Orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka

WYROK

STRASBURG

28 Maja 2013

OSTATECZNY

28/08/2013

Niniejszy wyrok stał się ostateczny na podstawie Artykułu 44 § 2 Konwencji. Wyrok może podlegać korekcie wydawniczej.

W sprawie Eremia przeciwko Republice Mołdawii,

Europejski Trybunał Praw Człowieka (Sekcja Trzecia), zasiadając jako Izba w składzie:

Josep Casadevall, Przewodniczący,
Alvina Gyulumyan,
Corneliu Bîrsan,
Ján Šikuta,
Luis López Guerra,
Nona Tsotsoria,
Valeriu Griţco, sędziowie,
oraz Santiago Quesada, Kanclerz Sekcji,

Obradując na posiedzeniu niejawnym w dniu 7 maja 2013 roku,

Wydaje następujący wyrok, który został przyjęty w tym dniu:

POSTĘPOWANIE

1. Sprawa wywodzi się ze skargi (nr 3564/11) przeciwko Republice Mołdawii, wniesionej w dniu 16 stycznia 2011 roku do Trybunału na podstawie Artykułu 34 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (“Konwencja”) przez trzy obywatelki Mołdawii, Panią Lilię Eremia, Panią Doinę Eremia oraz Panią Marianę Eremia (“skarżące”).

2. Skarżące, którym przyznano pomoc prawną, były reprezentowane przez Panią D.I. Străisteanu, prawnika praktykującego w Kiszyniowie. Rząd mołdawski („Rząd”) był reprezentowany przez swojego Pełnomocnika, Pana V. Grosu.

3. Skarżące zarzuciły w szczególności, że władze nie wywiązały się ze swoich pozytywnych obowiązków określonych w Artykułach 3, 14 i 17 Konwencji, aby chronić je przed przemocą domową i ukarać ich oprawcę.

4. Dnia 21 marca 2011 roku skarga została zakomunikowana Rządowi. Zdecydowano również o łącznym rozpatrzeniu dopuszczalności i meritum skargi (Artykuł 29 § 1).

5. Pisemne uwagi strony trzeciej zostały przedłożone przez organizację Equal Rights Trust, która została następnie dopuszczona przez Przewodniczącego do udziału w postępowaniu (Artykuł 36 § 2 Konwencji oraz Reguła 44 § 2 Regulaminu Trybunału). Rząd odpowiedział na to stanowisko (Reguła 44 § 5).

FAKTY

I. OKOLICZNOŚCI SPRAWY

6. Skarżące urodziły się odpowiednio w 1973, 1995 i 1997 roku i mieszkają w Vălcineț.

A. Kontekst sprawy

7. Pierwsza skarżąca była żoną A., funkcjonariusza policji zatrudnionego w komisariacie w Călăraşi. Druga i trzecia skarżąca to ich córki. Według pierwszej skarżącej, po narodzinach drugiej córki, A. często wracał do domu pijany i znęcał się nad nią, czasami w obecności córek. W dniu 2 lipca 2010 roku pierwsza skarżąca wniosła o rozwód po tym, jak dzień wcześniej została zaatakowana przez A. i była świadkiem, jak znieważał ich nastoletnie córki. Następnie A. stał się jeszcze bardziej agresywny, regularnie bił pierwszą skarżącą oraz znieważał ją i ich córki .

8. W dniu 30 sierpnia 2010 roku pierwsza skarżąca zgłosiła miejscowej policji, że tego dnia została uderzona w głowę przez A. W dniu 18 września 2010 roku A. został ukarany przez sąd administracyjny grzywną w kwocie 200 mołdawskich lei (MDL, w tym czasie warte około 12,40 euro (EUR)). W dniu 30 września 2010 roku zostało wydane formalne ostrzeżenie ze strony organu odpowiedzialnego za policję, tj. Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, aby zaprzestał agresywnego zachowania.

9. W dniu 5 listopada 2010 A. wrócił do domu pijany i pobił pierwszą skarżącą. W dniu 6 listopada 2010 roku zgłosiła ten incident miejscowej prokuraturze.

10. Zdaniem skarżących, w dniu 11 listopada 2010 roku A. ponownie zaatakował pierwszą skarżącą w obecności ich córek. Zrobił to samo w dniu 12 listopada 2010 roku, tym razem niemal dusząc pierwszą skarżącą, przez co straciła głos na półtorej doby. W nieokreślonym dniu zastępca komisarza komisariatu w Călăraşi wezwał skarżącą do poddania się badaniu przez lekarza medycyny sądowej w celu ustalenia zakresu i charakteru obrażeń ciała. Badanie odbyło się w dniu 23 listopada 2010 roku, jednak nie wykazało żadnych urazów .

B. Nakaz ochrony i późniejsze wydarzenia

11. W dniu 29 listopada 2010 roku skarżące złożyły do Sądu Rejonowego w Călăraşi wniosek o wydanie nakazu ochrony. Nakaz został wydany w dniu 9 grudnia 2010 roku. Sędzia uznał, że A. był agresywny wobec pierwszej skarżącej, bijąc ją, obrażając, narzucając jej swoją wolę, wywołując u niej stres i cierpienia psychiczne, grożąc jej i źle traktując ich zwierzątko domowe. Co więcej, ta przemoc często miała miejsce w obecności ich nastoletnich córek, w wyniku czego zostało naruszone ich samopoczucie psychiczne. Sąd zakazał A. zbliżania się do domu przez okres dziewięćdziesięciu dni na odległość mniejszą niż 500 metrów, utrzymywania jakichkolwiek kontaktów ze skarżącymi lub stosowania wobec nich jakichkolwiek aktów przemocy. Skarżące powiadomiły miejscową policję, prokuraturę i pomoc społeczną o nakazie, który został wydany wobec A. w dniu 12 grudnia 2010 roku .

12. W dniu 9 grudnia 2010 roku pierwsza skarżąca zwróciła się do sędziego B.N. z Sądu Rejonowego w Călăraşi o uchylenie sześciomiesięcznego okresu oczekiwania, którego zażądał na obserwację, gdy pierwsza skarżąca wniosła pozew o rozwód. Oparła swój wniosek na wydanym w tym dniu nakazie ochrony i stwierdziła, że liczne akty przemocy ze strony A. wykluczają jakąkolwiek możliwość pojednania. Pierwsza skarżąca utrzymywała, że została poinformowana przez sekretarza sędziego B.N., że sędzia odmówił potraktowania jej sprawy rozwodowej jako pilnej. W dniu 12 stycznia 2011 roku pierwsza skarżąca złożyła skargę do Prezesa Sądu Rejonowego Călăraşi na odmowę sędziego.

13. W dniu 10 grudnia 2010 roku policja w Călăraşi wszczęła wobec A. procedurę nadzoru nad przestrzeganiem nakazu ochrony z dnia 9 grudnia 2010 roku. Między 12 grudnia 2010 roku a 17 stycznia 2011 roku policja odwiedziła A. sześć razy, aby przestrzec go przed nadużywaniem alkoholu, przynoszeniem wstydu swojej rodzinie, obrażaniem bliskich i naruszeniem nakazu ochrony.

14. W dniu 14 grudnia 2010 roku A. został pouczony przez policję o skutkach jego agresywnego zachowania i skłoniono go do oświadczenia na piśmie, że zrozumiał warunki nakazu ochrony. Ustalono, że A. wyprowadził się z domu rodzinnego i przybywał w tymczasowym mieszkaniu komunalnym.

15. W dniu 16 grudnia 2010 roku A. zobaczył pierwszą skarżącą na ulicy i podążył za nią, używając wyzwisk i gróźb, a także próbując ją zatrzymać. Nie przestał jej nękać również w sklepie, gdzie próbowała szukać schronienia.

16. W dniu 19 grudnia 2010 roku A., nie zważając na warunki nakazu ochrony, pojawił się w domu rodzinnym. Jednak zdaniem Rządu skarżące zezwoliły na jego powrót do dnia 16 stycznia 2011 roku. Skarżące utrzymywały, że nie wyrażały takiej zgody. Po powrocie A. zaatakował pierwszą skarżącą, zniszczył kilka rzeczy i słownie znieważył trzecią skarżącą. W dniu 23 grudnia 2010 roku pierwsza skarżąca poinformowała policję o wydarzeniach z dnia 16 i 19 grudnia 2010 roku. Większość skarg do różnych organów przekazano następnie do Prokuratury w Călăraşi.

17. W dniu 10 stycznia 2011 roku pierwsza skarżąca została wezwana do złożenia na komisariacie w Călăraşi zeznań w sprawie jej skargi przeciwko A. Twierdziła, że policja wywierała na nią wówczas nacisk, by wycofała skargę karną, ponieważ w razie skazania A. straciłby pracę, co mogłoby negatywnie wpłynąć na perspektywy naukowe i karierę ich córek. Na kolejny dzień zostało wyznaczone spotkanie z miejscowym prokuratorem, tym razem A. był obecny. Podczas tego spotkania pierwsza skarżąca poinformowała prokuratora, że chce rozwodu, jednak nie zamierza przysparzać mężowi żadnych kłopotów.

18. Dnia 12 stycznia 2011 roku skarżąca została poinformowana, że prokurator odmówił wszczęcia postępowania karnego. W dniu 13 stycznia 2011 roku A. wrócił do domu rodzinnego. Ponownie pobił i słownie znieważył pierwszą skarżącą, symulując, że ją dusi, a także groził, że zabije ją i jej ciotkę, jeżeli nie wycofa skargi karnej. W dniu 14 stycznia 2011 roku biełgy z zakresu medyczny stwierdził cztery krwiaki na szyi pierwszej skarżącej i jeden na jej obojczyku, które mogły powstać w sposób opisany przez pierwszą skarżącą.

19. Rząd utrzymywał, że w dniu 1 marca 2011 roku A. zadzwonił do trzeciej skarżącej, by złożyć jej życzenia z okazji urodzin. Twierdził również, że po uzyskaniu zgody pierwszej skarżącej, A. wrócił do domu osobiście pogratulować córce i spędził dwadzieścia minut w obecności wszystkich trzech skarżących i teścia.

20. W dniu 2 marca 2011 roku pierwsza skarżąca zgłosiła to zdarzenie do Sądu Rejonowego w Călăraşi, informując, że dzień wcześniej odrzuciła prośbę A. o umożliwienie wizyty w domu rodzinnym, niemniej jednak zjawił się on, wyraźnie naruszając nakaz ochrony. Zwróciła się do sądu o przedłużenie okresu trwania nakazu o kolejne dziewięćdziesiąt dni. W dniu 14 marca 2011 A. został wezwany do sądu i zarządzono wobec niego przedłużenie nakazu.

21. W dniu 15 marca 2011 roku Departament Pomocy Społecznej i Ochrony Rodziny w Călăraşi poinformował pierwszą skarżącą, że ze względu na oczywistą omyłkę pisarską nakaz ochrony z dnia 9 grudnia 2010 roku nie został przekazany do wykonania miejscowym służbom socjalnym.

22. W dniu 14 kwietnia 2011 roku Sąd Apelacyjny w Kiszyniowie utrzymał w mocy apelację A., częściowo uchylając nakaz ochrony z dnia 9 grudnia 2010 roku. Sąd Apelacyjny uznał, że prawo ani wyraźnie nie przewiduje minimalnej strefy zakazu zbliżania się na odległość 500 m, ani wprost nie zakazuje prześladowcy nękania lub stosowania przemocy fizycznej wobec pokrzywdzonego, mimo że powyższe domyślnie zawiera się w ogólnym zakazie utrzymywania kontaktu. Sąd apelacyjny zdecydował więc, aby wyłączyć niniejsze warunki nakazu.

C. Postępowanie karne przeciwko A. i wniosek skarżących o wymierzenie mu sankcji administracyjnych

23. W dniu 13 grudnia 2010 roku pierwsza skarżąca wniosła o wszczęcie śledztwa w sprawie aktów przemocy ze strony A. W tym samym dniu skarżące zwróciły się o oficjalne uznanie dla celów śledztwa drugiej i trzeciej skarżącej za ofiary przemocy w rodzinie.

24. W dniu 17 stycznia 2011 prawnik skarżących wniosła skargę do Prokuratury Generalnej, że nie została zaproszona na spotkanie w Prokuraturze w Călăraşi w dniu 11 stycznia 2011 (zobacz punkt 17 powyżej), podczas którego pierwsza skarżąca została zmuszona do wycofania swojej skargi karnej w obecności A. Także w dniu 17 stycznia 2011 roku zostało wszczęte postępowanie karne przeciwko A. W dniu 25 stycznia 2011 roku skarżące ponownie złożyły wniosek, aby prokuratura dla celów śledztwa oficjalnie uznała drugą i trzecią skarżącą za ofiary przemocy w rodzinie.

25. W dniu 19 stycznia 2011 roku pierwsza skarżąca została wezwana na spotkanie z pracownikami socjalnymi, którzy rzekomo poradzili jej, aby próbowała pojednać się z A., ponieważ nie była “ani pierwszą, ani ostatnią kobietą pobitą przez własnego męża”. W dniu 20 stycznia 2011 roku skarżące złożyły skargę do Ministerstwa Pracy, Opieki Społecznej i Rodziny w sprawie postawy pracowników socjalnych.

26. W dniu 17 lutego 2011 roku skarżące zwróciły się do policji w Călăraşi o ukaranie A. grzywną za naruszenie nakazu ochrony w dniach 16 grudnia 2010 roku, 20 i 22 stycznia oraz 6 lutego 2011 roku, a głównym powodem było to, że A. skontaktował się z pierwszą skarżącą i zmuszał ją do wycofania skargi karnej. W odpowiedzi poinformowano ją, że w dniu 24 lutego 2011 roku akta sprawy administracyjnej przeciwko A. zostały przesłane do Sądu Rejonowego w Călăraşi.

27. W dniu 1 kwietnia 2011 roku prokurator Prokuratury w Călăraşi ustalił, że wcześniej tego dnia A. przyznał, że fizycznie i psychicznie znęcał się nad trzema członkami swojej rodziny. Następnie A. zawarł ugodę z prokuratorem, wnosząc o warunkowe zwolnienie z odpowiedzialności karnej. Prokurator uznał, że istniały konkretne dowody winy A. w postaci dokumentacji medycznej, zeznań świadków, akt dotyczących grzywny i ostrzeżeń wydawanych przez jego pracodawcę, Ministerstwo Spraw Wewnętrznych. Jednak biorąc pod uwagę, że dopuścił się “przestępstwa mniejszej wagi”, nie nadużywał narkotyków lub alkoholu, miał na utrzymaniu troje nieletnich, był szanowany w pracy i w społeczności, a także “nie stanowił zagrożenia dla społeczeństwa”, prokurator zawiesił śledztwo na okres jednego roku z zastrzeżeniem, że śledztwo zostanie ponownie wszczęte, jeśli A. popełni w tym czasie inne przestępstwo.

28. W dniu 13 kwietnia 2011 roku skarżące zaskarżyły decyzję prokuratora z dnia 1 kwietnia 2011 roku. W dniu 18 kwietnia 2011 roku starszy prokurator oddalił skargę, uzasadniając, że zawieszenie śledztwa wobec A. zapewniało skarżącym lepszą ochronę .

II. WŁAŚCIWE MATERIAŁY KRAJOWE I MIĘDZYNARODOWE

A. Właściwe prawo krajowe

29. Właściwe przepisy Kodeksu Karnego brzmią następująco:

Artykuł 59: Warunkowe zwolnienie z odpowiedzialności karnej

“Śledztwo może być warunkowo zawieszone, z późniejszym zwolnieniem z odpowiedzialności karnej, w stosunku do osoby oskarżonej o popełnienie przestępstwa mniejszej wagi, która przyznaje się do winy i nie stanowi zagrożenia dla społeczeństwa, jeśli rehabilitacja tej osoby jest możliwa bez wymierzania kary.”

Artykuł 201 ¹: Przemoc w rodzinie

“(1) Przemoc w rodzinie, to jest zamierzone działanie lub zaniechanie wyrażone fizycznie lub słownie, popełnione przez członka rodziny przeciwko innemu członkowi tej rodziny, które wywołało cierpienia fizyczne, prowadzące do lekkiego uszkodzenia ciała lub uszczerbku na zdrowiu, lub cierpienia psychiczne, lub szkodę majątkową lub niemajątką, podlega karze nieodpłatnej pracy na rzecz społeczności w wymiarze od 150 do 180 godzin lub pozbawienia wolności do lat dwóch .

(2) To samo działanie:

(a) popełnione wobec dwóch lub więcej członków rodziny;

(b) które spowodowało umiarkowane uszkodzenia ciała lub uszczerbek na zdrowiu

- podlega karze nieodpłatnej pracy na rzecz społeczności w wymiarze od 180 do 240 godzin lub karze pozbawienia wolności do lat pięciu.

(3) To samo działanie:

(a) które spowodowało poważne uszkodzenie ciała lub uszczerbek na zdrowiu;

(b) doprowadziło do samobójstwa ofiary lub próby samobójstwa;

(c) doprowadziło do śmierci ofiary

- podlega karze pozbawienia wolności od pięciu do piętnastu lat.”

Artykuł 320: Uchylanie się od wykonania decyzji sądu

“(1) Umyślny brak lub uchylanie się od wykonania decyzji sądu, jeśli zostało popełnione po wymierzeniu sankcji administracyjnej, podlega karze grzywny od 200 do 300 jednostek konwencjonalnych lub nieodpłatnej pracy na rzecz społeczności w wymiarze od 150 do 200 godzin lub pozbawienia wolności do lat dwóch…”

30. Właściwe przepisy Ustawy nr 45 w sprawie zapobiegania i zwalczania przemocy w rodzinie (1 marca 2007 roku, “Ustawa o (Zwalczaniu i Zapobieganiu) Przemocy Domowej z 2007 roku”) brzmią następująco:

Sekcja 15: Środki ochronne

“(1) Sądy, w ciągu dwudziestu czterech godzin od otrzymania żądania, wydają nakaz ochrony, w celu pomocy ofierze, stosując wobec prześladowcy następujące środki:

(a) nakaz tymczasowego opuszczenia wspólnego miejsca zamieszkania lub nakaz przebywania z dala od miejsca zamieszkania ofiary, bez dokonywania żadnych ustaleń co do własności składników majątku wspólnego;

(b) zakaz zbliżania się do ofiary;

(c) zakaz utrzymywania kontaktu z ofiarą, jego lub jej dziećmi lub innymi osobami zależnymi;

(d) zakaz odwiedzania ofiary w jej miejscu pracy lub zamieszkania;

(e) nakaz płacenia alimentów na rzecz swoich dzieci, oczekujących na rozstrzygnięcie sprawy;

(f) nakaz pokrywania poniesionych kosztów i zrekompensowania ewentualnej szkody powstałej w wyniku aktów przemocy, w tym kosztów leczenia i kosztów wymiany lub naprawy zniszczonego lub uszkodzonego mienia;

(g) ograniczenia w zakresie jednostronnego rozporządzania składnikami majątku wspólnego;

(h) nakaz poddania się specjalnemu leczeniu lub konsultacji lekarskiej, jeśli sąd uzna, że jest to niezbędne w celu zmniejszenia lub wyeliminowania przemocy;

(i) tymczasowe uregulowanie kwestii utrzymywania kontaktów przez prześladowcę ze swoimi małoletnimi dziećmi;

(j) zakaz posiadania i noszenia broni …

(3) Środki ochronne określone w ustępie (1) powyżej stosuje się przez okres do trzech miesięcy, który może zostać przerwany po wyeliminowaniu zagrożenia lub niebezpieczeństwa, które spowodowały przyjęcie takich środków, lub przedłużony, jeżeli został złożony dalszy wniosek lub jeśli warunki określone w nakazie ochrony nie zostały spełnione.”

31. Artykuł 2 Ustawy o Policji (nr 416, opublikowana w dniu 31 stycznia 2002 roku) przewiduje, że główne zadania policji obejmują, między innymi, ochronę życia, praw i godności innych, zapobieganie przestępczości oraz ochronę porządku publicznego. Zgodnie z Artykułem 21 (8) tej ustawy funkcjonariusz policji może zostać odwołany za popełnienie przestępstwa godzącego w dobre imię policji .

B. Właściwe materiały międzynarodowe

32. Podsumowanie właściwych materiałów międzynarodowych dotyczących ochrony przed przemocą w rodzinie, w tym jego dyskryminującego charakteru wobec kobiet, zostało dokonane w sprawie Opuz przeciwko Turcji (nr 33401/02, §§ 72-86, ECHR 2009).

33. W Rekomendacji Rec (2002) 5 z dnia 30 kwietnia 2002 roku w sprawie ochrony kobiet przed przemocą, Komitet Ministrów Rady Europy stwierdził między innymi, że państwa członkowskie powinny w miarę potrzeby wprowadzić, rozwijać i/lub doskonalić krajowe polityki wobec przemocy, w oparciu o zapewnienie ofiarom maksymalnego bezpieczeństwa i ochrony, wsparcia i pomocy, dostosowanie prawa karnego i cywilnego, podnoszenie świadomości społecznej, szkolenia dla specjalistów, mających do czynienia z przemocą wobec kobiet, a także zapobieganie takiej przemocy .

34. Komitet Ministrów w szczególności zaleca, aby państwa członkowskie penalizowały poważne akty przemocy wobec kobiet, takie jak przemoc seksualna i gwałt, nadużycia wobec ofiar ciężarnych, bezbronnych, chorych, niepełnosprawnych lub zależnych, jak również karalne nadużywanie pozycji dominującej przez sprawcę. Rekomendacja stanowi również, że państwa członkowskie powinny zapewnić wszystkim ofiarom przemocy możliwość wszczęcia postępowania, ustanowić przepisy w celu zapewnienia, aby postępowanie karne mogło być wszczęte z urzędu przez prokuratora, zachęcać prokuratorów do traktowania przemocy wobec kobiet jako czynnika obciążającego lub decydującego w podejmowaniu decyzji, czy wnosić oskarżenie z urzędu, zapewnić w razie potrzeby, że zostaną podjęte środki, aby skutecznie chronić ofiary przed groźbami i możliwymi aktami, a także podjąć konkretne środki w celu zapewnienia, że w czasie postępowania będą chronione prawa dzieci .

35. W odniesieniu do przemocy w rodzinie, Komitet Ministrów zaleca, aby państwa członkowskie zakwalifikowały wszelkie formy przemocy w rodzinie jako przestępstwo i przewidziały możliwość podjęcia środków mających na celu, między innymi, umożliwienie sądownictwu zastosowania środków tymczasowych w celu ochrony ofiar, zakazanie sprawcy utrzymywania kontaktów, komunikowania się lub zbliżania do ofiary, lub zamieszkania lub wchodzenia na określone obszary, a także spenalizowały wszelkie formy naruszeń środków nałożonych na sprawcę oraz ustanowiły obowiązkowy protokół działań policyjnych, medycznych i socjalnych.

36. W Rekomendacji Ogólnej nr 28 w sprawie Podstawowych Obowiązków Państw-Stron na mocy artykułu 2 Konwencji w sprawie Likwidacji Wszelkich Form Dyskryminacji Kobiet (CEDAW/C/2010/47/GC.2), Komitet ds. Likwidacji Dyskryminacji Kobiet stwierdził, że “Państwa-Strony mają obowiązek należytej staranności w zapobieganiu, dochodzeniu, ściganiu i karaniu ... aktów przemocy ze względu na płeć”.

37. W swoim sprawozdaniu z wizyty w Mołdawii w dniach od 4 do 11 lipca 2008 roku (dokument A/HRC/11/6/Add.4, 8 maja 2009), Specjalna Sprawozdawczyni ONZ ds. przemocy wobec kobiet, jej przyczyn i skutków, stwierdziła między innymi:

“... patriarchalne i dyskryminujące postawy zwiększają podatność kobiet na przemoc i nadużycia. W tym kontekście, przemoc w rodzinie jest powszechna, w dużej mierze akceptowana przez społeczeństwo i nie jest z należytą powagą traktowana przez urzędników, społeczeństwo i same kobiety, co prowadzi do niedostatecznej infrastruktury ochronnej dla ofiar przemocy. ...

... 19. Mołdawskie kobiety cierpią z powodu wszelkich form przemocy. Jednak przemoc domowa i handel ludźmi to główne obszary do niepokoju. Oba są połączone i ściśle powiązane z ogólną pozycją podporządkowania kobiet w społeczeństwie. ...

20. Mimo braku wiarygodnych danych i systematycznego rejestrowania przypadków dotyczących charakteru i zakresu tego zjawiska, przemoc w rodzinie jest uważana za zjawisko powszechne. Według raportu Ministerstwa Pracy, Ochrony Socjalnej i Rodziny: “[...] Obecnie częstotliwość przemocy w rodzinie, której ofiarami są kobiety i dzieci, przyjmuje niepokojące rozmiary. Niestety, Państwu bardzo trudno kontrolować przemoc domową, ponieważ w większości przypadków jest ona zgłaszana tylko wtedy, gdy istnieją poważne konsekwencje; pozostałe przypadki są uważane wyłącznie za konflikty rodzinne”.

21. Pomimo tego potwierdzenia, przemoc w rodzinie nie jest postrzegana jako problem uzasadniający interwencję prawną, o ile nie powoduje poważnych obrażeń. W rezultacie, jest doświadczana w ciszy i nie jest traktowana z należytą powagą wśród urzędników, społeczeństwa i samych kobiet .

22. Według badania przeprowadzonego w 2005 roku, 41 procent ankietowanych kobiet co najmniej raz w życiu doświadczyło jakiejś formy przemocy w rodzinie. Badanie wykazało, że przemoc psychiczna, a dalej przemoc fizyczna, jest najczęściej zgłaszaną formą przemocy w rodzinie. Prawie jedna trzecia badanych kobiet wskazała, że została poddana wielu formom przemocy. Badanie stwierdza, że przemoc w rodzinie jest niezależna od klasy i wykształcenia; jednak kobiety z wyższym wykształceniem czy lepszym statusem ekonomicznym mogą przejawiać tendencję do nieujawniania przypadków przemocy. Może być to spowodowane tym, że przemoc seksualna w ramach rodziny nie jest traktowana jako coś złego, lub strachem wśród ofiar, że poniosą za to odpowiedzialność i staną się wyrzutkami .

23. Sprawcami przemocy wobec kobiet są często członkowie rodziny, w przeważającej części mężowie lub byli mężowie (73,4 procent), a dalej ojcowie lub ojczymowie (13,7 procent) oraz matki lub macochy (7 procent). Personel schroniska w Kiszyniowie wskazuje, że mężowie wielu kobiet, które szukają pomocy w schronisku, są funkcjonariuszami policji lub wojskowymi, co czyni ucieczkę od środowiska przemocy i żądanie rozwodu jeszcze trudniejszym. ...

29. Istnieje również szereg powszechnie podzielanych błędnych wyobrażeń na temat przemocy wobec kobiet, które traktują ten problem jako jednostkowe sprawy dotyczące określonej grupy. Te błędne wyobrażenia to: (a) przemoc wobec kobiet jest zjawiskiem, które dotyczy ubogich i rozbitych rodzin; (b) ofiarami przemocy są z natury wrażliwe kobiety wymagające szczególnej ochrony; (c) agresywni mężczyźni są dewiantami, którzy nadużywają alkoholu i narkotyków lub mają zaburzenia osobowości; (d) przemoc domowa dotyczy wszystkich członków gospodarstwa domowego, w tym mężczyzn. Z mojego doświadczenia wynika, że takie nieporozumienia często kończą się błędnymi i częściowymi rozwiązaniami, takimi jak programy rehabilitacji dla prześladowców, ograniczenia wobec kobiet w celu ich ochrony lub neutralne ze względu na płeć rozwiązania, które obejmują przyczyny przemocy ze względu na płeć.”

PRAWO

I. ZARZUT NARUSZENIA ARTYKUŁU 3 KONWENCJI W STOSUNKU DO PIERWSZEJ SKARŻĄCEJ

38. Pierwsza skarżąca zarzuciła, że władze zignorowały przemoc domową, której ofiarami była ona i jej dzieci, a także nie wyegzekwowały wiążącego nakazu sądowego, który miał zapewnić im ochronę. Powołały się na Artykuł 3 Konwencji, który brzmi następująco:

“Nikt nie może być poddany torturom ani nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu albo karaniu.”

A. Dopuszczalność

39. Trybunał odnotowuje, że niniejsza skarga nie jest oczywiście bezzasadna w rozumieniu Artykułu 35 § 3 (a) Konwencji. Nadto zauważa, że nie jest niedopuszczalna z jakichkolwiek innych względów. Musi być zatem uznana za dopuszczalną.

B. Meritum

1. Twierdzenia stron

(a) Pierwsza skarżąca

40. Pierwsza skarżąca stwierdziła, że Państwo nie wywiązało się ze swojego pozytywnego obowiązku na mocy Artykułu 3 Konwencji, aby chronić ją przed przemocą w rodzinie i zapobiec jej nawrotowi. Była szczególnie bezbronną osobą, ponieważ jej oprawcą był funkcjonariusz policji, który miał wsparcie swoich kolegów i innych lokalnych władz, co sprawiło, że jej próby uzyskania ochrony były tym trudniejsze.

41. Pierwsza skarżąca stwierdziła, że władze “miały lub powinny były mieć wiedzę” o stosowaniu wobec niej przemocy przez A. (powołując się na Z i inni przeciwko Zjednoczonemu Królestwu [WI], nr 29392/95, § 73, ECHR 2001-V), biorąc pod uwagę liczbę napaści i zgłaszanych incydentów. Środki podjęte w jej sprawie były nieskuteczne, wobec czego A. wielokrotnie naruszył nakaz ochrony.

42. Ponadto skarżące zwróciły się o wydanie nakazu ochrony w dniu 29 listopada 2010 roku, a sąd krajowy podjął decyzję dopiero w dniu 9 grudnia 2010 roku, pomimo prawa zobowiązującego go do wydania takiego nakazu w ciągu dwudziestu czterech godzin od otrzymania żądania, jeśli jest ono zasadne. Zatem władze zareagowały bardzo opieszale pomimo nagłej sytuacji, a w konsekwencji pierwszej skarżącej nie przyznano natychmiastowej ochrony przed zagrożeniem dalszej przemocy.

43. Pierwsza skarżąca podniosła ponadto, że pozwane Państwo nie zapewniło terminowego wyegzekwowania przepisów ustanowionych w szczególności w celu ochrony ofiar przemocy w rodzinie, pomimo wielokrotnego naruszenia nakazu ochrony. Rząd wydawał się sugerować, że pierwsza skarżąca sama była odpowiedzialna za naruszenie nakazu ochrony, co doprowadziło do tego, że została pobita w dniu 13 stycznia 2011 roku, pomimo że to na Państwie w całości spoczywał ciężar zapewnienia, że nakaz ochrony będzie przestrzegany .

44. Wreszcie, pierwsza skarżąca twierdziła, że zawieszenie postępowania karnego przeciwko A. spowodowało zwolnienie go z odpowiedzialności karnej, pomimo licznych naruszeń nakazu ochrony i powtarzających się ataków na nią.

(b) Rząd

45. Rząd twierdził, że władze podjęły wszelkie możliwe środki w celu ochrony pierwszej skarżącej przed przemocą oraz zapobieżenia ponownemu wystąpieniu takiej przemocy. W szczególności sąd krajowy wydał nakaz ochrony na wniosek pierwszej skarżącej. Zanim nakaz został wydany, władze zostały zawiadomione o dwóch incydentach przemocy ze strony A. wobec pierwszej skarżącej, które miały miejsce w dniach 30 sierpnia i 6 listopada 2010 roku. Władze nie miały zatem żadnego powodu, aby podejrzewać, że istnieje bezpośrednie zagrożenie dla skarżących, a kilka tygodni później (dnia 9 grudnia 2010 roku) nakaz ochrony został wydany.

46. Było jasne, że A. był świadomy warunków nakazu ochrony z dnia 12 grudnia 2010 roku, ponieważ przestrzegano go przed jego naruszeniem (zobacz punkt 11 powyżej); został również zarejestrowany jako sprawca przemocy w rodzinie i zakazano mu zbliżać się do domu rodzinnego przez okres dziewięćdziesięciu dni. Co więcej, sześciokrotnie odwiedziła go policja i przeprowadziła z nim zapobiegawcze rozmowy na temat jego zachowania (zobacz punkt 13 powyżej). Rząd twierdził, że A. wrócił do rodzinnego domu w grudniu 2010 roku i pozostał tam aż do 16 stycznia 2011 roku, ponieważ pierwsza skarżąca wyraziła na to zgodę. Podczas gdy Rząd nie zamierzał sugerować, że pierwsza skarżąca była odpowiedzialna za atak na nią, który miał miejsce w dniu 13 stycznia 2011 roku, to fakt, że pozwoliła mu zostać w domu, uczynił ponowną przemoc możliwą i oznaczał, że władze nie były w stanie chronić ją przed krzywdą.

47. Rząd argumentował, że w ramach śledztwa zostały podjęte wszelkie niezbędne środki, które doprowadziły do zarzutów wobec A. (zobacz punkt 24 powyżej). Jednak po przyznaniu się do winy i szczerych przeprosinach A., prokurator postanowił zawiesić postępowanie pod warunkiem, że A. nie popełni dalszych przestępstw w okresie jednego roku. Takie zawieszenie nie spowodowało bezkarności A., ale było postrzegane jako najlepszy sposób ochrony skarżących przed nawrotem aktów przemocy domowej z jego strony ze względu na potencjalną karę, którą mógł ponieść (zobacz punkt 28 powyżej). W związku z powyższym naruszenie nakazu ochrony w dniu 14 marca 2011 roku (zobacz punkt 19 powyżej) nie było spowodowane żadnym nowym incydentem, a wizytą A. w domu rodzinnym w celu złożenia córce życzeń urodzinowych, co zdaniem Rządu miało miejsce wyłącznie za zgodą pierwszej skarżącej .

2. Ocena Trybunału

(a) Zasady ogólne

48. Trybunał przypomina, że złe traktowanie musi osiągnąć minimalny poziom dotkliwości, jeśli ma być objęte zakresem Artykułu 3. Ocena tego minimum jest względna: zależy od wszystkich okoliczności sprawy, takich jak charakter i kontekst złego traktowania, czas trwania, jego skutki w sferze fizycznej i psychicznej, a w niektórych przypadkach również płeć, wiek i stan zdrowia ofiary (zobacz Costello-Roberts przeciwko Zjednoczonemu Królestwu, 25 marca 1993, § 30, Seria A nr 247-C oraz Kudła przeciwko Polsce [WI], nr 30210/96, § 91, ECHR 2000-XI).

49. Ponadto przypomina, że Artykuł 1 Konwencji w związku z Artykułem 3 nakłada na Państwa pozytywne obowiązki w celu zapewnienia, by jednostki pozostające pod ich jurysdykcją miały zagwarantowaną ochronę przed wszelkimi formami złego traktowania, zakazanymi na mocy Artykułu 3, nawet jeśli sprawcami złego traktowania są osoby prywatne (zobacz A. przeciwko Zjednoczonemu Królestwu, 23 września 1998, § 22, Zbiór Wyroków i Decyzji 1998-VI oraz Opuz, przywołany powyżej, § 159). Obowiązek ten powinien obejmować skuteczną ochronę, między innymi, zidentyfikowanej osoby lub osób przed czynami karalnymi osób trzecich, jak również stosowne kroki w celu zapobiegania złemu traktowaniu, o którym władze wiedziały lub powinny były wiedzieć, (zobacz, mutatis mutandis, Osman przeciwko Zjednoczonemu Królestwu, 28 października 1998, § 116, Raporty 1998-VIII; E. i inni przeciwko Zjednoczonemu Królestwu, nr 33218/96, § 88, 26 listopada 2002; oraz J.L. przeciwko Łotwie, nr 23893/06, § 64, 17 kwietnia 2012).

50. Rolą Trybunału nie jest zastępowanie władz krajowych i wybór za nich spośród szerokiej gamy dostępnych środków, które mogą zostać podjęte w celu wypełnienia pozytywnych obowiązków na mocy Artykułu 3 Konwencji (zobacz, mutatis mutandis, Bevacqua i S. przeciwko Bułgarii, nr 71127/01, § 82, 12 czerwca 2008 roku). Jednocześnie na podstawie Artykułu 19 Konwencji i zgodnie z zasadą, że Konwencja ma na celu zagwarantowanie nie tylko teoretycznych lub iluzorycznych, ale praktycznych i skutecznych praw, Trybunał musi upewnić się, że obowiązek danego państwa do ochrony praw osób pozostających pod jego jurysdykcją jest odpowiednio wypełniany (zobacz Nikolova i Velichkova przeciwko Bułgarii, nr 7888/03, § 61, 20 grudnia 2007 roku).

51. Ponadto Artykuł 3 wymaga od władz przeprowadzenia skutecznego, oficjalnego śledztwa w sprawie złego traktowania, nawet jeśli sprawcami takiego traktowania są osoby prywatne (zobacz M.C. przeciwko Bułgarii, nr 39272/98, § 151, ECHR 2003-XII, oraz Denis Vasilyev przeciwko Rosji, nr 32704/04, §§ 98-99, 17 grudnia 2009). Aby uznać śledztwo za “skuteczne”, powinno ono co do zasady doprowadzić do ustalenia stanu faktycznego sprawy oraz do zidentyfikowania i ukarania winnych. Nie jest to obowiązek co do rezultatu, ale co do działań. W sprawach na podstawie Artykułów 2 i 3 Konwencji, gdzie skuteczność oficjalnego śledztwa jest najważniejszą kwestią, Trybunał często oceniał, czy władze szybko zareagowały na skargi w odpowiednim czasie. Zwracał uwagę na czas wszczęcia śledztwa, opóźnienia w przesłuchiwaniu oraz długość trwania śledztwa (zobacz Denis Vasilyev, przywołany powyżej, § 100, z dalszymi odniesieniami; oraz Stoica przeciwko Rumunii, nr 42722/02 , § 67, 4 marca 2008).

52. Ingerencja władz w życie prywatne i rodzinne może okazać się niezbędna w pewnych okolicznościach w celu ochrony zdrowia i praw danej osoby lub w celu zapobiegania czynom przestępczym (zobacz Opuz, przywołany powyżej, § 144). W tym celu Państwa mają obowiązek stworzenia i stosowania w praktyce odpowiednich ram prawnych, zapewniających ochronę przed aktami przemocy ze strony osób prywatnych (zobacz X i Y przeciwko Holandii, 26 marca 1985, § 22 i 23, Seria A nr 91; Costello-Roberts przeciwko Zjednoczonemu Królestwu, 25 marca 1993, § 36, Seria A nr 247-C; D.P. i J.C. przeciwko Zjednoczonemu Królestwu, nr 38719/97, § 118, 10 października 2002; M.C. przeciwko Bułgarii, przywołany powyżej, §§ 150 i 152, ECHR 2003-XII; Bevacqua, przywołany powyżej, § 65, oraz Sandra Janković przeciwko Chorwacji, nr 38478/05, § 45, 5 marca 2009).

(b) Zastosowanie tych zasad do niniejszej sprawy

(i) Czy pierwsza skarżąca była ofiarą złego traktowania sprzecznie z Artykułem 3 Konwencji

53. W niniejszej sprawie, mimo że pierwsza skarżąca nie przedstawiła dokumentacji medycznej potwierdzającej, że została ponownie źle potraktowana, to w dniu 9 grudnia 2010 roku sąd uznał, że sytuacja była na tyle poważna, że uzasadniała wydanie nakazu ochrony (zobacz punkt 11 powyżej). Następnie pierwsza skarżąca uzyskała zaświadczenie lekarskie, poświadczające, że została pobita przez A. w dniu 13 stycznia 2011 roku (zobacz punkt 18 powyżej).

54. Ponadto obawa dalszych ataków była wystarczająco poważna, aby wywołać u pierwszej skarżącej cierpienie i lęk przed nieludzkim traktowaniem w rozumieniu artykułu 3 Konwencji (zobacz Gäfgen przeciwko Niemcom [WI], nr 22978/05, § 108, ECHR 2010).

55. W takich okolicznościach Trybunał stwierdza, że Artykuł 3 Konwencji znajduje zastosowanie w niniejszej sprawie. Należy zatem ustalić, czy działania władz w odpowiedzi na skargi skarżących spełniały wymogi tego przepisu.

(ii) Czy władze wywiązały się ze swoich pozytywnych obowiązków na mocy Artykułu 3 Konwencji

56. Jak przypomniano wcześniej (zobacz punkt 48-52 powyżej), pozytywne obowiązki Państw w ramach Artykułu 3 to, z jednej strony, stworzenie ram prawnych mających na celu zapobieganie i karanie złego traktowania ze strony osób prywatnych, a z drugiej strony, w sytuacji, gdy władze mają świadomość nieuchronnego ryzyka złego traktowania zidentyfikowanej osoby lub gdy złe traktowanie już nastąpiło, stosowanie odpowiednich przepisów w praktyce, zapewniając tym samym ochronę ofiar i ukaranie osób odpowiedzialnych.

57. W odniesieniu do pierwszego obowiązku Trybunał zauważa, że prawo mołdawskie przewidywało określone sankcje karne za przemoc wobec członków własnej rodziny (zobacz punkt 29 powyżej). Ponadto, prawo przewidywało środki ochrony ofiar przemocy w rodzinie, a także kary dla osób, które uchylały się od przestrzegania decyzji sądowych (zobacz punkt 29 i 30 powyżej). Trybunał stwierdza, że władze stworzyły instrumenty prawne, pozwalające na podjęcie środków przeciwko osobom oskarżonym o przemoc w rodzinie.

58. Trybunał musi ustalić, czy władze krajowe wiedziały lub powinny były wiedzieć o przemocy, której ofiarą była pierwsza skarżąca, i o ryzyku dalszej przemocy, a jeśli tak, czy zostały podjęte wszelkie racjonalne środki, aby ją chronić i ukarać sprawcę. Dokonując oceny, czy władze krajowe wywiązały się ze swoich pozytywnych obowiązków na mocy Artykułu 3 Konwencji, Trybunał musi przypomnieć, że nie będzie zastąpował władz krajowych w wyborze konkretnego środka, mającego zapewnić ochronę ofiarom przemocy w rodzinie (zobacz, mutatis mutandis, A. przeciwko Chorwacji, przywołany powyżej, § 61 oraz Sandra Janković, przywołany powyżej, § 46).

59. Trybunał uważa, że władze wiedziały o agresywnym zachowaniu A. (zobacz punkt 8-10 powyżej), które stało się tym bardziej oczywiste, gdy sąd krajowy wydał w dniu 9 grudnia 2010 roku nakaz ochrony (zobacz punkt 11, 15, 16 i 18 powyżej). W szczególności, pomimo wyraźnych postanowień nakazu, w dniu 19 grudnia 2010 roku A. wrócił do domu skarżących (zobacz punkt 16 powyżej). Chociaż Rząd twierdził, że stało się to za zgodą pierwszej skarżącej, nie przedstawił żadnych dowodów na poparcie swojego twierdzenia. W każdym razie jasne jest, że pierwsza skarżąca niezwłocznie zaskarżyła władzom, że A. dwukrotnie naruszył nakaz ochrony poprzez nękanie ją na ulicy i wtargnięcie do domu bez jej zgody (zobacz punkt 15 i 16 powyżej). Z powyższego wynika nie tylko fakt, że skarżące nie chciały powrotu A. do domu rodzinnego, ale także że władze powinny zdać sobie sprawę, że pierwsza skarżąca była narażona na zwiększone ryzyko dalszej przemocy, biorąc pod uwagę, że A., mimo że był funkcjonariuszem policji, wyraźnie lekceważył nakaz sądowy.

60. W dniu 11 stycznia 2011 roku A. odbył rozmowę z lokalnym prokuratorem w związku ze skargą karną złożoną przez skarżące (zobacz punkt 17 powyżej). Mimo że po tym spotkaniu A. wiedział, że zostanie wydana decyzja w sprawie wszczęcia przeciwko niemu śledztwa, już dwa dni później, w dniu 13 stycznia 2011 roku, wrócił do rodzinnego domu (ponownie z naruszeniem nakazu ochrony), gdzie napadł i groził zabójstwem pierwszej skarżącej w obecności ich córek (zobacz punkt 18 powyżej). Trybunał uważa, że do dnia 13 stycznia 2011 roku władze miały wystarczające dowody na okoliczność agresywnego zachowania A., a pierwsza skarżąca była narażona na ryzyko dalszej przemocy w rodzinie, ponieważ A. rażąco lekceważył nakaz ochrony.

61. Trybunał uważa, że pierwsza skarżąca była szczególnie bezbronna, ponieważ nie była w stanie bronić się przed A., który był funkcjonariuszem policji, przeszkolonym w przełamywaniu oporu. Fakt, że taka przemoc miała miejsce w zaciszu domowym, uniemożliwiał pomoc z zewnątrz. Trybunał stwierdza, że zagrożenie dla fizycznego i psychicznego stanu skarżącej było nieuchronne i na tyle poważne, że wymagało szybkiego działania ze strony władz .

62. Jak wynika z twierdzeń stron, władze nie pozostały całkowicie bierne: A. otrzymał ostrzeżenie od Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, policja przeprowadziła z nim rozmowy zapobiegawcze i został ukarany grzywną przez sądy administracyjne (zobacz punkt 9 i 13 powyżej). Jednak żaden z tych środków nie był skuteczny i w dniu 23 grudnia 2010 roku skarżące poinformowały władze o dwóch dalszych naruszeniach nakazu ochrony przez A. (zobacz punkt 16 powyżej). Nie podjęto żadnych działań, co pozwoliło A. wrócić do rodzinnego domu w dniu 13 stycznia 2011 roku I zaatakować skarżącą, ponownie naruszając nakaz ochrony. Nawet po tym incydencie nie zostały podjęte żadne szczególne środki przeciwko A. w celu zapewnienia bezpieczeństwa skarżących; kontynuował wykonywanie swoich obowiązków jako funkcjonariusz policji w przedmiotowym okresie.

63. Brak zdecydowanych działań ze strony władz wobec A. jest tym bardziej niepokojący, biorąc pod uwagę, że oprawcą był policjant, którego zawodowe kwalifikacje obejmowały, zgodnie z prawem krajowym (zobacz punkt 31 powyżej), ochronę praw innych osób, zapobieganie przestępczości oraz ochronę porządku publicznego. Władze nigdy nie rozważały wpływu braku podporządkowania się nakazowi sądowem przez policjanta na porządek publiczny i nie wszczęły postępowania karnego na podstawie Artykułu 320 Kodeksu Karnego (zobacz punkt 29 powyżej). Należy również uznać, że jako że A. pracował dla Państwa, władze miały większą możliwość wpływania na jego zachowanie niż w odniesieniu do osoby prywatnej, jednak zrobiły bardzo niewiele.

64. Wreszcie Trybunał zauważa, że śledztwo w sprawie agresywnego zachowania A. w stosunku do pierwszej skarżącej zostało zawieszone z możliwością całkowitego zwolnienia z odpowiedzialności karnej, jeżeli A. nie popełni kolejnego przestępstwa w okresie jednego roku (zobacz punkt 27 i 28 powyżej). Biorąc pod uwagę, że A. systematycznie atakował pierwszą skarżącą, a także kilka razy rażąco naruszył nakaz ochrony, w tym w dniu 13 stycznia 2011 roku, kiedy wrócił do rodzinnego domu i pobił pierwszą skarżącą (zobacz punkt 16, 18, 19 i 26 powyżej), nie jest jasne, na jakiej podstawie prokurator uznał, że A. nie stanowi “zagrożenia dla społeczeństwa” i zawiesił śledztwo przeciwko niemu (zobacz punkt 27 powyżej). Nadto starszy prokurator doszedł do tego samego wniosku w dniu 18 kwietnia 2011, mimo że sąd zaledwie cztery dni wcześniej przedłużył nakaz ochrony na tej podstawie, że A. wciąż stwarza znaczne ryzyko dla pierwszej skarżącej (zobacz punkt 19 i 28 powyżej) .

65. W opinii Trybunału zawieszenie śledztwa przeciwko A. w takich okolicznościach raczej chroniło go przed odpowiedzialnością karną, a nie odstraszało od popełnienia dalszych aktów przemocy przeciwko pierwszej skarżącej, co doprowadziło do tego, że był on faktycznie bezkarny (zobacz Pădureţ przeciwko Mołdawii , nr 33134/03, §§ 70-77, 5 stycznia 2010).

66. Ze względu na sposób, w jaki władze rozpatrzyły sprawę, mimo że wiedziały o ryzyku dalszej przemocy w rodzinie ze strony A., to nie zastosowały przeciwko niemu skutecznych środków oraz nie ukarały go na mocyobowiązujących przepisów prawa, Trybunał stwierdza, że Państwo nie wypełniło pozytywnych obowiązków na podstawie Artykułu 3 Konwencji. Z tego powodu doszło do naruszenia tego przepisu w odniesieniu do pierwszej skarżącej.

II. ZARZUT NARUSZENIA ARTYKUŁU 3 KONWENCJI W STOSUNKU DO DRUGIEJ I TRZECIEJ SKARŻĄCEJ

67. Druga i trzecia skarżąca zarzuciły naruszenie ich praw na mocy Artykułu 3 Konwencji w związku z tym, że były słownie znieważane przez A., a także były świadkami ataków na ich matkę.

68. Trybunał, który jest władny dokonać subsumpcji prawnej danych okoliczności faktycznych sprawy (zobacz Guerra i inni przeciwko Włochom, 19 lutego 1998, § 44, Raporty 1998-I), postanowił zbadać skargę wniesioną przez skarżące na podstawie Artykułu 8 Konwencji, który brzmi następująco:

“1. Każdy ma prawo do poszanowania swojego życia prywatnego i rodzinnego, swojego mieszkania i swojej korespondencji.

2. Niedopuszczalna jest ingerencja władzy publicznej w korzystanie z tego prawa, z wyjątkiem przypadków przewidzianych przez ustawę i koniecznych w demokratycznym społeczeństwie z uwagi na bezpieczeństwo państwowe, bezpieczeństwo publiczne lub dobrobyt gospodarczy kraju, ochronę porządku i zapobieganie przestępstwom, ochronę zdrowia i moralności lub ochronę praw i wolności innych osób.”

A. Dopuszczalność

69. Trybunał odnotowuje, że niniejsza skarga nie jest oczywiście bezzasadna w rozumieniu Artykułu 35 § 3 Konwencji. Nadto zauważa, że nie jest niedopuszczalna z jakichkolwiek innych względów. Musi być zatem uznana za dopuszczalną.

B. Meritum

70. Druga i trzecia skarżąca zarzuciły, że zostały znieważone przez A., a także były świadkami fizycznego i słownego znęcania się nad ich matką, podczas gdy nie były w stanie pomóc.

71. Rząd twierdził, że władze podjęły wszelkie możliwe środki w odniesieniu do A., mianowicie zapobiegawcze rozmowy z policją, formalne ostrzeżenie przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych, grzywna wymierzona przez sąd administracyjny, a także wszczęcie śledztwa w spawie jego agresywnego zachowania. Ponadto sąd wydał nakaz ochrony, po czym został zgłoszony tylko jeden incydent przemocy ze strony A. To odróżnia niniejszą sprawę od wcześniejszych, w których Trybunał stwierdził naruszenie Artykułu 8 z powodu braku podjęcia działań przez władze, takich jak sprawa Hajduová przeciwko Słowacji (nr 2660/03, 30 listopada 2010).

72. Trybunał przypomina, że chociaż podstawowym celem Artykułu 8 Konwencji jest ochrona jednostki przed arbitralnym działaniem władz publicznych, może on również rodzić pozytywne obowiązki, niezbędne do skutecznej “ochrony” życia prywatnego i rodzinnego. Niniejsze obowiązki mogą obejmować podejmowanie działań w sferze stosunków pomiędzy jednostkami. Dzieci i inne bezbronne osoby w szczególności mają prawo do skutecznej ochrony ( X i Y przeciwko Holandii, 26 marca 1985, §§ 23-24 i 27, Seria A nr 91 oraz August przeciwko Zjednoczonemu Królestwu (dec.), nr 36505/02, 21 stycznia 2003).

73. W odniesieniu do poszanowania życia prywatnego, Trybunał orzekł już, w różnych kontekstach, że pojęcie życia prywatnego obejmuje fizyczną i psychiczną integralność osoby, którą Państwa mają obowiązek chronić, nawet jeśli zagrożenie jest następstwem działań innych osób. W tym celu Państwo musi stworzyć i stosować w praktyce odpowiednie ramy prawne, gwarantujące ochronę przed aktami przemocy ze strony osób prywatnych (zobacz X i Y przeciwko Holandii, przywołany powyżej, §§ 22 i 23; Costello-Roberts przeciwko Zjednoczonemu Królestwu, 25 marca 1993, § 36, Seria A nr 247-C; D.P. i J.C. przeciwko Zjednoczonemu Królestwu, nr 38719/97, § 118, 10 października 2002; M.C. przeciwko Bułgarii, nr 39272/98, §§ 150 i 152, ECHR 2003-XII; A. przeciwko Chorwacji, nr 55164/08, § 60, 14 października 2010 oraz Hajduová, przywołany powyżej, § 46). W związku z tym Trybunał zwraca uwagę, że szczególną bezbronność ofiar przemocy domowej i potrzebę aktywnego zaangażowania państwa w ich ochronę podkreślono w wielu instrumentach międzynarodowych (w nawiązaniu, zobacz Bevacqua, przywołany powyżej, §§ 64-65 oraz Sandra Janković przeciwko Chorwacji, nr 38478/05, §§ 44-45, 5 marca 2009).

1. Czy doszlo do ingerencji w prawa drugiej i trzeciej skarżącej na podstawie Artykułu 8 Konwencji

74. W niniejszej sprawie niekorzystny wpływ na stan psychiczny drugiej i trzeciej skarżącej miał fakt, że wielokrotnie w domu rodzinnym były świadkami przemocy swego ojca wobec matki, co zostało stwierdzone również przez sąd krajowy (zobacz punkt 11 powyżej). W opinii Trybunału powyższe stanowi naruszenie prawa drugiej i trzeciej skarżącej do poszanowania życia prywatnego i poszanowania domu w rozumieniu Artykułu 8 Konwencji.

75. W sytuacji, gdy pierwsza skarżąca była traktowana przez A. w sposób naruszający Artykuł 3 Konwencji (zobacz punkt 66 powyżej), nie można uznać, że ingerencja była “zgodna z prawem” lub “konieczna w demokratycznym społeczeństwie”. Jedyne pytanie, które pozostaje do zbadania, to czy władze wiedziały lub powinny były wiedzieć o ingerencji w prawa drugiej i trzeciej skarżącej na podstawie Artykułu 8 oraz czy podjęły wszelkie rozsądne kroki, aby powstrzymać taką ingerencję i zapobiec jej nawrotowi zgodnie z pozytywnymi obowiązkami na podstawie Artykułu 8 Konwencji .

2. Zastosowanie pozytywnych obowiązków na podstawie Artykułu 8

76. Trybunał przypomina, że jego zadaniem nie jest zastępowanie właściwych organów krajowych i wybór najbardziej odpowiednich metod ochrony jednostki przed atakami na ich osobistą integralność, ale kontrola na podstawie Konwencji podjętych przez nie w ramach swobodnego uznania decyzji. Trybunał zbada zatem, czy Republika Mołdawii, rozpatrując sprawę drugiej i trzeciej skarżącej, naruszyła swoje pozytywne obowiązki wynikające z Artykułu 8 Konwencji (zobacz, mutatis mutandis, Handyside przeciwko Zjednoczonemu Królestwu, 7 grudnia 1976, § 49, Seria A nr 24).

77. W swojej decyzji z dnia 9 grudnia 2010 roku (zobacz punkt 11 powyżej), sąd krajowy uznał, że na stan psychiczny drugiej i trzeciej skarżącej niekorzystnie wpłynął fakt, że były one świadkami przemocy A. wobec ich matki. W związku z powyższym, nakaz ochrony wydany w tym dniu miał zapobiegać kontaktom, obrażaniu i złemu traktowaniu przez A. nie tylko pierwszej skarżącej, ale także jej dzieci. Ponadto w dniu 13 grudnia 2010 roku skarżące zwróciły się do prokuratury o oficjalne uznanie drugiej i trzeciej skarżącej za ofiary przemocy domowej dla celów śledztwa przeciwko A. Co więcej, w dniu 23 grudnia 2010 roku skarżące złożyły skargę do Prokuratury w Călaraşi, że w dniu 19 grudnia 2010 roku A. nie tylko zaatakował pierwszą skarżącą, ale również ustnie znieważył drugą i trzecią skarżącą (zobacz punkt 16 powyżej).

78. Dla Trybunału oczywiste jest, że pod koniec grudnia 2010 roku władze były w pełni świadome lekceważenia nakazu ochrony przez A. i jego groźnego i obraźliwego zachowania nie tylko w stosunku do pierwszej skarżącej, ale także skutków takiego zachowania na drugą i trzecią skarążcą. Jednakże, jak już stwierdzono powyżej w odniesieniu do zarzutu na podstawie Artykułu 3, podjęto niewiele lub nie podjęto żadnych działań, aby zapobiec powtórzeniu się takiego zachowania przez A. Ponadto, pomimo kolejnego poważnego ataku w dniu 13 stycznia 2011 roku, nie podjęto zdecydowanych działań przeciwko A., który ostatecznie został zwolniony z wszelkiej odpowiedzialności karnej .

79. W takich okolicznościach Trybunał stwierdza, że władze krajowe nie wywiązały się należycie ze swoich pozytywnych obowiązków na podstawie Artykułu 8 Konwencji. W związku z powyższym doszło do naruszenia tego przepisu w stosunku do drugiej i trzeciej skarżącej.

III. ZARZUT NARUSZENIA ARTYKUŁU 14 KONWENCJI W ZWIĄZKU Z ARTYKUŁAMI 3 I 8 KONWENCJI

80. Na mocy Artykułu 14 Konwencji w związku z Artykułami 3 i 8 skarżące zarzuciły również, że władze nie zastosowały przepisów krajowych mających na celu ochronę przed przemocą domową ze względu na uprzedzenia dotyczące roli kobiet w rodzinie. Artykuł 14 stanowi, co następuje:

“Korzystanie z praw i wolności wymienionych w niniejszej konwencji powinno być zapewnione bez dyskryminacji wynikającej z takich powodów, jak płeć, rasa, kolor skóry, język, religia, przekonania polityczne i inne, pochodzenie narodowe lub społeczne, przynależność do mniejszości narodowej, majątek, urodzenie bądź z jakichkolwiek innych przyczyn”.

A. Dopuszczalność

81. Trybunał odnotowuje, że niniejsza skarga nie jest oczywiście bezzasadna w rozumieniu Artykułu 35 § 3 (a) Konwencji. Nadto zauważa, że nie jest niedopuszczalna z jakichkolwiek innych względów. Musi być zatem uznana za dopuszczalną.

B. Meritum

82. Skarżące zarzuciły, że władze nie podjęły odpowiednich działań w celu zapobieżenia przemocy w rodzinie, zapewnienia ochrony przed jej skutkami, rozpatrzenia skarg i ukarania sprawcy. W ten sposób władze promowały dalszą przemoc ze strony A., który czuł się bezkarny. Przemoc miała miejsce ze względu na płeć i stanowiła dyskryminację sprzeczną z Artykułem 14 Konwencji.

83. Rząd argumentował, że w niniejszej sprawie nie doszło do dyskryminującego traktowania. Inaczej niż w sprawie Opuz, przywołanej powyżej, władze nie były obojętne na skargi pierwszej skarżącej i podjęły wszelkie właściwe działania, aby zapobiec złemu traktowaniu, wszczynając postępowanie karne przeciwko A. i zwalniając go z odpowiedzialności karnej pod warunkiem, że ponosie taką odpowiedzialność, jeżeli popełnił kolejne przestępstwo. Spowodowało to zwiększoną ochronę pierwszej skarżącej. Nawet jeśli nadal można dostrzec pewne mankamenty w praktycznej realizacji prawa dotyczącego przemocy domowej, to z powodu względnej nowości tego prawa, które zostało przyjęte w 2007 roku.

84. Organizacja Equal Rights Trust stwierdziła, że istnieje powszechnie uznany dowód, że przemoc domowa dotyka nieproporcjonalnie i w inny sposób kobiety. Jeśli problem ten miał być skutecznie rozwiązany, taka przemoc wymagała konkretnej odpowiedzi, w tym uznania takiej przemocy jako formy dyskryminacji płciowej. Brak uświadomienia sobie tego stanowi brak uznania skali problemu i jego wpływu na godność kobiet. Organizacja powołała się na Rekomendację Ogólną nr 28 w sprawie Podstawowych Obowiązków Państw-Stron na mocy artykułu 2 Konwencji w sprawie Likwidacji Wszelkich Form Dyskryminacji Kobiet, przyjętej przez Komitet ds. Likwidacji Dyskryminacji Kobiet (CEDAW/C/2010/47/GC.2), zgodnie z którą „Państwa-Strony mają obowiązek należytej staranności w zapobieganiu, dochodzeniu, ściganiu i karaniu ... aktów przemocy ze względu na płeć”.

85. Trybunał przypomina, że już stwierdził, że niezapewnienie przez Państwo ochrony kobiet przed przemocą domową narusza ich prawo do równej ochrony prawnej, nawet jeśli było niezamierzone (zobacz Opuz, przywołany powyżej, § 191).

86. W niniejszej sprawie Trybunał powołuje się na swoje ustalenia (zobacz punkt 66 powyżej), zgodnie z którymi pierwsza skarżąca wielokrotnie była atakowana przez męża, a władze były w pełni tego świadome. Zauważa, że pierwsza skarżąca, po tym, jak doświadczyła powtarzających się aktów przemocy, poprosiła o pilne rozpatrzenie jej sprawy rozwodowej. Jednak sędzia najwyraźniej nie chciał przyspieszyć rozpatrywania sprawy, a Prezes Sądu Rejonowego w Călăraşi nie podjął żadnych działań w odpowiedzi na formalną skargę złożoną w tym zakresie (zobacz punkt 12 powyżej).

87. Ponadto Trybunał zauważa, że w dniu 10 stycznia 2011 roku pierwsza skarżąca została wezwana do miejskiego komisariatu policj, gdzie rzekomo naciskano na nią, aby wycofała skargę przeciwko A. (zobacz punkt 17 powyżej). Co więcej, jej skargę najwyraźniej pozostawiono bez odpowiedzi (zobacz punkt 12 powyżej). Oczywiste jest również, że Departamet Pomocy Społecznej i Ochrony Rodziny w Călăraşi nie egzekwował nakazu ochrony w imieniu skarżącej do dnia 15 marca 2011 roku (zobacz punkt 21 powyżej) i rzekomo obraził skarżącą, sugerując pojednanie, ponieważ “nie była ona pierwszą ani ostatnią kobietą pobitą przez męża” (zobacz punkt 25 powyżej) .

88. Wreszcie, po tym jak A. przyznał się, że bił swoją żonę, został praktycznie zwolniony z wszelkiej odpowiedzialności w następstwie decyzji prokuratora w sprawie warunkowego zawieszenia postępowania (zobacz punkt 27 powyżej) .

89. W opinii Trybunału połączenie powyższych czynników wyraźnie wskazuje, że zachowanie władz polegało jedynie na zaniechaniu lub zwłoce przy zajmowaniu się tą sprawą, ale stanowiło powtarzające się akceptowanie takiej przemocy i odzwierciedlało dyskryminujące podejście do pierwszej skarżącej jako kobiety. Ustalenia Specjalnej Sprawozdawczyni ONZ ds. przemocy wobec kobiet, jej przyczyn i skutków (zobacz punkt 37 powyżej) jedynie potwierdzają wrażenie, że władze nie do końca dostrzegają wagę i zakres problemu przemocy domowej w Mołdawii i jego dyskryminujący wpływ na kobiety .

90. W związku z powyższym, w szczególnych okolicznościach niniejszej sprawy, Trybunał stwierdza, że doszło do naruszenia Artykułu 14 w związku z Artykułem 3 Konwencji w stosunku do pierwszej skarżącej.

91. Trybunał uznaje, że skarga na podstawie Artykułu 14 w związku z Artykułem 8 nie rodzi żadnych odrębnych kwestii. Z tego względu nie zbada tego zarzutu oddzielnie.

IV. ZARZUT NARUSZENIA ARTYKUŁU 17 KONWENCJI

92. Skarżące zarzuciły również na mocy Artykułu 17 Konwencji, że brak działań ze strony władz w celu pohamowania agresywnego zachowania A. pozwolił mu kontynuować bezkarne naruszanie ich praw, skutecznie niwecząc ich prawa Konwencyjne. Artykuł 17 stanowi, co następuje:

“Żadne z postanowień niniejszej Konwencji nie może być interpretowane jako przyznanie jakiemukolwiek państwu, grupie lub osobie prawa do podjęcia działań lub dokonania aktu zmierzającego do zniweczenia praw i wolności wymienionych w niniejszej Konwencji albo ich ograniczenia w większym stopniu, niż to przewiduje Konwencja.”

93. Po analizie materiałów w aktach sprawy, Trybunał uważa, że niniejszy zarzut jest bezpodstawny. Wynika z tego, że ta część skargi musi zostać odrzucona jako oczywiście bezzasadna, zgodnie z Artykułem 35 §§ 3 i 4 Konwencji.

V. ZASTOSOWANIE ARTYKUŁU 41 KONWENCJI

94. Artykuł 41 Konwencji stanowi:

“Jeśli Trybunał stwierdzi, że nastąpiło naruszenie niniejszej konwencji lub jej protokołów, oraz jeśli prawo wewnętrzne zainteresowanej Wysokiej Układającej się Strony pozwala tylko na częściowe usunięcie konsekwencji tego naruszenia, Trybunał orzeka, gdy zachodzi potrzeba, słuszne zadośćuczynienie pokrzywdzonej stronie.”

A. Szkoda

95. Pierwsza skarżąca zażądała 20,000 euro (EUR) zadośćuczynienia za cierpienia wyrządzone jej przez systematyczne poniżanie i bicie, a także brak zapewnienia jej przez władzę niezwłocznej ochrony poprzez wyegzekwowanie nakazu ochrony. Podniosła również, że przeżyła ataki, groźby i słowne znieważenie przez A., a także doświadczyła poniżenia ze strony swoich kolegów z pracy i różnych organów za chęć rozwodu z A. i za “bycie złą żoną, zasługującą na bicie”.

96. Druga i trzecia skarżąca zażądały po 5,000 euro (EUR) każda z tego względu, że były świadkami przemocy wobec matki, a same były źle traktowane oraz zostały upokorzone w szkole i przez pracowników socjalnych.

97. Rząd argumentował, że żądana kwota była nieuzasadniona, zwłaszcza dlatego, że władze podjęły wszelkie możliwe środki w celu zapobiegania przemocy wobec skarżących. Rząd twierdził również, że kwota była nadmierna w porównaniu z wcześniejszym orzecznictwem Trybunału dotyczącym Artykułów 3 i 8. Zwrócił się do Trybunału o odrzucenie roszczeń skarżących.

98. Uwzględniając powagę stwierdzonych powyżej naruszeń, Trybunał uważa, że zadośćuczynienie z tytułu szkody niemajątkowej jest uzasadnione w niniejszej sprawie. Dokonując oceny na zasadzie słuszności, Trybunał przyznaje wspólnie skarżącym kwotę 15,000 EUR.

B. Koszty i wydatki

99. Skarżące zażądały 8,737.50 EUR i 29,463.25 mołdawskich lei (MDL, około 1,876 euro) z tytułu kosztów prawnych. Przedstawiły podsumowanie czasu pracy ich prawnika (87.95 godzin – 335 MDL za godzinę pracy wykonywanej na szczeblu krajowym oraz 58.25 godzin – 150 EUR za godzinę pracy przed Trybunałem) .

100. Rząd uznał za nadmierne zarówno liczbę godzin przepracowanych w niniejszej sprawie, jak i stawki pobierane przez prawnika. Rząd zauważył, że w sprawie Boicenco przeciwko Mołdawii (nr 41088/05, § 176, 11 lipiec 2006) Trybunał przyjął za rozsądną wysokość 75 EUR za godzinę z uwagi na złożoność sprawy i obszerny wkład prawników. Niniejsza sprawa nie była tak złożona.

101. Zgodnie z orzecznictwem Trybunału, skarżący jest uprawniony do zwrotu kosztów i wydatków jedynie w zakresie, w jakim zostało wykazane, że zostały one rzeczywiście i koniecznie poniesione, a także były rozsądne co do wysokości. W niniejszej sprawie, mając na względzie dokumenty znajdujące się w jego posiadaniu, powyższe kryteria oraz fakt, że skarżącym została przyznana pomoc prawnej przez Radę Europy, Trybunał uznaje za uzasadnione przyznać kwotę 2.150 EUR, obejmującą koszty we wszystkich postępowaniach .

C. Odsetki za zwłokę

102. Trybunał uznaje za właściwe, aby odsetki za zwłokę były oparte na marginalnej stopie procentowej Europejskiego Banku Centralnego, powiększonej o trzy punkty procentowe.

Z TYCH WZGLĘDÓW TRYBUNAŁ JEDNOGŁOŚNIE

1. Uznaje skargę na podstawie Artykułów 3, 8 i 14 za dopuszczalną, a pozostałą część skargi za niedopuszczalną;

2. Stwierdza, iż doszło do naruszenia Artykułu 3 Konwencji w stosunku do pierwszej skarżącej;

3. Stwierdza, iż doszło do naruszenia Artykułu 8 Konwencji w stosunku do drugiej i trzeciej skarżącej;

4. Stwierdza, iż doszło do naruszenia Artykułu 14 Konwencji w związku z Artykułem 3 Konwencji w stosunku do pierwszej skarżącej;

5. Stwierdza, iż nie ma potrzeby rozpatrywać osobno skargi na podstawie Artykułu 14 w związku z Artykułem 8 Konwencji;

6. Stwierdza,

(a) że pozwane Państwo ma zapłacić skarżącym wspólnie w terminie trzech miesięcy od dnia, w którym wyrok stanie się ostateczny zgodnie z Artykułem 44 § 2 Konwencji, następujące kwoty, w przeliczeniu na walutę pozwanego Państwa po kursie obowiązującym w dniu rozliczenia:

(i) EUR 15,000 (piętnaście tysięcy euro) wraz z wszelkimi podatkami, jakie mogą podlegać naliczeniu, z tytułu szkody niemajątkowej;

(ii) EUR 2,150 (dwa tysiące sto pięćdziesiąt euro) wraz z wszelkimi podatkami, jakie mogą podlegać naliczeniu, tytułem kosztów i wydatków;

(b) że po upływie powyższego trzymiesięcznego terminu do momentu zapłaty, winny zostać naliczone od powyższych kwot odsetki zwykłe według marginalnej stopy procentowej Europejskiego Banku Centralnego, powiększonej o trzy punkty procentowe;

7. Oddala pozostałą część żądania skarżących o słuszne zadośćuczynienie.

Sporządzono w języku angielskim i notyfikowano na piśmie
w dniu 28 maja 2013 roku, zgodnie z Regułą 77 §§ 2 i 3 Regulaminu Trybunału.

Santiago Quesada Josep Casadevall
Kanclerz Przewodniczący