Orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka

WYROK

STRASBOURG

19 czerwca 2007 r.

OSTATECZNY

19/09/2007

Wyrok ten stanie się prawomocny zgodnie z warunkami określonymi przez artykuł 44 § 2 Konwencji. Wyrok ten podlega korekcie wydawniczej.

W sprawie Pawlik v. Poland,

Europejski Trybunał Praw Człowieka (Czwarta Sekcja) zasiadając jako Izba składająca się z następujących sędziów:

Pan Nicolas Bratza, Przewodniczący,
Pan G. Bonello,
Pan K. Traja,
Pan L. Garlicki,
Pani L. Mijović,
Pan J. Šikuta,
Pani P. Hirvelä, sędziowie,
oraz Mrs F. Aracı, Zastępca Kanclerza Sekcji,

Obradując na posiedzeniu zamkniętym w dniu 29 maja 2007 r.,

Wydaje następujący wyrok, który został przyjęty w tym dniu:

POSTĘPOWANIE

33. Sprawa wywodzi się ze skargi (nr 11638/02) wniesionej przeciwko Rzeczypospolitej Polskiej do Trybunału na podstawie art. 34 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności („Konwencja”) przez obywatela polskiego, Pana Henryka Pawlika ("skarżący"), w dniu 8 maja 2000 r.

33. Skarżacy, który otrzymał pomoc prawną był reprezentowany przez Pana B. Sochańskiego, prawnika praktykującego w Szczecinie. Rząd Polski (,,Rząd’‘) był reprezentowany przez swojego Agenta, Pana J. Wołąsiewicza z Ministerstwa Spraw Zagranicznych.

33. Skarżący skarżył się że władze polskie nie podjęły skutecznych działań na rzecz wegzekwowania jego prawa do kontaktu z synem, co naruszyło jego prawa gwarantowane artykułem 8 Konwencji.

33. Dnia 27 marca 2006 r. Trybunał zdecydował zakomunikować sprawę Rządowi. Zgodnie z artykułem 29 § 2 Konwencji Trybunał zdecydował rozpatrzyć łącznie meritum i dopuszczalność skargi.

FAKTY

I. OKOLICZNOŚCI SPRAWY

33. Skarżący urodził się w 1953 r. i mieszka w Szczecinie w Polsce.

33. W 1987 r. skarżący ożenił się z I.P. W 1984 i 1988 r. przyszły na świat odpowiednio córka K. i syn R. W 1992 r. I.P. wniosła pozew o rozwód.

33. Dnia 11 maja 1993 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie wydał zarządzenie tymczasowe w sprawie kontaktów. Zgodnie z jego warunkami skarżący był upoważniony do odwiedzania dziecka w środy i piątki przez dwie godziny oraz spędzania z nimi dwóch tygodni w lecie.

33. Dnia 16 września 1994 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie rozwiązał małżeństwo skarżącego. Sąd uznał, iż to żona skarżącego była winna rozpadowi pożycia małżeńskiego. Przyznał on także prawa rodzicielskie obojgu rodzicom. Sąd także ograniczył skarżącego w wykonywaniu jego praw: zarządził, iż miejsce stałego pobytu K. i R. powinno być przy matce. Skarżący miał prawo do współdecydowania o edukacji dzieci, ich zdrowiu i miejscu pobytu. Sąd określił sposób dostępu w sposób sprecyzowany w zarządzeniu tymczasowym z 11 maja 1993 r.

33. W nieokreślonej dacie w październiku 1994 r. skarżący wniósł wniosek do Sądu Rejonowego w Szczecinie o wyegzekwowanie orzeczenia dotyczącego kontaktów. Dnia 11 października 1994 r. Sąd Rejonowy oddalił jego wniosek. Dnia 9 stycznia 1996 r. skarżący ponownie wystąpił z wnioskiem do Sądu Rejonowego skarżąc się, iż jego żona nie przestrzegała zarządzenia w sprawie kontaktów.

33. Dnia 17 maja 1996 r. na wniosek skarżącego komornik Sądu Rejonowego w Szczecinie odmówił egzekucji wyroku z dnia 16 września 1994 r. Stwierdził on, że zgodnie z artykułami 1050 i 1051 Kodeksu Postępowania Cywilnego zarządzenie w sprawie opieki powinno być egzekwowane przez sąd.

33. Dnia 18 czerwca 1996 r. Sąd Rejonowy w Szczecinie odnosząc się do najlepszego interesu dzieci oddalił wniosek skarżącego w sprawie wyegzekwowania jego prawa do wizyt. Po apelacji skarżącego w dniu 2 października 1996 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie uchylił to postanowienie i zwrócił sprawę Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Sąd uznał, iż skarżący miał prawo dostępu do dzieci i Sąd Rejonowy powinien był zbadać sprawę z perspektywy wyegzekwowania jego praw. W sprawie matka utrudniała wykonanie zarządzenia w sprawie kontaktów, Sąd Rejonowy powinien rozważyć nałożenia na nią grzywny stosownie do artykułu 1050 § 1 Kodeksu Postępowania Cywilnego.

33. Dnia 24 czerwca 1997 r. skarżący zwrócił się do Sądu Rejonowego o przyspieszenie tego postępowania.

33. Dnia 11 września 1997 r. Sąd Rejonowy w Szczecinie nakazał by matka udostępniła R. do kontaktu. Sąd zarządził kontakt pod groźbą grzywny w kwocie 300 zł [około 75 euro] jeśli I.P. nie wykonałaby polecenia sądu. Sąd ponadto umorzył dalszą część postępowania egzekucyjnego w zakresie kontaktu z K.

33. Dnia 6 stycznia 1998 r. skarżący poinformował Sąd Rejonowy, że I.P. wciąż uchylała się od wykonania postanowienia sądu z 11 września 1997 r. Ponadto prosił on sąd o nałożenie na nią grzywny. Sąd Rejonowy badał jego wniosek 19 lutego, 24 marca i 10 czerwca 1998 r. W ostatnim z wymienionych dni Sąd Rejonowy wniosek oddalił.

33. Dnia 23 czerwca 1998 r. Sąd Rejonowy w Szczecinie poinformował skarżącego, że mógł zobaczyć R. w dniu 29 czerwca 1998 r. w Ośrodku diagnostyczno‑konsultacyjnym w Szczecinie. W dniu 29 czerwca 1998 r. do spotkania doszło.

33. Dnia 12 września 1998 r. sąd poinformował skarżącego, iż mógł on zobaczyć swojego syna w Poradni i pogotowiu umacniania zdrowia psychicznego. Nie jest jasne, czy do spotkania doszło.

33. Nieokreślonego dnia w 1998 r. Sąd Rejonowy w Szczecinie na własny wniosek wszczął postępowanie przeciwko byłej żonie skarżącego w sprawie ograniczenia jej prawa do opieki oraz w związku z niewykonaniem zarządzenia w sprawie kontaktu skarżącego.

33. Dnia 11 stycznia 1999 r. skarżący poinformował sąd, że I.P. ponownie uchyliła się od udostępnienia R. do spotkania. Dnia 15 lutego 1999 r. Sąd Rejonowy w Szczecinie nakazał I.P. zastosowanie się do wyroku rozwodowego w odniesieniu do prawa skarżącego do kontaktu pod karą grzywny w kwocie 500 zl. Dnia 15 września 1999 r. oraz 19 czerwca 2000 r. sąd przeprowadził rozprawy. W ostatniej dacie Sąd Rejonowy zawiesił postępowanie.

33. Dnia 30 czerwca 2000 r. Sąd Rejonowy w Szczecinie wydał postanowienie, w którym po raz drugi określił prawa skarżącego do wizyt. Skarżący mógł odwiedzać R. w co drugą sobotę i niedzielę. Mógł z nim także spędzać drugi dzień Bożego Narodzenia, poniedziałek wielkanocny i dwa tygodnie wakacji w lipcu albo w sierpniu. Skarżący nie odwołał się od tego orzeczenia.

33. Dnia 25 lipca 2000 r. Sąd Rejonowy w Szczecinie umorzył postępowanie egzekucyjne przeciwko I.P. w związku z nowymi zasadami kontaktu. Sąd uznał, że skarżący powinien wnieść nowy wniosek o egzekucję jego prawa do wizyt.

33. Dnia 12 grudnia 2000 r. skarżący wysłał list do Sądu Rejonowego skarżąc się, że matka uchylała się od wykonania postanowień nowego zarządzenia w sprawie kontaktów.

33. Dnia 28 maja 2001 r. Sąd Rejonowy w Szczecinie nakazał matce udostępnienie dziecka pod karą grzywny w kwocie 500 zł [około 125 euro].

33. Dnia 9 czerwca 2001 r. skarżący usiłował zobaczyć się z R. Jednakże I.P. była nieobecna i R. nie był dostępny do kontaktu. Następnie dnia 11 czerwca 2001 r. skarżący poinformował sąd, że jego była żona ponownie nie wykonała postanowienia z 30 czerwca 2000 r.

33. W międzyczasie skarżący zwrócił się o przyznanie mu całkowitej opieki nad R. Dnia 4 października 2000 r. Sąd Rejonowy w Szczecinie oddalił jego wniosek. Decyzją ta została utrzymana w mocy przez Sąd Okręgowy w Szczecinie w dniu 11 czerwca 2001 r.

33. Dnia 25 września 2001 r. Sąd Rejonowy w Szczecinie nałożył grzywnę na I.P. za niewykonanie zarządzenia sądu dotyczącego prawa skarżącego do wizyt. I.P. odwołała się od tej decyzji. Skarżyła ona, iż nigdy nie zabraniała R. spotkań z ojcem. Próbowała nawet wytłumaczyć R., że ważnym było posiadanie kontaktów z ojcem. Dnia 9 czerwca 2001 r. R. odmówił spotkania ze skarżącym i nie chciała ona ingerować w jego decyzję. W jej opinii skarżący „znęcał” się nad R. poprzez jego ciągłe prośby o wizytę.

33. Nieokreślonego dnia była żona skarżącego wniosła wniosek o ograniczenie kontaktów skarżącego z R. Odwołała się ona także od decyzji z 24 września 2001 r.

33. Dnia 14 marca 2002 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie wydał decyzję i oddalił odwołanie I.P. od orzeczenia nakładającego na nią grzywnę Sąd uznał, że w związku z tym, iż zasady kontaktów były określone po raz drugi, I.P. była dłużnikiem w postępowaniu egzekucyjnym i ciążył na niej obowiązek wykonania postanowień w zakresie kontaktów. Wreszcie ponieważ wnioski skarżącego opierały się na zgodnym z prawem zarządzeniu sądu nie mogły być uznane za „znęcanie się nad dzieckiem”.

33. Dnia 17 czerwca 2002 r. Sąd Rejonowy w Szczecinie umorzył postępowanie w sprawie skarżącego, gdyż skarżący i jego była żona zawarli porozumienie w sprawie dostępu do dziecka.

33. Dnia 11 kwietnia 2005 r. skarżący wniósł skargę na naruszenie prawa do rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie na podstawie ustawy z 17 czerwca 2004 r. zarzucając bezczynność po stronie Sądu Rejonowego w Szczecinie. Dnia 27 kwietnia 2005 r. stwierdził on, że jego skarga odnosiła się do wszystkich części postępowania dotyczącego egzekucji zarządzenia w sprawie kontaktów od 1994 r.

33. Dnia 10 maja 2005 r. Sąd Okręgowy zwrócił się do skarżącego o określenie, do których części postępowania odniósł się w swojej skardze. Dnia 20 maja 2005 r. skarżący wniósł, że do wszystkich części postępowania egzekucyjnego dotyczącego kontaktów. Ponadto twierdził on, że mimo, iż sygnatury i sędziowie w sprawie zmieniały się postępowanie egzekucyjne dotyczyło tego samego zarządzenia w sprawie kontaktu w odniesieniu do jego dziecka.

33. Dnia 23 maja 2005 r. Sąd Okręgowy w Szczecinie odrzucił skargę skarżącego. Sąd uznał, że skarżący uchybił wskazaniu do której części postępowania się odnosi. Dodał, że skarga skarżącego mogła być uznana za dotyczącą pierwszej części postępowania egzekucyjnego, która zakończyła się 11 października 1994 r. Dlatego jego skarga musiała być odrzucona jako wniesiona po terminie.

II. ODPOWIEDNIE PRAWO KRAJOWE

1. Długość postępowania

33. Odpowiednie prawo i praktyka krajowa dotycząca środka na przewlekłość postępowania sądowego zawarte są w decyzjach Trybunału w sprawach Charzyński p. Polsce nr 15212/03 (dec.), §§ 12‑23, ETPCz 2005‑V i Ratajczyk p. Polsce nr 11215/02 (dec.), ETPCz 2005‑VIII i jego wyroku w sprawie Krasuski p. Polsce, nr 61444/00, §§ 34‑46, ETPCz 2005‑V.

2. Prawo do wizyt

33. Co się tyczy prawa do wizyt to zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego, jeżeli rodzic, który został zobowiązany postanowieniem sądu do respektowania praw dostępu do dziecka drugiego rodzica, nie stosuje się do tego zobowiązania, postanowienie w sprawie dostępu do dziecka podlega egzekucji. Przepisy Kodeksu postępowania cywilnego dotyczące egzekucji zobowiązań niepieniężnych stosuje się do wykonywania postanowień sądu w sprawach praw rodzicielskich oraz praw dostępu do dziecka (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 30 stycznia 1976 r., III CZP 94/75, OSNCP 1976 7‑8).

34. Jeżeli sąd zobowiąże rodzica wykonującego władzę rodzicielską do zapewnienia dostępu do dziecka drugiemu rodzicowi, art. 1050 Kodeksu postępowania cywilnego stosuje się do wykonania tego zobowiązania. Przepis ten stanowi:

"1. Jeżeli dłużnik jest zobowiązany do wykonania czynności, która nie może być wykonana przez żadną inną osobę, sąd, w którego okręgu zostało wszczęte postępowanie egzekucyjne, na wniosek wierzyciela i po wysłuchaniu stron, wyznaczy termin, w którym dłużnik wykona swoje zobowiązanie pod rygorem grzywny (...).

2. Jeżeli dłużnik nie wykona swojego zobowiązania, sąd może wyznaczyć mu kolejny termin i nałożyć kolejne grzywny."

PRAWO

I.  DOMNIEMANE NARUSZENIE ARTYKUŁU 8 KONWENCJI

35. Skarżący skarżył się, że polskie władze nie podjęły skutecznych środków w celu wykonania jego prawa do kontaktów z synem, R. Zarzuca naruszenie art. 8 Konwencji, który stanowi:

"1. Każdy ma prawo do poszanowania swojego życia prywatnego i rodzinnego, swojego mieszkania i swojej korespondencji.

2. Niedopuszczalna jest ingerencja władzy publicznej w korzystanie z tego prawa, z wyjątkiem przypadków przewidzianych przez prawo i koniecznych w demokratycznym społeczeństwie z uwagi na bezpieczeństwo państwowe, bezpieczeństwo publiczne lub dobrobyt gospodarczy kraju, ochronę porządku i zapobieganie przestępstwom, ochronę zdrowia i moralności lub ochronę praw i wolności innych osób."

36. Rząd przeciwstawił się temu twierdzeniu, stwierdzając, iż skarga została wniesiona po upływie terminu, w przeciwnym zaś wypadku, była oczywiście nieuzasadniona.

A. Dopuszczalność

37. Trybunał po pierwsze zauważa, że Rząd podniósł zarzut przedwstępny, iż skarga ta została wniesiona poza sześciomiesięcznym terminem (zobacz paragraf 36 powyżej). Twierdził, że skarżący w swej skardze nie odnosił się wprost do artykułu 8 Konwencji. Skarżący utrzymywał, iż mimo że literalnie nie wskazał on artykułu 8 Konwencji, w istocie skarżył się on na naruszenie jego prawa do poszanowania życia rodzinnego.

38. Trybunał przyjmuje argumenty skarżącego i uważa, że skarżący wniósł swą skargę w istocie na domniemane naruszenie jego prawa do poszanowania życia prywatnego, w związku z czym spełnił wymóg sześciomiesięcznego terminu jak wymaga tego artykuł 35 § 1 Konwencji.

39. Trybunał zauważa, że skarga nie jest w oczywisty sposób nieuzasadniona w rozumieniu artykułu 35 § 3 Konwencji. Dalej zauważa, że nie jest ona niedopuszczalna z jakiejkolwiek innej przyczyny. Z tego względu musi być uznana za dopuszczalną.

B. Meritum

1. Oświadczenia stron

40. Skarżący twierdził, iż miało miejsce naruszenie ciągłe jego prawa do poszanowania życia rodzinnego. Wielokrotnie inicjował on kilka postępowań mających na celu zapewnienie mu możliwości regularnych kontaktów z synem. Pomimo faktu, iż zostały wydane dwa nakazy sądowe żaden z nich nie dał skarżącemu skutecznej możliwości spotkania syna. Podsumował on, iż doszło do naruszenia Artykułu 8 w tym zakresie.

41. Rząd nie przedstawił jakichkolwiek obserwacji co do meritum skargi. Stwierdził jedynie, że powinna być ona uznana za oczywiście bezzasadną (zobacz paragraf 36 powyżej).

2. Ocena Trybunału

42. Związek pomiędzy skarżący a jego synem stanowił ”życie rodzinne” w rozumieniu artykułu 8 § 1 Konwencji. Nie było to kwestionowane.

43. Zasadniczym celem artykułu 8 jest ochrona jednostki przed arbitralną ingerencją władz publicznych. Istnieją również pozytywne obowiązki właściwe dla efektywnego ,,poszanowania’’ życia rodzinnego. W obu kontekstach należy mieć wzgląd na znalezienie odpowiedniej równowagi pomiędzy konkurującymi interesami jednostki i społeczeństwa jako całości; i w obu kontekstach państwu przysługuje pewien margines uznania (zobacz, Hokkanen p. Finlandii, wyrok z 23 września 1994 r., Seria A nr 299‑A, ps 20, § 55).

44. Gdy środki, o które chodzi dotyczą sporu rodziców w sprawie ich dzieci, nie należy do Trybunału zastępowanie organów krajowych w regulowaniu kwestii kontaktów, ale raczej dokonanie przejrzenia pod względem zgodności z Konwencją postanowień wydanych przez organy krajowe w ramach wykonywania ich prawa uznania. Dlatego należy ocenić, czy powody rzekomo usprawiedliwiające jakiejkolwiek środki podjęte przez wzgląd na korzystanie przez skarżącego z jego prawa do poszanowania życia rodzinnego były właściwe i wystarczające (zobacz między innymi, Olsson p. Szwecji, wyrok z dnia 24 marca 1988 r., Seria A, nr 130, str. 32, § 68).

45. Obowiązek podejmowania przez organy krajowe środków ułatwiających rodzicowi, któremu nie przyznano opieki po rozwodzie, kontakt z dziećmi, nie jest jednakże absolutny ( mutatis mutandis, Hokkanen, cytowany powyżej, § 58). Główną kwestią jest, czy organy te podjęły wszystkie konieczne środki w celu ułatwienia kontaktu, jak tego można rozsądnie wymagać w szczególnych okolicznościach danej sprawy ( mutatis mutandis, Hokkanen, cytowany powyżej, § 58).

46. Badając, czy niewykonanie nakazu dotyczącego sposobu kontaktów wydanego przez sąd krajowy stanowiło brak poszanowania dla życia rodzinnego skarżącego, Trybunał musi znaleźć odpowiednią równowagę pomiędzy różnymi interesami wchodzącymi w grę, tj. interesami samego skarżącego oraz generalny interesem polegającym na zapewnieniu poszanowania dla rządów prawa.

47. W świetle powyższych zasad, to co jest najistotniejsze w tej sprawie to kwestia czy władze polskie podjęły niezbędne, odpowiednie kroki dla ułatwienia wdrożenia ustaleń dotyczących kontaktów jak określono to 16 września 1994 r. oraz 30 czerwca 2000 r.

48. Zgodnie z nakazem skarżący był po pierwsze upoważniony do spotykania się z R, dwa razy w tygodniu i do spędzania z nim dwóch tygodni w lecie; następnie był on upoważniony do spotykania R. co drugi tydzień i spędzania z nim dwóch tygodni w lecie.

49. Trudności w zorganizowaniu kontaktu wynikały co prawda w dużej mierze z animozji pomiędzy byłą żoną skarżącego a skarżącym. Ponieważ I.P. stale odmawiała wykonania ustaleń w zakresie kontaktu skarżący aktywnie domagał się ich wykonania. Kilkakrotnie zwracał się on bezskutecznie do władz krajowych o położenie kresu tej sytuacji (zobacz paragrafy 14, 18, 21, 23 powyżej). Wydaje się ponadto, iż zdołał on zobaczyć swojego syna tylko kilka razy. Pomimo tego jedyną sankcją jakiej użyły władze w niniejszej sprawie było nałożenie grzywny na I.P. w dniu 24 września 2001 r. (zobacz paragraf 25 powyżej).

50. W tym względzie Trybunał zauważa, że wystąpiły długie opóźnienia w postępowaniu egzekucyjnym przed Sądem rejonowym w Szczecinie. W szczególności Trybunał chciałby wskazać na okres pomiędzy 2 października 1996 r. a 11 września 1997 r. (zobacz paragrafy 11-13 powyżej), 15 lutego 1999 r. a 15 września 1999 r. (zobacz paragraf 18 powyżej), 12 grudnia 2000 r. a 28 maja 2001 r. (zobacz paragrafy 21 i 22).

51. Trybunał ponadto uważa, iż władze krajowe miały obowiązek zapewnienia wdrożenia ustaleń w zakresie kontaktów, ponieważ to one sprawują władze publiczną i mają do dyspozycji środki do opanowania problemów z egzekucją.

52. Ponadto Trybunał zauważa, że nie zostało przedstawione żadne satysfakcjonujące wyjaśnienie usprawiedliwiające opóźnienia w postępowaniu egzekucyjnym. Podobnie Rząd nie zdołał dostarczyć jakiegokolwiek wyjaśnienia odnośnie czy władze krajowe ułatwiły wdrożenie ustaleń w zakresie kontaktów.

53. Na podstawie powyższego nie można stwierdzić, iż mając na względzie interes jaki wchodził w grę kompetentne władze krajowe poczyniły odpowiednie wysiłki na rzecz ułatwienia spotkania. Przeciwnie bezczynność władz przeniosła na skarżącego ciężar stałego uciekania się do kolejnych czasochłonnych i całkowicie nieefektywnych środków dla wyegzekwowania jego praw.

54. Trybunał powtarza, że w sprawach tego rodzaju adekwatność środków podjętych przez władze oceniana jest na podstawie szybkości ich wdrożenia; wymagają one szybkiego załatwienia, gdyż upływ czasu i zmiana okoliczności mogą mieć nieodwracalne skutki dla relacji pomiędzy dziećmi a rodzicem, który z nimi nie mieszka (zobacz Ignaccolo-Zenide p. Rumunii, nr 31679/96, § 102, ETPCz 2000‑I).

55. Odpowiednio Trybunał konkluduje, że pomimo marginesu uznania przysługującego kompetentnym władzom niewyegzekwowanie prawa skarżącego do kontaktu stanowiło naruszenie jego prawa do poszanowania jego życica rodzinnego w myśl artykułu 8. Konsekwentnie doszło do naruszenia tego przepisu.

II. DOMNIEMANE NARUSZENIE ARTYKUŁU 6 § 1 KONWENCJI

56. Skarżący twierdził ponadto, że długość postępowania naruszyła zasadę „rozsądnego terminu” przewidzianą w artykule 6 § 1 Konwencji, który stanowi:

„Każdy ma prawo do sprawiedliwego i publicznego rozpatrzenia jego sprawy w rozsądnym terminie przez niezawisły i bezstronny sąd (...) przy rozstrzyganiu o jego prawach i obowiązkach o charakterze cywilnym (…)”

57. Rząd utrzymywał, że skarżący nie wykorzystał środków krajowych, bowiem nie wniósł skargi na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie przewidzianej ustawą z 2004 r. zgodnie z wymogami proceduralnymi.

58. Skarżący ze swej strony podniósł, iż środek ten nie był skuteczny, gdyż sąd krajowy odrzucił jego skargę z ustawy z 2004 r.

59. Zgodnie z artykułem 35 § 1 Konwencji:

„Trybunał może rozpatrywać sprawę dopiero po wyczerpaniu wszystkich środków odwoławczych, przewidzianych prawem wewnętrznym, zgodnie z powszechnie uznanymi zasadami prawa międzynarodowego...”

60. Trybunał zauważa, ze niniejsza sprawa była wniesiona do Trybunału kiedy odpowiednie postępowanie było zawisłe przed sądem krajowym. Zauważa ponadto, że zgodnie z artykułem 18 ustawy z 2004 r. osoby takie jak skarżący w niniejszej sprawie, których sprawy zawisłe były przed Trybunałem miały możliwość wniesienia do odpowiedniego sądu krajowego w okresie sześciu miesięcy od dnia 17 września 2004 r. skargi na nieuzasadnioną długość postępowania, pod warunkiem że ich skarga do Trybunału została wniesiona w toku skarżonego postępowania i nie została jeszcze uznana za dopuszczalną.

61. Trybunał już zbadał ten środek na potrzeby artykuły 35 § 1 Konwencji uznał go za skuteczny w odniesieniu do skarg na przewlekłość postępowań sądowych w Polsce. W szczególności uznał, że był on w stanie zarówno zapobiec domniemanemu naruszeniu prawa do rozpoznania sprawy w rozsądnym terminie, jak i powstrzymać kontynuację naruszenia oraz zapewnić odpowiednie zadośćuczynienie za naruszenie do którego już doszło (zobacz Michalak p. Polsce (dec.), nr 24549/03, §§ 37‑43).

62. Skarżący będąc poinformowanym przez Kancelarię o możliwości wniesienia skargi na przewlekłość postępowania w oparciu o ustawę z 2004 r. uciekł się do tego środka. Jednak wnosząc skargę do Sądu Okręgowego w Szczecinie nie spełnił on wymogów proceduralnych związanych z tym środkiem. W szczególności nie zdołał on wnieść swej skargi w przepisanym terminie.

63. Trybunał powtarza, że środki krajowe nie mogą być uznane za wyczerpane w przypadku gdy odwołanie zostało odrzucone lub oddalone ze względu na proceduralną pomyłkę skarżącego (zobacz Ben Salah Adraqui i Dhaime p. Hiszpanii (dec.), nr 45023/98, ETPCz 2000-IV).

64. Wynika zatem, iż skarżący nie spełnił wymogu wynikającego z artykułu 35 § 1 Konwencji w zakresie wyczerpania środków krajowych i z tych względów ta skarga musi być odrzucona zgodnie z artykułem 35 § 4 Konwencji.

III. ZASTOSOWANIE ARTYKUŁU 41 KONWENCJI

65. Artykuł 41 Konwencji stwierdza:

„Jeśli Trybunał stwierdzi, że nastąpiło naruszenie Konwencji lub jej Protokołów, oraz jeśli prawo wewnętrzne zainteresowanej Wysokiej Układającej się Strony pozwala tylko na częściowe usunięcie konsekwencji tego naruszenia, Trybunał orzeka, gdy zachodzi potrzeba, słuszne zadośćuczynienie pokrzywdzonej stronie.”

A. Szkoda

66. Skarżący domagał się 20.000 euro w odniesieniu do szkody niematerialnej za stres spowodowany w wyniku braku wyegzekwowania decyzji dotyczącej dostępu do syna.

67. Rząd uznał, że niniejsza suma była wygórowana.

68. Trybunał nie widzi powodu by wątpić, iż skarżący doznał stresu w wyniku niewyegzekwowania nakazów kontaktu i że wystarczające zadośćuczynienie nie zostanie zapewnione jedynie przez samo uznanie naruszenia. Czyniąc oszacowanie na podstawie zasad słuszności Trybunał zasądza na rzecz skarżącego kwotę 5.000 euro.

B. Koszty i wydatki

69. Skarżący, który otrzymał pomoc prawna od Rady Europy w związku z wniesieniem jego skargi żądał także 5.000 euro z tytułu kosztów i wydatków poniesionych przed sądami krajowymi oraz Trybunałem.

70. Rząd przeciwstawił się temu roszczeniu.

71. Zgodnie z orzecznictwem trybunału skarżący jest upoważniony do zwrotu kosztów I wydatków tylko wtedy jeśli zostanie udowodnione, że zostały one rzeczywiście i koniecznie poniesione oraz były rozsądne co do kwoty. W niniejszej sprawie czyni się wzgląd na informacje będące w posiadaniu Trybunału oraz powyższe kryteria, Trybunał odrzuca roszczenie o koszty i wydatki postępowania krajowego u uznaje za uzasadnione przyznać kwotę 1.500 euro z tytułu postępowania przed Trybunałem, pomniejszone o 850 euro otrzymane poprzez pomoc prawną z Rady Europy. W związku z tym zasądza 650 euro.

C. Odsetki z tytułu zwłoki

72. Trybunał uważa za odpowiednie, że odsetki z tytułu wypłacenia zadośćuczynienia po terminie powinny być ustalone zgodnie z marginalną stopą procentową Europejskiego Banku Centralnego plus trzy punkty procentowe.

Z TYCH PRZYCZYN TRYBUNAŁ JEDNOGŁOŚNIE

1.  Uznaje skargę dotyczącą braku ochrony prawa skarżącego do poszanowania życia rodzinnego za dopuszczalną a pozostałą część skargi za niedopuszczalną;

2.  Uznaje, że doszło do naruszenia artykułu 8 Konwencji;

3.  Uznaje, że

(a) pozwane państwo ma wypłacić skarżącemu, w ciągu trzech miesięcy od dnia, kiedy wyrok stanie się prawomocny zgodnie z artykułem 44 § 2 Konwencji, kwotę 5000 euro (pięć tysięcy euro) z tytułu szkody niemajątkowej oraz 650 euro (sześćset pięćdziesiąt euro) z tytułu kosztów i wydatków, przeliczone na polskie złote według kursu z dnia realizacji wyroku, plus jakikolwiek podatek, jaki może być nałożony;

(

od wygaśnięcia powyższego trzymiesięcznego terminu do momentu zapłaty zwykłe odsetki będą płatne od tej sumy według marginalnej stopy procentowej Europejskiego Banku Centralnego plus trzy punkty procentowe.

4.  Oddala pozostałą część roszczenia skarżącego dotyczącego słusznego zadośćuczynienia.

Sporządzono w języku angielskim i obwieszczono na piśmie 19 czerwca 2007 r. zgodnie z artykułem 77 § 2 i 3 Regulaminu Trybunału.

Fatoş Aracı Nicolas Bratza
Zastępca Kanclerza Przewodniczący