Orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka

WYROK

STRASBURG

30 października 2012 roku

OSTATECZNY

30/01/2013

Wyrok ten stanie się ostateczny zgodnie z warunkami określonymi w Artykule 44 § 2 Konwencji. Wyrok może podlegać korekcie wydawniczej.

.

W sprawie Głowacki przeciwko Polsce,

Europejski Trybunał Praw Człowieka (Sekcja Czwarta), zasiadając jako Izba w składzie:

David Thór Björgvinsson, Przewodniczący,
Lech Garlicki,
Päivi Hirvelä,
George Nicolaou,
Zdravka Kalaydjieva,
Nebojša Vučinić,
Vincent A. De Gaetano, sędziowie,
oraz Lawrence Early, Kanclerz Sekcji,

Obradując na posiedzeniu niejawnym w dniu 9 października 2012 roku,

Wydaje następujący wyrok, który został przyjęty w tym dniu:

POSTĘPOWANIE

1. Sprawa wywodzi się ze skargi (nr 1608/08) wniesionej do Trybunału w dniu 27 grudnia 2007 roku przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie Artykułu 34 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności ("Konwencja") przez obywatela Polski, Pana Leszka Roberta Głowackiego (“skarżący”).

2. Skarżący był reprezentowany przez Pana P. Florka, adwokata prowadzącego praktykę w Warszawie. Rząd polski ("Rząd") był reprezentowany przez pełnomocnika, Pana J. Wołąsiewicza z Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

3. Skarżący zarzucił w szczególności naruszenie Artykułu 3 Konwencji w związku ze stosowaniem wobec niego statusu “więźnia niebezpiecznego”. Sformułował następnie zarzut przewlekłości postępowania w sprawie karnej prowadzonej przeciwko niemu.

4. W dniu 17 listopada 2010 roku skarga została zakomunikowana Rządowi. Wydano także decyzję o łącznym rozpoznaniu skargi co do meritum i dopuszczalności (Artykuł 29 ust. 1).

STAN FAKTYCZNY

I. OKOLICZNOŚCI SPRAWY

5. Skarżący urodził się w 1957 roku i mieszka w Warszawie.

A. Pierwsze postępowanie karne

6. W bliżej nieokreślonym dniu w 1991 roku skarżącemu postawiono zarzut rozboju kwalifikowanego. 1993 roku Prokurator Wojewódzki w Siedlcach zamknął śledztwo z uwagi na brak możliwości ustalenia miejsca pobytu skarżącego. W lipcu 1993 roku skarżący został zatrzymany i rozpoczął odbywanie kary pozbawienia wolności, która została wymierzona w 1982 roku.

7. W dniu 14 marca 1994 roku do Sądu Wojewódzkiego w Warszawie wpłynął akt oskarżenia. Skarżącemu postawiono zarzut rozboju.

8. Postępowanie zostało zawieszone w dniu 6 marca 1996 roku z uwagi na stan zdrowia skarżącego. W grudniu 1996 roku skarżący przeszedł operację kręgosłupa. Postępowanie zostało podjęte w dniu 28 września 1997 roku.

9. Skarżący nie stawił się na kilku rozprawach w 2003 roku, jednakże sąd pierwszej instancji ustalił, że odbywał on wówczas karę pozbawienia wolności orzeczoną w innym postępowaniu w sprawie karnej.

10. W dniu 5 kwietnia 2004 roku zarzuty wobec skarżącego i kilku współoskarżonych zostały wyłączone do odrębnego postępowania.

11. Skarżący nie stawił się na rozprawie wyznaczonej na dzień 30 czerwca 2005 roku. W tym samym dniu Sąd Okręgowy w Warszawie wydał za skarżącym list gończy oraz nakaz zatrzymania i osadzenia w areszcie śledczym.

12. W dniu 18 lipca 2005 roku sąd wyłączył sprawę skarżącego do odrębnego postępowania oraz w tym samym dniu zawiesił postępowanie uwzględniając fakt, iż skarżący ukrywał się przed wymiarem sprawiedliwości.

13. Skarżący został zatrzymany w dniu 18 maja 2007 roku. W dniu 21 maja 2007 roku został osadzony w Areszcie Śledczym w Warszawie -Białołęce.

14. W dniu 11 czerwca 2007 roku Sąd Okręgowy w Warszawie podjął postępowanie wobec skarżącego.

15. W toku postępowania, stosowanie tymczasowego aresztowania wobec skarżącego zostało przedłużone w dniach 13 sierpnia i 17 grudnia 2007 roku oraz 26 marca, 21 kwietnia, 21 lipca i 26 września 2008 roku. Władze w wydanych w tym przedmiocie postanowieniach wskazały, że początkowe przesłanki stosowania tymczasowego aresztowania nie ustały. Skarżący nie wniósł zażalenia na decyzje w przedmiocie przedłużenia okresu stosowania wobec niego tymczasowego aresztowania.

16. W dniu 22 września 2009 roku Sąd Okręgowy w Warszawie uznał skarżącego winnym dokonania rozboju z użyciem broni palnej, kradzieży z włamaniem oraz spowodowania poważnego uszkodzenia ciała i wymierzył mu karę pięciu lat pozbawienia wolności.

17. Okres stosowania wobec skarżącego tymczasowego aresztowania został następnie przedłużony, w szczególności w dniach: 26 września i 22 grudnia 2008 roku oraz w dniu 6 marca 2010 roku. Skarżący wniósł zażalenie na ostatnią z decyzji.

18. W dniu 10 kwietnia 2010 roku, na wniosek skarżącego, uchylono stosowanie tymczasowego aresztowania oraz zwolniono skarżącego z aresztu.

19. W dniu 2 marca 2011 roku skarżący rozpoczął odbywanie kary pozbawienia wolności, która została wymierzona w dniu 22 września 2009 roku.

B. Drugie postępowanie karne

20. W bliżej nieokreślonym dniu w 2007 roku Prokurator Okręgowy w Płocku wszczął postępowanie karne przeciwko skarżącemu i kilku współoskarżonym pod zarzutem nielegalnego posiadania broni i rozboju.

21. W dniu 23 maja 2007 roku Sąd Rejonowy w Ostrołęce zastosował wobec skarżącego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania, opierając swoją decyzję na podejrzeniu, że popełnił on zarzucane mu czyny. Sąd wskazał na prawdopodobieństwo nałożenia na skarżącego długotrwałej kary pozbawienia wolności, poważny charakter zarzucanych mu czynów oraz groźbę, że skarżący może ukrywać się przed wymiarem sprawiedliwości. Groźba ta była tym bardziej realna z uwagi na fakt, iż skarżący nie posiadał stałego miejsca zamieszkania i był bezrobotny. Skarżący nie wniósł zażalenia na niniejsze postanowienie.

22. W toku postępowania przygotowawczego przedłużono okres stosowania wobec skarżącego tymczasowego aresztowania w dniach 31 lipca i 15 listopada 2007 roku oraz w dniach 31 stycznia, 18 kwietnia i 3 października 2008 roku. Władze wskazały, że początkowe przesłanki stosowania wobec skarżącego tymczasowego aresztowania nie ustały.

23. Zażalenia skarżącego na postanowienie w przedmiocie przedłużenia stosowania wobec niego tymczasowego aresztowania oraz wszystkie późniejsze wnioski o uchylenie tymczasowego aresztowania oraz zażalenia na postanowienie o odmowie uchylenia tego środka nie zostały uwzględnione.

24. W dniu 21 stycznia 2008 roku do Sądu Okręgowego w Płocku wpłynął akt oskarżenia.

25. W dniu 18 grudnia 2008 roku Sąd Okręgowy w Płocku uznał skarżącego winnym zarzucanych mu czynów i wymierzył mu karę siedmiu lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności. Okres stosowania wobec skarżącego tymczasowego aresztowania został następnie przedłużony.

26. W dniu 28 października 2009 roku Sąd Apelacyjny w Warszawie częściowo utrzymał w mocy wyrok sądu pierwszej instancji, a częściowo uchylił go i przekazał do ponownego rozpoznania. Ponadto, sąd wymierzył skarżącemu karę jednego roku pozbawienia wolności. Skarżący odbywał ją w okresie od dnia 18 maja 2007 roku do dnia 18 maja 2008 roku.

27. W dniu 8 grudnia 2009 roku Sąd Apelacyjny w Warszawie uchylił stosowanie tymczasowego aresztowania wobec skarżącego.

C. Postępowanie toczące się w oparciu o Ustawę z 2004 roku

28. W dniu 1 września 2009 roku skarżący wniósł skargę do Sądu Apelacyjnego w Warszawie na podstawie Ustawy z dnia 17 czerwca 2004 roku o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (“Ustawa z 2004 roku”). Skarżący wniósł o stwierdzenie przewlekłości postępowania w sprawie rozpoznawanej przez Sąd Okręgowy w Warszawie (zob. paragrafy 6-19 powyżej), a także dochodził słusznego zadośćuczynienia.

29. W dniu 15 grudnia 2009 roku sąd apelacyjny wydał postanowienie i oddalił skargę wniesioną przez skarżącego. Sąd uznał, że w toku postępowania nie wystąpiły znaczące opóźnienia, a zwłoka wynikła z zachowania skarżącego.

D. Stosowanie reżimu “więźnia niebezpiecznego”

1. Bezsporny stan faktyczny

30. W dniu 21 maja 2007 roku skarżący został osadzony w Areszcie Śledczym w Warszawie - Białołęce.

31. W dniu 1 czerwca 2007 roku Komisja Penitencjarna Aresztu Śledczego w Warszawie-Białołęce zakwalifikowała skarżącego do kategorii “tymczasowo aresztowany niebezpieczny” oraz wydała decyzję w przedmiocie umieszczenia go w celi izolacyjnej. Komisja odniosła się do faktu, że skarżącemu postawiono zarzuty dokonania rozboju z użyciem broni palnej i posługiwania się fałszywym umundurowaniem policyjnym oraz że w przeszłości podjął próbę ucieczki z Aresztu Śledczego w Warszawie-Mokotowie, jak również do jego „wysokiego stopnia demoralizacji” oraz długiej historii wyroków skazujących w sprawach karnych.

32. Co trzy miesiące Komisja Penitencjarna Aresztu Śledczego w Warszawie dokonywała weryfikacji oraz utrzymywała w mocy decyzję w przedmiocie klasyfikacji skarżącego do kategorii “osadzonego niebezpiecznego”. W szczególności w dniu 26 lutego 2008 roku komisja utrzymała w mocy wydane wcześniej decyzje. Uznała ona za konieczne umieszczenie skarżącego w celi izolacyjnej, ponieważ zarzucano mu popełnienie licznych przestępstw, w tym rozboju z użyciem broni palnej. Komisja odniosła się także do “wysokiego poziomu demoralizacji” skarżącego.

33. Skarżący wniósł zażalenie do sądów penitencjarnych na większość decyzji wydanych w tym zakresie podnosząc, że cierpiał na różne dolegliwości zdrowotne, w tym niedowład połowiczy i dyskopatię oraz że nie powinien być osadzony w celi izolacyjnej. Podkreślił ponadto, że nigdy nie postawiono mu zarzutów działania w zorganizowanej grupie przestępczej.

34. Wszystkie zażalenia skarżącego zostały oddalone. Sądy wydały postanowienia w dniach 26 maja, 29 sierpnia oraz 17 października 2008 roku, 15 kwietnia i 24 czerwca 2009 roku oraz 4 marca 2010 roku. Władze powołały się na wcześniejsze uzasadnienie pierwotnej decyzji. Wskazały w szczególności na groźbę wynikającą z poważnego charakteru przestępstw oraz użycia broni i fałszywego umundurowania policyjnego.

35. W dniu 30 maja 2008 roku skarżący został przetransportowany do Zakładu Karnego w Płocku w celu umożliwienia mu wzięcia udziału w postępowaniu przed Sądem Okręgowym w Płocku (zob. paragrafy 20-27 wyż.). Skarżący został osadzony pojedynczo w celi przeznaczonej dla więźniów niebezpiecznych. Sytuacja ta trwała pomiędzy dniem 30 maja a 4 września 2008 roku oraz pomiędzy dniem 9 września a 11 grudnia 2008 roku. Skarżący wnosił wielokrotnie skargi w tym zakresie, podnosząc że ze względu na stan zdrowia, dla celów bezpieczeństwa powinien zostać umieszczony w celi z innym osadzonym.

36. Ze względu na stosowanie wobec skarżącego statusu “więźnia niebezpiecznego” pozostawał on pod wzmożonym dozorem. Powierzchnia celi Zakładu Karnego w Płocku, w której przebywał skarżący wynosiła 6.92 m ². Pomiędzy dniem 11 grudnia 2008 roku a 9 stycznia 2009 roku skarżący dzielił ją z innym osadzonym. Każdorazowo przy opuszczeniu i powrocie do celi był on poddawany kontroli osobistej, co oznaczało w praktyce, że musiał rozebrać się do naga. Oględziny ciała skarżącego, jego odzieży oraz butów przeprowadzano w osobnych pomieszczeniach, bez obecności osób postronnych.

37. Skarżącemu nakazano noszenie “kajdan zespolonych” na ręce i nogi trzykrotnie w toku postępowania przed Sądem Okręgowym w Płocku, w dniach 2, 9 i 11 czerwca 2008 roku. Prowadnice składały się z kajdanek zakładanych na ręce oraz kajdanek zakładanych na nogi połączonych łańcuchem. Wobec skarżącego stosowano kajdany zespolone za każdym razem, kiedy stawiał się w sądzie. Pozostawał on skuty przez cały dzień do czasu zakończenia rozprawy.

38. Skarżący uzyskał zezwolenie na widzenia z rodziną. Zgodnie z listą widzeń przedstawioną przed Rząd, pomiędzy dniem 8 lipca a 28 października 2008 roku skarżący skorzystał z czterech widzeń z siostrą i synem (jedno widzenie w miesiącu). Następnie, pomiędzy dniem 29 czerwca 2009 roku a 2 listopada 2009 roku jego siostra i syn odwiedzali go średnio raz w miesiącu. Większość tych widzeń trwała jedną godzinę. Pomiędzy dniem 28 października 2008 roku a dniem 4 czerwca 2009 roku skarżący nie korzystał z widzeń.

39. W dniu 8 maja 2009 roku skarżącemu udzielono przepustki na okoliczność pogrzebu matki.

2. Sporny stan faktyczny

40. Rząd stwierdził, że skarżący po wniesieniu pierwotnego zażalenia, w bezpośredniej rozmowie z władzami więziennymi, wyraził zgodę na umieszczenie go w celi izolacyjnej.

41. Skarżący podniósł, że kiedy jego zażalenia zostały oddalone, nie pozostało mu nic innego, jak tylko pogodzić się z sytuacją, w której został postawiony.

E. Warunki osadzenia

1. Bezsporny stan faktyczny

42. Skarżący został osadzony w następujących jednostkach penitencjarnych: Areszt Śledczy w Warszawie-Białołęce, Areszt Śledczy w Lublinie, Areszt Śledczy w Warszawie-Mokotowie oraz Zakład Karny w Płocku.

43. Skarżący nie dochodził zadośćuczynienia z tytułu uszczerbku na zdrowiu doznanego na skutego niewłaściwych warunków osadzenia.

2. Sporny stan faktyczny

44. Skarżący podniósł, że warunki bytowe w jednostkach penitencjarnych, w których przebywał były niewłaściwe. Powierzchnia cel mieszkalnych była bardzo mała, na jednego osadzonego przypadało ok. 3m ². Sala do ćwiczeń sportowych miała także bardzo małą powierzchnię, ok. 15 m ².

45. Rząd stwierdził, że podczas pobytu skarżącego we wszystkich czterech jednostkach penitencjarnych wskazanych powyżej, przestrzegano wszelkich standardów dotyczących osadzenia.

II. WŁAŚCIWE PRAWO KRAJOWE I PRAKTYKA

A. Status “osadzonego niebezpiecznego”

46. Właściwe prawo krajowe i praktyka w zakresie stosowania statusu osadzonego niebezpiecznego zostały ujęte w wyrokach wydanych przez Trybunał w sprawach Piechowicz przeciwko Polsce (skarga nr 20071/07, §§ 105-117, z dnia 17 kwietnia 2012 roku) oraz Horych przeciwko Polsce (skarga nr 13621/08, §§44-56, z dnia 17 kwietnia 2012 roku).

B. Środki zapobiegawcze, w tym tymczasowe aresztowanie

47. Właściwe prawo krajowe i praktyka w zakresie stosowania tymczasowego aresztowania, przesłanek jego przedłużenia, uchylenia tymczasowego aresztowania oraz zasady stosowania innych środków zapobiegawczych zostały ujęte w wyrokach wydanych przez Trybunał w sprawach Gołek przeciwko Polsce (skarga nr 31330/02, §§ 27-33, z dnia 25 kwietnia 2006 roku) oraz Celejewski przeciwko Polsce (skarga nr 17584/04, §§ 22-23, z dnia 4 maja 2006 roku).

C. Środki odwoławcze na nadmierną długość postępowania

Właściwe prawo krajowe i praktyka dotyczące środków odwoławczych na nadmierną długość postępowania sądowego lub egzekucyjnego, w szczególności, w zakresie obowiązujących przepisów Ustawy z 2004 roku zostały omówione w decyzjach Trybunału w sprawach Charzyński przeciwko Polsce, skarga nr 15212/03 (dec.), §§ 12-23, ECHR 2005-V i Ratajczyk przeciwko Polsce, skarga nr 11215/02 (dec.), ECHR 2005–VIII, oraz w wydanym przez niego wyroku w sprawie Krasuski przeciwko Polsce, skarga nr 61444/00, §§ 34-46, ECHR 2005-V.

D. Roszczenie o zadośćuczynienie z tytułu naruszenia dóbr osobistych

1. Odpowiedzialność za naruszenie dóbr osobistych na podstawie Kodeksu cywilnego

48. Artykuł 23 Kodeksu cywilnego nie zawiera wyczerpującego katalogu tzw. “dóbr osobistych”. Przepis ten stanowi:

“Dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach.”

Artykuł 24, paragraf 1 Kodeksu cywilnego stanowi:

“Ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków… Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.”

49. Na mocy artykułu 448 Kodeksu cywilnego osoba, której dobro osobiste zostało naruszone może dochodzić zadośćuczynienia. Przepis ten, w istotnym dla sprawy zakresie, stanowi:

“W razie naruszenia dobra osobistego sąd może przyznać temu, czyje dobro osobiste zostało naruszone, odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub na jego żądanie zasądzić odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez niego cel społeczny, niezależnie od innych środków potrzebnych do usunięcia skutków naruszenia...”

50. Odpowiedzialność deliktową państwa reguluje artykuł 417 i następne polskiego Kodeksu cywilnego.

Artykuł 417 § 1 Kodeksu cywilnego (w brzmieniu po nowelizacji) stanowi:

“Za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.”

2. Okres przedawnienia roszczeń cywilnych o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym

51. Artykuł 442 ¹ Kodeksu cywilnego określa termin przedawnienia roszczeń cywilnych o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym, w tym roszczeń przysługujących z mocy artykułu 23 w związku z artykułem 24 i 448 Kodeksu cywilnego. Przepis ten, w brzmieniu obowiązującym od dnia 10 sierpnia 2007 roku, w istotnym dla sprawy zakresie, stanowi co następuje:

“1. Roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia. Jednakże termin ten nie może być dłuższy niż dziesięć lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę.”

III. DOKUMENTY MIĘDZYNARODOWE

52. Właściwe dokumenty międzynarodowe dotyczące stosowania środków bezpieczeństwa oraz raport Europejskiego Komitetu ds. Przeciwdziałania Torturom oraz Nieludzkiemu i Poniżającemu Traktowaniu albo Karaniu (CPT) z 2009 roku zostały omówione w wyroku wydanym przez Trybunał w sprawie Piechowicz przeciwko Polsce (cyt. wyż., §§ 127-136).

PRAWO

I. ZARZUT NARUSZENIA ARTYKUŁU 3 KONWENCJI

53. Skarżący sformułował zarzut na podstawie Artykułu 3 Konwencji, że utrzymywany względem niego reżim “osadzonego niebezpiecznego” stanowił nieludzkie i poniżające traktowanie naruszające to postanowienie. Podniósł także zarzut ogólny niewłaściwych warunków osadzenia, wskazując na zjawisko przeludnienia. Artykuł 3 Konwencji stanowi:

“Nikt nie może być poddany torturom ani nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu albo karaniu.”

54. Rząd zakwestionował niniejsze stanowisko.

A. Dopuszczalność skargi

1. Stanowiska stron

55. Rząd podniósł, że skarżący nie wykorzystał środków ochrony prawnej o charakterze kompensacyjnym, które regulują przepisy artykułu 23 i artykułu 24 Kodeksu cywilnego w związku z artykułem 445 i artykułem 448 Kodeksu cywilnego oraz nie dochodził zadośćuczynienia z tytułu rzekomego uszczerbku na zdrowiu, którego doznał w wyniku nieludzkiego i poniżającego traktowania w jednostkach penitencjarnych.

56. Skarżący nie zgodził się z tym stwierdzeniem.

2. Stanowisko Trybunału

(a) Warunki osadzenia

57. W zakresie, w jakim skarżący formułuje zarzut osadzenia w przeludnionych celach mieszkalnych, Trybunał przypomina, że uznał już w sprawach, w których skarżący został zwolniony lub umieszczony w warunkach odpowiadających wymogom Artykułu 3 Konwencji, powództwo cywilne wniesione na podstawie artykułu 24 w związku z artykułem 448 Kodeksu cywilnego może zostać uznane za skuteczny środek odwoławczy dla celów Artykułu 35 ust. 1 Konwencji. Jednakże, mając na uwadze praktykę stosowaną przez polskie sądy rozpoznające sprawy cywilne, która podlegała stopniowym zmianom wraz z upływem czasu, Trybunał stwierdził, że środek ten może być uznany za skuteczny wyłącznie od dnia 17 marca 2010 roku. Trybunał stwierdził ponadto, że jedynie od skarżących, w odniesieniu do których nie upłynął jeszcze trzyletni okres przedawnienia ich roszczeń cywilnych, jak stanowi polskie prawo, można wymagać, by skorzystali z powództwa cywilnego, na które powołuje się Rząd. (zob. Orchowski przeciwko Polsce, skarga nr 17885/04, ECHR 2009-..., § 154; oraz Łatak przeciwko Polsce (dec.) skarga nr 52070/08, ECHR 2010..., §§ 79-81 oraz 85).

58. W przedmiotowej sprawie skarżący został zwolniony z aresztu w dniu 10 kwietnia 2010 roku (zob. paragraf 17 powyżej). Jednakże nie dochodził on zadośćuczynienia na podstawie artykułu 24 i 448 Kodeksu cywilnego. Może on, zatem nadal uzyskać zadośćuczynienie z tytułu naruszenia Artykułu 3 Konwencji przed sądami krajowymi w zakresie odnoszącym się do tych konkretnych zarzutów.

59. Wynika stąd, że ta część skargi musi zostać odrzucona zgodnie z Artykułem 35 §§ 1 i 4 Konwencji z powodu niewyczerpania krajowych środków odwoławczych.

(b) Reżim osadzonego niebezpiecznego

60. W zakresie, w jakim skarżący formułuje zarzut stosowania reżimu „osadzonego niebezpiecznego”, Trybunał przypomina, że chociaż zgodnie z Artykułem 35 ust. 1 Konwencji przed złożeniem skargi do Trybunału należy uprzednio wnieść ją do właściwych organów krajowych, nie ma obowiązku stosowania środków, które są nieodpowiednie lub nieskuteczne (zob. Egmez przeciwko Turcji, skarga nr 30873/96, ECHR 2000-XII, §§ 65 et seq.).

61. W niniejszej sprawie Trybunał zauważa, że skarżący wniósł zażalenia do sądu penitencjarnego na niemal wszystkie decyzje w przedmiocie jego kwalifikacji do kategorii “osadzonego niebezpiecznego” (zob. paragrafy 33 oraz 34 powyżej). W konsekwencji, Trybunał nie może uznać, iż w następstwie nieuwzględnienia przedmiotowych zażaleń (zob. paragrafy powyżej), skarżący powinien, celem realizacji obowiązku wynikającego z Artykułu 35 ust. 1 Konwencji, wnieść powództwo cywilne na podstawie artykułu 24 w związku z artykułem 448 Kodeksu cywilnego.

62. Trybunał stoi zatem na stanowisku, że skarżący nie musiał ponadto korzystać z innych środków odwoławczych przywołanych przez pozwany Rząd. Wynika stąd, że zarzut wstępny Rządu musi zostać odrzucony.

63. W konsekwencji, Trybunał stwierdza, że skarga nie jest oczywiście bezzasadna w rozumieniu Artykułu 35 ust. 3 Konwencji. Trybunał stwierdza ponadto, że nie jest niedopuszczalna z jakichkolwiek innych przyczyn. Musi zatem zostać uznana za dopuszczalną.

B. Meritum skargi

1. Stanowisko stron

(a) Skarżący

64. Skarżący utrzymywał, że przedłużający się okres stosowania wobec niego reżimu “osadzonego niebezpiecznego” stanowił naruszenie Artykułu 3 Konwencji.

65. Podkreślił on po pierwsze, że jego sytuacja osobista nie została poddana właściwej analizie oraz że zastosowano wobec niego kategorię „osadzonego niebezpiecznego” z uwagi na fakt, iż był on recydywistą, który w 1992 roku podjął próbę ucieczki z Aresztu Śledczego w Warszawie-Mokotowie. Rygor był następnie przedłużany „automatycznie” co trzy miesiące. Jednakże, wszystkie kolejne decyzje opierały się na tym samym uzasadnieniu, bez przedstawienia zarzutów lub nowych okoliczności.

66. Po drugie, skarżący zwrócił uwagę na szczególną surowość ograniczeń, które zostały na niego nałożone w warunkach specjalnego rygoru. Podkreślił, że pomiędzy dniem 30 maja a 4 września 2008 roku oraz dniem 9 września a 11 grudnia 2008 roku przebywał w celi izolacyjnej. Skarżący został osadzony pojedynczo w celi mieszkalnej przeznaczonej dla więźniów niebezpiecznych. Z uwagi na stan zdrowia skarżącego sytuacja ta stanowiła dla niego zagrożenie. Ponieważ cierpiał on na bardzo poważne bóle pleców oraz częste zawroty głowy i omdlenia, wymagał pomocy innego osadzonego.

67. Ponadto, skarżący musiał nosić kajdanki i prowadnice w trakcie długotrwałych rozpraw przed Sądem Okręgowym w Płocku, mimo iż cierpiał na liczne problemy zdrowotne oraz bóle kręgosłupa. W jego opinii, mając na względzie, że kajdany zespolone nie były nakładane w trakcie konwoju pomiędzy Warszawą a Płockiem, nie istniała dalsza potrzeba stosowania ich przed Sądem Okręgowym w Płocku.

68. Skarżący stwierdził w konkluzji, że władze wykroczyły poza to, co mogło zostać uznane za konieczne w okolicznościach sprawy oraz naraziły go na traktowanie sprzeczne z Artykułem 3 Konwencji.

(b) Rząd

69. Rząd, przywołując liczne wyroki Trybunału podkreślił, że w przedmiotowej sprawie traktowanie stanowiące przedmiot skargi, nie osiągnęło minimalnego poziomu surowości, aby wejść w zakres Artykułu 3. W szczególności, rzekome cierpienie będące wynikiem objęcia skarżącego reżimem “więźnia niebezpiecznego” nie wykroczyło poza nieunikniony element poniżenia związany z zastosowaniem tymczasowego aresztowania wobec osoby uznanej za stwarzającą zagrożenie dla bezpieczeństwa zakładu – środka mającego pełne umocowanie w polskim porządku prawnym.

70. Rząd utrzymywał, że skarżący został zakwalifikowany do kategorii osadzonego niebezpiecznego zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa oraz w celu zapewnienia bezpieczeństwa innym i zagwarantowania porządku przed sądami i w jednostkach penitencjarnych. Przed Sądem Okręgowym w Płocku czterech z jedenastu osadzonych, w tym skarżący, zostało zakwalifikowanych do kategorii więźnia niebezpiecznego.

71. Rząd stwierdził, że skarżący musiał nosić kajdanki zespolone jedynie trzykrotnie, mianowicie w dniach 2, 9 oraz 11 czerwca 2008 roku w trakcie rozprawy przed Sądem Okręgowym w Płocku. Środek ten został zastosowany na podstawie paragrafu 6.1 c Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 17 września 1990 roku. w sprawie określenia przypadków oraz warunków i sposobów użycia przez policjantów środków przymusu bezpośredniego. Ponadto, stosowanie kajdanek zespolonych miało miejsce jedynie po dokonaniu analizy sytuacji osobistej skarżącego Jeżeli istniałyby jakiekolwiek przeciwwskazania natury medycznej, przedmiotowy środek nie zostałby zastosowany. Ponadto, skarżący nie sformułował zarzutu dotyczącego stosowania kajdanek zespolonych, nie domagał się także ich zdjęcia przez konwojujących go funkcjonariuszy. Rząd stwierdził w konkluzji, że stosowanie kajdanek zespolonych było konieczne i proporcjonalne w niniejszej sprawie.

72. Odnosząc się do zarzutu skarżącego, że spędził on znaczny okres w celi izolacyjnej, Rząd wskazał na fakt, że umieszczenie go w celi izolacyjnej nie miało charakteru absolutnego. Praktycznie przez cały okres stosowania wobec niego tymczasowego aresztowania w Zakładzie Karnym w Płocku, był on osadzony w celi mieszkalnej o powierzchni 6.92m ². Umożliwiono mu także kontakt z bliskimi. Powołując się na wyrok Trybunału w sprawie Ilascu i inni przeciwko Mołdawii oraz Rosji (skarga nr 48787/99, § 428, ECHR 2004–VII), Rząd wskazał w tym względzie, że stosowanie jedynie przedmiotowego środka nie naraziło skarżącego na złe traktowanie w rozumieniu Artykułu 3.

73. Rząd stwierdził, że w wyniku objęcia skarżącego statusem “osadzonego niebezpiecznego” był on poddawany kontroli osobistej. Zgodnie z obowiązującymi przepisami określonymi w polskim prawie, mianowicie w Rozporządzeniu z 2003 roku oraz artykule 212(b) Kodeksu karnego wykonawczego, władze miały obowiązek przeprowadzenia “kontroli osobistej” skarżącego przy każdorazowym wyjściu i powrocie do celi. Głównym celem kontroli tego rodzaju było zapewnienie bezpieczeństwa w zakładzie. Wszystkie kontrole były przeprowadzane z poszanowaniem godności skarżącego. Przeszukanie jego ciała i odzieży odbywało w osobnym pomieszczeniu pod nieobecność osób postronnych i osób odmiennej płci. Kontrole były przeprowadzane przez funkcjonariuszy tej samej płci

74. Rząd podniósł ponadto, że w trakcie osadzenia skarżący regularnie domagał się i otrzymywał opiekę medyczną. Był on konsultowany przez różnych lekarzy prawie pięćdziesiąt razy oraz często otrzymywał pomoc specjalistyczną.

75. Na koniec, w odniesieniu do liczby i charakteru widzeń z członkami rodziny oraz innymi osobami, Rząd uznał, że były one udzielane wystarczająco często w celu umożliwienia skarżącemu utrzymania odpowiedniego kontaktu i więzi emocjonalnych z osobami najbliższymi. Widzenia te odbyły się przynajmniej dziewięciokrotnie. Większość z nich trwała jedną godzinę. Ponadto skarżącemu udzielono przepustki na okoliczność pogrzebu matki w dniu 8 maja 2009 roku.

76. Mając na uwadze kumulatywny efekt środków związanych z zastosowaniem wobec skarżącego reżimu “więźnia niebezpiecznego” oraz fakt, że były one niezbędne ze względu na zagrożenie, jakie stwarzał dla społeczeństwa, Rząd uznał w konkluzji, że traktowanie, któremu został poddany skarżący nie było niezgodne z Artykułem 3 Konwencji. Rząd zwrócił się do Trybunału o stwierdzenie, że nie doszło do naruszenia tego postanowienia.

2. Stanowisko Trybunału

(a) Zasady ogólne wynikające z orzecznictwa Trybunału

77. Artykuł 3 Konwencji chroni jedną z najbardziej fundamentalnych wartości społeczeństwa demokratycznego. Nawet w najtrudniejszych okolicznościach, takich jak walka z terroryzmem lub przestępczością kryminalną, Konwencja zabrania kategorycznie tortur oraz nieludzkiego lub poniżającego traktowania albo karania bez względu na zachowanie ofiary. Natura przestępstw rzekomo popełnionych przez skarżącego pozostaje zatem bez znaczenia dla celów Artykułu 3 (zob. Labita przeciwko Włochom [GC], skarga nr 26772/95, § 119, ECHR 2000-IV; Indelicato przeciwko Włochom, skarga nr 31143/96, § 30, 18 z października 2001 roku; Öcalan przeciwko Turcji [GC], skarga nr 46221/99, ECHR 2005- ..., § 179; oraz Ramirez Sanchez przeciwko Francji [GC], skarga nr 59450/00, ECHR-2006-..., § 115 i następne, z kolejnymi odniesieniami).

78. Złe traktowanie musi osiągnąć minimalny poziom surowości, jeżeli ma wejść w zakres Artykułu 3. Ocena tego minimum zależy od wszystkich okoliczności sprawy, takich jak: czas trwania złego traktowania, jego konsekwencje fizyczne lub psychiczne, a w niektórych przypadkach płeć, wiek oraz stan zdrowia ofiary (zob., na przykład, wyrok w sprawie Kudła przeciwko Polsce [GC], skarga nr 30210/96, ECHR 2000-IX, § 91).

79. Trybunał uznawał zachowanie za „nieludzkie”, jeżeli, inter alia, było ono stosowane z premedytacją przez wiele godzin i spowodowało albo faktyczne uszkodzenie ciała, albo intensywne fizyczne i psychiczne cierpienie. Trybunał uznawał traktowanie za „poniżające”, jeżeli miało ono na celu wywołanie w ofierze uczucia strachu, udręczenia i niższości będącego w stanie poniżyć i upokorzyć. Z drugiej strony, Trybunał stale podkreślał, że wchodzące w grę cierpienie i poniżenie musi w każdym razie wykraczać poza nieunikniony element cierpienia lub poniżenia związany z daną formą zgodnego z prawem traktowania lub karania (zob. m.in. wyrok w sprawie Kudła cyt. wyż., § 92, z kolejnymi odniesieniami). Pytanie, czy celem traktowania było poniżenie lub upokorzenie ofiary jest kolejnym elementem, który należy wziąć pod uwagę, brak takiego celu jednak nie może jednoznacznie wykluczać naruszenia Artykułu 3 (zob. Van der Ven przeciwko Holandii, skarga nr 50901/99, ECHR 2003-II, § 48).

80. Środkom pozbawiającym osobę wolności towarzyszył zwykle element cierpienia lub poniżenia. Nie można jednak stwierdzić, że osadzenie w jednostce penitencjarnej zapewniającej wysoki poziom ochrony na skutek tymczasowego aresztowania lub w następstwie wyroku skazującego, samo w sobie podlega rozpoznaniu na gruncie Artykułu 3. Stosowanie przez państwo rygorów podwyższonej ochrony wobec wybranych kategorii więźniów może być uzasadnione względami porządku publicznego i rzeczywiście w wielu Państwach-Stronach Konwencji obowiązują bardziej rygorystyczne przepisy w stosunku do więźniów niebezpiecznych. Ustalenia te, mające na celu udaremnienie ucieczki, napaści lub zakłócania spokoju społeczności więziennej, polegają na odseparowaniu osadzonych niebezpiecznych od innych więźniów przy zastosowaniu bardziej szczegółowej kontroli (zob. na przykład wyrok w sprawie Ramirez Sanchez, cyt. wyż., §§ 80-82 i 138; Messina przeciwko Włochom (nr 2), skarga nr 25498/94, ECHR 2000-X, §§ 42-54; Labita, cyt. wyż., §§ 103-109; Rohde przeciwko Danii, skarga nr 69332/01, z dnia 21 lipca 2005 roku, § 78; Van der Ven, cyt. wyż., §§ 26-31 i 50; oraz Csüllög przeciwko Węgrom, skarga nr 30042/08, z dnia 7 czerwca 2011 roku, §§ 13-16).

81. Zgodnie z powyższym, specjalne reżimy więzienne nie są per se sprzeczne z Artykułem 3, na którego gruncie państwo musi zapewnić danej osobie warunki osadzenia, które nie naruszają godności ludzkiej oraz zadbać żeby sposób i metoda wykonywania niniejszego środka nie naraziły jej na ból i niedogodności o natężeniu wykraczającym poza nieunikniony poziom cierpienia związany z pozbawieniem wolności, a także, mając na względzie praktyczne wymogi uwięzienia, żeby jej zdrowie i samopoczucie były odpowiednio chronione (zob. Kudła, cyt. wyż., §§ 92-94; oraz Van der Ven, cyt. wyż., § 50).

82. Trybunał, dokonując oceny warunków osadzenia w świetle Artykułu 3, bierze pod uwagę ich kumulatywny efekt, a także konkretne zarzuty podniesione przez skarżącego (zob. Dougoz przeciwko Grecji, skarga nr 40907/98, ECHR 2001-II, § 46). W tym kontekście, Trybunał uwzględnia surowość nałożonych środków, czas ich trwania, cel oraz konsekwencje ich stosowania wobec danej osoby (zob. Van der Ven, cyt. wyż., § 51 oraz paragraf 159 powyżej).

83. Chociaż zakaz kontaktów z innymi więźniami podyktowany względami bezpieczeństwa i ochrony lub będący wynikiem kary dyscyplinarnej, może w pewnych okolicznościach być uzasadniony, osadzenie w pojedynczej celi, nawet w przypadku, gdy wiąże się z relatywną izolacją, nie może być stosowane wobec więźnia przez czas nieokreślony. Należy poszukiwać rozwiązań alternatywnych do celi izolacyjnej dla osób uznanych za niebezpieczne, których osadzenie w zwykłych jednostkach penitencjarnych w warunkach zwykłego rygoru jest niewłaściwe (zob. Piechowicz, cyt. wyż., § 164).

84. Ponadto, w celu uniknięcia ryzyka arbitralności należy podać istotne powody przedłużenia długotrwałego okresu izolacji. Decyzja w przedmiocie utrzymania niniejszego środka powinna zatem umożliwić ustalenie, czy władze dokonały ponownej oceny biorąc pod uwagę wszelkie zmiany w okolicznościach, sytuacji oraz zachowaniu skarżącego. Uzasadnienie powinno być coraz bardziej szczegółowe i przekonujące wraz z upływem czasu. Rzeczywiście, osadzenie w celi izolacyjnej, które jest formą “uwięzienia w więzieniu”, powinno być stosowane jedynie w wyjątkowych okolicznościach oraz po zastosowaniu wszelkich środków zapobiegawczych zgodnie z paragrafem 53.1 Europejskich Reguł Więziennych przyjętych prze Komitet Ministrów w dniu 11 stycznia 2006 roku (zob. Öcalan, cyt. wyż., § 191; Ramirez Sanchez, cyt. wyż., §§ 139 oraz Piechowicz, cyt. wyż., § 165).

(b) Zastosowanie powyższych zasad w niniejszej sprawie

85. Wracając do okoliczności niniejszej sprawy Trybunał zauważa, że decyzja z dnia 1 czerwca 2007 roku w przedmiocie objęcia skarżącego rygorem “więźnia niebezpiecznego” miała umocowanie w porządku prawnym, a uzasadniał ją fakt, że skarżącemu postawiono zarzuty popełnienia rozboju z użyciem broni palnej, że był on recydywistą oraz że podjął wcześniej próbę ucieczki z Aresztu Śledczego w Warszawie-Mokotowie (zob. paragraf 31 powyżej). Władze uznały zatem w sposób właściwy, że w celu zachowania bezpieczeństwa w jednostce, skarżący powinien zostać poddany bardziej szczegółowej kontroli wiążącej się z wprowadzeniem wzmożonego i stałego nadzoru nad jego poruszaniem się po celi i poza nią, ograniczeniem kontaktu i łączności ze światem zewnętrznym oraz pewną formą odseparowania go od społeczności więziennej.

86. Jednakże ze względów przedstawionych poniżej, Trybunał nie może uznać, że nieprzerwane, rutynowe i masowe stosowanie pełnego zakresu środków, których obowiązek nałożenia w warunkach reżimu ‘N’ spoczywał na władzach, przez okres dwóch lat i sześciu miesięcy było konieczne w celu utrzymania bezpieczeństwa zakładu i zgodne z Artykułem 3 Konwencji.

87. Prawdą jest, jak zauważył Rząd (zob. paragraf 72 powyżej), że chociaż skarżący był osadzony w pojedynczej celi, nie był on jednak poddany kompletnej izolacji na poziomie bodźców sensorycznych lub społecznych, ponieważ istniały okresy, kiedy zakwaterowano w jego celi współosadzonego (zob. paragrafy 35 i 36 powyżej). Skarżący odbywał także widzenia z rodziną (zob. paragraf 38 powyżej). Nie został zatem poddany całkowitej izolacji, lecz raczej ograniczonej izolacji społecznej (zob. Messina (nr 2) (dec.), cyt. wyż; oraz Ramirez Sanchez, cyt. wyż., § 135).

88. Lista widzeń udzielonych skarżącemu w czasie osadzenia wskazuje, że pomiędzy lipcem 2008 roku a grudniem 2009 roku skorzystał on z czternastu widzeń, w tym dziewięciu z siostrą i synem (zob. paragraf 38 powyżej). Jednakże, pomiędzy dniem 28 października 2008 roku a dniem 4 czerwca 2009 roku nie odbył on żadnego widzenia. W opinii Trybunału, bardzo ograniczona możliwość kontaktu z ludźmi nie mogła w sposób wystarczający zniwelować skutków odseparowania skarżącego od innych oraz codziennej samotności, które miały wpływ na jego samopoczucie psychiczne i emocjonalne.

89. Trybunał wskazał już wcześniej w sprawie Piechowicz (zob. Piechowicz, cyt. wyż., § 172), odnosząc się do raportu CPT z 2009 roku, że reżim sam w sobie jest bardzo restrykcyjny, a polskim władzom nie udało się na ogół zapewnić więźniom umieszczonym w oddziale ‘N’ właściwej stymulacji oraz, w szczególności, odpowiedniego kontaktu z ludźmi.

90. Podobnie, nie wydaje się, że w przedmiotowej sprawie władze podjęły jakiekolwiek kroki w celu przeciwdziałania skutkom izolacji skarżącego poprzez zapewnienie mu niezbędnej stymulacji umysłowej i fizycznej, z wyjątkiem codziennego spaceru, który odbywał się zwykle w składzie jednoosobowym na odseparowanym obszarze. Kiedy skarżący wniósł do władz skargę, wskazując na zły stan swojego zdrowia, władze umieściły w jego celi innego osadzonego (zob. paragraf 35 powyżej).

Trybunał ponownie przypomina, że wszelkie formy izolacji bez zapewnienia właściwej stymulacji umysłowej i fizycznej, mogą w dłuższej perspektywie wywołać szkodliwe skutki powodujące pogorszenia zdolności umysłowych i umiejętności społecznych (see Csüllög, cyt. wyż., § 30, z kolejnymi odniesieniami). Mając na względzie czas trwania reżimu, który został nałożony na skarżącego oraz bardzo ograniczone możliwości utrzymywania kontaktów z ludźmi, Trybunał nie ma wątpliwości, że przedłużająca się izolacja musiała wywołać w nim poważny ból i cierpienie psychiczne.

91. Negatywne skutki psychologiczne i emocjonalne będące wynikiem pogłębiającej się społecznej izolacji skarżącego zostały spotęgowane przez rutynowe stosowanie innych specjalnych środków bezpieczeństwa, mianowicie kajdanek i przeszukań z rozbieraniem.

92. W tym względzie, Trybunał ma ponadto wątpliwości odnośnie kontroli osobistej, której także poddawany był skarżący codziennie, a nawet kilkakrotnie w ciągu dnia przy każdorazowym opuszczeniu i powrocie do celi. Przeszukania z rozbieraniem były przeprowadzane rutynowo i nie wiązały się z żadną konkretną potrzebą podyktowaną względami bezpieczeństwa, ani żadnym konkretnym podejrzeniem dotyczącym zachowania skarżącego (zob. paragrafy 36 i 73 powyżej).

93. Trybunał zgadza się, że przeszukanie z rozbieraniem może być niekiedy konieczne w celu zapewnienia bezpieczeństwa zakładu lub ochrony porządku i zapobiegania przestępstwom (zob. Iwańczuk przeciwko Polsce, skarga nr 25196/94, z dnia 15 listopada 2001 roku, § 59). Trybunału nie przekonuje jednak, że systematyczne, uciążliwe oraz wyjątkowo krępujące kontrole stosowane codziennie wobec skarżącego, a nawet kilkakrotnie w ciągu dnia były konieczne w celu zapewnienia bezpieczeństwa w zakładzie (zob. Piechowicz, cyt. wyż., § 176).

94. Mając na uwadze fakt, że skarżący został już poddany innym surowym środkom nadzoru, że władze nie oparły się na żadnych konkretnych lub przekonujących przesłankach podyktowanych względami bezpieczeństwa oraz że pomimo poważnych zarzutów stawianych skarżącemu, w trakcie osadzenia w jednostce penitencjarnej rzeczywiście nie zachowywał się on w sposób zakłócający spokój, agresywny czy też niebezpieczny, Trybunał stwierdza, że praktyka codziennych przeszukań z rozbieraniem stosowana wobec skarżącego przez okres 2 lat i około 6 miesięcy musiała umniejszyć poczucie jego godności ludzkiej oraz wywołać w nim uczucia niższości, udręczenia i spotęgowanego bólu, wykraczające poza nieunikniony element cierpienia i poniżenia związany z tymczasowym aresztowaniem (zob. Horych, cyt. wyż., § 101 oraz Piechowicz, cyt. wyż., § 176).

95. Na koniec, Trybunał dodaje, zgodnie z przyjętą linią orzeczniczą (zob. Piechowicz, cyt. wyż., § 177), że z uwagi na surowe i sztywne przepisy w zakresie stosowania specjalnego reżimu oraz niejasno określone “szczególne okoliczności” uzasadniające jego przerwanie przewidziane w artykule 212a § 3 Kodeksu karnego wykonawczego, władze, przedłużając okres stosowania tego rygoru, nie były istotnie zobowiązane do uwzględnienia zmian w indywidualnej sytuacji skarżącego oraz, w szczególności, kumulatywnych skutków dalszego stosowania nałożonych środków (zob. paragraf 45 powyżej).

96. W niniejszej sprawie, z odpowiednich decyzji wynika, że poza pierwotnymi przesłankami opierającymi się zasadniczo na rzeczywiście bardzo poważnych zarzutach stawianych skarżącemu, w tym rozbój z użyciem broni palnej, podjęta wcześniej próba ucieczki z aresztu śledczego, jak również jego “wysoki stopień demoralizacji”, władze nie znalazły następnie innych podstaw w przedmiocie kwalifikacji skarżącego do kategorii „więźnia niebezpiecznego” (zob. paragrafy 31, 32 oraz 34 powyżej). Podczas gdy okoliczności te mogły uzasadnić stosowania wobec skarżącego reżimu “więźnia niebezpiecznego” przez pewien, nawet stosunkowo długi okres, nie były wystarczające, jako jedyna przesłanka, do jego dalszego przedłużenia. Wraz z upływem czasu procedura weryfikacji statusu “więźnia niebezpiecznego”, którym był objęty skarżący stawała się czystą formalnością, która ograniczała się do powtórzenia tych samych przesłanek w każdej kolejnej decyzji.

97. W konkluzji, oceniając stan faktyczny sprawy jako całość oraz uwzględniając kumulatywny wpływ reżimu “więźnia niebezpiecznego” na skarżącego, Trybunał stwierdza, że okres trwania oraz surowość nałożonych środków wykraczała poza uzasadnione wymogi bezpieczeństwa w zakładzie penitencjarnym oraz nie była w całości konieczna do osiągnięcia przez władze słusznego celu.

Doszło zatem do naruszenia Artykułu 3 Konwencji.

II. ZARZUT NARUSZENIA ARTYKUŁU 5 UST. 3 KONWENCJI

98. Skarżący sformułował zarzut przewlekłości tymczasowego aresztowania. Powołał się na Artykuł 5 ust. 3, który w istotnym dla sprawy zakresie stanowi co następuje:

“Każdy zatrzymany lub aresztowany zgodnie z postanowieniami ustępu 1 lit. c) niniejszego Artykułu …ma prawo być sądzony w rozsądnym terminie albo zwolniony na czas postępowania. Zwolnienie może zostać uzależnione od udzielenia gwarancji zapewniających stawienie się na rozprawę.”

99. Rząd zakwestionował niniejsze stanowisko.

A. Rozpatrywany okres

100. Skarżący został tymczasowo aresztowany w związku z dwoma postępowaniami karnymi, które toczyły się przeciwko niemu równolegle. Bieg stosowania przedmiotowego środka rozpoczął się na etapie pierwszego postępowania w dniu 18 maja 2007 roku, kiedy skarżący został zatrzymany pod zarzutem dokonania rozboju (zob. paragraf 13 powyżej). W dniu 23 maja 2007 roku Sąd Rejonowy w Ostrołęce zastosował wobec skarżącego tymczasowe aresztowanie, opierając swoją decyzję na podejrzeniu, iż skarżący dopuścił się przestępstw nielegalnego posiadania broni i rozboju (zob. paragraf 21 powyżej). Skarżący został zwolniony z aresztu w dniu 10 kwietnia 2010 roku. Jednakże, pomiędzy dniem 18 maja 2007 roku a dniem 18 maja 2008 roku skarżący odbywał karę pozbawienia wolności orzeczoną w innym postępowaniu w sprawie karnej toczącej się przeciwko niemu (zob. paragraf 26 powyżej). Ponadto, w dniu 18 grudnia 2008 roku oraz w dniu 22 września 2009 roku Sąd Apelacyjny w Warszawie oraz Sąd Okręgowy w Płocku uznał skarżącego winnym stawianych mu zarzutów (zob. paragrafy 18 oraz 25 powyżej).

101. Mając na uwadze, że w sytuacji, kiedy oskarżony jest tymczasowo aresztowany na czas trwania dwóch lub więcej odrębnych postępowań, rozsądny termin gwarantowany na mocy Artykułu 5 ust. 3 wymaga dokonania całościowej oceny łącznego okresu (zob., między innymi, Mitev przeciwko Bułgarii, skarga nr 40063/98, z dnia 22 grudnia 2004 roku, § 102, z kolejnymi odniesieniami), zatem rozpatrywany okres wynosi siedem miesięcy.

B. Stanowisko stron

102. Rząd podniósł zarzut wstępny, iż skarżący nie wyczerpał dostępnych środków odwoławczych, ponieważ nie wniósł zażalenia na niektóre decyzje w przedmiocie przedłużenia okresu stosowania wobec niego tymczasowego aresztowania. Rząd utrzymywał następnie, że władze krajowe wykazały się należytą starannością i za każdym razem badały sytuację skarżącego od nowa. Na koniec, w opinii Rządu długość stosowania wobec skarżącego tymczasowego aresztowania była ściśle związana z właściwym prowadzeniem postępowania oraz okolicznościami sprawy.

103. Skarżący utrzymywał, że długość stosowania wobec niego tymczasowego aresztowania była nadmierna.

C. Stanowisko Trybunału

104. Trybunał nie uznaje za konieczne badanie zarzutu podniesionego przed Rząd w kwestii niewyczepania krajowych środków odwoławczych, ponieważ skarga jest w każdym przypadku niedopuszczalna z następujących względów.

105. Trybunał przypomina na początek, że ogólne zasady dotyczące prawa do “bycia sądzonym w rozsądnym terminie albo zwolnionym na czas postępowania”, gwarantowanego na mocy Artykułu 5 ust. 3 Konwencji zostały zawarte w kilku wydanych wcześniej wyrokach (zob., między innymi, Kudła, cyt. wyż ., § 110 et seq., oraz Bąk przeciwko Polsce, skarga nr 7870/04, §§ 56-65, z dnia 16 stycznia 2007 roku).

106. Powracając do okoliczności niniejszej sprawy, Trybunał zauważa, że przesłanki, na które powoływały się władze sądowe w celu uzasadnienia dalszego stosowania tymczasowego aresztowania spełniły kryteria określane jako “istotne” i “wystarczające”. Trybunał stwierdza następnie, że decyzje w przedmiocie zastosowania wobec skarżącego tymczasowego aresztowania były weryfikowane przez sądy w regularnych interwałach czasowych oraz że dwa postępowania były bardzo złożone. Trybunał zauważa w tym względzie, że sądy wskazywały na potrzebę oceny wiarygodności zeznań uzyskanych od licznych podejrzanych i świadków oraz że obszerny materiał dowodowy wymagał analizy. Trybunał przyjmuje także argument, że uzasadnione podejrzenie popełnienia przez skarżącego poważnych przestępstw w połączeniu z istnieniem prawdopodobieństwa nałożenia na skarżącego surowej kary stanowiło podstawę jego tymczasowego aresztowania.

107. Na koniec, Trybunał zauważa, że skarżącemu postawiono zarzuty popełnienia licznych przestępstw, których dopuścił się wspólnie z innymi osobami.

108. Z tych przyczyn, Trybunał stwierdza ponadto, że władze krajowe nie mogą być poddane krytycznej ocenie za niedopełnienie obowiązku “szczególnej staranności” w rozpoznawaniu sprawy skarżącego.

109. W związku z powyższym oraz w świetle kryteriów utrwalonych w orzecznictwie Trybunału w podobnych sprawach, Trybunał stwierdza, że cały okres stosowania wobec skarżącego tymczasowego aresztowania nie wykazuje, iż doszło w jakikolwiek sposób do naruszenia wymogu „rozsądnego terminu” gwarantowanego na mocy Artykułu 5 ust. 3 Konwencji. Skarga jest zatem oczywiście bezzasadna i musi zostać odrzucona zgodnie z Artykułem 35 ust. 3 i 4 Konwencji.

III. ZARZUT NARUSZENIA ARTYKUŁU 6 UST. 1 KONWENCJI W ZWIĄZKU Z PRZEWLEKŁOŚCIĄ POSTĘPOWANIA

110. Skarżący sformułował zarzut, że długość pierwszego postępowania była niezgodna z wymogiem “rozsądnego terminu” przewidzianego w Artykule 6 ust.1 Konwencji, który stanowi co następuje:

““Przy rozstrzyganiu o zasadności ... każdego oskarżenia w wytoczonej przeciwko niemu sprawie karnej, każdy ma prawo do ... rozpatrzenia jego sprawy w rozsądnym terminie ... przez sąd...”

111. Trybunał zauważa, że postępowanie rozpoczęło swój bieg w bliżej nieokreślonym dniu w 1991 roku. Jednakże, okres podlegający rozpatrzeniu rozpoczął się dopiero w dniu 1 maja 1993 roku, kiedy weszła w życie deklaracja Polski uznająca prawo do skargi indywidualnej. Niemniej jednak, dokonując oceny zasadności czasu, jaki upłynął po tej dacie, należy wziąć pod uwagę stan postępowania w rzeczonym czasie.

112. Okres podlegający rozpatrzeniu zakończył się w dniu 22 września 2009 roku (zob. paragraf 16 powyżej). Postępowanie trwało zatem szesnaście lat i około cztery miesiące przed sądem tej samej instancji.

A. Dopuszczalność skargi

113. Trybunał stwierdza, że skarga nie jest oczywiście bezzasadna w rozumieniu Artykułu 35 ust. 3 (a) Konwencji. Trybunał stwierdza ponadto, że nie jest niedopuszczalna z jakichkolwiek innych przyczyn. Musi zatem zostać uznana za dopuszczalną.

B. Meritum skargi

1. Stanowisko stron

114. Skarżący utrzymywał, że długość postępowania w jego sprawie była nadmierna..

115. Rząd powstrzymał się od przedstawienia uwag.

2. Stanowisko Trybunału

116. Trybunał przypomina, że rozsądny charakter długości postępowania musi być oceniany w świetle okoliczności sprawy oraz z uwzględnieniem następujących kryteriów: stopień zawiłości sprawy, postępowanie skarżącego i właściwych władz oraz konsekwencje jakie niesie ze sobą wydanie rozstrzygnięcia w sporze dla skarżącego (zob., między innymi, Frydlender przeciwko Francji [GC], skarga nr 30979/96, § 43, ECHR 2000-VII).

117. Trybunał stwierdzał często naruszenie Artykułu 6 ust. 1 Konwencji w sprawach podnoszących podobne do przedmiotowej sprawy kwestie (zob. Frydlender, cyt. wyż.).

118. Po analizie całości zgromadzonego materiału dowodowego, Trybunał uznaje, że Rząd nie przedstawił żadnego faktu czy argumentu, który mógłby prowadzić go do odmiennego wniosku w przedmiotowej sprawie. Mając na względzie własną linię orzeczniczą w omawianym zakresie oraz ogólną długość postępowania, Trybunał stwierdza, że długość postępowania w przedmiotowej sprawie była nadmierna i nie spełniła wymogu „rozsądnego terminu”.

119. Doszło, zatem do naruszenia Artykułu 6 ust. 1 Konwencji.

IV. INNE ZARZUTY NARUSZENIA KONWENCJI

120. Skarżący sformułował następnie zarzut naruszenia Artykułu 6 ust 1 Konwencji podnosząc, że prowadzone przeciwko niemu postępowanie w sprawie karnej było niesprawiedliwe. Powołał się ponadto na Artykuł 13 Konwencji.

121. Trybunał stwierdza, że stan faktyczny sprawy nie wskazuje na naruszenie wyżej wspomnianych postanowień. Wynika stąd, że skargi te są bezzasadne w rozumieniu Artykułu 35 ust. 3 (a) i muszą zostać odrzucone zgodnie z Artykułem 35 ust. 4 Konwencji.

V. ZASTOSOWANIE ARTYKUŁU 41 KONWENCJI

122. Artykuł 41 Konwencji stanowi:

“Jeżeli Trybunał stwierdzi, że nastąpiło naruszenie Konwencji lub jej Protokołów, oraz jeśli prawo wewnętrzne zainteresowanej Wysokiej Układającej się Strony pozwala tylko na częściowe usunięcie konsekwencji tego naruszenia, Trybunał orzeka, gdy zachodzi potrzeba, słuszne zadośćuczynienie pokrzywdzonej stronie.”

A. Szkoda

123. Skarżący dochodził zadośćuczynienia w kwocie 100.000 złotych z tytułu szkody niematerialnej.

124. Rząd uznał roszczenie za wygórowane i niezgodne z kwotą zadośćuczynienia przyznawaną przez Trybunał w podobnych sprawach.

125. Trybunał mając na uwadze własną linię orzeczniczą oraz dokonując oceny z uwzględnieniem zasady sprawiedliwości, przyznaje skarżącemu kwotę 12.000 euro z tytułu doznanej szkody niematerialnej. Trybunał oddala pozostałą część roszczenia o zadośćuczynienie.

B. Koszty i wydatki

126. Skarżący nie dochodził zwrotu kosztów i wydatków poniesionych przed sądami krajowymi lub w postępowaniu przed Trybunałem.

C. Odsetki za zwłokę

127. Trybunał uznaje za właściwe, aby odsetki za zwłokę były oparte na marginalnej stopie procentowej Europejskiego Banku Centralnego, powiększonej o trzy punkty procentowe.

Z TYCH PRZYCZYN, TRYBUNAŁ JEDNOGŁOŚNIE

1. Uznaje skargę na podstawie Artykułu 3 dotyczącą zastosowania wobec skarżącego reżimu “więźnia niebezpiecznego” oraz na podstawie Artykułu 6 ust. 1 dotyczącą długości pierwszego postępowania w sprawie karnej za dopuszczalną, a pozostałą cześć skargi za niedopuszczalną;

2. Stwierdza, że nastąpiło naruszenie Artykułu 3 Konwencji;

3 Stwierdza, że nastąpiło naruszenie Artykułu 6 ust. 1 Konwencji;

4. Stwierdza,

(a) że pozwane państwo ma zapłacić skarżącemu w terminie trzech miesięcy od daty uprawomocnienia się wyroku zgodnie z Artykułem 44 ust. 2 Konwencji kwotę 12.000 euro (dwanaście tysięcy euro), powiększoną o wszelkie podatki, które mogą zostać nałożone na tę kwotę, tytułem poniesionej szkody niematerialnej, przeliczoną na walutę polską po kursie obowiązującym w dniu wydania rozstrzygnięcia;

(b) że po upływie powyższego trzymiesięcznego terminu do momentu zapłaty, winny zostać naliczone od tych kwot odsetki zwykłe według marginalnej stopy procentowej Europejskiego Banku Centralnego powiększonej o trzy punkty procentowe;

5. Oddala pozostałą część roszczenia skarżącego o słuszne zadośćuczynienie.

Sporządzono w języku angielskim oraz obwieszczono pisemnie dnia 30 października 2012 roku, zgodnie z Regułą 77 ust. 2 i ust. 3 Regulaminu Trybunału.

Lawrence Early David Thór Björgvinsson
Kanclerz Sekcji Przewodniczący