Orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka

EUROPEJSKI TRYBUNAŁ PRAW CZŁOWIEKA

SEKCJA pierwsza

SPRAWA wójcik przeciwko POLSCE

Skarga nr 26757/95

WYROK - 23 maja 2000 r.

Europejski Trybunał Praw Człowieka (Sekcja Pierwsza), zasiadając jako Izba złożona z następujących sędziów:

Pani E. Palm, przewodnicząca,

Pan L. Ferrari Bravo,

Pan J. Makarczyk,

Pan R. Türmen,

Pan B. Zupančič,

Pan T. Panţîru,

Pan R. Maruste, sędziowie

oraz Pan M. O’Boyle, kanclerz Sekcji,

Obradując na posiedzeniu zamkniętym w dniu 16 maja 2000 r.,

Wydaje następujący wyrok, który przyjęto w wymienionym terminie:

Postępowanie

1. Sprawa wywodzi się ze skargi (nr 26757/95) przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej, wniesionej do Europejskiej Komisji Praw Człowieka („Komisja”) na gruncie byłego art. 25 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności („Konwencja”), przez obywatela polskiego, Pana Roberta Wójcika („skarżący”).

2. Sprawa została wniesiona do Trybunału przez Europejską Komisję Praw Człowieka w dniu 4 grudnia 1998 r., w ciągu trzymiesięcznego okresu wyznaczonego przez byłe art. 32 ust. 1 oraz 47 Konwencji. Wniosek Komisji odnosił się do byłych art. 44 oraz 48, a także do deklaracji, na mocy której Polska uznała obowiązkową jurysdykcję Trybunału (były art. 46). Celem wniosku było otrzymanie decyzji, czy fakty w sprawie wykazały naruszenie przez pozwane Państwo jego obowiązków na gruncie art. 5 ust. 3 i 4 oraz art. 6 ust. 1 Konwencji.

3. W dniu 14 stycznia 1999 r. panel Wielkiej Izby zdecydował, że sprawa powinna być rozpoznana przez jedną z sekcji (art. 100 ust. 1 Regulaminu Trybunału). W konsekwencji skargę przydzielono do Sekcji Pierwszej.

4. W dniu 11 marca 1999 r. skarżący zwrócił się o przyznanie pomocy prawnej, a w dniu 16 marca 1999 r. przesłano mu odpowiednie dokumenty. Następne pisma, wysłane do skarżącego w dniach 5 oraz 10 maja 1999 r., pozostały bez odpowiedzi.

FAKTy

5. W dniu 5 lutego 1993 r. Prokurator Rejonowy w Krakowie aresztował tymczasowo skarżącego, pod zarzutem dokonania czynnej napaści, gwałtu zbiorowego oraz zaboru mienia o większej wartości.

6. W dniu 29 września 1993 r. Prokurator Rejonowy w Krakowie wniósł do Sądu Wojewódzkiego w Krakowie akt oskarżenia przeciwko skarżącemu i dwóm innym oskarżonym. Skarżącego oskarżono o dokonanie czynnej napaści, gwałtu, zaboru mienia o większej wartości oraz gróźb karalnych.

7. W dniu 14 marca 1994 r. skarżący złożył wniosek o zwolnienie go z aresztu, a w dniu 16 marca 1994 r. Sąd Wojewódzki w Krakowie oddalił jego wniosek. Następnie, w dniu 1 grudnia 1994 r. ten sam sąd ponownie odmówił zwolnienia skarżącego, a w dniu 20 grudnia 1994 r. Sąd Apelacyjny w Krakowie utrzymał to postanowienie w mocy.

8. W dniu 8 marca 1995 r. Sąd Wojewódzki w Krakowie ponownie oddalił wniosek skarżącego o zwolnienie. Sąd Apelacyjny w Krakowie, w następstwie zażalenia skarżącego, w dniu 23 marca 1995 r. utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie.

9. W dniu 28 kwietnia 1995 r. Sąd Wojewódzki w Krakowie uznał skarżącego winnym dokonania czynnej napaści, gwałtu, zaboru mienia o większej wartości i gróźb karalnych oraz skazał go na pięć lat i sześć miesięcy pozbawienia wolności. W dniu 29 listopada 1995 r. Sąd Apelacyjny w Krakowie utrzymał wyrok w mocy; w konsekwencji wyrok stał się prawomocny.

Postępowanie przed Komisją

10. Skarżący wniósł swoją skargę do Komisji w dniu 28 listopada 1994 r., zarzucając naruszenie art. 5 ust. 3 Konwencji, w związku z długością jego aresztu przed procesem. Ponadto skarżył się on, na podstawie art. 5 ust. 4 Konwencji, że postępowanie dotyczące weryfikacji zgodności jego tymczasowego aresztowania z prawem nie było kontradyktoryjne, oraz na podstawie art. 6 ust. 1 Konwencji, że postępowanie karne przeciwko niemu przekroczyło rozsądny termin.

11. Komisja, w dniu 7 lipca 1997 r., uznała skargę za częściowo dopuszczalną. W swoim sprawozdaniu z dnia 8 września 1998 r. (dawny art. 31) wyraziła jednomyślną opinię, że nastąpiło naruszenie art. 5 ust. 3 w związku z długością jego aresztu przed procesem oraz, że nastąpiło naruszenie art. 5 ust. 4 Konwencji w tym, że postępowanie dotyczące weryfikacji zgodności jego tymczasowego aresztowania z prawem nie było kontradyktoryjne. Ponadto Komisja, stosunkiem głosów 19 do 13, wyraziła opinię, że nie miało miejsca naruszenie art. 6 ust. 1 Konwencji w odniesieniu do długości postępowania karnego.

prawO

12. Trybunał odnotowuje, że skarżący ustawicznie nie odpowiadał na wysyłane do niego listy z Trybunału. W dniu 13 września 1999 r. do skarżącego został wysłany list polecony, w którym przypomniano mu, że zgodnie z art. 37 ust. 1 (a) Konwencji, Trybunał może w każdej fazie postępowania zdecydować o skreśleniu sprawy z listy swoich spraw, jeżeli okoliczności wskazały, że skarżący nie zamierza kontynuować swojej sprawy.

13. Art. 37 ust. 1 Konwencji, we właściwym zakresie brzmi:

„Trybunał może w każdej fazie postępowania zdecydować o skreśleniu skargi z listy spraw, jeżeli okoliczności prowadzą do wniosku, że:

a) skarżący nie zamierza kontynuować swojej skargi; ...”

14. Mając na uwadze niekomunikowanie się skarżącego z Trybunałem, Trybunał stwierdza, że skarżący nie zamierza kontynuować swojej sprawy w rozumieniu wyżej cytowanego artykułu.

15. Trybunał, mając na uwadze istnienie kilku spraw przeciwko Polsce toczących się przed Trybunałem, które dotyczą podobnych kwestii, jakie rozważane były w sprawie niniejszej, stwierdza, że poszanowanie praw człowieka, jak to określa Konwencja i protokoły do niej, nie wymaga kontynuowania badania skargi (art. 37 ust. 1 (c) Konwencji).

16. Dlatego też sprawa powinna być skreślona z listy spraw.

Z tych przyczyn, Trybunał jednomyślnie

Postanawia skreślić sprawę z listy.

Sporządzono w języku angielskim oraz notyfikowano na piśmie w dniu 23 maja 2000 r., na zasadach artykułu 77 ust. 2 i 3 Regulaminu Trybunału.

Michael O’Boyle	Elizabeth Palm
Kanclerz	Przewodnicząca