Orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka

WYROK

Art. 5 ust. 1 lit. F) – Wydalenie – Bezpodstawne przedłużenie okresu stosowania środka detencyjnego wobec dzieci po odmowie nadania statusu uchodźcy wraz z postanowieniem o wydaleniu – Umieszczenie w placówce o funkcji podobnej do zakładu karnego – Brak rozważenia przez władze środków alternatywnych – Brak należytej staranności ze strony władz w ograniczeniu do ścisłego minimum okresu stosowania środka detencyjnego wobec dzieci

STRASBURG

z dnia 26 marca 2020 r.

Wyrok ten stanie się ostateczny zgodnie z warunkami określonymi w art. 44 ust 2 Konwencji. Może on podlegać korekcie wydawniczej.

W sprawie Bilalova i Inni przeciwko Polsce,

Europejski Trybunał Praw Człowieka (sekcja pierwsza), zasiadając jako Izba w składzie:

Ksenija Turković, przewodnicząca,
Krzysztof Wojtyczek,
Armen Harutyunyan,
Pere Pastor Vilanova,
Pauliine Koskelo,
Jovan Ilievski,
Raffaele Sabato, sędziowie,
oraz Renata Degener, zastępca kanclerza sekcji,

obradując na posiedzeniu niejawnym w dniu 3 marca 2020 r.,

wydaje następujący wyrok, który został przyjęty w tym dniu:

%1  POSTĘPOWANIE

1. Sprawa wywodzi się ze skargi (nr 23685/14) przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej, wniesionej do Trybunału w dniu 25 marca 2014 r. na podstawie art. 34 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności („Konwencja”) przez obywateli rosyjskich p. Dagmarę Bilalovą i jej dzieci (zob. załącznik) („skarżący”).

2. Skarżących reprezentował p. J. Białas, prawnik z Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka w Warszawie („Helsińska Fundacja”). Rząd polski („Rząd”) reprezentowany był przez swoich pełnomocników, początkowo przez p. J. Chrzanowską, którą później zastąpił J. Sobczak z Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Rząd rosyjski nie skorzystał z przysługującego mu prawa do wystąpienia z interwencją (art. 36 ust. 1 Konwencji).

3. Sprawa została zakomunikowana Rządowi w dniu 13 października 2014 r.

4. Organizacje pozarządowe, tj. Centrum AIRE (Centrum Doradztwa w zakresie Praw Indywidualnych w Europie), ECRE (Europejska Rada ds. Uchodźców i Wypędzonych) oraz MTS (Międzynarodowa Komisja Prawników) („interwenienci zewnętrzni”), uzyskały zgodę przewodniczącego na udział w procedurze pisemnej (art. 36 ust. 2 Konwencji i 44 § 2 Regulaminu). Podmioty te wspólnie przedstawiły swoje uwagi na piśmie.

%1  FAKTY

I.  OKOLICZNOŚCI SPRAWY

5. Skarżący, p. Dagmara Bilalova („skarżąca”), urodzona w 1982 r., i jej pięcioro dzieci („skarżące dzieci”), urodzone odpowiednio w latach 2004, 2006, 2008, 2009 i 2010, są obywatelami rosyjskimi pochodzenia czeczeńskiego. Obecnie mieszkają oni w Kurchaloi, w Republice Czeczeńskiej.

A.  Pierwszy wniosek o nadanie statusu uchodźcy

6. W czerwcu 2013 r. mąż skarżącej i ojciec skarżących dzieci złożył do Urzędu do Spraw Cudzoziemców wniosek o nadanie statusu uchodźcy całej rodzinie, która w tym czasie przebywała na terytorium Polski. Po zawieszeniu w lipcu 2013 r. w związku z wyjazdem rodziny do Niemiec, postępowanie w sprawie tego wniosku wznowiono w sierpniu 2013 r. po powrocie do Polski samego męża skarżącej.

7. W dniu 21 stycznia 2014 r. Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców oddalił ww. wniosek, odmówił udzielenia rodzinie ochrony uzupełniającej i zadecydował o jej wydaleniu. Decyzją z dnia 5 marca 2014 r., doręczoną skarżącej pięć dni później, odwołanie wniesione przez jej męża zostało oddalone, w związku z czym wyjechał z Polski, najprawdopodobniej do Czeczenii.

B.  Umieszczenie skarżących w strzeżonym ośrodku dla cudzoziemców i drugi wniosek o nadanie statusu uchodźcy

8. W dniu 26 listopada 2013 r. władze niemieckie przekazały skarżących władzom polskim zgodnie z procedurą określoną w rozporządzeniu Rady (WE) nr 343/2003 z dnia 18 lutego 2003 r. ustanawiającym kryteria i mechanizmy określania Państwa Członkowskiego właściwego dla rozpatrywania wniosku o azyl, wniesionego w jednym z Państw Członkowskich przez obywatela państwa trzeciego („rozporządzenie Dublin II”).

9. W dniu 27 listopada 2013 r., na posiedzeniu, na którym skarżąca stawiła się wraz z tłumaczem ustnym, Sąd Rejonowy w Zgorzelcu postanowił o umieszczeniu skarżących w strzeżonym ośrodku dla cudzoziemców na okres 60 dni, tj. do 24 stycznia 2014 r. Za podstawę swojego rozstrzygnięcia sąd ten przyjął art. 88 ust. 1 ustawy o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej („ustawa o ochronie cudzoziemców”) w związku z art. 89 ust. 1 i art. 87 ust. 2 pkt 1 tejże ustawy (par. 29‒31 poniżej).

Biorąc pod uwagę fakt, że skarżący odbyli nielegalną podróż do Niemiec, że nie mieli miejsca zamieszkania, oraz że żaden z ich krewnych nie mógł ich przyjąć, sąd uznał że skarżąca nie dała gwarancji, że stawi się przed organami, i że tym samym jedynie zatrzymanie skarżących mogło zapewnić prawidłowy przebieg postępowania związanego z ich wnioskiem o nadanie statusu uchodźcy. Ponadto sąd uznał, że w niniejszej sprawie nie zostały spełnione przesłanki określone w art. 88 ust. 2 ustawy o ochronie cudzoziemców (zob. par. 30 poniżej).

10. Na koniec tej samej rozprawy sąd pouczył skarżącą o przysługujących jej środkach odwoławczych i terminach ich wnoszenia.

11. W dniu, który nie został wskazany w skardze, skarżących umieszczono w strzeżonym ośrodku dla cudzoziemców w Kętrzynie.

12. W dniu 23 stycznia 2014 r. Sąd Rejonowy w Kętrzynie, orzekając na podstawie art. 89 ust. 3 ustawy o ochronie cudzoziemców (par. 31 poniżej), przedłużył stosowanie środka detencyjnego wobec skarżących do 24 kwietnia 2014 r. uznając, że ten dodatkowy okres jest niezbędny do wykonania decyzji o ich wydaleniu.

13. W dniu 28 stycznia 2014 r. skarżąca zaskarżyła przedmiotowe postanowienie. Zarzuciła w szczególności, że postanawiając o przedłużeniu okresu zastosowania wobec niej środka detencyjnego Sąd Rejonowy nie wziął pod uwagę faktu, że towarzyszyły jej małe dzieci i nie rozważył czy za przedłużeniem okresu pobytu małoletnich w ośrodku przemawia ich dobro, czym dopuścił się naruszenia odpowiednich przepisów Konwencji o Prawach Dziecka, art. 3 Konwencji oraz ustawy o cudzoziemcach. Przytaczając m.in. orzecznictwo w sprawie Kanagaratnam przeciwko Belgii (skarga nr 15297/09, § 84, z dnia 13 grudnia 2011 r.)skarżąca twierdziła, że pobyt dzieci w tego typu placówce sam w sobie jest dla nich szkodliwy, i że przesądzające w tym zakresie, również w kontekście wydalenia, powinno być ich najlepiej pojęte dobro. Ponadto skarżąca skarżyła się na rozłąkę z mężem, którego umieszczono w ośrodku otwartym dla cudzoziemców w Dębaku k. Warszawy.

14. W piśmie uzupełniającym zażalenie skarżąca wskazała, że sama była pod opieką psychologa i psychiatry z powodu stresu, jaki miał wiązać się z pozbawieniem jej wolności. W załączonym do tego dokumentu zaświadczeniu, sporządzonym 31 stycznia 2014 r. przez psychiatrę, stwierdzono, że skarżąca cierpiała na typowe zaburzenia lękowe (lecz nie o charakterze psychotycznym), że zaburzenia te mogły wynikać z odczuwanego przez skarżącą leku, oraz że zalecono jej kontrolę i leczenie farmakologiczne.

15. W dniu 21 lutego 2014 r. Sąd Okręgowy w Olsztynie oddalił zażalenie skarżącej. W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia sąd ten wskazał, że przedmiotowy środek jest zgodny z dyspozycją art. 89 ust. 3 ustawy o ochronie cudzoziemców (par. 31 poniżej) i jest uzasadniony w świetle okoliczności sprawy. Przypominając, że skarżący nielegalnie przekroczyli granice Niemiec, sąd uznał że przedłużenie okresu stosowania wobec nich środka detencyjnego jest konieczne dla zapewnienia sprawnego przebiegu postępowania w sprawie ich wniosku o nadanie statusu uchodźcy oraz prawidłowego wykonania decyzji o ich wydaleniu.

Sąd uznał również, że pobyt skarżących dzieci w ośrodku strzeżonym nie jest sprzeczny z ich dobrem, ponieważ nie zostały one rozdzielone z matką, a z udostępnionych sądowi zaświadczeń lekarskich nie wynikało żadne przeciwwskazanie do zastosowania tego środka.

16. W dniu 13 marca 2014 r. skarżąca złożyła nowy wniosek o nadanie statusu uchodźcy.

17. W dniu, który nie został wskazany w skardze, skarżąca przedłożyła władzom zaświadczenie sporządzone w dniu 24 marca 2014 r. przez psychologa ze stowarzyszenia udzielającego wsparcia psychologicznego migrantom. W dokumencie tym zawarto opis trudnych doświadczeń i niestabilności psychologicznej skarżących, a także wzmiankę o przemocy domowej, której skarżąca padła ofiarą. Zauważono ponadto, że przedłużenie okresu pobytu skarżących dzieci w strzeżonym ośrodku mogło być dla nich szkodliwe, oraz że nie zbadano wpływu zastosowania tego środka na ich stan psychiczny. W zaświadczeniu zalecono, by skarżące dzieci zostały umieszczone w placówce bez stałego nadzoru ze strony umundurowanego personelu oraz by zapewniono im terapię odpowiednią do ich szczególnej sytuacji.

18. W dniu 25 marca 2014 r. skarżąca zwróciła się do Trybunału, na podstawie art. 39 Regulaminu Trybunału, z wnioskiem o wstrzymanie wykonania decyzji o wydaleniu do Federacji Rosyjskiej. W dniu 27 marca 2014 r. Trybunał postanowił o nieuwzględnieniu tego wniosku.

19. W międzyczasie, 26 marca 2014 r., Fundacja Helsińska zwróciła się do Komendanta Głównego Straży Granicznej z prośbą o niewydalanie skarżących przed upływem terminu na zaskarżenie decyzji z 5 marca 2014 r. (par. 7 powyżej) – miało to miejsce na etapie sporządzania pisma.

20. W dniu 28 marca 2014 r. Fundacja Helsińska została poinformowana przez władze, że skarżących wydalono dzień wcześniej.

21. W dniu 4 kwietnia 2014 r. pełnomocnik skarżącej zaskarżył decyzję z 5 marca 2014 r. do Sądu Administracyjnego w Warszawie.

22. W dniu 1 listopada 2014 r. Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców umorzył postępowanie w sprawie drugiego wniosku o nadanie statusu uchodźcy, uzasadniając to wydaleniem skarżących, do którego doszło w międzyczasie.

23. W dniu 16 marca 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę z 4 kwietnia 2014 r., a 17 lutego 2017 r. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną skarżącej.

C.  Warunki pobytu skarżących w strzeżonym ośrodku dla cudzoziemców w Kętrzynie

24. Zgodnie z informacjami przekazanymi Trybunałowi przez Rząd, po przyjęciu do strzeżonego ośrodka w Kętrzynie, skarżących poddano badaniu lekarskiemu. Podczas późniejszego pobytu w ośrodku skarżąca kilkakrotnie odbyła konsultacje medyczne i spotkanie z psychologiem, a skarżące dzieci zostały zbadane przez pediatrę.

25. Pracownicy ośrodka kilkakrotnie zaopatrywali skarżących w odzież.

26. Dwoje najstarszych skarżących dzieci uczęszczało na zajęcia dydaktyczne na poziomie odpowiadającym poziomowi szkoły podstawowej, a jedno z trzech pozostałych skarżących dzieci nie uczęszczało na te zajęcia, mimo że miało do tego prawo. Wszystkie skarżące dzieci uczestniczyły w zajęciach rekreacyjnych oraz warsztatach muzycznych i teatralnych oferowanych przez ośrodek detencyjny. Miały do dyspozycji zabawki i książki dostosowane do ich wieku.

27. Skarżący mieli możliwość przebywania poza zamkniętymi pomieszczeniami ośrodka, ale w jego obrębie, w godzinach od 9.00 do 21.00.

28. Z zeznań pracowników ośrodka wynika, że po przybyciu do niego skarżące dzieci były przerażone i niechętne do nawiązania kontaktu z innymi osobami przebywającymi w ośrodku. Jednak w późniejszym czasie ich zachowanie uległo poprawie.

II.  WŁAŚCIWE PRAWO KRAJOWE I PRAKTYKA

A.  Właściwe prawo krajowe i praktyka

1.  Ustawa o ochronie cudzoziemców w brzmieniu obowiązującym w opisywanym stanie faktycznym

29. Artykuł 87 ust. 2 pkt 1 ustawy o ochronie cudzoziemców umożliwia zatrzymanie cudzoziemca m.in. w przypadku nielegalnego przekroczenia lub usiłowania przekroczenia granicy, chyba że przybył on bezpośrednio z terytorium, na którym jego życiu lub wolności zagrażało niebezpieczeństwo prześladowania lub ryzyko wyrządzenia poważnej krzywdy, oraz że jest w stanie przedstawić wiarygodne przyczyny nielegalnego wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i niezwłocznie złożył wniosek o nadanie statusu uchodźcy.

30. Zgodnie z art. 88 ust. 1 i 2 wspomnianej ustawy, w sytuacjach wskazanych w art. 87, wnioskodawcę lub osobę, w imieniu której wnioskodawca występuje, umieszcza się w strzeżonym ośrodku dla cudzoziemców lub w areszcie w celu ich wydalenia, jeżeli właściwy organ Straży Granicznej uzna, że zastosowania tego środka wymagają względy obronności, bezpieczeństwa państwa lub porządku publicznego. Przepisu tego nie stosuje się do małoletnich przebywających bez opieki ani do cudzoziemców niepełnosprawnych lub do cudzoziemców, których stan zdrowia wskazuje na to, że byli oni poddani przemocy, chyba że ich zachowanie grozi bezpieczeństwu, zdrowiu lub życiu innych zatrzymanych lub pracowników placówki, w której osoby te zostały umieszczone.

31. Zgodnie z art. 89 ust. 1 i 3 tej samej ustawy postanowienie o umieszczeniu w strzeżonym ośrodku lub areszcie w celu wydalenia wydaje się na okres od 30 do 60 dni. W przypadku gdy cudzoziemiec otrzyma decyzję o oddaleniu jego wniosku o nadanie statusu uchodźcy wraz z decyzją o wydaleniu przed upływem okresu pobytu w ośrodku, jego pobyt może zostać przedłużony na czas określony, tj. na okres uznany za niezbędny do wydania ostatecznej decyzji w sprawie i wykonania decyzji o wydaleniu. Całkowity okres stosowania środka polegającego na umieszczeniu w strzeżonym ośrodku lub areszcie w celu wydalenia nie może przekroczyć jednego roku.

2.  Ustawa o cudzoziemcach z dnia 13 czerwca 2003 r. w brzmieniu obowiązującym w opisywanym stanie faktycznym

32. Artykuł 108 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach stanowi, że cudzoziemcowi, wobec którego zastosowano oczywiście nieuzasadniony środek polegający na zatrzymaniu lub umieszczeniu w strzeżonym ośrodku w celu wydalenia, przysługuje prawo do odszkodowania.

3.  Warunki przyjęcia do strzeżonego ośrodka dla cudzoziemców w Kętrzynie

33. W odniesieniu do warunków przyjęcia do strzeżonego ośrodka w Kętrzynie w momencie zaistnienia okoliczności faktycznych należy zapoznać się z par. 11‒16 wyroku w sprawie Bistieva przeciwko Polsce (skarga nr 75157/14 z dnia 10 kwietnia 2018 r.).

B.  Właściwe prawo krajowe

34. Właściwe prawo międzynarodowe w niniejszej sprawie wynika z par. 60‒91 wyroku w sprawie A.B. i Inni przeciwko Francji (skarga nr 11593/12 z dnia 12 lipca 2016 r.) oraz w par. 72 i 79 wyroku w sprawie G.B. i Inni przeciwko Turcji (skarga nr 4633/15 z dnia 17 października 2019 r.).

%1  PRAWO

I.  W SPRAWIE SKREŚLENIA Z LISTY SPRAW CZĘŚCI SKARGI DOTYCZĄCEJ ZARZUTU NA PODSTAWIE ART. 8 KONWENCJI

35. Skarżący zarzucali, że ich umieszczenie w strzeżonym ośrodku dla cudzoziemców i przedłużenie okresu pobytu w nim stanowiło naruszenie art. 8 Konwencji, ponieważ władze krajowe nie rozważyły zastosowania środków alternatywnych.

36. W dniu 5 września 2018 r. Rząd skierował do Trybunału pismo zawierające propozycję rozwiązania kwestii przytoczonych w części skargi dotyczącej zarzutu na podstawie art. 8 Konwencji, wraz z jednostronną deklaracją dotyczącą tego zarzutu.

37. W piśmie tym Rząd przyznał, że naruszone zostały prawa skarżących wynikające z art. 8 Konwencji i zobowiązał się do wypłaty skarżącym kwoty 40 000 złotych polskich ((PLN), tj. około 9300 euro (EUR)). Zgodnie z tym dokumentem wspomniana kwota, przeznaczona na pokrycie wszelkich szkód majątkowych i niemajątkowych, jak również kosztów i wydatków, będzie zwolniona z wszelkich obowiązujących podatków i zostanie wypłacona w terminie trzech miesięcy od dnia doręczenia decyzji Trybunału. W przypadku braku zapłaty we wskazanym terminie Rząd zobowiązał się wypłacić odsetki zwykłe naliczone na podstawie marginalnej stopy procentowej Europejskiego Banku Centralnego, powiększonej o trzy punkty procentowe, licząc od dnia upływu wyżej wskazanego terminu do momentu uregulowania należności. Ponadto Rząd zwrócił się do Trybunału o skreślenie z listy spraw tej części skargi, która dotyczy wyżej wymienionego zarzutu.

38. W dniu 10 października 2018 r. Trybunał otrzymał od strony skarżącej pismo, w którym poinformowano go o zaakceptowaniu przez skarżącą warunków deklaracji Rządu.

39. W zakresie zarzutu sformułowanego na podstawie art. 8 Konwencji Trybunał uważa, że ze względu na wyraźne zatwierdzenie przez stronę skarżącą warunków deklaracji złożonej przez Rząd, należy uznać, że strony zawarły ugodę.

40. W związku z powyższym Trybunał przyjmuje do wiadomości ugodę zawartą przez strony w zakresie wyżej wymienionego zarzutu. Zdaniem Trybunału ugoda ta została zawarta z poszanowaniem praw człowieka w rozumieniu Konwencji i jej protokołów. Ponadto Trybunał nie dostrzega żadnego powodu, który przemawiałby za dalszym prowadzeniem postępowania w odniesieniu do tej części skargi.

41. Tym samym sprawa powinna zostać wykreślona zgodnie z art. 39 Konwencji w zakresie, w jakim odnosi się do wyżej wymienionego zarzutu.

II.  ZARZUCANE NARUSZENIE ART. 3 KONWENCJI

42. Skarżący zarzucali, że umieszczenie ich w strzeżonym ośrodku dla cudzoziemców i przedłużenie okresu pobytu w nim było sprzeczne z art. 3 Konwencji ze względu na zły stan psychiczny skarżącej, który ich zdaniem wynikał z przemocy domowej, której była poddawana. Postanowienie, na które powołali się skarżący, stanowi:

„Nikt nie może być poddany torturom ani nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu albo karaniu.”

43. Rząd twierdzi, że krajowe środki odwoławcze nie zostały wyczerpane, bowiem skarżący nie wystąpili z roszczeniem o zadośćuczynienie na podstawie art. 23 i 24 Kodeksu cywilnego.

44. Co się tyczy przedmiotu zarzutu, Rząd stwierdza, że nie chce przedstawiać stanowiska w tym zakresie.

45. Skarżący twierdzili, że zaproponowany przez Rząd środek zaradczy nie byłby skuteczny w niniejszej sprawie.

46. Co się tyczy zasadności zarzutu, skarżący twierdzą, że decyzja o ich umieszczeniu w ośrodku zapadła pomimo rzekomego cierpienia psychicznego, które skarżąca przedstawiła. Według skarżących, mimo że skarżąca zwróciła uwagę władz na tę kwestię w zażaleniu na postanowienie w przedmiocie przedłużenia stosowania środka detencyjnego, jej zarzuty w tym zakresie nie zostały poddane ocenie.

47. Skarżący zauważyli, że władze, które były zobowiązane do rozstrzygnięcia w przedmiocie zastosowania wobec nich środka detencyjnego, nie wzięły pod uwagę ani przemocy, jakiej dopuścił się mąż wobec skarżącej, przez co skarżąca znajdowała się w trudnej sytuacji, ani pogorszenia się stanu zdrowia skarżącej, co zostało stwierdzone przez psychologów i psychiatrów. W swoich uwagach odpowiednio z dnia 26 marca 2015 r. i 3 października 2018 r., stwierdzają oni, że skarżące dzieci nie otrzymały odpowiedniej pomocy w ośrodku detencyjnym, pomimo zalecenia psychologa, oraz że doświadczyły stresu z powodu długotrwałego kontaktu z umundurowanym personelem ośrodka.

48. W tych okolicznościach Trybunał uważa, że nie jest konieczne orzekanie w sprawie wniesionego przez Rząd zastrzeżenia, które w żadnym razie nie zasługuje na uwzględnienie z niżej przedstawionych względów.

49. Ponownie przytacza swoje ugruntowane orzecznictwo, zgodnie z którym objęcie danego traktowania zakresem art. 3 Konwencji wymaga osiągnięcia minimalnego poziomu dotkliwości ( McGlinchey i Inni przeciwko Zjednoczonemu Królestwu, skarga nr 50390/00, § 45, ETPCz 2003‒V). Ocena tego minimum zależy od wszystkich okoliczności faktycznych sprawy, a w szczególności od charakteru i zakresu traktowania, sposobu, czasu trwania, skutków fizycznych lub psychicznych, a niekiedy również od płci, wieku i stanu zdrowia ofiary (zob. m.in. Peers przeciwko Grecji, skarga nr 28524/95, § 67, ETPCz 2001‒III, Assenov i Inni przeciwko Bułgarii, z dnia 28 października 1998 r., Zbiór wyroków i decyzji 1998‒VIII, § 94, oraz Kudła przeciwko Polsce [WI], skarga nr 30210/96, § 91, ETPCz 2000‒XI).

50. W niniejszej sprawie Trybunał zauważył, że skarżący zarzucili, że umieszczono ich w strzeżonym ośrodku pomimo rzekomo złego stanu psychicznego skarżącej, oraz że tym samym poddano ich traktowaniu niezgodnemu z art. 3 Konwencji. Z dowodów przedstawionych w postępowaniu przed Trybunałem, domniemany fakt, że stan psychiczny skarżącej sprzeciwiał się zastosowaniu wobec niej środka detencyjnego został po raz pierwszy przedstawiony władzom w piśmie uzupełniającym zażalenie wniesione przez skarżącą na postanowienie w przedmiocie przedłużenia okresu stosowania wobec niej środka detencyjnego (zob. par. 14 powyżej). O ile nie wydaje się, by argumenty skarżącej w tym zakresie zostały poddane dogłębnej ocenie przez Sąd Okręgowy w Olsztynie (zob. par. 15 powyżej), o tyle z wniosków zawartych w załączonym do zażalenia zaświadczeniu nie wynika również, by stan zdrowia skarżącej był przeciwwskazaniem do umieszczenia jej w strzeżonym ośrodku lub by można go było przypisać przemocy, jakiej doznała ze strony męża. Trybunał zauważył ponadto, że z treści przedmiotowego zażalenia wynika, iż sama skarżąca zwróciła się do władz krajowych o połączenie jej z mężem (par. 13). Trybunał zauważył ponadto, że wnioski zawarte w zaświadczeniu z dnia 24 marca 2014 r. zostały sformułowane na podstawie samych oświadczeń skarżącej dotyczących przemocy domowej, której, jak twierdziła, była ofiarą, a które to oświadczenia nie znalazły potwierdzenia w żadnym dokumencie medycznym. W każdym razie Trybunał nie jest przekonany, czy władze krajowe miały wystarczającą możliwość zareagowania na wnioski zawarte w zaświadczeniu, które zostało sporządzone trzy dni przed wydaleniem skarżących (zob. par. 17 powyżej).

51. Trybunał zauważył, że nie obalono oświadczeń Rządu dotyczących opieki medycznej zapewnionej skarżącym przez pracowników ośrodka detencyjnego. Nadto skarżąca nie zgłosiła żadnych zastrzeżeń co do jakości opieki świadczonej w przedmiotowym ośrodku.

52. Trybunał zauważył, że przedstawione zarzuty dotyczące braku opieki psychologicznej nad skarżącymi dziećmi oraz stresu spowodowanego ich przedłużającym się kontaktem z umundurowanym personelem ośrodka detencyjnego zostały po raz pierwszy podniesione w uwagach skarżących przedstawionych odpowiednio w dniach 26 marca 2015 r. i 3 października 2018 r. (zob. par. 47 powyżej), tj. po upływie sześciomiesięcznego terminu.

53. W konsekwencji Trybunał odrzuca tę część skargi jako wniesioną po terminie, zgodnie z art. 35 ust. 1 Konwencji.

54. Przyznając, że trudności, jakich skarżący doświadczyli w związku z ich sytuacją rodzinną i pobytem za granicą, mogły stanowić źródło stresu, Trybunał uznał, że skarżący nie wykazali, by przedstawioną przez nich sytuację można przypisać władzom krajowym, lub że spowodowała u nich cierpienie w stopniu przekraczającym próg dotkliwości wymagany w art. 3 Konwencji.

55. Tym samym Trybunał odrzuca tę część skargi na podstawie art. 3 Konwencji jako w sposób oczywisty nieuzasadnioną zgodnie z art. 35 ust. 3 lit. a i art. 4 Konwencji.

III.  ZARZUCANE NARUSZENIE ART. 5 KONWENCJI

56. Skarżący zarzuca, że umieszczenie i przedłużenie okresu pobytu skarżących dzieci w strzeżonym ośrodku pozbawione było podstawy prawnej.

Trybunał zauważa, że skarga dotyczy głównie przedłużenia okresu pobytu skarżących dzieci w strzeżonym ośrodku po dniu 23 stycznia 2014 r. W tym zakresie Trybunał zauważa, że postanowienie o przedłużeniu okresu pobytu skarżących dzieci w strzeżonym ośrodku dla cudzoziemców w Kętrzynie została wydana dwa dni po oddaleniu ich wniosku o nadanie statusu uchodźcy, wraz z decyzją o wydaleniu, a następnie utrzymana w mocy przez organ odwoławczy (zob. par. 7 powyżej). Uważa zatem, że sytuacja skarżących dzieci mieści się w zakresie art. 5 lit. f Konwencji, który pozwala na „zgodne z prawem zatrzymanie lub aresztowanie osoby w celu zapobieżenia jej nielegalnemu wkroczeniu na terytorium państwa lub osoby, przeciwko której toczy się postępowanie o wydalenie (...)”. Wyżej wymienione postanowienie Konwencji w odpowiedniej części stanowi:

„1. Każdy ma prawo do wolności i bezpieczeństwa osobistego. Nikt nie może być pozbawiony wolności, z wyjątkiem następujących przypadków i w trybie ustalonym przez prawo:

(…)

f) zgodnego z prawem zatrzymania lub aresztowania osoby w celu zapobieżenia jej nielegalnemu wkroczeniu na terytorium państwa lub osoby, przeciwko której toczy się postępowanie o wydalenie lub ekstradycję.

(…)”

A.  Dopuszczalność

57. Rząd twierdził, że skarżący nie wyczerpali krajowych środków odwoławczych. Wyjaśnia, że powinni oni byli skorzystać z następujących środków prawnych: po pierwsze – z odwołania od decyzji o zatrzymaniu przez straż graniczną w dniu 26 listopada 2013 r.; po drugie – z zażalenia na postanowienie o umieszczeniu ich w strzeżonym ośrodku; po trzecie – z roszczenia o zadośćuczynienie na podstawie art. 108 ustawy o cudzoziemcach (par. 32 powyżej).

58. Skarżący kwestionują zarzut Rządu – twierdzą bowiem, że spełnili wymóg wyczerpania krajowych środków odwoławczych poprzez zaskarżenie postanowienia w przedmiocie przedłużenia okresu stosowania wobec nich środka detencyjnego.

Twierdzą, że w niniejszej sprawie fakt, iż nie złożyli skargi w związku z ich zatrzymaniem i umieszczeniem w strzeżonym ośrodku, nie może działać na ich niekorzyść z tego powodu, że w chwili zastosowania tych środków dopiero przybyli do Polski, nie władali biegle językiem polskim ani nie znali obowiązujących w nim przepisów. Dodają, że po pozbawieniu wolności i ze względu na ich sytuację finansową, którą uznają za złą, mieli trudności ze znalezieniem prawnika, który mógłby im pomóc w kontaktach z władzami polskimi. Twierdzą, że po raz pierwszy uzyskali pomoc prawną od prawnika z organizacji pozarządowej (NGO) dopiero 19 grudnia 2013 r. Wreszcie, ich zdaniem terminy zaskarżenia przedmiotowych środków były bardzo krótkie.

Ponadto, co się tyczy roszczenia o zadośćuczynienie na gruncie art. 108 ustawy o cudzoziemcach, skarżący podnoszą, że skorzystanie z tego środka nie mogło doprowadzić do ich zwolnienia ze strzeżonego ośrodka ani do przeniesienia w krótkim czasie do placówki bardziej dostosowanej do ich szczególnej sytuacji, oraz że w związku z tym byłby on nieskuteczny w niniejszej sprawie.

59. Trybunał przypomina, że zgodnie z art. 35 ust. 1 Konwencji wystąpienie do Trybunału jest możliwe dopiero po wyczerpaniu krajowych środków odwoławczych. W związku z tym podkreśla, że każdy skarżący musi dać sądom krajowym Umawiającego się Państwa możliwość zapobieżenia zarzucanym mu naruszeniom lub ich naprawienia ( Cardot przeciwko Francji, z dnia19 marca 1991 r., § 36, Seria A nr 200). Zasada ta opiera się na założeniu, że prawo krajowe przewiduje skuteczny środek odwoławczy w przypadku zarzucanego naruszenia (zob. np. sprawa Selmouni przeciwko Francji [WI], skarga nr 25803/94, § 74, ETPCz 1999‒V).

60. Trybunał przypomina nadto, że wielokrotnie stwierdzał, że w przypadku gdy w grę wchodzi legalność pozbawienia wolności, najwłaściwszym środkiem zaradczym w tym względzie jest ten, który umożliwia szybką kontrolę sądową zatrzymania, a w stosownych przypadkach – zwolnienie danej osoby.

1.  Pierwotne postanowienie o umieszczeniu

61. W niniejszej sprawie Trybunał zauważył, że skarżący nie zaskarżyli postanowienia Sądu Rejonowego w Zgorzelcu z dnia 27 listopada 2013 r. w przedmiocie umieszczenia ich w strzeżonym ośrodku dla cudzoziemców. W jego ocenie okoliczności, o których mowa w par. 60 powyżej, nie są wyjątkowe do tego stopnia, by zwalniały z obowiązku skorzystania z tego środka odwoławczego (zob. a contrario, Conka przeciwko Belgii, skarga nr 51564/99, § 44, ETPCz 2002‒I). Zauważa w szczególności, że skarżąca, przy udziale tłumacza ustnego, stawiła się na rozprawie, którą zakończono wydaniem przedmiotowego postanowienia, oraz że została pouczona przez sąd o trybach jego zaskarżenia (par. 9‒10 powyżej). Trybunał zauważył ponadto, że z akt sprawy nie wynika, by skarżąca wnioskowała o pomoc prawną z urzędu, nawet jeżeli miała taką możliwość.

62. W świetle tych okoliczności Trybunał uważa, że należy uwzględnić zastrzeżenie Rządu w zakresie, w jakim dotyczy ono części skargi odnoszącej się do umieszczenia skarżących dzieci w strzeżonym ośrodku dla cudzoziemców. Wynika z tego, że ta część skargi jest niedopuszczalna i podlega odrzuceniu zgodnie z art. 35 ust. 1 i 4 Konwencji.

2.  Przedłużenie okresu stosowania środka detencyjnego

63. Kontynuując badanie części skargi dotyczącej przedłużenia okresu stosowania wobec skarżących środka detencyjnego po dniu 23 stycznia 2014 r. (zob. par. 12 powyżej), Trybunał zauważa, że w dniu 28 stycznia 2014 r. skarżący bezskutecznie środek ten zaskarżyli (zob. par. 13‒14 powyżej). Tym samym Trybunał uznaje, że krajowe środki odwoławcze w odniesieniu do tej części skargi zostały wyczerpane.

64. Następnie, w odniesieniu do roszczenia o zadośćuczynienie na gruncie art. 108 ustawy o cudzoziemcach, Trybunał przypomina, że spoczywający na skarżącym obowiązek wyczerpania krajowych środków odwoławczych jest co do zasady oceniany na dzień złożenia skargi do Trybunału ( Baumann przeciwko Francji, skarga nr 33592/96, § 47, ETPCz 2001‒V (fragmenty)), oraz że środek dotyczący legalności stosowanego środka izolacyjnego musi, dla swej skuteczności, umożliwiać jego uchylenie ( Gavril Yossifov przeciwko Bułgarii, skarga nr 74012/01, § 40, z dnia 6 listopada 2008 r., oraz Mustafa Avci przeciwko Turcji, skarga nr 39322/12, § 60, z dnia 23 maja 2017 r.). W niniejszej sprawie, w dniu złożenia skargi do Trybunału, skarżący przebywali w strzeżonym ośrodku dla cudzoziemców. Ze względu na to, że przedmiotowy środek odwoławczy ma charakter czysto odszkodowawczy, nie wydaje się, aby jego zastosowanie mogło doprowadzić do zwolnienia skarżących w przypadku stwierdzenia, że ich zatrzymanie było pozbawione podstawy prawnej ( mutatis mutandis G.B. i Inni, op. cit., § 136).

65. Wreszcie, w zakresie, w jakim Rząd zarzucił, że skarżący nie skorzystali z przysługującej im możliwości zaskarżenia zatrzymania ich przez Straż Graniczną, Trybunał zauważa, że skarga skarżących dotyczy umieszczenia i przedłużenia okresu pobytu skarżących dzieci w strzeżonym ośrodku dla cudzoziemców, a nie ich zatrzymania. Z powyższego wynika, że wspomniany przez Rząd środek odwoławczy nie ma zastosowania w niniejszej sprawie.

66. W związku z powyższym Trybunał odrzuca zastrzeżenie Rządu w zakresie, w jakim dotyczy ono skargi w sprawie przedłużenia okresu pobytu skarżących dzieci w strzeżonym ośrodku dla cudzoziemców.

67. Biorąc pod uwagę, że ta część skargi nie jest w sposób oczywisty nieuzasadniona w rozumieniu art. 35 ust. 3 lit. a Konwencji oraz że nie jest pod żadnym innym względem niedopuszczalna, Trybunał uznaje ją za dopuszczalną.

B.  Przedmiot skargi

1.  Stanowiska stron

68. Skarżący twierdzą, że przedłużenie okresu pobytu skarżących dzieci w strzeżonym ośrodku pozbawione było podstawy prawnej, bowiem władze krajowe nie rozważyły, czy środek ten miał charakter ostateczny oraz czy jego zastosowaniu nie sprzeciwiało się dobro dzieci, a tym samym władze dopuściły się naruszenia przepisów prawa krajowego mających znaczenie dla niniejszej sprawy.

69. W szczególności skarżący zarzucają władzom krajowym brak rozważenia rozwiązań alternatywnych dla pozbawienia wolności skarżących dzieci, a także brak zbadania możliwości zastosowania tego środka przez okres krótszy niż maksymalny okres dopuszczalny przez prawo krajowe.

70. Rząd nie przedstawił stanowiska w przedmiocie tego zarzutu.

2.  Uwagi interweniujących stron trzecich

71. Organizacje pozarządowe, tj. Centrum AIRE (Centrum Doradztwa w zakresie Praw Indywidualnych w Europie), ECRE (Europejska Rada ds. Uchodźców i Wypędzonych) oraz MTS (Międzynarodowa Komisja Prawników) w swoich uwagach przedstawionych jako strony trzecie zwracają uwagę, że w przypadku dzieci, ze względu na szczególną wrażliwość, pozbawienie wolności zawsze jest sprzeczne z ich dobrem, niezależnie od kontekstu, w jakim środek jest stosowany. Dodają, że dotyczy to również dzieci, które towarzyszą swoim rodzicom. Ich zdaniem stanowisko to podzielają instytucje takie jak Międzyamerykański Trybunał Praw Człowieka i Zgromadzenie Parlamentarne Rady Europy (zob. właściwe prawo międzynarodowe, par. 34 powyżej).

72. Interweniujące strony trzecie pragną wyjaśnić, że zgodnie z odpowiednimi w niniejszej sprawie przepisami dyrektywy 2008/115/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ( ibid.) środek izolacyjny należy stosować wyłącznie w razie braku możliwości rozważenia mniej dotkliwych rozwiązań. Ponadto stwierdzają, że jeśli chodzi o zastosowanie środka detencyjnego wobec osoby wymagającej szczególnego traktowania, to zarówno Konwencja, jak i prawo Unii Europejskiej oraz organy ONZ ( ibid.) wymagają od władz krajowych dokładnego rozważenia możliwego wpływu tego środka na daną osobę oraz skutecznego poszukiwania rozwiązań alternatywnych. Dodają, że międzynarodowa konwencja o prawach dziecka ( ibid.) wymaga, by przy podejmowaniu wszelkich decyzji dotyczących dziecka w pierwszej kolejności kierować się dobrem dziecka oraz by władze krajowe wykazały, że rzeczywiście się nim kierowały. Wreszcie wskazują, że zgodnie z tą samą konwencją władze krajowe są zobowiązane do zapewnienia, by zastosowanie środka detencyjnego wobec dzieci następowało na podstawie orzeczenia i zgodnie z prawem, jako ultima ratio i przez możliwie najkrótszy okres.

3.  Ocena Trybunału

73. Trybunał powtarza, że dla zapewnienia zgodności zastosowania środka detencyjnego z art. 5 ust. 1 lit. f Konwencji wystarczy, by postępowanie w sprawie wydalenia było w toku i zostało przeprowadzone w celu jego zastosowania.

74. Następnie zwraca uwagę, że każde pozbawienie wolności musi nie tylko wchodzić w zakres jednego z wyjątków przewidzianych w lit. a‒f, lecz musi również być „słuszne” (zob. m.in. Winterwerp przeciwko Holandii, z dnia 24 października 1979 r., § 37, Seria A nr 33, Amuur przeciwko Francji, z dnia 25 czerwca 1996 r., § 50, Zbiór 1996‒III, oraz Witold Litwa przeciwko Polsce, skarga nr 26629/95, § 78, ETPCz 2000‒III). W tym zakresie Konwencja zasadniczo odsyła do prawa krajowego, przy czym wymaga przede wszystkim, by każde pozbawienie wolności było zgodne z celem wynikającym z art. 5, jakim jest ochrona jednostki przed arbitralnym działaniem ( Goussinski przeciwko Rosji, skarga nr 70276, ETPCz 2004‒IV, Hutchison Reid przeciwko Zjednoczonemu Królestwu, skarga nr 50272/99, § 47, ETPCz 2003‒IV, oraz Wassink przeciwko Niderlandom, z dnia 27 września 1990 r., § 24, Seria A nr 185‒A, G.B. i Inni, op. cit., § 146).

75. Trybunał przypomina nadto, że miejsce i warunki zatrzymania muszą być odpowiednie. Musi istnieć związek pomiędzy podstawą, na którą powołano się w przypadku słusznego pozbawienia wolności, a miejscem i warunkami zastosowania środka detencyjnego ( Muskhadzhivyeva i Inni przeciwko Belgii, skarga nr 41442/07, § 73, z dnia 19 stycznia 2010 r., oraz Kanagaratnam, op. cit., § 84, G.B. i Inni, op. cit., § 151). Trybunał przypomina w tym względzie, że środki detencyjne mają zastosowanie do cudzoziemców, którzy, w stosownych przypadkach, nie popełnili przestępstw innych niż przestępstwa związane z pobytem ( Riad i Idab przeciwko Belgii, skargi nr 29787/03 i 29810/03, § 100, z dnia 24 stycznia 2008 r.). Ponadto czas trwania środka detencyjnego nie może przekraczać okresu rozsądnie koniecznego do osiągnięcia zamierzonego celu ( ibid.).

76. Trybunał przypomina ponadto, że ma on na uwadze szczególną sytuację osób pozbawionych wolności. Tym samym, w drodze wyjątku, gdy obecne jest dziecko, Trybunał uważa, że pozbawienie wolności musi być konieczne do osiągnięcia zamierzonego celu, tj. do doprowadzenia do wydalenia rodziny. W tym kontekście Trybunał bada w szczególności, czy władze rzeczywiście rozważyły, czy środek detencyjny jest środkiem ultima ratio, którego nie można było zastąpić żadnym innym środkiem ( Popov przeciwko Francji, skargi nr 39472/07 i 39474/07, § 119, z dnia 19 stycznia 2012 r., G.B. i Inni, op. cit., § 151).

77. W niniejszej sprawie Trybunał przypomina, że sam może zbadać jedynie okres zastosowania środka detencyjnego wobec skarżących dzieci, który trwał około dwóch miesięcy od dnia wydania orzeczenia Sądu Rejonowego w Kętrzynie z dnia 23 stycznia 2014 r. (par. 12, 20 i 63 powyżej). Zauważa, że postanawiając o przedłużeniu okresu zastosowania środka detencyjnego wobec skarżących dzieci sąd ten oparł się na przepisie art. 89 ust. 3 ustawy o ochronie cudzoziemców (zob. par. 12 i 31 powyżej). Mając na uwadze swoją tezę przedstawioną w par. 56 powyżej, Trybunał uznał, że zastosowanie środka detencyjnego wobec skarżących dzieci znajdowało podstawę prawną w prawie krajowym. Z orzeczeń Sądu Rejonowego w Kętrzynie i Sądu Okręgowego w Olsztynie odpowiednio z dnia 23 stycznia 2014 r. i 21 lutego 2014 r. wynika, że przedłużenie okresu pobytu skarżących w strzeżonym ośrodku dla cudzoziemców było konieczne dla zapewnienia sprawnego przebiegu postępowania w sprawie ich wydalenia, w szczególności w świetle ich wcześniejszego wyjazdu do Niemiec. W świetle dowodów zawartych w aktach sprawy Trybunał uważa, że nie dysponuje żadnymi dowodami, które mogłyby budzić wątpliwości co do oceny dokonanej przez sądy krajowe w tym zakresie. Jednocześnie zauważa, że mąż i ojciec skarżących, znajdujący się w sytuacji podobnej do sytuacji jego bliskich, został umieszczony w otwartej placówce dla cudzoziemców i nie został pozbawiony wolności (par. 13 powyżej).

78. Trybunał zauważył, że w czasie, gdy władze postanowiły o przedłużeniu okresu stosowania środka detencyjnego o trzy kolejne miesiące, skarżące dzieci przebywały w ośrodku już niemal dwa miesiące. Chociaż wygląda na to, że przesłanki materialne przyjęcia skarżących były prawidłowe (par. 24-28 i 33 powyżej), ośrodek był niewątpliwie miejscem izolacji, który pod wieloma względami przypominał zakład penitencjarny ( Bistieva, op. cit., § 88). Trybunał przypomina w tym kontekście, że w sprawach podobnych do niniejszej sprawy, które rozpoznawał, uznawał za sprzeczne z Konwencją przypadki umieszczania w placówkach podobnych do tej, w której umieszczono skarżące dzieci – małoletnich wraz z rodzicami na okresy znacznie krótsze niż okres zarzucany w niniejszej sprawie (zob. na przykład A. M. i Inni, op. cit., §§ 48‒49, R.K. i Inni, op. cit., § 68‒69, oraz A.B. i Inni, op. cit., §§ 111‒112).

79. Trybunał zauważył, że z jego ugruntowanego dotychczas orzecznictwa w tym zakresie wynika, że co do zasady należy unikać umieszczania małych dzieci w takich placówkach oraz że tylko krótkotrwałe umieszczenie w odpowiednich warunkach może być zgodne z Konwencją, z tym jednak zastrzeżeniem, że władze muszą wykazać, iż zastosowanie tego środka ultima ratio miało miejsce dopiero po upewnieniu się w praktyce co do braku możliwości zastosowania jakiegokolwiek innego, mniej dotkliwego dla nich środka ( A.B. i Inni, op. cit., § 123).

80. W niniejszej sprawie, mając na uwadze podstawy, na które powołują się władze krajowe na uzasadnienie zastosowania spornego środka, Trybunał uznał, że nie dysponuje wystarczającymi dowodami, by nabrać przekonania, że władze krajowe rzeczywiście upewniły się co do tego, czy w szczególnych okolicznościach sprawy zastosowanie środka detencyjnego wobec skarżących dzieci było rozwiązaniem ostatecznym, którego nie można było zastąpić żadnym innym środkiem (zob., mutatis mutandis, R. K. i Inni, op. cit., § 86, Popov, op. cit., § 119 oraz, a contrario, A.M. i Inni, op. cit., § 68, G.B. i Inni, op. cit., § 151).

81. Trybunał zauważył, że w chwili wydania postanowienia o przedłużeniu okresu pobytu skarżących w ośrodku, postępowanie w sprawie wniosku o nadanie statusu uchodźcy trwało ponad sześć miesięcy, a następnie zostało przedłużone o dwa kolejne miesiące (par. 6‒7 powyżej). Biorąc pod uwagę długość tych okresów, Trybunał nie jest przekonany o tym, że władze krajowe, które prowadziły przedmiotowe postępowanie, podjęły niezbędne kroki w celu ograniczenia okresu stosowania środka detencyjnego wobec skarżących dzieci do niezbędnego minimum.

82. Tym samym Trybunał uznaje, że doszło do naruszenia art. 5 ust. 1 Konwencji w odniesieniu do skarżących dzieci.

IV.  ZASTOSOWANIE ART. 41 KONWENCJI

83. Zgodnie z art. 41 Konwencji:

„Jeżeli Trybunał stwierdzi, że nastąpiło naruszenie Konwencji lub jej Protokołów, oraz jeżeli prawo wewnętrzne zainteresowanej Wysokiej Układającej się Strony pozwala tylko na częściowe usunięcie konsekwencji tego naruszenia, Trybunał orzeka, gdy zachodzi potrzeba, o przyznaniu słusznego zadośćuczynienia pokrzywdzonej stronie”.

A.  Szkoda

84. Tytułem zadośćuczynienia poniesionej przez nich szkody niemajątkowej skarżący domagają się łącznej kwoty 20 000 EUR.

85. Zdaniem Rządu dochodzona kwota jest wygórowana.

86. Mając na względzie kwotę zaproponowaną przez Rząd w przedstawionej przezeń jednostronnej deklaracji dotyczącej art. 8 Konwencji (zob. par. 37 powyżej) oraz zasadę non ultra petita, Trybunał uważa, że w związku ze stwierdzeniem naruszenia oraz stosowaną w tym zakresie praktyką, skarżącym dzieciom należy przyznać łączną kwotę w wysokości 10 700 EUR tytułem zadośćuczynienia za szkodę niemajątkową poniesioną wskutek naruszenia art. 5 ust. 1 Konwencji.

B.  Koszty i wydatki

87. Skarżący nie dochodzą żadnej kwoty tytułem zwrotu kosztów i wydatków.

C.  Odsetki za zwłokę

88. Trybunał za słuszne uznaje wyznaczenie wysokości odsetek za zwłokę na podstawie marginalnej stopy procentowej Europejskiego Banku Centralnego powiększonej o trzy punkty procentowe.

%1  Z TYCH WZGLĘDÓW TRYBUNAŁ JEDNOGŁOŚNIE

1.  postanawia wykreślić skargę z listy spraw w zakresie zarzutu na podstawie art. 8 Konwencji;

2.  uznaje skargę za dopuszczalną w zakresie zarzutu na podstawie art. 5 ust. 1 lit. f Konwencji dotyczącego przedłużenia okresu pobytu skarżących dzieci w strzeżonym ośrodku oraz za niedopuszczalną w zakresie zarzutu na podstawie art. 3 i 5 ust. 1 lit. f Konwencji dotyczącego pierwotnego postanowienia o umieszczeniu skarżących dzieci w strzeżonym ośrodku;

3.  uznaje, że doszło do naruszenia art. 5 ust. 1 lit. f Konwencji w odniesieniu do skarżących dzieci;

4.  uznaje

a)  że pozwane państwo winno, w terminie trzech miesięcy od daty, w której niniejszy wyrok stanie się ostateczny zgodnie z art. 44 ust. 2 Konwencji, uiścić na rzecz skarżących dzieci łączną kwotę w wysokości 10 700 EUR (dziesięć tysięcy siedemset euro) tytułem zadośćuczynienia za szkodę niemajątkową, przeliczoną na walutę pozwanego państwa według kursu obowiązującego w dniu płatności;

b)  że od upływu wyżej wskazanego terminu trzech miesięcy aż do momentu uregulowania należności, należne będą odsetki zwykłe od określonej powyżej kwoty, naliczone według stopy równej marginalnej stopie procentowej Europejskiego Banku Centralnego obowiązującej w tym okresie, powiększonej o trzy punkty procentowe;

Sporządzono w języku francuskim i obwieszczono pisemnie w dniu 26 marca 2020 r., zgodnie z Regułą 77 §§ 2 i 3 Regulaminu Trybunału.

Renata Degener Ksenija Turković
Zastępca Kanclerza Przewodnicząca

ZAŁĄCZNIK

Lp.	Imię, NAZWISKO	Rok urodzenia	Obywatelstwo
1.	Dagmara Bilalova	19.03.1982 r.	rosyjskie
2.	Zalina Bilalova	03.02.2010 r.	rosyjskie
3.	Zukhra Bilalova	10.01.2009 r.	rosyjskie
4.	Akhiad Bilalov	15.01.2008 r.	rosyjskie
5.	Akhmed Bilalov	26.06.2006 r.	rosyjskie
6.	Liana Bilalova	02.12.2004 r.	rosyjskie