Orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka

EUROPEJSKI TRYBUNAŁ PRAW CZŁOWIEKA

SEKCJA CZWARTA

SPRAWA Kliniecki przeciwko POLSCE1

Skarga nr 31387/96

WYROK - 21 grudnia 2000 r.

Europejski Trybunał Praw Człowieka (Sekcja Czwarta), zasiadając jako Izba złożona z następujących sędziów:

Pan G. Ress, przewodniczący,

Pan A. Pastor Ridruejo,

Pan L. Caflisch,

Pan J. Makarczyk,

Pan V. Butkevych,

Pani N. Vajić,

Pan M. Pellonpää, sędziowie

oraz Pan V. Berger, kanclerz Sekcji,

Obradując na posiedzeniu zamkniętym w dniu 12 grudnia 2000 r.,

Wydaje następujący wyrok, który przyjęto w wymienionym terminie:

Postępowanie

1. Sprawa wywodzi się ze skargi (nr 31387/96) przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej, wniesionej do Europejskiej Komisji Praw Człowieka („Komisja”) na gruncie byłego art. 25 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności („Konwencja”), przez obywatela polskiego, Pana Czesława Klinieckiego („skarżący”), w dniu 25 września 1994 r.

2. Rząd polski („Rząd”) reprezentowany był przez Pełnomocnika, Pana Krzysztofa Drzewickiego z Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

3. Skarżący wniósł skargę na podstawie art. 6 ust. 1 Konwencji, dotyczącą długości postępowania karnego przeciwko niemu.

4. Po zakomunikowaniu zarzutu Rządowi i odrzuceniu pozostałej części skargi przez Komisję, sprawa została przekazana Trybunałowi w dniu 1 listopada 1998 r. na mocy art. 5 ust. 2 Protokołu nr 11 do Konwencji. W dniu 15 czerwca 2000 r., po otrzymaniu uwag stron, Trybunał uznał skargę za dopuszczalną.

5. W dniach 17 i 29 listopada 2000 r. Pełnomocnik Rządu oraz skarżący, przedłożyli, odpowiednio, formalne deklaracje o akceptacji ugodowego załatwienia sprawy.

FAKTy

6. W dniu 26 lipca 1992 r., na wniosek Prokuratora Rejonowego w Raciborzu skarżący został aresztowany pod zarzutem oszustwa.

7. W dniach 2 i 23 grudnia 1992 r. Prokurator Rejonowy w Raciborzu wniósł do Sądu Wojewódzkiego w Katowicach dwa akty oskarżenia przeciwko skarżącemu. Zarzucono mu, między innymi, usiłowanie wyłudzenia wypłaty odszkodowania z pewnego przedsiębiorstwa ubezpieczeniowego oraz składanie fałszywych zeznań. Zarzuty przeciwko skarżącemu obejmowały również dwa przestępstwa zmowy, celem wyłudzenia kredytów na szkodę banków, oraz przestępstwo w postaci działania na szkodę interesów przedsiębiorstwa GEM.

8. W dniu 23 lutego 1993 r. przed Sądem Wojewódzkim w Katowicach odbyła się pierwsza rozprawa. W dniu 27 sierpnia 1993 r. Sąd Wojewódzki uznał skarżącego winnym popełnienia dwóch przestępstw zmowy, celem wyłudzenia kredytów na szkodę banków, oraz przestępstwa w postaci działania na szkodę interesów przedsiębiorstwa GEM, skazując go na karę pozbawienia wolności osiemnastu miesięcy oraz grzywny. Ponadto sąd uniewinnił skarżącego z pozostałych zarzutów. Tego samego dnia skarżącego zwolniono.

9. W nieokreślonych terminach skarżący i prokurator odwołali się od wyroku z dnia 27 sierpnia 1993 r. W dniu 17 marca 1994 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach uchylił część zaskarżonego wyroku, oczyszczającą skarżącego, i przekazał sprawę do sądu prowadzącego postępowanie.

10. W dniu 23 lutego 1996 r. Sąd Wojewódzki w Katowicach wydał wyrok. Sąd uznał skarżącego winnym usiłowania oszustwa na szkodę przedsiębiorstwa ubezpieczeniowego oraz składania fałszywych zeznań. Skarżącego skazano na osiemnaście miesięcy pozbawienia wolności. Jednocześnie skarżącego oczyszczono z zarzutu popełnienia oszustwa względem banków. Skarżący odwołał się od tego wyroku, jednak w dniu 29 października 1996 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach oddalił jego rewizję.

11. W dniu 20 grudnia 1996 r. skarżący wniósł do Sądu Najwyższego kasację. W dniu 17 czerwca 1997 r. Sąd Najwyższy uwzględnił kasację skarżącego, uchylił wyrok Sądu Wojewódzkiego z dnia 23 lutego 1996 r. i przekazał sprawę sądowi prowadzącemu postępowanie.

12. W dniu 22 lipca 1998 r. Sąd Wojewódzki w Katowicach wydał wyrok, w którym uniewinnił skarżącego.

13. W dniu 16 listopada 1998 r. prokurator wniósł rewizję od wyroku z dnia 22 lipca 1998 r. Pierwsza rozprawa przed Sądem Apelacyjnym w Katowicach została wyznaczona na dzień 7 stycznia 1999 r. Postępowanie toczy się nadal.

prawo

14. W dniu 17 listopada 2000 r. Trybunał otrzymał od Rządu następującą deklarację:

„Oświadczam niniejszym, że Rząd Rzeczypospolitej Polskiej oferuje wypłacenie Panu Czesławowi Klinieckiemu sumy 10 000 (dziesięć tysięcy) złotych, z tytułu osiągniętego polubownego załatwienia skargi zarejestrowanej pod nr 31387/96. Suma ta pokrywa wszelkie szkody materialne i niematerialne, jak również poniesione koszty, oraz zostanie wypłacona po podpisaniu oświadczeń przez zainteresowane strony, nie później jednak niż po notyfikacji decyzji ogłoszonej przez Trybunał stosownie do art. 39 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka. Powyższa płatność oznaczać będzie ostateczne rozwiązanie sprawy.

Jednocześnie oświadczam, że oferta wyżej wymienionej sumy została złożona w związku z czasem trwania postępowania w sprawie skarżącego przed organami sądowymi i prokuratury.”

15. W dniu 29 listopada 2000 r. Trybunał otrzymał następującą deklarację podpisaną przez skarżącego:

„Przyjmuję niniejszym do wiadomości, że Rząd Rzeczypospolitej Polskiej wyraża gotowość wypłacenia na moją rzecz sumy 10 000 (dziesięć tysięcy) złotych, w celu pokrycia szkód materialnych i niematerialnych, jak również poniesionych kosztów, z tytułu osiągniętego polubownego załatwienia skargi nr 31387/96 zawisłej przed Europejskim Trybunałem Praw Człowieka. Powyższa płatność oznaczać będzie ostateczne rozwiązanie sprawy.”

16. Trybunał odnotowuje porozumienie osiągnięte pomiędzy stronami (art. 39 Konwencji). Jest usatysfakcjonowany, że ugoda jest oparta na poszanowaniu praw człowieka, określonych w Konwencji i jej Protokołach (art. 37 ust. 1 in fine Konwencji oraz art. 62 ust. 3 Regulaminu Trybunału).

17. Dlatego też sprawa powinna być skreślona z listy.

Z tych przyczyn, Trybunał jednomyślnie

Postanawia skreślić sprawę z listy.

Sporządzono w języku angielskim oraz notyfikowano na piśmie w dniu 21 grudnia 2000 r., na zasadzie art. 77 ust. 2 i 3 Regulaminu Trybunału.

Vincent Berger	Georg Ress
Kanclerz	Przewodniczący

1 Niniejszy wyrok nie jest ostateczny. Zgodnie z art. 43 § ust. 1 Konwencji każda ze stron postępowania może, w okresie trzech miesięcy od daty wydania wyroku przez Izbę, wnioskować o przekazanie sprawy do Wielkiej Izby. Wyrok Izby staje się ostateczny zgodnie z przepisami art. 44 ust. 2 Konwencji.