko Skarbowi Państwa statio fisci Areszt Śledczy w Katowicach w związku z naruszeniem jego dóbr osobistych na skutek umieszczenia go w przeludnionych celach i złych warunków osadzenia. W dniu 31 marca 2010 roku Sąd Okręgowy w Katowicach oddalił powództwo skarżącego. Skarżący wniósł apelację. W dniu 30 września 2010 roku Sąd Apelacyjny w Katowicach odrzucił apelację skarżącego ze względu na braki formalne.

66. W dniu 5 stycznia 2010 roku skarżący wystąpił ponownie powództwem cywilnym przeciwko Skarbowi Państwa statio fisci Areszt Śledczy w Częstochowie w związku z naruszeniem jego dóbr osobistych na skutek umieszczenia go w przeludnionych celach i złych warunków osadzenia. W dniu 5 sierpnia 2010 roku Sąd Okręgowy w Częstochowie oddalił powództwo skarżącego. Sąd ustalił, że pomiędzy dniem 1 czerwca 2006 roku a dniem 22 stycznia 2007 roku skarżący był umieszczony w celi mieszkalnej nr 40, w której powierzchnia przypadająca na osadzonego wynosiła 1.7 m ². Pomiędzy dniem 23 stycznia 2007 roku a dniem 24 stycznia 2008 roku skarżący został umieszczony w celi nr 52, której powierzchnia przypadająca na osadzonego wynosiła 2.1m ². Jednakże, sąd uznał, że skarżący nie przedstawił nazwisk osadzonych, z którymi dzielił celę. Skarżący nie poinformował Trybunały, czy wniósł apelację od wyroku.

67. W piśmie z dnia 28 września 2011 roku skarżący stwierdził ogólnie, że “wszystkie moje powództwa cywilne zostały oddalone i obciążono mnie kosztami zastępstwa procesowego.”

2. Fakty sporne

(a) Skarżący

68. Skarżący stwierdził, że przez cały okres osadzenia przebywał w warunkach przeludnienia. Pomimo szeregu wniosków nie uzyskał zgody na podjęcie pracy w jednostce penitencjarnej.

(b) Rząd

69. W odniesieniu do ogólnych warunków osadzenia skarżącego, przebywał on w odpowiednio wyposażonych celach mieszkalnych, które zapewniały wystarczającą przestrzeń osobistą dla każdego osadzonego. Zapewniono mu podstawowe kosmetyki i inne produkty do higieny osobistej. Miał on nawet możliwość korzystania z codziennych spacerów i mógł uczestniczyć w różnych zajęciach z zakresu kultury i rekreacji, które odbywały się w więzieniu.

70. W odniesieniu do przeludnienia, Rząd przedstawił następujące informacje dotyczące osadzenia skarżącego w Areszcie Śledczym w Sosnowcu, Areszcie Śledczym w Bytomiu, Zakładzie Karnym w Wojkowicach oraz Areszcie Śledczym w Katowicach.

71. W Areszcie Śledczym w Sosnowcu decyzje w przedmiocie ograniczenia skarżącemu minimalnej ustawowej powierzchni 3 m ² zostały wydane w dniach 8 czerwca, 8 sierpnia, 14 września, 8 października oraz 19 listopada 2001 roku, a następnie w dniach 15 stycznia, 22 lutego, 3 kwietnia, 28 maja, 27 czerwca, 28 sierpnia, 17 października, 14 listopada 2002 roku oraz w dniu 24 stycznia 2003 roku. Jednakże, Rząd stwierdził, że z uwagi na fakt, że władze Aresztu Śledczego w Sosnowcu nie prowadziły ewidencji osób umieszczonych w poszczególnych celach mieszkalnych, nie można określić dokładnej liczby więźniów przebywających w celach skarżącego w okresie jego osadzenia.

72. W Areszcie Śledczym w Bytomiu skarżący przebywał w warunkach przeludnienia od dnia 24 stycznia do dnia 13 lutego 2008 roku, w dniu 29 lutego 2008 roku oraz od dnia 21 do dnia 25 marca 2008 roku.

73. W Zakładzie Karnym w Wojkowicach skarżący przebywał w warunkach przeludnienia w dniu 5 stycznia 2009 roku, od dnia 20 stycznia do dnia 8 lutego 2009 roku, w dniu 19 lutego 2009 roku oraz od dnia 7 do dnia 11 marca 2009 roku.

74. W Areszcie Śledczym w Katowicach skarżący przebywał w warunkach przeludnienia od dnia 23 października do dnia 5 listopada 2009 roku. Rząd stwierdził, że z uwagi na fakt, że władze nie prowadziły ewidencji osób umieszczonych w poszczególnych celach mieszkalnych, nie można określić dokładnej liczby więźniów przebywających w celach skarżącego w okresie jego osadzenia.

75. Skarżący stwierdził, że w okresie osadzenia w Areszcie Śledczym w Częstochowie przebywał w warunkach przeludnienia. Rząd odpowiedział, że z uwagi na fakt, że władze nie prowadziły ewidencji osób umieszczonych w poszczególnych celach mieszkalnych, nie można określić dokładnej liczby więźniów przebywających w celach skarżącego w okresie jego osadzenia.

II. WŁAŚCIWE PRAWO KRAJOWE I PRAKTYKA

A. Środki zapobiegawcze, w tym tymczasowe aresztowanie

76. Właściwe prawo krajowe i praktyka w zakresie stosowania tymczasowego aresztowania, przesłanek jego przedłużenia, uchylenia tymczasowego aresztowania oraz zasady stosowania innych tzw. środków zapobiegawczych zostały ujęte w wyrokach wydanych przez Trybunał w sprawach Kudła przeciwko Polsce [GC], skarga nr 30210/96, §§ 75-79, ECHR 2000-XI; Bagiński przeciwko Polsce, skarga nr 37444/97, §§ 42-46, z dnia 11 października 2005 roku; oraz Celejewski przeciwko Polsce, skarga nr 17584/04, §§ 22-23, z dnia 4 maja 2006 roku.

B. Warunki osadzenia

77. Szczegółowy opis właściwego prawa krajowego i praktyki w zakresie ogólnych zasad odnoszących się do warunków osadzenia w Polsce oraz środków odwoławczych dostępnych dla skarżących zarzucjących, że warunki ich osadzenia są niewłaściwe, zostały ujęte w wyrokach pilotażowych wydanych przez Trybunał w sprawach Orchowski przeciwko Polsce (skarga nr 17885/04) oraz Norbert Sikorski przeciwko Polsce (skarga nr 17599/05) z dnia 22 października 2009 roku (zobacz odpowiednio §§ 75–85 oraz §§ 45-88). Ostatnie rozstrzygnięcie zostało zawarte w decyzji Trybunału w sprawie Łatak przeciwko Polsce (skarga nr 52070/08) z dnia 12 października 2010 roku (zobacz §§ 25-54).

C. Status “więźnia niebezpiecznego”

78. Właściwe prawo krajowe i praktyka w zakresie stosowania reżimu “więźnia niebezpiecznego” zostały ujęte w wyrokach Trybunału w sprawach Piechowicz przeciwko Polsce (skarga nr 20071/07, §§ 105-117, z dnia 17 kwietnia 2012 roku) oraz Horych przeciwko Polsce (skarga nr 13621/08, §§ 44-56, z dnia 17 kwietnia 2012 roku).

D. Kontrola korespondencji osadzonych

79. Właściwe prawo krajowe i praktyka w zakresie cenzury korespondencji osadzonych zostały ujęte w wyrokach Trybunału w sprawach Kliza przeciwko Polsce, skarga nr 8363/04, §§ 29-34, z dnia 6 września 2007 roku oraz Biśta przeciwko Polsce, skarga nr 22807/07, § 21, z dnia 12 stycznia 2010 roku.

PRAWO

I. ZARZUT NARUSZENIA ARTYKUŁU 3 KONWENCJI W ZWIĄZKU Z ZASTOSOWANIEM REŻIMU “WIĘŹNIA NIEBEZPIECZNEGO”

80. Skarżący sformułował zarzut, że został bezprawnie zakwalifikowany do kategorii “więźnia niebezpiecznego” i poddany poniżającemu traktowaniu, określonemu w Artykule 3 Konwencji, który stanowi co następuje:

“Nikt nie może być poddany torturom ani nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu albo karaniu.”

81. Rząd zakwestionował to stanowisko.

A. Dopuszczalność skargi

1. Stanowisko stron

82. Bez podania jakichkolwiek szczegółów Rząd stwierdził, że skarżący nie wykorzystał krajowych środków odwoławczych.

83. Skarżący nie zgodził się z powyższym.

2. Stanowisko Trybunału

84. W przedmiotowej sprawie Trybunał zauważa, że skarżący wniósł zażalenie do sądów penitencjarnych na prawie wszystkie decyzje dotyczące zastosowania wobec niego statutu więźnia niebezpiecznego (zobacz paragrafy 50, 51 powyżej). Rząd nie odniósł się do innych środków odwoławczych, pozwalających na przyznanie skarżącemu zadośćuczynienia. W konsekwencji, Trybunał stwierdza, że skarga nie jest oczywiście bezzasadna w rozumieniu Artykułu 35 ust. 3 lit. a Konwencji. Trybunał stwierdza ponadto, że nie jest niedopuszczalna z jakichkolwiek innych przyczyn. Musi zatem zostać uznana za dopuszczalną.

B. Meritum sprawy

1. Skarżący

85. Skarżący stwierdził, że długotrwałe stosowanie wobec niego reżimu “więźnia niebezpiecznego” stanowiło naruszenie Artykułu 3 Konwencji.

2. Rząd

86. Rząd podkreślił, że w przedmiotowej sprawie traktowanie stanowiące przedmiot skargi nie osiągnęło minimalnego poziomu surowości, aby wejść w zakres Artykułu 3.

87. Rząd utrzymywał, że skarżący został zakwalifikowany do kategorii osadzonego niebezpiecznego zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa oraz w celu zapewnienia bezpieczeństwa innym osobom. Decyzja została wydana na tej podstawie, że skarżący był członkiem zorganizowanej grupy przestępczej oraz mając na względzie okrucieństwo zarzucanych mu czynów. Ponadto, Rząd utrzymywał, że w okresie osadzenia skarżącego w Areszcie Śledczym w Katowicach nakłaniał innych więźniów do rozpoczęcia strajku głodowego. Rząd stwierdził, że skarżący miał obowiązek zakładania kajdan zespolonych, tylko gdy przebywał poza oddziałem jednostki. Rząd wskazał następnie na fakt, że skarżący nie został nigdy umieszczony w celi izolacyjnej.

88. Rząd podkreślił, że zgodnie z artykułem 212(b) Kodeksu karnego wykonawczego, władze miały obowiązek przeprowadzenia “kontroli osobistej” skarżącego przy każdorazowym wyjściu i powrocie do celi. Jednakże, skarżący nie podniósł zarzutu złego traktowania w tym względzie.

89. Na koniec, odnosząc się do liczby i charakteru widzeń z członkami rodziny oraz innymi osobami, Rząd utrzymywał, że pomiędzy dniem 27 maj 2004 roku a dniem 15 listopada 2005 roku skarżący odbył 26 widzeń z trzema najbliższymi osobami.

90. Mając na wglądzie kumulatywne skutki zastosowanych środków w zakresie objęcia skarżącego reżimem “więźnia niebezpiecznego” oraz fakt, że były one niezbędne z uwagi na ochronę społeczeństwa, Rząd uznał w konkluzji, że traktowanie, jakiemu został poddany skarżący nie było sprzeczne z Artykułem 3 Konwencji. Rząd zwrócił się o Trybunału o stwierdzenie, że dnie doszło do naruszenia tego postanowienia.

3. Stanowisko Trybunału

(a) Zasady ogólne wynikające z orzecznictwa Trybunału

91. Odpowiednie zasady ogólne wynikające z orzecznictwa zostały ostatnie podsumowane w wyrokach Trybunału w sprawach Piechowicz przeciwko Polsce ( Piechowicz, cytowany powyżej, §§ 158-165) oraz Horych przeciwko Polsce ( Horych, cytowany powyżej, §§ 85-92).

(b) Ustalenie stanu faktycznego

92. Trybunał zauważa, że stanowiska pozwanego Rządu oraz skarżącego różnią się w zakresie pewnych aspektów dotyczących osadzenia skarżącego w trzech odpowiednich jednostkach penitencjarnych, w szczególności w odniesieniu do kontroli osobistej oraz stosowania kajdan zespolonych.

93. W odniesieniu do zastosowania kajdan zespolonych, Rząd zakwestionował zarzut skarżącego, że musiał nosić tzw. “kajdany zespolone” (kajdany zakładane na ręce oraz kajdanki zakładane na nogi połączone łańcuchem) za każdym razem, kiedy opuszczał celę mieszkalną. Rząd przyznał jednakże, że zgodnie z artykułem 19 ust. 5 Ustawy o Służbie Więziennej skarżący musiał mieć założone kajdany (kajdany) każdorazowo przy opuszczeniu oddziału jednostki penitencjarnej (zobacz paragraf 56 powyżej). W ocenie Trybunału zarzut skarżącego odnoszący się do stałego stosowania wobec niego kajdan zakładanych na ręce i nogi połączonych łańcuchem każdorazowo przy opuszczeniu celi mieszkalnej jest wiarygodny. W każdym razie, w świetle dostępnego materiału dowodowego, takiego jak odpowiedni raport CPT (zobacz Piechowicz, cytowany powyżej, §§ 80-81) nie może być żadnych wątpliwości, że w rzeczonym czasie istniała praktyka stosowania kajdan zespolonych lub kajdanek wobec więźniów niebezpiecznych każdorazowo przy opuszczeniu przez nich celi mieszkalnej.

(c) Meritum skargi

94. Trybunał zauważa, że bezspornym jest fakt, że od dnia 27 maja 2004 roku oraz 15 listopada 2005 roku, to znaczy prze okres jednego roku, pięciu miesięcy i dziewiętnastu dni skarżący, tymczasowo aresztowany, był nadal zakwalifikowany do kategorii tzw. “więźnia niebezpiecznego” i w konsekwencji stosowano wobec niego środki podwyższonego bezpieczeństwa oraz nakładano różne ograniczenia (zobacz paragraf 50-53 powyżej).

95. Środki zastosowane w sprawie skarżącego obejmowały umieszczenie w celi izolacyjnej na specjalnym oddziale o podwyższonych standardach ochronnych oraz wzmożony nadzór nad poruszaniem się skarżącego po terenie aresztu śledczego i poza nim, co oznaczało, że za każdym razem musiał nosić „kajdany zespolone”. Środki te wiązały się z odseparowaniem skarżącego od społeczności więziennej oraz nałożeniem ograniczeń na kontakty z rodziną. Ponadto, przy każdorazowym opuszczeniu i powrocie do celi, skarżący był poddawany rutynowej “kontroli osobistej” – poszukanie z rozbieraniem wiązało się z dokonaniem szczegółowych oględzin ciała i sprawdzeniem odzieży oraz wymagało od skarżącego rozebrania się do naga i wykonania głębokich przysiadów w celu umożliwienia kontroli jego odbytu (zobacz paragraf 52 powyżej). Co więcej, jego cela, z częścią przeznaczoną do celów higieniczno-sanitarnych, była stale monitorowana przez system telewizji przemysłowej.

96. Strony nie zgadzały się jednak w kwestii tego, czy niekorzystne skutki stosowania powyższych środków wobec skarżącego były na tyle poważne, by osiągnąć minimalny poziom surowości, wchodzący w zakres Artykułu 3 Konwencji.

97. Trybunał zauważa, że decyzja z dnia 27 maja 2004 roku obejmująca skarżonego reżimem “więźnia niebezpiecznego” była środkiem prawnie uzasadnionym, gwarantowanym przez fakt, że skarżący został oskarżony o popełnienie przestępstw z użyciem przemocy, działając jako członek zorganizowanej grupy przestępczej (zobacz paragraf 50 powyżej). Władze uznały zatem w sposób właściwy, że w celu zachowania bezpieczeństwa w jednostce, skarżący powinien zostać poddany bardziej szczegółowej kontroli wiążącej się z wprowadzeniem wzmożonego i stałego nadzoru nad jego poruszaniem się po celi i poza nią, ograniczeniem kontaktu i łączności ze światem zewnętrznym oraz pewną formą odseparowania go od społeczności więziennej.

98. Jednakże, ze względów przedstawionych poniżej, Trybunał nie może uznać, że nieprzerwane, rutynowe i masowe stosowanie pełnego zakresu środków, których obowiązek nałożenia w warunkach reżimu ‘N’ spoczywał na władzach, przez okres jednego roku i pięciu miesięcy i dziewiętnastu dni było konieczne w celu utrzymania bezpieczeństwa zakładu i zgodne z Artykułem 3 Konwencji.

99. Prawdą jest, jak zauważył Rząd (zob. paragraf 87 powyżej), że skarżący nie był nigdy osadzony w pojedynczej celi a zatem nie był on poddany kompletnej izolacji na poziomie bodźców sensorycznych lub społecznych. Ponadto, pomiędzy dniem 27 maja 2004 roku a dniem 15 listopada 2005 roku odbył 26 widzeń z rodziną (zobacz paragraf 89powyżej). Niemniej, ze względu na charakter oraz zasięg innych ograniczeń, same widzenia z rodziną nie mogły w sposób wystarczający zniwelować kumulatywnych i niekorzystnych skutków stosowania wobec skarżącego reżimu „więźnia niebezpiecznego.

100. Co więcej, Trybunał nie jest przekonany, że stosowanie kajdan wobec skarżącego przy opuszczaniu celi, co stanowiło element codziennej procedury, było za każdym razem rzeczywiście konieczne.

101. Trybunał ma jeszcze poważniejsze wątpliwości odnośnie kontroli osobistej, której także poddawany był skarżący codziennie, a nawet kilkakrotnie w ciągu dnia przy każdorazowym opuszczeniu i powrocie do celi. Przeszukania z rozbieraniem były przeprowadzane rutynowo i nie wiązały się z żadną konkretną potrzebą podyktowaną względami bezpieczeństwa, ani żadnym konkretnym podejrzeniem dotyczącym zachowania skarżącego (zobacz paragrafy 52 oraz 88 powyżej).

102. Trybunał uznał już w sprawie Piechowicz (zobacz Piechowicz, cytowany powyżej, § 176), że chociaż przeszukanie z rozbieraniem może być konieczne w celu zapewnienia bezpieczeństwa jednostki lub ochrony porządku i zapobiegania przestępstwom, Trybunału nie przekonuje jednak argumentacja Rządu, że systematyczne, uciążliwe oraz wyjątkowo krępujące kontrole stosowane codziennie a nawet kilkakrotnie w ciągu dnia wobec skarżącego, były konieczne w celu zapewnienia bezpieczeństwa w jednostce.

103. Mając na uwadze fakt, że skarżący został już poddany innym surowym środkom nadzoru oraz że władze nie oparły się na żadnych konkretnych i przekonujących przesłankach podyktowanych względami bezpieczeństwa, Trybunał stwierdza, że praktyka codziennych przeszukań z rozbieraniem stosowana wobec skarżącego przez okres jednego roku i prawie sześciu miesięcy musiała umniejszyć poczucie jego godności jako człowieka oraz wywołać w nim uczucia strachu, udręczenia i spotęgowanego bólu, wykraczające poza nieunikniony element cierpienia i poniżenia związany z tymczasowym aresztowaniem (zobacz Horych, cytowany powyżej, § 101 oraz Piechowicz, cytowany powyżej, § 176).

104. Na koniec, Trybunał dodaje, tak jak stwierdził wcześniej (zobacz Piechowicz, cytowany powyżej, § 177), że z uwagi na surowe i sztywne przepisy w zakresie stosowania specjalnego reżimu oraz niejasno określone “szczególne okoliczności” uzasadniające jego przerwanie przewidziane w artykule 212a ust. 3 Kodeksu karnego wykonawczego, władze, przedłużając okres stosowania tego rygoru, nie były istotnie zobowiązane do uwzględnienia zmian w indywidualnej sytuacji skarżącego oraz, w szczególności, kumulatywnych skutków dalszego stosowania nałożonych środków.

105. W przedmiotowej sprawie z istotnych decyzji wynika, że poza pierwotnymi przesłankami opierającymi się zasadniczo na poważnych zarzutach stawianych skarżącemu, w tym popełnienie przestępstw z użyciem przemocy, działając w zorganizowanej grupie przestępczej, „wysoki stopień demoralizacji” oraz rzekome nakłanianie do rozpoczęcia strajku głodowego, władze nie znalazły następnie innych podstaw w przedmiocie kwalifikacji skarżącego do kategorii „więźnia niebezpiecznego” (zob. paragrafy 50 oraz 51 powyżej). Podczas, gdy, okoliczności te mogły uzasadnić stosowania wobec skarżącego reżimu “N” przez pewien okres, nawet dość długi, nie były wystarczające, jako jedyna przesłanka, do jego dalszego przedłużenia. Wraz z upływem czasu procedura weryfikacji statusu “więźnia niebezpiecznego” wydawała się czystą formalnością, która ograniczała się do powtórzenia tych samych przesłanek w każdej kolejnej decyzji.

106. W konkluzji, oceniając stan faktyczny sprawy jako całość oraz uwzględniając kumulatywny wpływ reżimu “więźnia niebezpiecznego” na skarżącego, Trybunał stwierdza, że okres trwania oraz surowość nałożonych środków wykraczała poza uzasadnione wymogi bezpieczeństwa w jednostce penitencjarnej oraz nie była w całości konieczna do osiągnięcia przez władze słusznego celu.

107. Doszło zatem do naruszenia Artykułu 3 Konwencji

II. ZARZUT NARUSZENIA ARTYKUŁU 3 KONWENCJI W ZWIĄZKU Z WARUNKAMI OSADZENIA SKARŻĄCEGO

108. Drugi zarzut skarżącego sformułowany na mocy Artykułu 3 Konwencji dotyczył warunków osadzenia w okresie, w którym nie był objęty reżimem “więźnia niebezpiecznego”. Skarżący podniósł w szczególności zarzut przeludnienia oraz niehigienicznych warunków panujących w jednostkach penitencjarnych.

109. Rząd zakwestionował to stanowisko.

A. Dopuszczalność skargi

1. Wycofanie i ponowne wniesienie skargi

110. W pismach z dnia 6 kwietnia, 15 maja oraz 21 czerwca 2010 roku skarżący poinformował Trybunał, że wycofuje skargę wniesioną na podstawie Artykułu 3, która dotyczy przeludnienia w jednostkach penitencjarnych w Sosnowcu, Katowicach oraz Częstochowie. Stwierdził, że postępowanie cywilne dotyczące roszczenia o zadośćuczynienie wszczęte przeciwko tym jednostkom jest w toku. Skarżący stwierdził ponadto, że podtrzymuje zarzuty odnoszące się do innych aresztów śledczych.

111. Jednakże, w dniu 17 października 2010 roku skarżący poinformował Trybunał, że chciałby wnieść ponownie skargę na warunki bytowe w wymienionych powyżej jednostkach penitencjarnych, ponieważ jego powództwo o zadośćuczynienie w Polsce było nieskuteczne.

112. W tym względzie, Trybunał zauważa, że nie jest dozwolone pominięcie zasady zobowiązującej do zachowania przez skarżącego terminu 6 miesięcy na złożenie skargi tylko dlatego, że pozwany Rząd nie zgłosił tej okoliczności, jako zarzutu wstępnego (zobacz Marchowski przeciwko Polsce, skarga nr 10273/02, § 48, z dnia 8 lipca 2008 roku oraz Walker przeciwko Zjednoczonemu Królestwu (dec.), skarga nr 34979/97, ECHR 2000-I).

113. Przedmiotowa sprawa dotyczy przeludnienia w pięciu różnych jednostkach penitencjarnych (zobacz paragrafy 66, 71-74 powyżej), do którego doszło w kilku dających się dokładnie sprecyzować odrębnych okresach. Wynika stąd, że pobyt skarżącego w tych jednostkach nie może być interpretowany jako “ciągła sytuacja” (zobacz Olszewski przeciwko Polsce, skarga nr 21880/03, § 85, z dnia 2 kwietnia 2013 roku).

114. W zakresie, w jakim zarzut skarżącego odnosi się do przeludnienia w Areszcie Śledczym Sosnowcu, Trybunał zauważa, że dotyczy on zdarzeń, które miały miejsce w roku 2001 oraz 2002 (zobacz paragraf 58 powyżej). Skarżący wniósł ponowienie skargę w dniu 17 października 2010 roku (zobacz paragraf 111 powyżej). Trybunał zauważa ponadto, że skarżący wystąpił z powództwem o zadośćuczynienie przeciwko Aresztowi Śledczemu w Sosnowcu (zobacz paragraf 64 powyżej). Jednakże, pomimo zwięzłego wskazania, bez podania jakichkolwiek szczegółów, że skarga była nieskuteczna (zobacz paragraf 67 powyżej) skarżący nie poinformował Trybunału o dalszym toku postępowania. W konsekwencji Trybunał zauważa, że skarżący nie uzasadnił zarzutów i ta część skargi jest oczywiście bezzasadna i musi zostać odrzucona zgodnie z Artykułem 35 §§ 3 lit. a oraz 4 Konwencji.

115. Trybunał zauważa ponadto, że pozostała część skargi, w zakresie w jakim odnosi się do pobytu skarżącego w Aresztach Śledczych w Katowicach i Częstochowie, została wniesiona ponownie w okresie sześciu miesięcy (zobacz paragrafy 123-127).

2. Niewyczerpanie krajowych środków odwoławczych

(a) Zarzut wstępny Rządu

116. Na początkowym etapie obserwacji w dniu 29 maja 2007 roku Rząd podniósł zarzut w ten sam sposób, w jaki uczynił to w spawach Sławomir Musiał przeciwko Polsce (skarga nr 2830/06, §§ 67-69, z dnia 20 stycznia 2009 roku) oraz Orchowski przeciwko Polsce (cytowany powyżej, §§ 95-98).

117. W szczególności, Rząd podkreślił, że przed wniesieniem skargi do Trybunału na podstawie Artykułu 3 skarżący powinien był: (1) wnieść skargę do Trybunału Konstytucyjnego na podstawie artykułu 191, w związku z artykułem 79 Konstytucji, domagając się uznania Rozporządzenia z 2006 roku za niekonstytucyjne; (2) wystąpić z powództwem cywilnym o zadośćuczynienie za naruszenie dóbr osobistych, mianowicie jego godności i zdrowia, na podstawie artykułu 23 oraz 24 Kodeksu cywilnego, w związku z artykułem 448 tego kodeksu; oraz (3) wykorzystać środki odwoławcze przewidziane w Kodeksie karnym wykonawczym, takie jak zażalenie na bezprawną decyzję wydaną przez władze więzienne lub skarga do właściwego sędziego penitencjarnego na umieszczenie w danej celi w jednostce bądź też skarga na warunki osadzenia do organów odpowiedzianych za wykonanie wyroków karnych lub Rzecznika Praw Obywatelskich.

118. W świetle powyższego, Rząd zwrócił się do Trybunału o odrzucenie skargi z uwagi na niewyczerpanie krajowych środków odwoławczych, zgodnie z Artykułem 35 ust. 1 Konwencji.

119. Na etapie dalszej obserwacji, Rząd nie odniósł się do faktu, że w dniach 22 grudnia 2009 roku, 23 grudnia 2009 roku oraz 24 grudnia 2009 roku, skarżący wystąpił z trzema powództwami cywilnymi o zadośćuczynienie, o których poinformował Trybunał.

(b) Skarżący

120. Skarżący potwierdził, że wystąpił z powództwem cywilnym o zadośćuczynienie za naruszenie jego dóbr osobistych w związku z poniżającymi warunkami osadzenia oraz że postępowania te były bezskuteczne.

(c) Stanowisko Trybunału

121. Trybunał zbadał już podobny zarzut dotyczący wykorzystania krajowych środków odwoławczych, który został podniesiony przez Rząd we wspomnianej powyżej sprawie Łatak przeciwko Polsce oraz rozpoznał ten argument nie tylko w kontekście tej szczególnej sprawy, ale także w świetle innych obecnych lub przyszłych podobnych spraw (zobacz Łatak przeciwko Polsce, cytowany powyżej, §§ 71-85).

122. W kontekście polskich spraw dotyczących skarg na warunki osadzenia, w tym zjawisko przeludnienia, Trybunał uznał już, że w sprawach, w których skarżący został zwolniony lub umieszczony w warunkach odpowiadających wymogom Artykułu 3 Konwencji, powództwo cywilne wniesione na podstawie artykułu 24 w związku z artykułem 448 Kodeksu cywilnego może zostać uznane za skuteczny środek odwoławczy dla celów Artykułu 35 § 1 Konwencji. Jednakże, mając na uwadze praktykę stosowaną przez polskie sądy rozpoznające sprawy cywilne, która jest istotna ze względu na przedmiot sprawy i która podlegała stopniowym zmianom wraz z upływem czasu, Trybunał uznał, że środek ten może być uznany za skuteczny wyłącznie od dnia 17 marca 2010 roku. Trybunał stwierdził ponadto, że jedynie od skarżących, w odniesieniu do których nie upłynął jeszcze 3-letni okres przedawnienia ich roszczeń cywilnych, jak stanowi polskie prawo, można wymagać, by skorzystali z powództwa cywilnego, na które powołuje się Rząd (zobacz Orchowski przeciwko Polsce, cytowany powyżej, § 154; Łatak przciwko Polsce, cytowany powyżej, §§ 79-81 oraz 85 oraz wydany niedawno D.G. przeciwko Polsce, skarga nr 45705/07, §§ 119-120, z dnia 12 lutego 2013 roku).

(i) Areszt Śledczy w Katowicach

123. Rząd przyznał, że skarżący przebywał czasami w przeludnionych celach mieszkalnych. Jednakże, w okresie jego osadzenia w Areszcie Śledczym w Katowicach od dnia 5 listopada 2009 roku do dnia 30 marca 2010 roku (kiedy został zwolniony) przebywał w celach, w których zapewniona została minimalna ustawowa powierzchnia 3 m ² na osadzonego (zobacz paragrafy 58 oraz 74 powyżej). Trybunał zauważa ponadto, że skarga została wniesiona przez skarżącego w dniu 17 października 2010 roku (zobacz paragraf 111 powyżej). W konsekwencji, skarżący powinien był, przed rozpoznaniem skargi wniesionej na podstawie Konwencji przez Trybunał, dochodzić zadośćuczynienia na poziomie krajowym i wystąpić z powództwem cywilnym o zadośćuczynienie za naruszenie jego dóbr osobistych na podstawie artykułu 24 w związku z artykułem 448 Kodeksu cywilnego (zobacz paragraf 122 powyżej).

124. Trybunał zauważa w tym względzie, że skarżący wystąpił z powództwem cywilnym w związku z naruszeniem jego dóbr osobistych na skutek warunków osadzenia w Areszcie Śledczym w Katowicach. W toku istotnego dla sprawy postępowania cywilnego apelacja skarżącego od wyroku Sądu Okręgowego w Katowicach została odrzucona przez Sąd Apelacyjny w Katowicach ze względu na braki formalne w dniu 30 września 2010 roku (zobacz paragraf 65 powyżej).

125. Mając na względzie powyższe, Trybunał stwierdza, że skarżący nie wykorzystał w sposób właściwy środków odwoławczych, które były dostępne i wystarczające, by przyznać zadośćuczynienie za zarzucane naruszenia, mianowicie powództwo cywilne o zadośćuczynienie za naruszenie jego dóbr osobistych na podstawie artykułu 24 w związku z artykułem 448 Kodeksu cywilnego ( Pustelnik przeciwko Polsce (dec.), skarga nr 37775/09, z dni 23 października 2012 roku, § 48). W konsekwencji, skarga dotycząca zarzutu przeludnienia w Areszcie Śledczym w Katowicach musi zostać odrzucona na podstawie Artykułu 35 §§ 1 oraz 4 Konwencji ze względu na niewyczerpanie krajowych środków odwoławczych.

(ii) Areszt Śledczy w Częstochowie

126. Trybunał zauważa, że skarżący został zwolniony z Aresztu Śledczego w Częstochowie w dniu 24 stycznia 2008 roku (zobacz paragraf 58 powyżej). Trybunał zauważa następnie, że skarga dotycząca przeludnienia w tej jednostce penitencjarnej została wniesiona przez skarżącego w dniu 17 października 2010 roku (zobacz paragraf 111 powyżej). W konsekwencji, skarżący powinien był, przed rozpoznaniem skargi wniesionej na podstawie Konwencji przez Trybunał, dochodzić zadośćuczynienia na poziomie krajowym i wystąpić z powództwem cywilnym o zadośćuczynienie za naruszenie jego dóbr osobistych na podstawie artykułu 24 w związku z artykułem 448 Kodeksu cywilnego (zobacz paragraf 122 powyżej).

127. Trybunał zauważa w tym względzie, że skarżący wystąpił z powództwem cywilnym w związku z naruszeniem jego dóbr osobistych na skutek warunków osadzenia w Areszcie Śledczym w Częstochowie. Jednakże, w toku istotnego dla sprawy postępowania cywilnego skarżący nie wniósł apelacji od wyroku Sądu Okręgowego w Częstochowie z dnia 31 marca 2010 roku (zobacz paragraf 66 powyżej).

128. Mając na względzie powyższe, Trybunał stwierdza, że skarżący nie wykorzystał w sposób właściwy środków odwoławczych, które były dostępne i wystarczające, by przyznać zadośćuczynienie za zarzucane naruszenia, mianowicie powództwo cywilne o zadośćuczynienie za naruszenie jego dóbr osobistych na podstawie artykułu 24 w związku z artykułem 448 Kodeksu cywilnego (zobacz Pustelnik przeciwko Polsce (dec.), cytowany powyżej, § 48). W konsekwencji, skarga dotycząca zarzutu przeludnienia w Areszcie Śledczym w Częstochowie musi zostać odrzucona na podstawie Artykułu 35 §§ 1 oraz 4 Konwencji ze względu na niewyczerpanie krajowych środków odwoławczych.

(iii) Areszt Śledczy w Bytomiu

129. Sytuacja w powyższej jednostce penitencjarnej, która spowodowała sformułowanie zarzutu naruszenia Artykułu 3 dobiegła końca w dniu 25 marca 2008 roku, gdy skarżący został umieszczony w celi mieszkalnej, w której zachowano minimalną ustawową powierzchnię 3 m ² na osadzonego (zobacz paragraf 72 powyżej). Trybunał zauważa, że skarżący wniósł przedmiotową skargę pismem z dnia 28 stycznia 2008 roku. Trybunał uważa zatem, że ponieważ wniesienie stosownego powództwa cywilnego na podstawie artykułów 24 i 448 Kodeksu cywilnego może być uznane za skuteczne jedynie od dnia 17 marca 2010 roku (zobacz paragraf 122 powyżej) i jest teraz objęte trzyletnim okresem przedawnienia, skarżący nie może obecnie skorzystać ze omawianego środka cywilnego (zobacz Grzywaczewski przeciwko Polsce, skarga nr 18364/06, § 66, z dnia 31 maja 2012 roku; Musiałek i Baczyński przeciwko Polsce, skarga nr 32798/02, §§ 113-14, z dnia 26 lipca 2011 roku; oraz Mirosław Zieliński przeciwko Polsce, skarga nr 3390/05, § 46, z dnia 20 września 2011 roku).

130. Trybunał oddala zatem zarzut wstępny Rządu dotyczący niewyczerpania krajowych środków odwoławczych w odniesieniu do Aresztu Śledczego w Bytomiu.

(iv) Areszt Śledczy w Wojkowicach

131. W przedmiotowej sprawie sytuacja, która spowodowała sformułowanie zarzutu naruszenia Artykułu 3 dobiegła końca w dniu 11 marca 2009 roku, gdy skarżący został umieszczony w celi mieszkalnej, w której zachowano minimalną ustawową powierzchnię 3 m ² na osadzonego (zobacz paragraf 73 powyżej). Trybunał zauważa, że skarżący wniósł przedmiotową skargę pismem z dnia 19 stycznia 2009 roku. Trybunał uważa zatem, że ponieważ wniesienie stosownego powództwa cywilnego na podstawie artykułów 24 i 448 Kodeksu cywilnego może być uznane za skuteczne jedynie od dnia 17 marca 2010 roku (zobacz paragraf 122 powyżej) i jest teraz objęte trzyletnim okresem przedawnienia, skarżący nie może obecnie skorzystać ze omawianego środka cywilnego (zobacz Grzywaczewski przeciwko Polsce, cytowany powyżej, Musiałek i Baczyński przeciwko Polsce, cytowany powyżej oraz Mirosław Zieliński przeciwko Polsce, cytowany powyżej).

132. Trybunał oddala zatem zarzut wstępny Rządu dotyczący niewyczerpania krajowych środków odwoławczych w odniesieniu do Aresztu Śledczego w Wojkowicach.

3. Stanowisko końcowe Trybunału w zakresie dopuszczalności

133. Trybunał stwierdza w konkluzji, że skarga dotycząca przeludnienia cel mieszkalnych Aresztów Śledczych w Bytomiu oraz Wojkowicach nie jest oczywiście bezzasadna w rozumieniu Artykułu 35 ust. 3 lit. a Konwencji. Nie znaleziono jakichkolwiek innych przesłanek, by uznać ją za niedopuszczalną.

B. Meritum sprawy

1. Stanowisko stron

(a) Skarżący

134. Skarżący stwierdził, że warunki jego osadzenia nie spełniały standardów wynikających z Artykułu 3 Konwencji. W szczególności skarżący sformułował zarzut, że był przetrzymywany w przeludnionych celach mieszkalnych.

(b) Rząd

135. Rząd przyznał, że w okresie pomiędzy dniem 24 stycznia a dniem 13 lutego 2008 roku, w dniu 29 lutego 2008 roku, pomiędzy dniem 21 a dniem 25 marca 2008 roku, w dniu 5 stycznia 2009 roku, pomiędzy dniem 20 stycznia a 8 lutego 2009 roku, w dniu 19 lutego 2009 roku oraz pomiędzy dniem 7 a 11 marca 2009 roku powierzchnia przypadająca na jednego osadzonego w celach mieszkalnych, w których przebywał skarżący była mniejsza niż 3m ². Rząd podniósł jednakże, że okres jaki spędził skarżący w przeludnionych celach nie był znaczny.

2. Stanowisko Trybunału

136. Trybunał zauważa, że w przedmiotowej sprawie, jak zostało potwierdzone przez Rząd, czasami (w sumie przez 47 dni) skarżący dysponował powierzchnią mniejszą niż 3 m ² na osadzonego (zobacz paragraf 135 powyżej).

137. Trybunał stwierdził już w dwóch wydanych wyrokach pilotażowych w sprawach Orchowski przeciwko Polsce oraz Norbert Sikorski przeciwko Polsce, że przez wiele lat, mianowicie od roku 2000 do połowy roku 2008, przeludnienie w polskich zakładach karnych i aresztach śledczych ujawniło problem strukturalny polegający na tym, że “praktyka nie była zgodna z Konwencją” (zobacz Norbert Sikorski, cytowany powyżej, §§ 155–156).

138. W poprzednich sprawach, w których skarżący dysponowali powierzchnią mniejszą niż 3 m ²na osadzonego, Trybunał uznał, że przeludnienie było na tyle poważne, że samo w sobie uzasadniało stwierdzenie naruszenia Artykułu 3 Konwencji (zobacz, między innymi, Lind przeciwko Rosji, skarga nr 25664/05, § 59, z dnia 6 grudnia 2007 roku; Kantyrev v przeciwko Rosji, skarga nr 37213/02, §§ 50–51, z dnia 21 czerwca 2007 roku; Andrey Frolov przeciwko Rosji, skarga nr 205/02, §§ 47–49, z dnia 29 marca 2007 roku; Labzov przeciwko Rosji, skarga nr 62208/00, § 44, z dnia 16 czerwca 2005 roku).

139. Mając na względzie orzecznictwo odnoszące się do przedmiotu i stanu faktycznego niniejszej sprawy, Trybunał zauważa, że skarżący spędził łącznie koło 47 dni w celach mieszkalnych, w których został narażony na opisane powyżej warunki, co w ocenie Trybunału stanowiło poniżające traktowanie sprzeczne z Artykułem 3 Konwencji.

140. Doszło zatem do naruszenia Artykułu 3 Konwencji w związku z warunkami osadzenia skarżącego w Aresztach Śledczych w Bytomiu i Wojkowicach.

III. ZARZUT NARUSZENIA ARTYKUŁU 5 UST. 3 KONWENCJI W ZWIĄZKU Z PRZEWLEKŁOŚCIĄ STOSOWANIA WOBEC SKARŻĄCEGO TYMCZASOWEGO ARESZTOWANIA

141. Powołując się na Artykuł 5 ust. 3 Konwencji, skarżący sformułował zarzut przewlekłości tymczasowego aresztowania oraz podniósł, że sądy nie zdołały podać wystarczających oraz istotnych powodów przetrzymywania go w areszcie.

Artykuł 5 ust. 3, w istotnym dla sprawy zakresie, stanowi co następuje:

“Każdy zatrzymany lub aresztowany zgodnie z postanowieniami ustępu 1 lit. c) niniejszego Artykułu …ma prawo być sądzony w rozsądnym terminie albo zwolniony na czas postępowania. Zwolnienie może zostać uzależnione od udzielenia gwarancji zapewniających stawienie się na rozprawę.”

142. Rząd zakwestionował to stanowisko.

A. Dopuszczalność skargi

143. Rząd nie zakwestionował dopuszczalności skargi.

144. Trybunał stwierdza, że skarga nie jest oczywiście bezzasadna w rozumieniu Artykułu 35 ust. 3 lit. a Konwencji. Trybunał stwierdza ponadto, że nie jest niedopuszczalna z jakichkolwiek innych przyczyn. Musi zatem zostać uznana za dopuszczalną.

B. Meritum skargi

1. Rozpatrywany okres

145. Skarżący został tymczasowo aresztowany w związku z trzema toczącymi się przeciwko niemu postępowaniami karnymi.

146. Okres pozbawienia skarżącego wolności był przedłużany bez uwzględnienia żadnej przerwy na mocy kolejnych postanowień o zastosowaniu tymczasowego aresztowania wydanych zarówno w pierwszej instancji, jak na etapie postepowania odwoławczego na okres 9 lat i około 4 miesięcy trwający od dnia 27 grudnia 2000 roku, kiedy został aresztowany pod zarzutem rozboju w pierwszej sprawie do dnia 30 marca 2010 roku, kiedyy został zwolniony i objęty dozorem policyjnym w trzeciej sprawie (zobacz paragrafy 7-40 powyżej). W rzeczonym czasie odbywał również, pomiędzy dniem 7 grudnia 2006 roku a 10 stycznia 2008 roku, karę pozbawienia wolności wymierzona w pierwszej sprawie (zobacz paragraf 19 powyżej).

147. Jednakże, jedynie następujące okresy osadzenia skarżącego wchodzą w zakres stosowania Artykułu 5 ust. 3 Konwencji: pomiędzy dniem 27 grudnia 2000 roku (kiedy skarżący został aresztowany w pierwszej sprawie) oraz dniem 28 lutego 2003 roku (kiedy został skazany przez Sąd rejonowy w Sosnowcu w pierwszej sprawie), od dnia 23 kwietnia 2004 roku (kiedy Sąd Okręgowy w Katowicach uchylił wyrok skazujący wydany w pierwszej instancji w związku z pierwszą sprawą) do dnia 27 stycznia 2006 roku (kiedy Sąd Rejonowy w Sosnowcu skazał go w pierwszej sprawie) oraz pomiędzy dniem 15 stycznia 2009 roku (kiedy Sąd Apelacyjny w Katowicach uchylił wyrok skazujący sądu pierwszej instancji w drugiej sprawie) do czasu jego zwolnienia w dniu 30 marca 2010 roku (zobacz paragrafy 8, 13, 15, 18, 29, 45 powyżej).

2. Stanowisko stron

(a) Skarżący

148. Skarżący utrzymywał, że długość tymczasowego aresztowania była nadmierna i nieuzasadniona. Podkreślił, że polskie sądy nie zdołały podać przekonujących powodów przetrzymywania go w areszcie przez cały okres przekraczający cztery lata oraz że ich decyzje polegały na powtórzeniu tych samych przesłanek.

(b) Rząd

149. Rząd utrzymywał, że w przedmiotowej sprawie kryteria dotyczące stosowania i przedłużania okresu stosowania tymczasowego aresztowania zostały spełnione. Osadzenie skarżącego było oparte na uzasadnionym podejrzeniu, że popełnił on zarzucane mu czyny, poważnym charakterze przestępstw oraz surowości grożącej mu kary. W ocenie Rządu sprawa było bardzo złożona z uwagi na fakt, że dotyczyła zorganizowanej grupy przestępczej. Postępowanie było prowadzone w różnych sądach w Polsce, co przyczyniło się do przewlekłości postępowania a w konsekwencji miało wpływ na długość osadzenia skarżącego.

150. Na koniec, w ocenie Rządu, władze krajowe wykazały należytą staranność w sprawie. Rząd stoi na stanowisku, że skarżący miał wpływ na przewlekłość postepowania, w szczególności, wnosząc szereg wniosków o zmianę środków zapobiegawczych i wniosków o zwolnienie z aresztu.

3. Stanowisko Trybunału

(a) Zasady ogólne

151. Trybunał przypomina, że ogólne zasady dotyczące prawa do “bycia sądzonym w rozsądnym terminie albo zwolnionym na czas postępowania”, gwarantowanego na mocy Artykułu 5 ust. 3 Konwencji zostały zawarte w kilku wydanych wcześniej wyrokach (zob., między innymi, Kudła przeciwko Polsce, cyt. wyż., § 110 et seq.; oraz McKay przeciwko Wielkiej Brytanii. [GC], skarga nr 543/03, §§ 41-44, ECHR 2006-..., z kolejnymi odniesieniami).

(b) Zastosowanie powyższych zasad w niniejszej sprawie

152. Władze, wydając decyzje w przedmiocie tymczasowego aresztowania we wszystkich toczących się przeciwko skarżącemu postępowaniach, oprócz uzasadnionego podejrzenia wobec niego, oparły się na czterech głównych przesłankach, mianowicie (1) poważnym charakterze przestępstw, które mu zarzucono, (2) surowości grożącej mu kary (3) konieczności zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania ze względu na obawę, że skarżący może próbować je utrudniać poprzez oddziaływanie na świadków oraz (4) złożoności spraw (zob. paragrafy 9, 22,26, 27, 34, 41, 43, 44 powyżej).

153. Trybunał zauważa na początku, że w przeciwieństwie do sprawy Idalov (Idalov przeciwko Rosji [GC], skarga nr 5826/03, z dnia 22 maja 2012 roku) tymczasowe aresztowanie skarżącego nie tworzyło licznych okresów tymczasowego aresztowania, które zostało zastosowane w jednym postępowaniu karnym, lecz skarżący został tymczasowo aresztowany w związku z trzema, częściowo pokrywającymi się, postępowaniami karnymi toczącymi się przeciwko niemu, które dotyczyły różnych zarzutów. W czasie początkowych 2 lat i 2 miesięcy stosowania wobec skarżącego tymczasowego aresztowania był on aresztowany jedynie w związku z pierwszym postępowaniem (zobacz paragraf 147 powyżej). W drugim okresie, do dnia 22 listopada 2004 roku, został tymczasowo aresztowany w sposób kumulatywny w związku z pierwszym i drugim postępowaniem a następnie jedynie w związku z drugim postepowaniem (zobacz paragraf 15, 17, 18, 22 oraz 147 powyżej). Po dniu 15 stycznia 2009 roku, skarżący pozostał tymczasowo aresztowany na mocy postanowienia o zastosowaniu środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania, które zostało wydane w trzecim postępowaniu (zobacz paragrafy 29, 41 oraz 147 powyżej).

154. Skarżącemu postawiono zarzuty popełnienia kilku przestępstw, w tym między innymi rozboju, kradzieży i naruszenia nietykalności cielesnej, działając z dwoma innymi osobami w pierwszym postępowaniu karnym (zobacz paragraf 8 powyżej) a także rozboju, naruszenia nietykalności cielesnej oraz wymuszenia, jakich dopuścił się działając w zorganizowanej grupie przestępczej (w drugim i trzecim postępowaniu) (zobacz paragrafy 21, 34 powyżej).

155. Trybunał zauważa w tym względzie, że podczas, gdy w pierwszym postępowaniu postawiono skarżącemu oraz dwóm innym współoskarżonym zarzuty popełnienia szeregu przestępstw, nie oskarżono go o udział w zorganizowanej grupy przestępczej (zobacz a contrario Bąk przeciwko Polsce, skarga nr 7870/04, § 57, z dnia 16 stycznia 2007 roku) (zobacz paragraf 9 powyżej).

156. Trybunał przyjmuje argument, że uzasadnione podejrzenie popełnienia przez skarżącego poważnych przestępstw mogło początkowo stanowić podstawę jego tymczasowego aresztowania. Ponadto, konieczność zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania, w szczególności procesu uzyskiwania dowodów z zeznań świadków, stanowiły początkowo uzasadnione podstawy do zastosowania wobec skarżącego tymczasowego aresztowania. Jednakże, podczas gdy wszystkie wymienione powyżej czynniki mogły uzasadniać nawet relatywnie długi okres tymczasowego aresztowania, nie dawały one sądom krajowym nieograniczonej władzy do przedłużania stosowana tego środka. Odnosząc się do obawy matactwa lub tego że skarżący mógłby w inny sposób utrudniać postępowanie, Trybunału nie przekonuje fakt, że powyższe stanowiło uzasadnioną przesłankę do zastosowania wobec skarżącego tymczasowego aresztowania przez cały pierwszy okres. Podczas, gdy groźba ta mogłaby ewentualnie zostać uznana za postawę zastosowania tymczasowego aresztowania na początkowym etapie postepowania, Trybunał nie jest przekonany, że uzasadnia ona zastosowanie tymczasowego aresztowania wobec skarżącego przez cały okres w pierwszym postępowaniu.

157. Mając na względzie powyższe, Trybunał stwierdza w konkluzji, że przesłanki przywołane przez władze krajowe w pierwszym postępowaniu nie uzasadniały okresu stosowania wobec skarżącego tymczasowego aresztowania. W tych okolicznościach nie ma potrzeby badania, czy postępowanie zostało przeprowadzone ze szczególną starannością.

158. Odnosząc się do drugiego i trzeciego postępowania karnego toczącego się przeciwko skarżącemu, Trybunał zauważa, że w tych postępowaniach skarżącemu postawiono zarzut działania w zorganizowanej grupie przestępczej (zobacz paragrafy 21 oraz 34 powyżej). Trybunał stwierdza, że w postepowaniach tego rodzaju władze stoją przed trudnym zadaniem ustalenia stanu faktycznego i stopnia rzekomej odpowiedzialności każdego oskarżonego (zobacz, Bak, cytowany powyżej, § 60). Z tych przyczyn, Trybunał przyjmuje, że potrzeba pozyskania dowodów z licznych źródeł, w połączeniu z istnieniem ogólnej groźby wynikającej ze zorganizowanego charakteru rzekomych działań przestępczych skarżącego, stanowiły istotne i wystarczające przesłanki przedłużenia okresu stosowania wobec skarżącego tymczasowego aresztowania. Ponadto, ryzyko utrudniania postępowania może być znacznie wyższe, jeśli istnieje poważne podejrzenie, że kilku oskarżonych działało w zorganizowanej grupie przestępczej, ponieważ taka grupa może próbować uciekać się do różnych nielegalnych środków, aby zapobiec ustaleniu faktów przez prokuraturę (zobacz Kowrygo przeciwko Polsce, skarga nr 6200/07, § 69, z dnia 26 lutego 2013 roku).

159. Powyższe rozważania są wystarczające dla Trybunału, by stwierdzić w konkluzji, że przesłanki zastosowania wobec skarżącego tymczasowego aresztowania w drugim i trzecim postepowaniu były “istotne” i “wystarczające”, by uzasadnić przetrzymywanie go w areszcie.

160. Pozostaje zatem ustalić, czy władze krajowe wykazały “należytą staranność” w prowadzeniu postępowań.

161. W tym względzie, Trybunał zauważa, że postępowania były bardzo złożone, mając na uwadze liczbę współoskarżonych oraz fakt, że dotyczyły szeregu zarzutów przeciwko nim. Trybunał nie dostrzega następnie żadnych znacznych okresów bezczynności na etapie postępowania przygotowawczego lub w początkowej fazie procesu. Z tych przyczyn, Trybunał stwierdza, że w rzeczonym czasie władze krajowe rozpoznały sprawę skarżącego z należytą starannością.

162. Mając na uwadze powyższe, Trybunał stwierdza, że doszło do naruszenia Artykułu 5 ust. 3 Konwencji w związku z pierwszym okresem tymczasowego aresztowania skarżącego (do dnia 28 lutego 2003 roku) oraz że nie doszło do naruszenia Artykułu 5 ust. 3 Konwencji w związku z pozostałym okresem tymczasowego aresztowania.

IV. ZARZUT NARUSZENIA ARTYKUŁU 6 UST. 1 KONWENCJI W ZWIĄZKU Z PRZEWLEKŁOŚCIĄ POSTĘPOWANIA KARNEGO TOCZĄCEGO SIĘ PRZECIWKO SKARŻĄCEMU

163. Skarżący podniósł następnie zarzut na podstawie Artykułu 6 ust. 1 Konwencji, że okres prowadzenia drugiego postępowania karnego przeciwko niemu przekroczył “rozsądny termin” w rozumieniu tego postanowienia.

Artykuł 6 ust. 1, w istotnym dla sprawy zakresie, stanowi:

“Przy rozstrzyganiu o zasadności ... każdego oskarżenia w wytoczonej przeciwko niemu sprawie karnej, każdy ma prawo do ... rozpatrzenia jego sprawy w rozsądnym terminie ... przez sąd ...”...

164. W piśmie z dnia 5 września 2011 roku Rząd poinformował Trybunał, że wystąpił z propozycją deklaracji jednostronnej w celu rozwiązania kwestii podniesionej w tej części skargi. Rząd zwrócił się następnie do Trybunału o skreślenie skargi z listy spraw zgodnie z Artykułem 37 Konwencji.

Deklaracja, w istotnym dla sprawy zakresie, stanowi co następuje:

“ Rząd pragnie niniejszym przyznać – w drodze deklaracji jednostronnej – że długość postępowania karnego toczącego się przeciwko skarżącemu nie była zgodna z wymogiem “rozsądnego terminu” w rozumieniu Artykułu 6 § 1 Konwencji.

W tych okolicznościach, mając na względzie w szczególności naruszenie Artykułu 6 § 1 Konwencji, Rząd oświadcza, że proponuje przyznać skarżącemu kwotę 20 .000 PLN (dwadzieścia tysięcy złotych polskich), której wysokość uznaje za rozsądną w świetle orzecznictwa Trybunału ... .

Wyżej wymieniona kwota, przeznaczona na pokrycie szkody zarówno pieniężnej jak i niepieniężnej, a także związanych z nimi kosztów i wydatków, będzie wolna od wszelkich mogących mieć zastosowanie podatków. Zostanie ona wypłacona w terminie 3 miesięcy od dnia notyfikacji decyzji Trybunału, zgodnie z Artykułem 37 ust. 1 … Konwencji. W przypadku niewypłacenia przedmiotowej kwoty w wyżej wymienionym terminie trzech miesięcy, Rząd zobowiązuje się zapłacić odsetki, począwszy od upływu wyznaczonego terminu do dnia rozliczenia, według stawki równej krańcowej stopie pożyczkowej Europejskiego Banku Centralnego obowiązującej w okresie zalegania z płatnością, plus trzy punkty procentowe.”

165. Skarżący nie przyjął deklaracji Rządu i utrzymywał, że ze względu na znaczną szkodę, jakiej doznał oferowana kwota była niewystarczająca dla celów słusznego zadośćuczynienia z tytułu zarzucanego naruszenia.

166. Trybunał przypomina, że Artykuł 37 Konwencji stanowi, że Trybunał może w każdej fazie postępowania zadecydować o skreśleniu skargi z listy spraw, jeżeli okoliczności prowadza do wniosków wskazanych w literze (a), (b) lub (c) ustępu 1 tegoż Artykułu. Artykuł 37 ust. 1 lit. c pozwala Trybunałowi w szczególności skreślenie skargi z listy spraw jeżeli:

“z jakiejkolwiek innej przyczyny ustalonej przez Trybunał nie jest uzasadnione dalsze rozpatrywanie skargi”.

Trybunał przypomniał ponadto, że w pewnych okolicznościach, może skreślić skargę z listy spraw na mocy Artykułu 37 ust. 1 lit. c na podstawie deklaracji jednostronnej wniesionej przez pozwany Rząd nawet w sytuacji, gdy skarżący życzy sobie, by nadal badać sprawę.

W tym celu, Trybunał zbadał dokładnie deklarację w świetle zasad wynikających z orzecznictwa Trybunału, w szczególności wyroku w sprawie Tahsin Acar ( Tahsin Acar przeciwko Turcji [GC], skarga nr 26307/95, §§ 75–77, ECHR 2003–VI; WAZA Spółka z o.o. przeciwko Polsce (dec.), skarga nr 11602/02, z dnia 26 czerwca 2007 roku; oraz Sulwińska przeciwko Polsce (dec.), skarga nr 28953/03).

167. Trybunał określił w szeregu spraw, w tym w sprawach wniesionych przeciwko Polsce, własną praktykę dotyczącą skarg na przewlekłość postępowania. Mając na względzie charakter stwierdzeń zawartych w deklaracji Rządu, oraz kwotę proponowanego zadośćuczynienia – która jest zgodna z kwotą przyznawaną w podobnych sprawach –Trybunał stwierdza, że nie ma już uzasadnienia dla dalszego badania tej części skargi (Artykuł 37 ust. 1 lit. c).

168. Co więcej, w świetle powyższych rozważań oraz w szczególności mając na względzie jasne i obszerne orzecznictwo w tym przedmiocie, Trybunał jest przekonany, że poszanowanie praw człowieka w rozumieniu Konwencji i jej Protokołów nie wymaga od Trybunału dalszego badania tej części skargi (Artykuł 37 ust. 1 in fine). Należy zatem skreślić skargę z listy spraw.

V. ZARZUT NARUSZENIA ARTYKUŁU 8 KONWENCJI W ZWIĄZKU Z CENZURĄ KORESPONDENCJI SKARŻĄCEGO

169. Skarżący sformułował następnie zarzut naruszenia Artykułu 8 Konwencji w związku z cenzurą jego korespondencji z Rzecznikiem Praw Obywatelskich oraz Trybunałem.

Artykuł 8, w istotnym dla sprawy zakresie, stanowi:

“1. Każdy ma prawo do poszanowania … swojej korespondencji.

2. Niedopuszczalna jest ingerencja władzy publicznej w korzystanie z tego prawa, z wyjątkiem przypadków przewidzianych przez ustawę i koniecznych w demokratycznym społeczeństwie z uwagi na bezpieczeństwo państwowe, bezpieczeństwo publiczne lub dobrobyt gospodarczy kraju, ochronę porządku i zapobieganie przestępstwom, ochronę zdrowia i moralności lub ochronę praw i wolności innych osób.”

A. Dopuszczalność skargi

1. Zarzut wstępny Rządu dotyczący wyczerpania krajowych środków odwoławczych

170. Rząd, podobnie jak w wielu poprzednich sprawach podnoszących zarzut rutynowej cenzury korespondencji osadzonego stwierdził, że skarżący nie spełnił wymogów określonych w Artykule 35 ust. 1, ponieważ nie wniósł powództwa o ochronę dóbr osobistych na podstawie artykułu 24 w związku z artykułem 448 Kodeksu cywilnego. Rząd powtórzył zasadniczo uwagi przedstawione już w innych sprawach (zobacz, na przykład, Lewak przeciwko Polsce, skarga nr 218990/03, z dnia 6 września 2007 roku, §§ 21–22; Misiak przeciwko Polsce, skarga nr 43837/06, z dnia 3 czerwca 2008 roku, §§ 15–16; Pasternak przeciwko Polsce, 42785/06, z dnia 16 lipca 2009 roku, §§ 24–26; Biśta, cytowany powyżej, § 26; oraz Piechowicz, cytowany powyżej, § 224), utrzymując, że skarżący mógł dochodzić zadośćuczynienia na szczeblu krajowym za pomocą tego środka odwoławczego.

2. Skarżący

171. Skarżący utrzymywał, że w chwili złożenia skargi nie wiedział o istnieniu i dostępności środka, na który powołuje się Rząd.

3. Stanowisko Trybunału

172. Zasada wyczerpania krajowych środków odwoławczych zawarta w Artykule 35 ust. 1 Konwencji wymaga odwołania się przez skarżącego na początek do środków przewidzianych w krajowym systemie prawnym. Zasada ta opiera się na założeniu, że system krajowy przewiduje skuteczny środek odwoławczy w odniesieniu do zarzucanego naruszenia (zob. Biśta, cyt. wyż. § 44, z kolejnymi odniesieniami).

173. Trybunał orzekł, że skarżący podnoszący podobne zarzuty w zakresie naruszenia, które miały miejsce po dniu 28 czerwca 2007 roku, zobowiązani są skorzystać z przepisów artykułu 23 i 24 ust. 1 w związku z artykułem 448 Kodeksu cywilnego, bowiem zaniechanie tego obowiązku będzie uznane za niedopełnienie wymogu wyczerpania krajowych środków odwoławczych w rozumieniu Artykułu 35 ust. 1 Konwencji (zobacz Biśta przeciwko Polsce, § 49, cytowany powyżej).

174. Trybunał zauważa następnie, że przedmiotowa sprawa nie dotyczyła “stałej cenzury” (zobacz w przeciwieństwie do Piechowicz, cytowany powyżej, § 223), lecz raczej dwóch przypadków naruszeń, do których doszło w odstępstwie czterech lat.

175. Trybunał zauważa, że pierwsza rzekoma ingerencja w korespondencję skarżącego miała miejsce około dnia 9 lipca 2004 roku (zobacz paragraf 46 powyżej), to znaczy przed dniem 28 czerwca 2007 roku. W rzeczonym czasie zatem skarżący nie miał do dostępu do tego środka odwoławczego (zobacz Hinczewski przeciwko Polsce, skarga nr 34907/05, § 30, z dnia 5 października 2010 roku). Z tych przyczyn, argument Rządu dotyczący niedopuszczalności skargi ze względu na niewyczerpanie krajowych środków odwoławczych w odniesieniu do pierwszego pisma musi zostać oddalony.

176. Trybunał stwierdza zatem w konkluzji, że skarga dotycząca cenzury korespondencji skarżącego z dnia 9 lipca 2004 roku nie jest oczywiście bezzasadna w rozumieniu Artykułu 35 ust. 3 lit. a Konwencji. Nie istnieją żadne inne przesłanki powalające stwierdzić, że jest niedopuszczalna.

177. Drugie zarzucane naruszenie miało miejsce w nieokreślonym dniu następującym po dniu 17 stycznia 2008 roku (zobacz paragraf 49 powyżej), to znaczy po istotnej dacie (28 czerwca 2007 roku) określonej w wyroku Biśta.

178. W tej sytuacji, Trybunał stwierdza, że skarżący powinien, zgodnie w wymogiem określonym w Artykule 35 ust. 1, podnieść istotę skargi konwencyjnej na podstawie Artykułu 8 przed sądami krajowymi. Wynika z tego, że skarga dotycząca cenzury korespondencji z dnia 17 stycznia 2008 roku musi zostać odrzucona na podstawie Artykułu 35 §§ 1 oraz 4 Konwencji ze względu na niewyczerpanie krajowych środków odwoławczych.

B. Meritum skargi

1. Stanowisko stron

179. Skarżący utrzymywał ogólnie rzecz biorąc, że cenzura jego korespondencji z Rzecznikiem Praw Obywatelskim była bezprawna i arbitralna.

180. Rząd nie przedstawił uwag w odniesieniu do meritum skargi.

2. Stanowisko Trybunału

(a) Zasady ogólne wynikające z orzecznictwa Trybunału

181. Wszelka “ingerencja władzy publicznej” w korzystanie przez skarżącego z prawa do poszanowania korespondencji będzie stanowić naruszenie Artykułu 8 ust. 1, chyba że “jest zgodna z prawem”, realizuje jeden lub więcej uprawnionych celów, o których mowa w pkt 2 oraz jest „konieczna w demokratycznym społeczeństwie” do ich osiągnięcia (zobacz, między innymi, Enea przeciwko Włochom [GC], skarga nr 74912/01, ECHR 2009-..., § 140, z kolejnymi odniesieniami oraz Jarkiewicz przeciwko Polsce, skarga nr 23623/07, z dnia 6 lipca 2010 roku, § 72, z kolejnymi odniesieniami).

(b) Zastosowanie powyższych zasad w niniejszej sprawie

(i) Stwierdzenie ingerencji

182. Skarżący przedstawił kopertę opatrzona pieczęcią “cenzurowano”, która zawierała pismo otrzymane od Rzecznika Praw Obywatelskich (zobacz paragraf 46 powyżej).

183. Trybunał stwierdził już w wielu podobnych sprawach, że jak długo organy władzy polskiej nie zaprzestaną praktyki umieszczania na listach osadzonych stempla “cenzurowano”, tak długo Trybunał nie będzie miał innej alternatywy, jak tylko uznawać, że takie listy zostały otwarte, a ich zawartość przeczytana (zobacz Matwiejczuk przeciwko Polsce, skarga nr 37641/97, § 99, z dnia 2 grudnia 2003 roku; Pisk-Piskowski przeciwko Polsce, skarga nr 92/03, § 26, z dnia 14 czerwca 2005 roku; Michta przeciwko Polsce, skarga nr 13425/02, § 58, z dnia 4 maja 2006 roku; oraz Friedensberg przeciwko Polsce, skarga nr 44025/08, z dnia 27kwietnia 2010 roku, § 36 a także Piechowicz, cytowany powyżej, § 234). Doszło zatem do ingerencji w prawo skarżącego do poszanowania korespondencji dla celów Artykułu 8 Konwencji.

(ii) Czy ingerencja była “zgodna z prawem”

184. Zgodnie z artykułem 102 pkt 11 w związku z artykułem 214 ust. 1 Kodeksu karnego wykonawczego, osadzony ma prawo do prowadzenia niecenzurowanej korespondencji z organami ścigania (tj. policją i prokuraturą), wymiaru sprawiedliwości i innymi organami państwowymi lub organami samorządu terytorialnego oraz Rzecznikiem Praw Obywatelskich. Na mocy artykułu 103 w związku z artykułem 214 ust. 1 tego Kodeksu, korespondencja skarżącego kierowana do instytucji powołanych na podstawie ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych dotyczących ochrony praw człowieka nie podlega cenzurze (zobacz Kwiek przeciwko Polsce, skarga nr 51895/99, z dnia 30 maja 2006 roku, §§ 23-24).

(iii) Wnioski Trybunału

185. Ponieważ w odniesieniu do powyższej korespondencji władze działały wbrew wyraźnemu zakazowi ustawowemu, ich ingerencja nie była “zgodna z prawem”, a zatem stanowiła naruszenie Artykułu 8. W konsekwencji, nie istnieje potrzeba badania, czy pozostałe wymogi tego postanowienia zostały spełnione.

VI. ZASTOSOWANIE ARTYKUŁU 41 KONWENCJI

186. Artykuł 41 Konwencji stanowi:

“Trybunał stwierdzi, że nastąpiło naruszenie Konwencji lub jej Protokołów, oraz jeśli prawo wewnętrzne zainteresowanej Wysokiej Układającej się Strony pozwala tylko na częściowe usunięcie konsekwencji tego naruszenia, Trybunał orzeka, gdy zachodzi potrzeba, słuszne zadośćuczynienie pokrzywdzonej stronie.”

A. Szkoda

187. Skarżący domagał się kwoty 1.124.500 zł [256.735 euro (EUR)] z tytułu doznanej krzywdy niematerialnej.

188. Rząd uznał roszczenie za wygórowane.

189. Trybunał przyznaje skarżącemu kwotę 10.000 euro z tytułu doznanej szkody niematerialnej.

B. Koszty i wydatki

190. Ponieważ skarżący nie dochodził zwrotu kosztów i wydatków poniesionych przed sądami krajowymi lub w postępowaniu przed Trybunałem, nie ma powodu, by przyznać jakąkolwiek kwotę z tego tytułu.

C. Odsetki za zwłokę

191. Trybunał uznaje za właściwe, aby odsetki za zwłokę były oparte na marginalnej stopie procentowej Europejskiego Banku Centralnego, powiększonej o trzy punkty procentowe.

Z TYCH PRZYCZYN, TRYBUNAŁ JEDNOGŁOŚNIE,

1. Odnotowuje warunki deklaracji jednostronnej złożonej przez pozwany Rząd w odniesieniu do skargi wniesionej na podstawie Artykułu 6 ust. 1 Konwencji dotyczącej przewlekłości postepowania oraz procedur zapewniających zgodność z tym zobowiązaniem;

2. Uznaje, że należy skreślić tę część skargi z listy spraw zgodnie z Artykułem 37 ust. 1 lit. c Konwencji;

3. Uznaje skargi: na podstawie Artykułu 3 Konwekcji, dotyczące zastosowania wobec skarżącego reżimu “więźnia niebezpiecznego oraz przeludnienia w okresie osadzenia skarżącego w Aresztach Śledczych w Bytomiu i Wojkowicach, na podstawie Artykułów 5 ust. 3, 6 ust. 1 oraz 8 (cenzura korespondencji z Rzecznikiem Praw Obywatelskich) Konwencji za dopuszczalne, a pozostałą część skargi za niedopuszczalną;

4. Stwierdza, że doszło do naruszenia Artykułu 3 Konwencji w związku z przeludnieniem w Aresztach Śledczych w Bytomiu i Wojkowicach;

5. Stwierdza, że doszło do naruszenia Artykułu 3 Konwencji w związku z zastosowaniem wobec skarżącego reżimu “więźnia niebezpiecznego”;

6. Stwierdza, że doszło do naruszenia Artykułu 5 ust. 3 Konwencji w związku z pierwszym okresem zastosowania wobec skarżącego tymczasowego aresztowania;

7. Stwierdza, że nie doszło do naruszenia Artykułu 5 ust. 3 Konwencji w związku z pozostałym okresem zastosowania wobec skarżącego tymczasowego aresztowania;

8. Stwierdza, że doszło do naruszenia Artykułu 8 Konwencji (cenzura korespondencji z Rzecznikiem Praw Obywatelskich);

9. Uznaje

((a) że pozwane państwo ma zapłacić skarżącemu w terminie trzech miesięcy od daty uprawomocnienia się wyroku zgodnie z Artykułem 44 ust. 2 Konwencji kwotę 10.000 euro (dziesięć tysięcy euro), powiększoną o wszelkie podatki, które mogą zostać nałożone na tę kwotę, tytułem poniesionej szkody niematerialnej, przeliczoną na walutę polską po kursie obowiązującym w dniu wydania rozstrzygnięcia;

(b) że po upływie powyższego trzymiesięcznego terminu do momentu zapłaty, winny zostać naliczone od tych kwot odsetki zwykłe według marginalnej stopy procentowej Europejskiego Banku Centralnego powiększonej o trzy punkty procentowe;

10. Oddala pozostałą część roszczenia skarżącego o słuszne zadośćuczynienie.

Sporządzono w języku angielskim oraz obwieszczono pisemnie dnia 28 października 2014 roku, zgodnie z Regułą 77 ust. 2 i ust. 3 Regulaminu Trybunału.

Fatoş Aracı Ineta Ziemele
Zastępca Kanclerza Sekcji Przewodnicząca