Orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka

WYROK

STRASBURG

6 grudnia 2018 r.

Wyrok jest ostateczny, lecz może podlegać korekcie wydawniczej.

W sprawie Bukowski i Inni przeciwko Polsce

Europejski Trybunał Praw Człowieka (sekcja pierwsza), zasiadając jako Komitet w składzie:

Ksenija Turković, Przewodnicząca,
Krzysztof Wojtyczek,
Pauliine Koskelo, sędziowie,

oraz Abel Campos, Kanclerz Sekcji,

obradując na posiedzeniu niejawnym w dniu 13 listopada 2018 r.,

wydaje następujący wyrok, który został przyjęty w tym dniu:

POSTĘPOWANIE

1. Sprawa wywodzi się ze skargi (nr 47395/09) przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej, wniesionej do Trybunału na podstawie art. 34 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności („Konwencja”) przez trzech obywateli polskich, p. Eugeniusza Bukowskiego („pierwszy skarżący”), p. Grażynę Zmysłowską („druga skarżąca”) oraz p. Jolantę Barszcz („trzecia skarżąca”) w dniu 13 sierpnia 2009 r.

2. Początkowo rząd polski („Rząd”) reprezentowany był przez pełnomocnika p. J. Wołąsiewicza, a następnie przez p. J. Chrzanowską, którą zastąpił p. J. Sobczak z Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

3. W dniu 18 kwietnia 2011 r. skargę dotyczącą przewlekłości postępowania w sprawie dotyczącej prawa użytkowania wieczystego zakomunikowano Rządowi zgodnie z art. 6 Konwencji.

4. Rząd sprzeciwił się rozpatrzeniu skargi przez Komitet. Po rozpoznaniu sprzeciwu Rządu Trybunał oddala go.

FAKTY

I. OKOLICZNOŚCI SPRAWY

5. Pierwszy skarżący, p. Eugeniusz Bukowski, druga skarżąca, p. Grażyna Zmysłowska, oraz trzecia skarżąca, p. Jolanta Barszcz, urodzili się odpowiednio w 1931 r., 1960 r. oraz w 1959 r. i mieszkają w Warszawie.

A. Kontekst

6. Nieruchomość w Warszawie, będąca przedmiotem niniejszej skargi (dwie sąsiednie działki z posadowionym na nich domem jednorodzinnym), pierwotnie należała do poprzedników skarżących, rodziny D. i rodziny K. (współwłaścicieli).

7. Przedmiotowy grunt i budynek objęte są dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy, na mocy którego gmina m.st. Warszawy (a po 1950 r. – Skarb Państwa) stała się właścicielem wszystkich działek położonych w Warszawie. W związku z późniejszymi nowelizacjami w dniu 6 stycznia 1992 r. („decyzja z 1992 r.”) przedmiotowy grunt z mocy prawa przeszedł na własność gminy m.st. Warszawy.

8. Na mocy późniejszej umowy darowizny, umowy sprzedaży oraz spadkobrania, od 1998 r. prawa i roszczenia do gruntu i budynku w udziale 3/6 należały do trzeciej skarżącej, w udziale 2/6 do drugiej skarżącej, zaś w udziale 1/6 do pierwszego skarżącego.

B. Pierwsze postępowanie (prawo własności i prawo użytkowania wieczystego)

9. W dniu 22 czerwca 1988 r. trzecia skarżąca wystąpiła do prezydenta m.st. Warszawy z wnioskiem o przywrócenie prawa własności przedmiotowego budynku i gruntu w trybie ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości. W dniu 12 września 1996 r. pierwszy skarżący, zaś w dniu 25 lutego 1998 r. druga skarżąca, przystąpili do postępowania.

10. Decyzją z dnia 3 stycznia 2005 r. prezydent m.st. Warszawy stwierdził, że z dniem 1 stycznia 1998 r. weszła w życie nowa ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Zgodnie z art. 214 tej ustawy przywrócenie prawa własności nieruchomości było niemożliwe. Poprzedni właściciele, których własność została przejęta przez państwo i których roszczenia o przywrócenie wygasły, mogli ubiegać się wyłącznie o przyznanie prawa użytkowania wieczystego gruntu. W związku z powyższym prezydent przyznał skarżącym prawo użytkowania wieczystego gruntu i oświadczył, że przysługuje im własność posadowionego na nim budynku.

11. W dniu 17 stycznia 2005 r. skarżący wystąpili z wnioskiem o zmianę tej decyzji i o przywrócenie prawa własności nieruchomości.

12. W dniu 6 czerwca 2005 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie uchyliło zaskarżoną decyzję i przekazało sprawę do ponownego rozpoznania.

13. W dniu 21 listopada 2005 r. prezydent m.st. Warszawy wydał decyzję przyznającą skarżącym prawo użytkowania wieczystego gruntu. Prezydent zdecydował o dokonaniu zwrotu własności budynku na rzecz skarżących i ustalił wysokość rocznych opłat za użytkowanie wieczyste gruntu.

14. W dniu 8 grudnia 2005 r. skarżący odwołali się od tej decyzji, sprzeciwiając się wysokości opłat.

15. W dniu 5 grudnia 2007 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie uchyliło decyzję z dnia 21 listopada 2005 r. (zob. paragraf 13 powyżej) i przekazało sprawę do ponownego rozpoznania.

16. W dniu 15 października 2008 r. skarżący złożyli do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność prezydenta m.st. Warszawy.

17. Wyrokiem z dnia 28 stycznia 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zobowiązał prezydenta m.st. Warszawy do wydania decyzji w terminie czterech tygodni.

18. W dniu 18 czerwca 2009 r. prezydent m.st. Warszawy wydał nową decyzję przyznającą skarżącym prawo użytkowania wieczystego gruntu oraz prawo własności budynku. Ponadto ustalił wysokość opłat rocznych należnych za użytkowanie wieczyste gruntu.

C. Drugie postępowanie (wysokość opłat za użytkowanie wieczyste gruntu)

19. W dniu 30 czerwca 2009 r. skarżący wystąpili do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie, kwestionując wysokość opłat za użytkowanie wieczyste gruntu.

20. W dniu 5 listopada 2009 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję.

21. W dniu 27 listopada 2009 r. skarżący wnieśli skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. W dniu 1 czerwca 2010 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę skarżących jako spóźnioną, a następnie uwzględnił wniosek o przywrócenie terminu na jej wniesienie.

22. W dniu 26 stycznia 2011 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę skarżących.

23. Skarżący wnieśli do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę kasacyjną, która została oddalona w dniu 9 sierpnia 2012 r.

24. W dniu 24 maja 2013 r. skarżący podpisali akt notarialny, na mocy którego nabyli prawo własności budynku i prawo użytkowania wieczystego gruntu.

D. Trzecie postępowanie (wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji z 1992 r.)

25. W dniu 6 kwietnia 2010 r. skarżący złożyli wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji z 1992 r. (zob. paragraf 7 powyżej).

26. W dniu 25 lutego 2011 r. Minister Spraw Wewnętrznych odmówił stwierdzenia nieważności decyzji z 1992 r.

27. Następnie, w różnych terminach, skarżący złożyli wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy. Po kilkukrotnym przekazywaniu sprawy, w dniu 12 lutego 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił wniosek skarżących.

28. W dniu 14 marca 2013 r. skarżący wnieśli skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Nie przekazali oni jednak żadnych informacji o dalszym przebiegu postępowania.

E. Czwarte postępowanie (przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności)

29. W dniu 20 czerwca 2013 r. skarżący wystąpili do prezydenta m.st. Warszawy z wnioskiem o przekształcenie prawa użytkowania wieczystego gruntu w prawo własności w trybie ustawy z dnia 25 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności.

30. W dniu 28 sierpnia 2013 r. Zarząd Dzielnicy Mokotów odmówił uwzględnienia wniosku. Skarżący odwołali się od tej decyzji w dniu 13 września 2013 r.

31. W dniach 3 października 2013 r. oraz 3 września 2014 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie oraz Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie utrzymały w mocy decyzję wydaną w pierwszej instancji.

32. W dniu 3 listopada 2015 r. Naczelny Sąd Administracyjny uchylił obie decyzje.

33. W dniu 14 kwietnia 2016 r. Zarząd Dzielnicy Mokotów wydał decyzję o nieodpłatnym przekształceniu prawa użytkowania wieczystego gruntu w prawo własności.

II. WŁAŚCIWE PRAWO KRAJOWE

34. Właściwe prawo krajowe dotyczące środków zaskarżenia w przedmiocie przewlekłości postępowania administracyjnego określono w wyroku Trybunału w sprawie Wcisło i Cabaj przeciwko Polsce (nr 49725/11 i 79950/13, §§ 88-102, 8 listopada 2018 r.).

35. Odpowiednie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego dotyczące możliwości uchylenia ostatecznej decyzji administracyjnej określono w decyzji Trybunału w sprawie Lubelskiej Fabryki Maszyn i Narzędzi Rolniczych „Plon” i 2 innych skarg ((dec.) 1680/08, §§ 63–64, 3 października 2017 r.).

PRAWO

I. DOMNIEMANE NARUSZENIE ART. 6 UST. 1 KONWENCJI

36. Skarżący skarżyli się, że czas trwania postępowania był niezgodny z wymogiem „rozsądnego terminu”, o którym mowa w art. 6 ust. 1 Konwencji, który w odpowiedniej części stanowi:

„Każdy ma prawo do […] rozpatrzenia jego sprawy w rozsądnym terminie przez […] sąd […] przy rozstrzyganiu o jego prawach i obowiązkach o charakterze cywilnym […]”

A. Zakres sprawy

37. W niniejszej sprawie skarżący zasadniczo skarżą się na przewlekłość postępowania administracyjnego. Trybunał zauważa przy tym, że w sprawie prowadzono cztery odrębne postępowania.

38. Pierwsze postępowanie dotyczyło prawa własności i prawa użytkowania wieczystego gruntu (zob. paragrafy 9-18 powyżej).

39. Drugie postępowanie dotyczyło wysokości opłat za użytkowanie wieczyste gruntu (zob. paragrafy 19-24 powyżej).

40. Trzecie postępowanie dotyczyło wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji z 1992 r. (zob. paragrafy 25 i 26 powyżej).

41. Czwarte postępowanie dotyczyło przekształcenia prawa użytkowania wieczystego w prawo własności (zob. paragrafy 27-31 powyżej).

A. Dopuszczalność

1. Wstępne zarzuty Rządu

a) Zarzut niewyczerpania krajowych środków odwoławczych

42. W pierwszej kolejności Rząd podniósł zarzut niewyczerpania przez skarżących krajowych środków odwoławczych przysługujących im na mocy prawa polskiego, zgodnie z wymogiem art. 35 ust. 1 Konwencji. W szczególności nie domagali się odszkodowania za szkodę wynikającą z przewlekłości postępowania na podstawie art. 417 Kodeksu cywilnego.

43. Skarżący nie podzielili tego stanowiska.

44. Trybunał badał już podobny zarzut i nie uwzględnił go (zob. Mularz przeciwko Polsce, nr 9834/08, § 46, 4 października 2011 r.). Trybunał nie dostrzega przyczyn uzasadniających odstąpienie od powyższych ustaleń w niniejszej sprawie.

45. Z tego względu podniesiony przez Rząd zarzut niedopuszczalności ze uwagi na niewyczerpanie krajowych środków odwoławczych nie zasługuje na uwzględnienie.

b) Zarzut braku doznania przez skarżących znaczącego uszczerbku

46. W dalszej kolejności Rząd wywodził, że skargę należy uznać za niedopuszczalną na podstawie art. 35 ust. 3 lit. b Konwencji. Rząd utrzymywał, że ze względu na przywrócenie skarżącym prawa użytkowania wieczystego gruntu i prawa własności budynku, nie sposób uznać, że doznali oni znaczącego uszczerbku.

47. Trybunał zauważa, że argument Rządu nie dotyczy czasu trwania samego postępowania, lecz jego wyniku. Podstawą skargi skarżących jest rzekomy istotny niekorzystny wpływ przewlekłości postępowania na sytuację skarżących. Co więcej skarżący nie otrzymali żadnej rekompensaty z tego tytułu (por. Galović przeciwko Chorwacji (dec.), nr 54388/09, § 74, 5 marca 2013 r.).

48. W świetle powyższego zarzut ten również nie zasługuje na uwzględnienie.

2. Konkluzja Trybunału

a) Pierwsze postępowanie

49. Trybunał stwierdza, że skarga dotycząca przewlekłości pierwszego postępowania nie jest w sposób oczywisty nieuzasadniona w rozumieniu art. 35 ust. 3 lit. a Konwencji. Nadto Trybunał zauważa, że nie jest ona niedopuszczalna na żadnym innym gruncie. z uwagi na to należy ją uznać za dopuszczalną.

b) Drugie postępowanie

50. Trybunał zauważa, że postępowanie dotyczące opłat za użytkowanie wieczyste rozpoczęło się w dniu 18 czerwca 2009 r. i zakończyło się wydaniem wyroku przez Naczelny Sąd Administracyjny z dnia 9 sierpnia 2012 r. Okres, który należy przy tym wziąć pod uwagę, rozpoczął się jednak dopiero w dniu 27 listopada 2009 r., kiedy to skarżący zaskarżyli decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie (zob. paragraf 21 powyżej). To właśnie wówczas powstał „spór” na gruncie art. 6 ust. 1 (zob. np. Wcisło i Cabaj, op. cit., § 173). Okres, który należy wziąć pod uwagę, trwał zatem niewiele ponad dwa lata i dziewięć miesięcy. Trybunał nie dostrzega istnienia w ramach postępowania okresów bezczynności, które czyniłyby postępowanie sprzecznym z art. 6 ust. 1 Konwencji. Również łączny czas trwania postępowania nie jest sprzeczny z wymogiem „rozsądnego terminu” w rozumieniu tego postanowienia. Z powyższego wynika, że ta część skargi podlega odrzuceniu jako w sposób oczywisty nieuzasadniona, zgodnie z art. 35 ust. 3 i 4 Konwencji.

c) Trzecie postępowanie

51. Trybunał zauważa, że postępowanie dotyczące wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji z 1992 r. zakończyło się w dniu 25 lutego 2011 r. odmową stwierdzenia nieważności zaskarżonej decyzji przez Ministra Spraw Wewnętrznych (zob. paragraf 26 powyżej). Skarżący bezskutecznie wystąpili z wnioskiem o ponowne rozpoznanie sprawy (zob. paragraf 27 powyżej).

52. Ponadto Trybunał zauważa, że przedmiotowe postępowanie, które wszczęto w trybie art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego, dotyczy stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji administracyjnej (zob. paragraf 35 powyżej).

53. Trybunał ponownie podkreśla przy tym, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Konwencja nie gwarantuje prawa do wznowienia postępowania zakończonego wydaniem decyzji ostatecznej (zob. m. in. Bochan przeciwko Ukrainie (nr 2) [WI], nr 22251/08, § 44, ETPCz 2015, z dalszymi odniesieniami). Z powyższego wynika, że skarga skarżących w części dotyczącej czasu trwania trzeciego postępowania jest niezgodna ratione materiae z postanowieniami Konwencji w rozumieniu art. 35 ust. 3 lit. a, w związku z czym podlega odrzuceniu w trybie art. 35 ust. 4.

3. Czwarte postępowanie

54. Czwarte postępowanie rozpoczęło się w dniu 20 czerwca 2013 r. i zakończyło w dniu 14 kwietnia 2016 r. Okres, który należy przy tym wziąć pod uwagę, rozpoczął się jednak dopiero 13 września 2013 r. (zob. Wcisło i Cabaj, op. cit., § 173). Postępowanie trwało zatem dwa lata i siedem miesięcy. Trybunał nie dostrzega istnienia w ramach postępowania okresów bezczynności, które czyniłyby postępowanie sprzecznym z art. 6 ust. 1 Konwencji. Również łączny czas trwania postępowania nie jest sprzeczny z wymogiem „rozsądnego terminu” w rozumieniu tego postanowienia. Z powyższego wynika, że ta część skargi podlega odrzuceniu, jako w sposób oczywisty nieuzasadniona, zgodnie z art. 35 ust. 3 i 4 Konwencji.

C. Przedmiot skargi

1. Okres, który należy wziąć pod uwagę

55. Trybunał zauważa, że pierwsze postępowanie administracyjne wszczęto w dniu 22 czerwca 1988 r. (zob. paragraf 9 powyżej). Okres, który należy wziąć przy tym pod uwagę, rozpoczął się jednak dopiero w dniu 17 stycznia 2005 r., kiedy to skarżący odwołali się od decyzji prezydenta m.st. Warszawy (zob. Wcisło and Cabaj, op. cit., § 173). Postępowanie zakończyło się w dniu 18 czerwca 2009 r. (zob. paragraf 18 powyżej). Okres, który należy wziąć pod uwagę, trwał zatem cztery lata, pięć miesięcy i jeden dzień.

2. Rozsądny charakter tego okresu

56. Trybunał podkreśla, że rozsądny charakter czasu trwania postępowania należy oceniać w świetle okoliczności sprawy i z uwzględnieniem następujących kryteriów: złożoności sprawy, zachowania skarżącego i organów procesowych oraz znaczenia sprawy dla interesów skarżącego (zob. m.in. Frydlender przeciwko Francji [WI], nr 30979/96, § 43, ETPCz 2000-VII).

57. Trybunał przyznaje, że przedmiotowa sprawa była zawiła tak pod względem faktycznym, jak i prawnym.

58. W zakresie działania organów Trybunał dostrzega okres dwóch lat bezczynności, tj. od dnia 8 grudnia 2005 r., kiedy to skarżący odwołali się od decyzji prezydenta z dnia 21 listopada 2005 r., do dnia 5 grudnia 2007 r., kiedy to decyzję w tej sprawie wydało Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie (zob. paragrafy 14 i 15 powyżej).

59. Trybunał dostrzega brak postępów w sprawie w okresie od dnia 5 grudnia 2007 r., kiedy to Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Warszawie uchyliło decyzję wydaną w pierwszej instancji i przekazało sprawę do ponownego rozpoznania, do dnia 18 czerwca 2009 r., kiedy to prezydent m.st. Warszawy wydał nową decyzję (zob. paragraf 18 powyżej). Postępowanie nie uległo przyspieszeniu pomimo zobowiązania organu w dniu 28 stycznia 2009 r. przez Wojewódzki Sąd Administracyjny do dotrzymania czterotygodniowego terminu (zob. paragraf 17 powyżej).

60. Chociaż skarżący brali czynny udział w postępowaniu, nic nie wskazuje na to, aby przyczynili się do jego przedłużenia.

61. Mając na uwadze przekazany materiał, Trybunał stwierdza, że Rząd nie przytoczył żadnych faktów ani argumentów, które mogłyby być na tyle przekonujące, aby uzasadniać łączny czas trwania postępowania w niniejszej sprawie. W związku z powyższym Trybunał uważa, że łączny czas trwania postępowania będącego przedmiotem skargi przekroczył rozsądny termin.

62. W związku z powyższym doszło do naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji.

II. DOMNIEMANE NARUSZENIE ART. 1 PROTOKOŁU NR 1 DO KONWENCJI

63. Skarżący skarżyli się, na podstawie art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji, na nieprzywrócenie ich prawa własności oraz że w konsekwencji zobowiązani byli ponosić roczne opłaty za użytkowanie wieczyste gruntu.

64. Trybunał zauważa, że w dniu 14 kwietnia 2016 r. Zarząd Dzielnicy Mokotów wydał decyzję o nieodpłatnym przekształceniu użytkowania wieczystego gruntu w prawo własności (zob. paragraf 33 powyżej).

65. Tym samym skarżący utracili status ofiary w związku z domniemanym naruszeniem art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji.

66. Niniejsza skarga jest zatem niezgodna ratione personae z postanowieniami Konwencji w rozumieniu art. 35 ust. 3 lit. a, w związku z czym podlega odrzuceniu w trybie art. 35 ust. 4.

III. ZASTOSOWANIE ART. 41 KONWENCJI

67. Artykuł 41 Konwencji stanowi:

„Jeżeli Trybunał stwierdzi, że nastąpiło naruszenie Konwencji lub jej protokołów, oraz jeżeli prawo wewnętrzne zainteresowanej Wysokiej Układającej się Strony pozwala tylko na częściowe usunięcie konsekwencji tego naruszenia, Trybunał orzeka, gdy zachodzi potrzeba, o przyznaniu słusznego zadośćuczynienia pokrzywdzonej stronie”.

A. Szkoda

68. Skarżący domagali się 300 000 złotych (PLN) (ok. 75 000 euro (EUR)) z tytułu szkody majątkowej i niemajątkowej.

69. Rząd zakwestionował to żądanie.

70. Trybunał nie dostrzega żadnego związku przyczynowo-skutkowego między stwierdzonym naruszeniem a zarzucaną szkodą majątkową, w związku z czym nie uwzględnia żądania. Jednocześnie Trybunał stwierdza, że wskutek przewlekłości postępowania skarżący niewątpliwie ponieśli szkodę niemajątkową. Orzekając na zasadzie słuszności, Trybunał zasądza na rzecz każdego ze skarżących kwotę 1625 EUR.

B. Koszty i wydatki

71. Skarżący domagali się również zwrotu kosztów poniesionych przed sądami krajowymi oraz zwrotu innych wydatków, które nie są związane z dopuszczalną skargą do Trybunału.

72. W świetle posiadanych dokumentów i orzecznictwa Trybunał odrzuca żądanie zwrotu kosztów i wydatków.

C. Odsetki za zwłokę

73. Trybunał za słuszne uznaje wyznaczenie wysokości odsetek za zwłokę na podstawie marginalnej stopy procentowej Europejskiego Banku Centralnego powiększonej o trzy punkty procentowe.

Z POWYŻSZYCH WZGLĘDÓW TRYBUNAŁ JEDNOGŁOŚNIE

1. uznaje skargę za dopuszczalną w zakresie dotyczącym przewlekłości pierwszego postępowania administracyjnego, zaś w pozostałej części – za niedopuszczalną;

2. stwierdza, że doszło do naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji;

3. stwierdza

a) że pozwane państwo winno, w terminie trzech miesięcy, uiścić na rzecz każdego ze skarżących kwotę 1625 EUR (tysiąc sześćset dwadzieścia pięć euro) plus wszelkie należne podatki, tytułem poniesionej szkody niemajątkowej, przeliczoną na walutę pozwanego państwa według kursu obowiązującego w dniu płatności;

b) że od upływu wyżej wskazanego terminu trzech miesięcy aż do momentu uregulowania należności, należne będą odsetki zwykłe od określonej powyżej kwoty, naliczone według stopy równej marginalnej stopie procentowej Europejskiego Banku Centralnego obowiązującej w tym okresie, powiększonej o trzy punkty procentowe.

4. oddala pozostałą część roszczenia skarżących dotyczącego słusznego zadośćuczynienia.

Sporządzono w języku angielskim i obwieszczono pisemnie dnia 6 grudnia 2018 r., zgodnie z regułą 77 §§ 2 i 3 Regulaminu Trybunału.

Abel Campos Ksenija Turković
Kanclerz Przewodnicząca