Orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka

© Copyright for the Polish translation by Naczelny Sąd Administracyjny, Warszawa 2018

EUROPEJSKI TRYBUNAŁ PRAW CZŁOWIEKA

SEKCJA PIERWSZA

DECYZJA

[wyciąg]

Skarga nr 42387/13
K2 przeciwko Zjednoczonemu Królestwu

Europejski Trybunał Praw Człowieka (Pierwsza Sekcja), zasiadając w dniu 7 lutego 2017 r. jako Izba w składzie:

Linos-Alexandre Sicilianos, Przewodniczący,
Kristina Pardalos,
Ledi Bianku,
Aleš Pejchal,
Robert Spano,
Armen Harutyunyan,
Pauliine Koskelo, sędziowie,
oraz Abel Campos, Kanclerz Sekcji,

W sprawie przedmiotowej skargi złożonej dnia 27 czerwca 2013 r.

Z uwzględnieniem dalszych wniosków skarżącego z dnia 24 października 2016 r.

po przeprowadzeniu obrad wydaje następującą decyzję:

FAKTY

[Paragrafy 1-45 decyzji pominięte i zastąpione tłumaczeniem poniższego streszczenia przygotowanego przez Kancelarię Europejskiego Trybunału Praw Człowieka

Streszczenie stanu faktycznego 1 :

K2 urodził się w Sudanie. Przybył do Wielkiej Brytanii jako dziecko i po procedurze naturalizacji stał się obywatelem Wielkiej Brytanii w 2000 r.

W 2009 r. K2 zatrzymano i oskarżono o przestępstwo przeciwko porządkowi publicznemu, lecz zanim nadszedł termin, w którym miał stawić się w sądzie za kaucją, opuścił Wielką Brytanię. Istnieje spór co do tego, czy bezpośrednio z Wielkiej Brytanii udał się do Sudanu, czy też najpierw podróżował z dwoma znajomymi ekstremistami do Somalii, gdzie brał udział w działaniach terrorystycznych powiązanych z Al-Szabaab.

W dniu 14 czerwca 2010 r. sekretarz stanu do spraw wewnętrznych, po zawiadomieniu K2 o swoim zamiarze, wydała decyzję o pozbawieniu K2 obywatelstwa brytyjskiego. W tym samym dniu sekretarz stanu ds. wewnętrznych zawiadomiła K2 o swojej decyzji o wydaleniu go z Wielkiej Brytanii ze względu na jego działalność terrorystyczną oraz jego związki z ekstremistami. Jest bezsporne, że w tym czasie przebywał w Sudanie.

K2 zainicjował dwa postępowania mające na celu zakwestionowanie tych decyzji: zwrócił się o sądową kontrolę decyzji o wydaleniu oraz złożył odwołanie od decyzji o pozbawieniu go obywatelstwa.

W postępowaniu dotyczącym sądowej kontroli decyzji K2 przede wszystkim podniósł, że jego wydalenie z Wielkiej Brytanii uniemożliwiło mu zaskarżenie do sądu pozbawienia go obywatelstwa. Jednakże Wysoki Trybunał oddalił skargę w lipcu 2011 r. Sąd Apelacyjny po rozpatrzeniu apelacji utrzymał wyrok w mocy, a Sąd Najwyższy w lutym 2013 r. nie wyraził zgody na wniesienie apelacji.

Kwestia obywatelstwa została skierowana do rozpatrzenia przez Specjalną Komisję Odwoławczą ds. Imigracyjnych [ang. Special Immigration Appeals, Commission, „SIAC”]. Choć część sprawy przeciwko K2 była utajniona ze względów bezpieczeństwa, jego specjalny adwokat miał dostęp do informacji, a charakter sprawy był szeroko znany K2. K2 podnosił, że mógłby zakwestionować zarzuty dotyczące działalności terrorystycznej, lecz utrzymywał, że nie jest w stanie tego uczynić podczas pobytu w Sudanie. Twierdził, że obawia się, iż jego korespondencja jest inwigilowana przez władze sudańskie oraz że komunikowanie się w jego własnej sprawie narażałoby go na ryzyko wyrządzenia mu krzywdy z ich strony.

SIAC odrzuciła ten argument w grudniu 2014 r. Komisja uznała, że istniały przynajmniej trzy kanały komunikacji pomiędzy K2, jego prawnikami i SIAC, jakie mogły być wykorzystywane do komunikacji („dyskretna” komunikacja z prawnikami w Sudanie; komunikacja internetowa za pośrednictwem Internetu, np. e-mail lub Skype; oraz za pośrednictwem odwiedzających go znajomych lub krewnych). Nie było uzasadnionych powodów, które uzasadniałyby stwierdzenie, że K2 nie był w stanie wydawać swoim prawnikom poleceń i angażować się w postępowanie. Rok później SIAC wydała wyrok dotyczący merytorycznej części odwołania. Stwierdziła, że istnieją „rozstrzygające” dowody, iż K2 nawiązał znajomość ze znanymi ekstremistami oraz że podróżował do Somalii w towarzystwie ekstremistów, aby zaangażować się w działania terrorystyczne. Dodatkowo sąd stwierdził, że jest wysoce prawdopodobne, iż działania terrorystyczne były przynajmniej częściowo związane z Al-Szabaab. Sąd uznał, że sekretarz stanu do spraw wewnętrznych miała pełne prawo podjąć decyzję o pozbawieniu K2 obywatelstwa brytyjskiego i oddalił odwołanie. Sąd Apelacyjny odrzucił wniosek K2 o zgodę na odwołanie się od wyroku w lipcu 2016 r.]

ZARZUTY

46. Skarżący podniósł zarzut, powołując się na art. 8 Konwencji [o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności], że decyzje o pozbawieniu go obywatelstwa brytyjskiego i wydaleniu go z Wielkiej Brytanii naruszyły jego prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego oraz stanowiło atak na jego reputację. Dalej podniósł zarzut, że gwarancje proceduralne mające zabezpieczyć skuteczne poszanowanie jego praw z art. 8 były nieodpowiednie, jako że informacje dotyczące jego sprawy ze względu na bezpieczeństwo narodowe ujawnione zostały w bardzo ograniczonym zakresie i nie był w stanie w sposób efektywny uczestniczyć w postępowaniu.

47. Skarżący podniósł również zarzut, odwołując się do art. 14 w związku z art. 8, że był traktowany inaczej niż brytyjscy obywatele uznawani za zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego, którzy nie posiadali drugiego obywatelstwa, jako że nie można było ich pozbawić obywatelstwa brytyjskiego; a także niż osoby zamieszkałe na terytorium państwa, lecz niebędące jego obywatelami, które mogą skorzystać z prawa do odwołania ze skutkiem suspensywnym od wycofania zgody na przebywanie w Wielkiej Brytanii.

PRAWO

A. Zarzucane naruszenie art. 8 Konwencji

48. Skarżący skarżył się, w oparciu o aspekt merytoryczny i proceduralny art. 8 Konwencji, na decyzje o pozbawieniu go brytyjskiego obywatelstwa i wydaleniu z Wielkiej Brytanii. Art. 8 brzmi następująco:

„1. Każdy ma prawo do poszanowania swojego życia prywatnego i rodzinnego, swojego mieszkania i swojej korespondencji.

2. Niedopuszczalna jest ingerencja władzy publicznej w korzystanie z tego prawa, z wyjątkiem przypadków przewidzianych przez ustawę i koniecznych w demokratycznym społeczeństwie z uwagi na bezpieczeństwo państwowe, bezpieczeństwo publiczne lub dobrobyt gospodarczy kraju, ochronę porządku i zapobieganie przestępstwom, ochronę zdrowia i moralności lub ochronę praw i wolności innych osób.

1. Pozbawienie obywatelstwa

49. Trybunał przyjął, że arbitralna odmowa obywatelstwa może, w pewnych okolicznościach, stanowić kwestię objętą art. 8 Konwencji ze względu na wpływ tej kwestii na życie prywatne osoby (zob. Karassev przeciwko Finlandii (dec.), nr 31414/96, ECHR 1999-II; Slivenko przeciwko Łotwie (dec.) [WI], nr 48321/99, § 77, ECHR 2002-II; Savoia i Bounegru przeciwko Włochom (dec.), nr 8407/05, 11 lipca 2006 r.; oraz Genovese przeciwko Malcie, nr 53124/09, § 30, 11 października 2011 r.). Niedawno Trybunał przyjął, że te same zasady winny być stosowane do odebrania obywatelstwa już uzyskanego, jako że musi to prowadzić do podobnej – o ile nie większej – ingerencji w prawo osoby do poszanowania życia rodzinnego i prywatnego (zob. Ramadan przeciwko Malcie, nr 76136/12, § 85, ECHR 2016 (fragmenty)). Przy ustalaniu, czy odebranie obywatelstwa narusza art. 8, Trybunał analizował dwie odrębne kwestie: czy odebranie było arbitralne oraz jakie konsekwencje dla skarżącego miało odebranie obywatelstwa.

50. Ustalając arbitralność odebrania obywatelstwa, Trybunał miał na względzie, czy odebranie obywatelstwa było zgodne z przepisami prawa; czy towarzyszyły mu niezbędne gwarancje proceduralne, w tym czy osoba pozbawiona obywatelstwa miała możliwość zaskarżyć decyzję przed sądem dającym stosowne gwarancje; oraz czy władze działały sprawnie i sumiennie (zob. sprawa Ramadan przeciwko Malcie, cyt. powyżej, §§ 86-89). Mając na względzie istotność gwarancji proceduralnych dla oceny arbitralności, Trybunał uznaje, że w przedmiotowej sprawie byłoby rzeczą sztuczną rozdzielanie zarzutów merytorycznych i proceduralnych skarżącego. Oba te rodzaje zarzutów zostaną zatem rozpatrzone razem.

51. Chociaż skarżący nie powołał się na gwarancje wynikające z proceduralnego aspektu art. 8 ani w postępowaniu dotyczącym kontroli sądowej, ani przed SIAC, to w świetle faktu, iż zarzutów proceduralnych i merytorycznych nie można w łatwy sposób rozdzielić, oraz w świetle ustaleń z paragrafów 52-67 poniżej, nie istnieje konieczność sformułowania przez Trybunał wyraźnych wniosków co do kwestii, czy w odniesieniu do zarzutu proceduralnego skarżący wyczerpał środki przewidziane prawem krajowym w rozumieniu art. 35 ust. 1 Konwencji.

(a) Arbitralność

1. Czy pozbawienie obywatelstwa było zgodne z prawem?

52. Nie sugeruje się, że decyzja o pozbawieniu skarżącego obywatelstwa nie była „zgodna z prawem”. Zgodnie z art. 40 ust. 2 ustawy z 1981 r., sekretarz stanu ma prawo wydać decyzję pozbawiającą osobę obywatelstwa brytyjskiego ze względu na okoliczność, że pozbawienie obywatelstwa „służy interesowi publicznemu” (zob. paragraf 36 powyżej). Dodatkowo, Korona korzysta z prerogatywy wynikającej z systemu common law umożliwiającej wydalenie osoby z Wielkiej Brytanii. Choć w postępowaniu dotyczącym sądowej kontroli decyzji skarżący podnosił, że tryb ustawowy w sposób dorozumiany uniemożliwiał wykonanie prerogatywy w postaci wydalenia osoby z uzasadnionych przyczyn w trakcie rozpatrywania odwołania przeciwko pozbawieniu osoby obywatelstwa (zob. paragrafy 9 i 15 powyżej), zarówno Wysoki Trybunał, jak i Sąd Apelacyjny stwierdziły, że stosownych przepisów nie należy w taki sposób interpretować (zob. paragrafy 12 i 15 powyżej). Skarżący nie powtórzył tego zastrzeżenia przed tutejszym Trybunałem, w każdym razie Trybunał wielokrotnie stwierdzał, że interpretacja prawa krajowego należy przede wszystkim do sądów krajowych (zob. m. in. Söderman przeciwko Szwecji [WI], nr 5786/08, § 102, ECHR 2013 i Nejdet Şahin i Perihan Şahin przeciwko Turcji [WI], nr 13279/05, § 49, 20 października 2011 r.). Dodatkowo skarżący nie zakwestionował przewidywalności ani jakości prawa ani przed sądami krajowymi, ani przed tutejszym Trybunałem.

ii. Czy władze działały sprawnie i sumiennie?

53. Dodatkowo nie ma dowodów na działanie sekretarza stanu w sposób inny niż sprawnie i sumiennie przy podejmowaniu decyzji o pozbawieniu skarżącego obywatelstwa. Wprawdzie nie wiadomo, kiedy dokładnie władze Wielkiej Brytanii powzięły wiadomość o jego działalności, jawne dowody przed SIAC wskazują, że opuścił Wielką Brytanię w październiku 2009 r. i od tamtej pory do kwietnia lub maja 2010 r. zaangażował się w działalność terrorystyczną w Somalii, kiedy to udał się do Sudanu (zob. paragraf 22 powyżej). Sekretarz stanu zawiadomiła go o swoim zamiarze wydania decyzji o pozbawieniu go obywatelstwa w piśmie z dnia 11 czerwca 2010 r. i w dniu 14 czerwca 2010 r. podpisała decyzję (zob. paragraf 6 powyżej).

iii. Gwarancje proceduralne

54. A zatem podstawową kwestią, którą w przedmiotowej sprawie winien zająć się Trybunał, jest kwestia czy skarżącemu zapewniono gwarancje proceduralne wymagane przez art. 8 Konwencji.

55. W tym względzie Trybunał odnotowuje, że skarżący miał ustawowe prawo do złożenia odwołania do SIAC przeciwko decyzji o pozbawieniu go obywatelstwa (zob. paragraf 37 powyżej). Chociaż twierdzi on, że miał bardzo ograniczone informacje o charakterze prowadzonej przeciwko niemu sprawy związanej z bezpieczeństwem narodowym, Trybunał zauważa, że przed rozprawą otrzymał Informację Bezpieczeństwa Narodowego określającą wyraźnie – w ramach jawnych dowodów – szczegóły sprawy wytoczonej przez sekretarza stanu przeciwko niemu związanej z bezpieczeństwem narodowym (zob. paragraf 22 powyżej). W rezultacie SIAC nie miała wątpliwości, że „charakter sprawy był szeroko znany skarżącemu” (zob. paragraf 30 powyżej). Dodatkowo był reprezentowany w postępowaniu odwoławczym przez prawnika oraz wyznaczono specjalnych adwokatów celem zapoznania się dowodami ujętymi w materiałach niejawnych. Trybunał przywołuje, iż w sprawie I.R. i G.T. (cyt. powyżej, §§ 63-65), która dotyczyła cofnięcia zezwolenia na pobyt skarżących oraz ich wydalenia z Wielkiej Brytanii, Trybunał uznał, że istniały wystarczające gwarancje w ramach postępowania przed SIAC zgodnie z wymogami art. 8 (zob. również Abdul Wahab Khan przeciwko Wielkiej Brytanii (dec.), nr 11987/11, §33, 28 stycznia 2014 r.).

56. Jednakże mimo to skarżący twierdzi, że z okoliczności przedmiotowej sprawy wynika, iż jego wydalenie z Wielkiej Brytanii uniemożliwiło mu uczestniczenie w sposób skuteczny w postępowaniu odwoławczym przeciwko decyzji o pozbawieniu go obywatelstwa, ponieważ sam fakt komunikowania się z prawnikami z Sudanu naraziłby go na ryzyko ogromnej krzywdy ze strony władz sudańskich. Jednakże z przyczyn opisanych poniżej Trybunał nie uznaje, iż wydalenie skarżącego z Wielkiej Brytanii sprawiło, że gwarancje proceduralne stały się bezskuteczne.

57. Przede wszystkim Trybunał nie może zaakceptować twierdzenia, że odwołanie składane zza granicy koniecznie powoduje, że decyzja o odebraniu obywatelstwa staje się „arbitralna” w rozumieniu art. 8 Konwencji. Nie wyklucza możliwości, że kwestia na tle art. 8 może powstać tam, gdzie istnieją wyraźne i obiektywne dowody, że dana osoba nie miała możliwości wydawania poleceń prawnikom lub składania zeznań, znajdując się poza jurysdykcją organu; jednakże art. 8 nie może być interpretowany w ten sposób, że nakłada na Układające się Państwa obowiązek ułatwiania powrotu każdej osobie znajdującej się poza jurysdykcją organu i pozbawionej obywatelstwa, celem złożenia odwołania od takiej decyzji.

58. Po drugie, Trybunał zauważa, że w przedmiotowej sprawie skarżący był w stanie złożyć odwołanie do sądu od decyzji o wydaleniu go z Wielkiej Brytanii i w tym postępowaniu jednym z głównych podnoszonych przez niego argumentów była okoliczność, że jego wydalenie uniemożliwiłoby mu efektywne uczestniczenie w postępowaniu odwoławczym w sprawie dotyczącej pozbawienia go obywatelstwa. Dopuszczono także do przedstawienia tego twierdzenia jako kwestii wstępnej przed SIAC. SIAC, po rozważeniu materiału dowodowego zarówno jawnego jak i niejawnego, stwierdziła, że istniał szereg sposobów, w jaki skarżący mógł się bezpiecznie komunikować z prawnikami oraz że obawy dotyczące przechwycenia tej komunikacji były w każdym razie nieuzasadnione (zob. paragrafy 28-29 powyżej). Wniosek ten nie jest sprzeczny z ustaleniami Wysokiego Trybunału oraz Sądu Apelacyjnego w postępowaniu dotyczącym sądowej kontroli decyzji. Wysoki Trybunał nie doszedł do żadnych wniosków co do zdolności skarżącego do komunikowania się z prawnikami z Sudanu, jako że stwierdził, że skarżący mógł bezpiecznie podróżować do kraju trzeciego (zob. paragraf 13 powyżej). W takim zakresie, w jakim Sąd Apelacyjny rozważał tę kwestię, stwierdził, że sekretarz stanu przedstawiła „uzasadnione argumenty przemawiające za tym, że skarżący mógłby spokojnie kierować swoim odwołaniem z Sudanu” (zob. paragraf 16 powyżej). W świetle wszechstronnego i dokładnego zbadania wniosków w tej sprawie przez sądy krajowe Trybunał uznaje, że nie jest jego rolą kwestionowanie ich ustaleń oraz że nie istnieją wyraźne, obiektywne dowody, iż skarżący w przedmiotowej sprawie nie był w stanie wydawać poleceń prawnikom, znajdując się poza jurysdykcją organów.

59. Po trzecie, z wyroku SIAC z dnia 22 grudnia 2015 r. co do istoty sprawy skarżącego wyraźnie wynika, że mimo stwierdzenia „braku dobrych powodów, dla których skarżący nie mógł angażować się w postępowanie odwoławcze i nie wydawał w pełni poleceń swoim prawnikom” (zob. paragraf 31 powyżej), w świetle faktu, iż specjalni adwokaci nie angażowali się w niejawną sprawę związaną z bezpieczeństwem narodowym, [Komisja] poszukiwała najbardziej niezależnych i obiektywnych dowodów w niejawnej sprawie i zastosowała szczególną rozwagę w wyciąganiu wniosków niekorzystnych dla skarżącego (zob. paragraf 32 powyżej). Jednakże, mimo tak ostrożnego podejścia, stwierdziła, że niejawne dowody w sposób „rozstrzygający” (spełniając standard dowodowy dla postępowań karnych) potwierdzały, że skarżący przebywał w Somalii w danym czasie oraz że podróżował tam w towarzystwie ekstremistów, aby wziąć udział w działaniach terrorystycznych; że z niejawnych dowodów wynikało, iż „prawdopodobnie” walczył przeciwko siłom operacji pokojowej AMISOM, że było „wysoce prawdopodobne” (co również spełniało standard dowodowy dla postępowań karnych), że jego działalność terrorystyczna przynajmniej częściowo była powiązana z Al–Szabaab; oraz że istniały rozstrzygające niejawne dowody (ponownie spełniające standard dowodowy dla postępowań karnych), że nawiązał kontakty ze znanymi ekstremistami w Wielkiej Brytanii i za granicą (zob. paragraf 32 powyżej).

60. Wreszcie Trybunał nie może ignorować okoliczności, że trudności proceduralne, na które powołuje się skarżący, nie były naturalną konsekwencją wypływającą z faktu jednoczesnej decyzji o pozbawieniu go obywatelstwa i wydaleniu z Wielkiej Brytanii. Jak odnotował Sąd Apelacyjny w postępowaniu dotyczącym sądowej kontroli decyzji, przyczyną, dla której skarżący musiał prowadzić swoje odwołanie spoza Wielkiej Brytanii, nie była decyzja sekretarz stanu o wydaleniu go, lecz jego własna decyzja o opuszczeniu kraju przed terminem, w którym miał stawić się w sądzie za kaucją (zob. paragraf 15 powyżej).

61. Trybunał przywołuje, że oceniając decyzję o odebraniu skarżącemu obywatelstwa brytyjskiego musi stosować standard „arbitralności” (zob. paragraf 49 powyżej), który jest standardem bardziej restrykcyjnym niż standard proporcjonalności. Mając powyższe na uwadze oraz uwzględniając powyższe rozważania, stwierdza, że decyzja nie była „arbitralna”.

(b) Konsekwencje odebrania obywatelstwa

62. Wskutek decyzji o odebraniu mu obywatelstwa brytyjskiego skarżący nie stał się bezpaństwowcem, jako że miał prawo do sudańskiego paszportu i od tamtej pory go uzyskał. Co więcej Trybunał nie może nie uwzględnić ustaleń SIAC z jej wyroku z 22 grudnia 2005 r., a mianowicie, że skarżący opuścił Wielką Brytanię dobrowolnie przed wydaniem decyzji o odebraniu mu obywatelstwa; jego żona i dziecko nie mieszkali już w tamtym czasie w Wielkiej Brytanii i mogli swobodnie odwiedzać Sudan i tam mieszkać, gdyby chcieli; a własna rodzina mogła go odwiedzać „rozsądnie często” – i faktycznie to robiła (zob. paragraf 33 powyżej). Choć w najnowszej korespondencji skarżący podnosi, że jego żona i dziecko są rezydentami Wielkiej Brytanii, nie uprawdopodobnił tego argumentu. W każdym razie istotną kwestią jest fakt, że mają oni prawo do odwiedzania go w Sudanie czy też nawet do przeprowadzki.

63. Wydaje się, że skarżący w postępowaniu krajowym nie skarżył się na niekorzystny wpływ zaskarżanych środków na jego reputację. Przed tutejszym Trybunałem podnosi, że został umieszczony na liście osób z zakazem podróżowania drogą lotniczą, ale nie przekazał żadnych dowodów na potwierdzenie tego stwierdzenia.

(c) Podsumowanie

64. W świetle powyższych rozważań Trybunał uznaje, że w zakresie, w jakim skarga skarżącego z art. 8 dotyczy decyzji o pozbawieniu go obywatelstwa, jest ona w sposób oczywisty nieuzasadniona i w związku z tym winna być odrzucona zgodnie z art. 35 ust. 3 lit. a Konwencji.

2. Wydalenie skarżącego z Wielkiej Brytanii

65. Na podstawie utrwalonego prawa międzynarodowego i z zastrzeżeniem zobowiązań traktatowych Państwa mają prawo do kontroli wjazdu, pobytu i wydalania cudzoziemców. Konwencja nie gwarantuje cudzoziemcom prawa do wjazdu do danego państwa czy pobytu w nim, a Układające się Państwa, wykonując zadania z zakresu utrzymania porządku publicznego, są umocowane do wydalenia cudzoziemca skazanego za przestępstwa karne. Jednakże w zakresie, w jakim ich decyzje w tym obszarze mogą kolidować z prawem chronionym na mocy art. 8 ust. 1, muszą być one przewidziane przez ustawę, realizować uprawniony cel i być niezbędne w demokratycznym społeczeństwie (zob. np. De Souza Ribeiro przeciwko Francji, [WI], nr 22689/07, § 77, ECHR 2012).

66. W przedmiotowej sprawie Trybunał jest gotów zaakceptować dla celów niniejszej decyzji, że wydalenie skarżącego z Wielkiej Brytanii ingerowało w jego życie prywatne i rodzinne w Wielkiej Brytanii. Jednakże w świetle ustaleń przedstawionych w paragrafach 62 i 63 wydaje się, że jego wydalenie nie miało znaczącego negatywnego wpływu na jego prawo do poszanowania życia rodzinnego i prywatnego ani na jego reputację. Biorąc pod uwagę ten ograniczony charakter ingerencji oraz wyraźne ustalenia SIAC dotyczące zakresu działalności terrorystycznej skarżącego, Trybunał nie uważa, by decyzja o wydaleniu skarżącego z Wielkiej Brytanii była nieproporcjonalna w stosunku do uprawnionego celu, jaki realizowano: mianowicie ochrony społeczeństwa przed zagrożeniem terroryzmem.

3. Podsumowanie

67. A zatem Trybunał uznaje, że skarga w zakresie zarzutu skarżącego z art. 8 jest w sposób oczywisty nieuzasadniona i w związku z tym winna być odrzucona zgodnie z art. 35 ust. 3 lit. a Konwencji.

B. Zarzucane naruszenie art. 14 Konwencji w związku z art. 8 Konwencji

68. Skarżący ponosił również na mocy art. 14 w związku z art. 8, że był traktowany inaczej niż brytyjscy obywatele uznawani za zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego, którzy nie posiadali drugiego obywatelstwa; a także inaczej niż osoby zamieszkałe na terytorium państwa, lecz niebędące jego obywatelami, które mogą skorzystać z prawa do odwołania ze skutkiem suspensywnym od cofnięcia zezwolenia na pobyt w Wielkiej Brytanii. Art. 14 brzmi następująco:

„Korzystanie z praw i wolności wymienionych w niniejszej konwencji powinno być zapewnione bez dyskryminacji wynikającej z takich powodów jak płeć, rasa, kolor skóry, język, religia, przekonania polityczne i inne, pochodzenie narodowe lub społeczne, przynależność do mniejszości narodowej, majątek, urodzenie bądź z jakichkolwiek innych przyczyn.”

69. Trybunał wskazuje, że w postępowaniu przed sądami krajowymi skarżący nie podniósł, że był traktowany inaczej niż obywatel brytyjski, który stanowił zagrożenie dla bezpieczeństwa krajowego. Przed Wysokim Trybunałem podniósł, że był traktowany inaczej niż osoba, która nigdy nie posiadała obywatelstwa brytyjskiego (zob. paragraf 11 powyżej), a przed Sądem Apelacyjnym podniósł, że był traktowany inaczej niż cudzoziemiec, który byłby uprawniony do bycia obecnym w celu złożenia odwołania od cofnięcia zezwolenia na pobyt (zob. paragraf 18 powyżej).

70. Z powyższych względów Trybunał uważa, że skarga z art. 14 oparta na tej podstawie musi być odrzucona na podstawie art. 35 ust. 1 Konwencji ze względu na fakt, że nie wyczerpano środków odwoławczych przewidzianych w prawie krajowym.

71. Druga zarzucana przyczyna dyskryminacji – że [skarżący] był rzekomo traktowany inaczej niż rezydent niebędący obywatelem – została podniesiona przez Sądem Apelacyjnym. Jednakże w przedmiotowej sprawie skarżącemu nie odmówiono prawa do złożenia odwołania w kraju, ponieważ był obywatelem brytyjskim; przyczyną, dla której nie miało miejsca odwołanie w kraju od decyzji o pozbawieniu go obywatelstwa oraz przyczyną, dla której nie był obecny podczas postępowania dotyczącego sądowej kontroli decyzji, był fakt, iż w czasie, kiedy podejmowane były zaskarżone decyzje, już wcześniej opuścił on Wielką Brytanię z własnej woli (zob. paragraf 15 powyżej). Rezydent niebędący obywatelem, którego prawo pobytu anulowane zostałoby podczas jego pobytu poza krajem, również nie otrzymałby prawa powrotu na potrzeby odwołania (zob. np. sytuacja pierwszego skarżącego w sprawie I.R. i G.T. przeciwko Wielkiej Brytanii, cyt. powyżej).

72. Z powyższych względów Trybunał uznaje, że skarga z art. 14 oparta na tej podstawie musi być odrzucona jako w sposób oczywisty nieuzasadniona, zgodnie z art. 35 ust. 3 lit. a Konwencji.

Z tych względów Trybunał jednogłośnie

Uznaje skargę za niedopuszczalną.

Sporządzono w języku angielskim i obwieszczono pisemnie w dniu 9 marca 2017 r.

Abel Campos Linos-Alexandre Sicilianos
Kanclerz Przewodniczący

1 Źródło: Komunikat prasowy ECHR 084(2017), 9.03.2017 ( Press Release issued by the Registrar of the Court, ECHR 084(2017), 9.03.2017 ).